Չկա սեր: Կամ ես ու կաս դու
Էս պստլիկ, խոնավ սենյակում:
Կիսամութն առել մեզ իր մեջ,
Ինչ-որ հին հեքիաթ է պատմում:
Դու՝ հողոտ, կավաբույր մի աստված,
Ես՝ երկնից ընկած դիցուհի,
Միասին աշխարհ ենք կերտում,
Նոր աշխարհ, որ չկար մինչ հիմի...
Ներդաշնակ ու սիրուն, ու տխուր,
Բայց և կատարյալ երջանիկ, ու անմահ,
Լրացնում էությունն իրարու,
Ձուլվում ենք՝ ինչպես կյանք ու մահ...
Դու չես հավատում, որ կա սեր,
Իսկ ե՞ս - ես քեզ եմ հավատում:
Չկա սեր, ու պետք էլ չի, որ լինի.
Մեզ բավ է էս քնքշանքն անհատնում...
Մեջբերել
Էջանիշներ