Ներսից...

[CactuSoul]

Սրանք էլ իմ հայալեզու ստեղծագործություններն են :
Գրառումների մի մասն այստեղ է տեղափոխվել «Ի՞նչ է նշանակում CactuSoul» թեմայից:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

***
Կհիշես, կհիշես մի օր ինձ
Գալիքի խորունկ ծալքերում՝
Որպես հնացած ծանոթի՝
Մոռացված փոշոտ հուշերում:

Կհիշես… Ու գուցե ժպտաս՝
Հիշելով օրերը անցած,
Երջանիկ պատանուն, որ Դու էիր
Ու մեր սերն՝ անդարձ հեռացած…

Քո մտքի հեռվում, խորքերում
Կգտնես Դու մի ավերակ,
Նրա մոտ՝ հանգած մի խարույկ,
Շատ վաղուց մարած մի կրակ…

Կքայլես հուշերիդ մայթերով,
Կտրվես Դու դրանց հմայքին,
Կնայես թախծալի աչքերով,
Կցանկաս վերապրել դա կրկին…

Ու սրտիդ սառույցից մի բեկոր
Կհալվի ու արցունք կդառնա,
Ու աչքիդ փոքրիկ անկյունից
Կկաթի հուշերիդ վրա:

Իսկ հետո… Հետո այդ արցունքը
Աննկատ գոլորշի կդառնա:
Քեզ կրկին կտիրի մոռացումը
Ու այլևս երբեք տեղի չի տա…

[CactuSoul]

NOTE: Խոսքս այստեղ ուղղված է մարդկանց մեծամասնությանը, բայց ոչ բոլորին: Կարծում եմ՝ ֆորումականներից շատ-շատերին այն չի վերաբերում :

***
Ներեք ինձ, մարդիկ, որ իմ կյանքը չի ընթանում այնպես, ինչպես դուք էիք կանխատեսել:
Ներեք ինձ, որ ձեր ընտրած խաղին մասնակից լինել չեմ ուզում. դրա կանոններն ինձ ձեռք չեն տալիս:
Ներեք, որ իմ պատկերացումներն ինձ ավելի ճիշտ են թվում, քան ձերը:
Ներեք ինձ, որ միայնակ եմ զգում ձեր մեջ, որ չեմ ընդունում ձեր հորինած իրականությունը: Ըստ իս այն փուչ է: Ու որդնած:
Խնդրում եմ, ներեք ինձ, որ դեռ հավատում եմ հեքիաթներին: Դրանց մեջ ես ինձ ավելի լավ եմ զգում: Դրանք շնչող են ու կենդանի, ի տարբերություն ձեր հոգիների, որ բազալտից էլ կարծր են: Համ էլ շուկայական:
Ներեք, որ թաքուն լաց եմ լինում ձեզ համար, երբ տեսնում եմ, թե ինչպես եք ձեր հոգիները խեղդամահ անում հորինովի հոգսերում:
Ներեք ինձ, որ գիտակցելով իմ բոլոր արարքները ու երկար-բարակ վերլուծելով` ես էդպես էլ չհասկացա, թե ինչու են դրանք մեղք համարվում, ու ես ինչի համար պիտի զղջայի: Ներեք, բայց հավերժության սահմաններում կյանքն ինձ չնչին է թվում:
Ներեք, որ բնական սուտն ինձ համար նախընտրելի է արհեստականորեն ստեղծված ճշտից:
Ներեք, որ ապստամբում եմ ձեր մտքերի դեմ: Դրանք ինձ դուր չեն գալիս: Դրանք սառն են ու թունավոր: Հետո էլ` չեմ սիրում քողարկված կամ դիմակավորված երևույթներ:
Ներեք ինձ, մարդիկ, որ դեռ երազում եմ: Ու, խնդրում եմ, մի նախանձեք, եթե իմ երևակայական ամրոցների բնակիչները, ի տարբերություն ձեզ, երջանիկ լինեն:
Ներեք, որ հանդգնում եմ նայել ձեր աչքերին ու շարունակել մնալ այն մարդը, ով եմ: Ներեք, խնդրում եմ, որ էդպես էլ չկարողացա ձեզ նմանվել: Ես շատ եմ փորձել ինչ-որ բան հասկանալ, բայց ջանքերս իզուր են անցել: Ձեր աչքերը չափազանց դատարկ են` որևէ բան ասելու համար:
Ներեք, որ անհանգստացնում եմ ձեզ նրանով, որ ձեզ չեմ խանգարում:
Ներեք, մարդիկ, որ ինքս ինձ իրավունք եմ վերապահում ձեզնից ներողություն խնդրել, ու դեռ համարձակություն ունեմ խոստովանելու, որ սիրում եմ ձեզ:
*
Ներեք, խնդրում եմ, մարդիկ, որ դեռ հույս ունեմ, թե երբևէ դուք կհասկանաք ինձ:


P.S.
«...Ինձ ներեք մի քիչ այն բանի համար,
Որ մեկ է արդեն` ներում եք, թե չէ...»
Taurel
December 2006

© C.S.
(Black Snakey CactuSoul)

