Ուզում եմ այստեղ մի փոքրիկ հատված տեղադրել մաեստրոյի կյանքից:
Օհան Դուրյանն իհարկե հիանալի լսողություն ուներ եւ երբ նվագախմբում որեւէ մեկը մի փոքրիկ վրիպակ աներ, կամ մի տեղ չնվագեր, լավ չէր լինի իր համար: Մի անգամ, փորձի ժամանակ, նվագախմբի անդամներից մեկը չխփեց իր ափսեիկները, մաեստրոն բարկացած նայեց իրեն, իսկ վերջինս սկսեց դողացնել ձեռքերը, իբրեւ թե խփել է: Օհան Դուրյանն ապշել էր, ինչպե՞ս նա չլսեց դա, ուրեմն նա ընդհանրապես լսողություն չունի, ուրեմն նա կործանված է, շատ ծանր էր տանում: Նա անձամբ խոսեց այդ տղայի հետ՝ հարցնելով թե այդ ինչպե՞ս է խփել որ ինքը դա չի լսել՝ վերջինս տեսնելով, որ մաեստրոն շատ է նեղվել, ասաց. «Չէ՛ մաեստրո, ես չեմ խփել»: Դուրյանն ուղղակի երախտապարտ էր, նրա ուրախությանը չափ չկար:
Մեջբերել
Էջանիշներ