Անհավատի ծես կամ շաբաթօրյակ
Հավաքվել էին ահել ու ջահել,
Ու դատարանի որոշմամբ արդար
Սերգեյ աշուղին պետք էր ողջ թաղել
Նոր ամրոցի տակ` որպես հիմնաքար:
Ծիծաղում էին ահել ու ջահել,
Արքան իր գոտին վերև էր քաշում,
Պիոներները բերեցին բահեր,
Աշուղի համար եկել էր աշուն...
Բղավում էին ահել ու ջահել.
<Մա'հ, մա'հ աշուղին, աշուղին` ցա~վ, ցա~վ>,
Հողի մեջ մտան ժանգոտված բահեր,
Աշուղի մաշկով ցուրտ սարսուռ անցավ:
Ու նրա հոգնած դատարկ ոսկրերում
Մենության սայլը սլացավ նորից,
Անվերջ գը-նում էր, գը-նում էր, գը-նում,
Կարծես փախչում էր ուղևորներից:
-------------------------------------
Էլ չդիմացան քարերը անվախ,
Վերևից ընկան արքայի գլխին,
Շիրմաքար դարձան, վրան` մուրճ, մանգաղ,,
Շաբաթօրյակը ավարտվեց կրկին:
Անվերջաբան նախերգանք
Անցան տարիներ, անցավ աշունը,
Ձմեռներ անցան, եկել է գարուն,
Բանտից հեռացավ Սերգեյ աշուղը,
Իսկ նրա սազը երգեց հետմահու...
Հիմա էլ չկա ո'չ "մուրճ", ո'չ "մանգաղ",
Սակայն մրսում են արքաները նոր,
Վախենում են, որ կփլվեն անկախ,
Կիսաէլիտար "ամրոցները" կոր...
Մեջբերել
Էջանիշներ