Անհանգստանալ եւ հանգի՞ստ թողնել

[Smokie]

Ենադրենք ձեր մտերիմ ընկերոջ, կամ հարազատ մարդու հետ որեւէ բան է պատահել, ինչ-որ բանից տխուր է, կամ ուրախ է, բայց ձեզ հետ չի ուզում խոսել այդ մասին, չի ուզում կիսվել: Ի՞նչ կանեիք դուք այդ դեպքում, ուղղակի հանգիստ կթողնե՞իք՝ հասկանալով, որ դա խիստ անձնական է, թե՞ կհետեւեիք այն մտքին, որ «ընկերներ ենք վերջիվերջո, պետք է ամեն ինչ իմանանք» եւ դրա համար ամեն ինչ կանեիք: Ո՞ր քայլնն եք ճիշտ գտնում:

[Valentina]

Եթե նա շատ հարազատ մարդ է, ու դու գիտես որ նրան հանգիստ թողնելով նա մեկա մնալուա նույն վիճակի մեջ, կարծում եմ արժի խոսել, թեկուզ և պարտադիր չի նա պատմի տխրության բուն պատճառը, նրա հետ խոսելով հնարավորա թեթևացնել վիճակը, եթե իհարկե զրույցը չկպնի նրա վիրավոր տեղին, միգուցե խոսելու ընթացքում նա ինքը որոշի պատմել:Ննամ իրավիճակում ինչքան էլ մարդը չուզենա պատմել, միևնույնա, նա զգումա որևէ մեկի աջակցության կարիքը:/ միգուցե մտածումա իրեն ոչ մեկ չի հասկանա՞

[ՆանՍ]

Ենթադրենք ձեր մտերիմ ընկերոջ, կամ հարազատ մարդու հետ որեւէ բան է պատահել, ինչ-որ բանից տխուր է, կամ ուրախ է, բայց ձեզ հետ չի ուզում խոսել այդ մասին, չի ուզում կիսվել:

Դե, եթե ինձ հետ չի ուզում կիսվել, ուրեմն այդ րոպեին իրեն այդպես է հարմար, և կարիք չկա մարդուն հունից հանել "լավ էլի, ասա, ասա`ինչա եղել, լաաաավ, ասա դե..." բառերով: Հնարավոր է, մի որոշ ժամանակ անց, հարմար առիթի դեպքում,հենց ինքը քեզ պատմի, թե իր հետ ինչ էր պատահել:

[Valentina]

Դե, եթե ինձ հետ չի ուզում կիսվել, ուրեմն այդ րոպեին իրեն այդպես է հարմար, և կարիք չկա մարդուն հունից հանել "լավ էլի, ասա, ասա`ինչա եղել, լաաաավ, ասա դե..." բառերով: Հնարավոր է, մի որոշ ժամանակ անց, հարմար առիթի դեպքում,հենց ինքը քեզ պատմի, թե իր հետ ինչ էր պատահել:

Իհարկե, երբեք ստիպել պետք չի, որովհետև եթե մարդը որոշելա չասի, մեկա մեջիցդ պայթես չի ասելու, մանավանդ "ասա ինչա եղել" խոսքերը կարան նրան վատ վիճակի մեջ դնեն: Անընդհատ հիշի տխրության պատճառը:

[Smokie]

Ոմանք էլ կարող են նեղանալ, բարկանալ, երբ տեսնեն, որ իրեն ոչինչ չեն ասում, «ուրեմն դու ինձ չե՞ս վստահում, բա էլ ի՞նչ ընկերներ ենք»:

[RADIOmanyachka]

Ենադրենք ձեր մտերիմ ընկերոջ, կամ հարազատ մարդու հետ որեւէ բան է պատահել, ինչ-որ բանից տխուր է, կամ ուրախ է, բայց ձեզ հետ չի ուզում խոսել այդ մասին, չի ուզում կիսվել: Ի՞նչ կանեիք դուք այդ դեպքում, ուղղակի հանգիստ կթողնե՞իք՝ հասկանալով, որ դա խիստ անձնական է, թե՞ կհետեւեիք այն մտքին, որ «ընկերներ ենք վերջիվերջո, պետք է ամեն ինչ իմանանք» եւ դրա համար ամեն ինչ կանեիք: Ո՞ր քայլնն եք ճիշտ գտնում:

Ուղղակի այդ պահին կլինեմ նրա կողքին, թեկուզ լուռ կնստեմ ու ձեռքը կբռնեմ և նրան որոշ ժամանակ իր մտքերի հետ մենակ կթողնեմ, հետո կխոսեմ նրա հետ տարբեր թեմաներից, որպիսի մի փոքր «ցրեմ» նրան, երբ մի քիչ հանգստանա, նա ինքը կպատմի իր խնդրի մասին: Ամեն դեպքում ընկերոջս, հարզատիս այդ պահին մենակ չեմ թողնի, քանի որ ընկճված մարդուն թվում է, թե ինքը մենակ է կամ իրեն ոչ ոք չի հասկանում: Եվ այնպես կանեմ, որ նա իմ հայացքի մեջ կկարդա՝ ԸՆԿԵՐՍ՛ ԵՍ ՔԵԶ ՇԱՏ ԼԱՎ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՄ, ԴՈՒ ՄԵՆԱԿ ՉԵՍ

[ՆանՍ]

Ոմանք էլ կարող են նեղանալ, բարկանալ, երբ տեսնեն, որ իրեն ոչինչ չեն ասում, «ուրեմն դու ինձ չե՞ս վստահում, բա էլ ի՞նչ ընկերներ ենք»:

