Արս, ես երաժշտությունից շատ հեռու եմ տեքստով զգացածս արտահայտելու համար՝ մասնավորապես «քառալար», «մաժորա-մինորային կառուցվածք» արտահայտությունները ինձ ոչինչ չեն ասում, էս վերջերս մոդայիկ է դառել ինչ-որ կոտորակային թվեր նշել՝ «ինքը 8/6-ի մեջ ա երգում» դա էլ ինձ ոչինչ չի ասում, բայց երբ լսում եմ երաժշտություն, գլխումս կարմիր «լամպուշկա» ա վառվում, երբ որ չհայկական (իմ կարծիքով) երանգներ եմ նկատում: Օրինակ էդ կարմիր լամպը երբեք չի վառվում Կոմիտաս լսելիս, շատ հաճախ վառվում է գուսանական երգերի դեպքում, դե ժամանակակից կլկլացնողներին էլ չասեմ: Այնուամենայնիվ իմ զգացողությունը էն ա, որ ինչը որ ստեղծել, մշակել ա Կոմիտասը հենց դա ա բուն հայկականը, որը զերծ ա օտար ազդեցություններից (ավելի ճիշտ կլինի ասել երկար ժամանակ զերծ ա մնացել օտար ազդեցություններից՝ մասնավորապես արաբա թրքական ազդեցությունից, կարող ա 2000 տարի առաջ մեկից ազդվել ա, էդ չենք հաշվում): Ըստ այդմ, քո նշած արևելյանը ոչ մի կերպ չեմ կարողանում վերագրել նաև մեզ այդուհանդերձ ասածս զգացական, սուբյեկտիվ ու չհիմնավորված ա, դրա համար չեմ հանդգնում չհամաձայնվել հետդ:
Հետաքրքիր է, իսկ, օրինակ արաբներն ունե՞ն այնպիսի երաժշտություն, որը հնարավոր չէ «մտցնել» ընդհանուր արևելյանի տակ, ինչպես որ մենք ունենք նշածդ գեղչկական և հոգևոր երաժշտությունը:
Ձայնալար-ի խոսքերից
Էջանիշներ