Երկխոսություն
-Ես ուզում էի, որ լիներ խաղաղ,
Մարդիկ դառնային մեծ,բայց ոչ այդքան վաղ,
Դառնար իմ երազն իրականություն
Երկինքն էլ իրոք լիներ անվերջություն:
-Մոռացիր:
- Ես ուզում էի, որ բարին տիրեր աշխարհը,
Որ նողկալի խավարը չմարեր անմարը,
Ես կարծում էի` կգա մի օր այն օրը,
Երբ նորից կժպտան մարդիկ` բոլորը:
-Մոռացիր:
-Ամեն մի շշուկ նոր հույս է արթնացնում,
Ամեն մի նոր հույս` ցավերս մեղմացնում,
Այդ մոլոր ու խավար աշխարհի մեջ,
Մի՞թե չկամի լույս, մի կրակ անշեջ:
-Ոչ, չկա:
- Եվ սերը մի խաղ է այս անկուշտ աշխարհում.
Ովքեր չեն խաղում, մնում են ստվերում,
Եվ մի՞թե այդ խաղի մեջ կրքոտ ու գերող
Չկա գոնե մի երջանիկ, մի հաղթող:
-Ոչ, չկա:
-Իմ սրտի մեջ կա և արտասուք, և սեր,
Բայց այնտեղ կա և մի դղյակ կիսավեր,
Դղյակն այդ, կերտված բարությամբ,
Մի՞թե պիտի քանդվեր նենգությամբ:
-Այո, հեռացիր...
Մեջբերել
Էջանիշներ