Բա, որ "ընկերներ ենք" ու դու այդքան մտածում ես իմ` 2-րդ անգամ նորից տխրությանդ պատճառը հարցնելու մասին, այդ դեպքում 1-ին անգամից էլ ասեիր, էլ ձևեր թափելս որն էր, իմաստը չեմ տեսնում

[Գանգրահեր]

Ամեն գնով կփորձեի իմանալ,թե չէ սիրտս չէր հանգստանա,նույնիսկ կսպառնայի:Անտարբերության մատնելը կապացուցեր,որ դա իսկական ընկերություն չէ:Շատ դեպքեր են եղել,որ օգնել եմ,պատկերացնում եմ,եթե չասեին,ինչ կկորցնեին:

[Ձայնալար]

Ես սովորաբար չեմ ասում. «ի՞նչ է պատահել», ասում եմ. «ինչո՞վ կարող եմ օգնել», կամ «կարո՞ղ եմ օգնել»: Եթե ուզենա կիսվել, չի սպասի իմ չամռվելուն, իսկ եթե չի ուզում, իզուր ներվերն եմ ուտելու: Կամ էլ կատակի տալով ասում եմ. «ո՞վ ա բան ասել, ասա գնանք գլուխը ջարդենք» եթե մարդը հակված ա կիսվելու, էդքանը հերիք ա, որ սկսի խոսալ:

[Ariadna]

Ես սովորաբար չեմ ասում. «ի՞նչ է պատահել», ասում եմ. «ինչո՞վ կարող եմ օգնել», կամ «կարո՞ղ եմ օգնել»: Եթե ուզենա կիսվել, չի սպասի իմ չամռվելուն, իսկ եթե չի ուզում, իզուր ներվերն եմ ուտելու: Կամ էլ կատակի տալով ասում եմ. «ո՞վ ա բան ասել, ասա գնանք գլուխը ջարդենք» եթե մարդը հակված ա կիսվելու, էդքանը հերիք ա, որ սկսի խոսալ:

Ես էլ եմ միշտ ասում՝ ով ա բան ասել, ասա գնամ գլուխը ջարդեմ Ամենալավ աշխատող տարբերակներից ա, հիմնականում միշտ տրամադրությունը բարձրանում ա դրանից դիմացինիդ

[~Anna~]

Հարազատիս ուրախության դեպքում կկիսեմ նրա ուրախությունը, բայց տխրության դեպքում ամեն կերպ կփորձեմ պարզել թե ինչ է եղել: Համ էլ կապ ունի թե ով է դիմացինս: Եթե միշտ ասող-խոսող, կիսվող ընկերներից լինի ու չասի, ավելի կմտահոգվեմ ու կհամոզեմ: Իսկ եթե ինքնամփոփ մարդ է դիմացինս, ուրեմն իզուր ու անիմաստ կլինի: Էդ դեպքում մենակ կառաջարկեմ օգնություն: Տարբեր մարդիկ տարբեր վերաբերմունք են պահանջում:

[VisTolog]

Կախվածա նրանից էդ ընկերը մազոխիստա թե սադիստ:

[Adriano]

Ենադրենք ձեր մտերիմ ընկերոջ, կամ հարազատ մարդու հետ որեւէ բան է պատահել, ինչ-որ բանից տխուր է, կամ ուրախ է, բայց ձեզ հետ չի ուզում խոսել այդ մասին, չի ուզում կիսվել: Ի՞նչ կանեիք դուք այդ դեպքում, ուղղակի հանգիստ կթողնե՞իք՝ հասկանալով, որ դա խիստ անձնական է, թե՞ կհետեւեիք այն մտքին, որ «ընկերներ ենք վերջիվերջո, պետք է ամեն ինչ իմանանք» եւ դրա համար ամեն ինչ կանեիք: Ո՞ր քայլնն եք ճիշտ գտնում:

Եթե ուրախ բանա եղել ու չի կիսվում դա ընդունելի չէ, էլ ինչ ընկեր, որ սեփական ուրախությունը այնքան փոքրա, որ չի ցանկանում կիսվել: Այ տխրությունը ուրիշ բանա: Շատ հաճախ չցանկանալով նաև տխրացնել մեր մտերիմներին պարզապես բան չենք ասում: Բայց ես որպես ընկեր անպայման կհետաքրքրվեյի իմ ընկերոջ տխրության մանրամասներով: Սակայն, կդիմեյի ոչ թե անմիջական, այլ անուղղակի մեթոդների՝հարակից հարցեր տալով օրինակ: Սակայն միևնույն ժամանակ, եթե դրանից հետո նա էլի չցանկացավ ինձ մի բան ասել, ես այլևս չեմ խառնվի՝մտածելով , որ խնդիրը այնքան խորն է, որ պահանջում է ավելի շատ ներքին, սեփական հոգու խորքերում լուծում, քան արտաքին միջամտություն: Պետք է հարգել մարդուն և թողնել ինքն իրենով, հնարավոր է դա ավելի ուժեղ ազդի:

[Freeman]

Ճիշտն ասած մենակ առաջին գրառումն եմ կարդացել ու դրան եմ պատասխանում՝ Հա,անհանգստանալ ու հանգիստ թողել

[Ֆոտոն]

Բագրատի տարբերակը շատ լավն ա:
Իսկապես երբ մարդ տխուր-տրտում ինքն իր մեջ ա պարփակվել, առաջին բանը նրա մտքերը ցրելն է, հումորով կամ ինքդ քո մասին պատմելով, օրինակ՝ «բա գիտե՞ս էսօր ինչ ծիծաղելի էր...» արտահայտությամբ սկսելով: Հետո, երբ արդեն ինքը մի քիչ թեթևացել ա, նույնիսկ կարող ա մոռանա, որ տխուր էր կամ էլ հասկանա, որ ստից բանից էր նեղվել: