- Ողջույն Տասնյոթ:
- Լույս բարի Տասնհինգ: Ինչպե՞ս ես:
- Լավ: Դո՞ւ ոնց ես: Ո՞նց սկսվեց օրդ:
- Ես էլ եմ լավ… Առավոտից մտորումների մեջ եմ…
- Ի՞նչ է պատահել…
- Դե առանձնապես ոչինչ: Ուղակի էս վերջերս, շատ եմ մտածում, թե մեզ` շենքերիս, ո՞վ է ստեղծել… Մարդը կա՞ արդյոք…
- Օրինակ ես հավատում եմ Մարդու գոյությանը, չնայած, որ չեմ տեսնում նրան…
- Լսե՞լ ես, մեր մեծանուն շենքաբան գիտնականների վերջին հայտնագործության մասին: Ասում են, որ ինչ ինչ փորձարկումների միջոցով ապացուցվել է «բնակիչների» գոյությունը… Կհիշես երևի, որ անցյալ դարում Շենքիելո Շենքելիին քանդել են «բնակիչների» գոյության վարկածը առաջ քաշելու համար…
- Հա… խեղճ շենք… Տասնյոթ, բա հիմա էդ «բնակիչները» ովքե՞ր են…
- Ճիշտն ասած ես էլ լավ չեմ հասկանում, բայց ասում են, որ նրանք մեր մեջ են…
- Ո՞նց թե մեր մեջ…
- Հա, հա: Ու ասում են, որ նրանք մեզ վերանորոգում են, երբ դրա կարիքն է լինում…
- Չեմ հավատում է ես տենց բաներին… Ես միայն Մարդու գոյությանն եմ հավատում: Նա է մեր Արարիչն էլ, վերանորոգողն էլ… քանդողն էլ… Նա երկնքում է… Փառք Մարդուն…
- Իսկ ես չեմ հավատում, որ նա ինչոր երկնքում բազմած մի անձ է… Իմ կարծիքով նա ամենուր է: Նա թե մեր շրջապատում է, թե մեր ներսում… Եվ մեր կյանքի ընթացքը նրա կամքի արդյունքն է…
- Բախտդ բերել է, որ հիմա ազատություն է, թե չէ նման խոսքերի համար քեզ տեղնուտեղը կքանդեին…
Մեջբերել
Էջանիշներ