Հ.Գ.
Հետգրության մեջ գրված տողերը ընկերներիցս մեկի բանաստեղծությունից է, որը կոչվում է «Ինձ ներեք մի քիչ…»:

[StrangeLittleGirl]

Շատ ազդեցիկ էր: Երևում էր, որ ուժեղ պոռթկման ժամանակ ես գրել:

[Artgeo]

CactuSoul
Շատ տխուր էր ու կարդալուց կարծես իմ մտքերը լինեին գրված։ Չես պատկերացնում թե ոնց եմ քեզ հասկանում ու որքան անգամ են այդպիսի մտքեր պտտվել իմ ուղեղում:

Հ.Գ. Հայերեն յունիկոդի վերածեցի գո գրվածը, եթե իհարկե դեմ չես: Հետագայում կարող ես օգտագործել http://hayeren.akumb.am/?p=convertor կայքը:

[CactuSoul]

Ես գիտեի, որ այս ակումբում համախոհներ կգտնեմ : Շատ ուրախ եմ :

Հ.Գ. Հայերեն յունիկոդի վերածեցի գո գրվածը, եթե իհարկե դեմ չես: Հետագայում կարող ես օգտագործել http://hayeren.akumb.am/?p=convertor կայքը:

Անննչափ շնորհակալ եմ, Artgeo ջան:

Ավելացվել է 8 րոպե անց

P.S.
«...Ինձ ներեք մի քիչ այն բանի համար,
Որ մեկ է արդեն` ներում եք, թե չէ...»

Հրաշալի էր…
Միայն այս ստեղծագործությունն արդեն իսկ ասում է,որ դու լավ մարդ ես…բարի,ներողամիտ ու հուսամ լավատես…
Ժպտա՛…ապրես…դիպուկ էր գրված…

Շատ շնորհակալ եմ :
Նաև շնորհակալ եմ Taurel-ին հրաշալի բանաստեղծության համար, որն ինձ ոգեշնչեց այս «ստեղծագործության» մեջ վերջապես արտահայտել այն, ինչ տարիներ շարունակ եռում էր ներսումս:

[CactuSoul]

NO COMMENT
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ես Քեզ չեմ սիրում:
*
Քայլում եմ փողոցով: Իսկ Նա քայլում է հակառակ ուղղությամբ: Բազմամարդ փողոցում ես Նրան շատ հեռվից նկատեցի: Մեր միջև ընկած հեռավորությունը անընդհատ փոքրանում է, և որքան ավելի ենք մոտենում իրար, այնքան անգամ մեծանում է հարազատության այն զգացումը, որ արթնացավ հենց այն պահին, երբ Նրան տեսա:

…Իրարից երկու մետր ենք հեռու:
Ինչպիսի՞ն է Նա: Չգիտեմ: Կարևոր էլ չի: (Չէ՞ որ Քեզ էլ ես երբևէ չէի պատկերացրել…):
Նրա աչքերը ժպտում են:
«Բարև», - ասում եմ ես ու քայլերս, ակամայից դանդաղելով, մարում են: Նա էլ է կանգ առնում: «Ողջույն», - ի պատասխան լսում եմ կյանքումս երբևէ լսած ամենահաճելի ձայնը: Նա ժպտում է աշխարհում ամենահրաշալի ժպիտով: «Գիտե՞ս…», - Նա աջ ձեռքի ցուցամատն ու միջնամատն իրար միացրած մոտեցնում է շուրթերիս` թույլ չտալով շարունակել միտքս:
Մենք գրկում ենք իրար, ու ես հոգովս լսում եմ, թե ինչպես է Նա ասում. «Ոչինչ մի ասա: Գիտեմ, որ սիրում ես ինձ: Ես էլ Քեզ եմ սիրում, իմ Հողեղե՜ն Աստվածուհի…»:

«Սիրում եմ Քեզ…», - շշնջում են Նրա շուրթերն, ու զգում եմ, թե ինչպես է երջանկության ջերմ ալիքը վազում երակներովս:
Ես երանությունից փակում եմ աչքերս ու գլուխս ավելի ամուր սեղմում Նրա կրծքին: Ու մինչ ես վայելում եմ Նրա Սրտի զարկերը, Նա ինձ ամուր-ամուր կրծքին է սեղմում ու շոյում գլուխս:

Հետո… Աշխարհն սկսում է պտտվել մեր շուրջը, ու արևը շողում է հատուկ մեզ համար:
Ու ժպտում են ամպերը երկնքում, ու ժպտում են ծառերը, շենքերն ու թռչունները, ժպտում են անցորդները, ժպտում ենք մենք ու… մեր ժպիտները միաձուլվում են…

Ինչքա՞ն ժամանակ եմ Նրան ճանաչում: Մի քանի վայրկյա՞ն… րոպե՞… գուցե մի օ՞ր… կամ էլ մի քանի տարի՞…մի ամբողջ կյա՞նք…: - Մի ամբո՜ղջ հավերժություն:

Հետաքրքիր է. մտքովս նույնիսկ չի անցնում հարցնել` «ո՞վ ես…»:
Գիտեմ` ճանաչում, եմ Նրան. Նա իմ Սերն է: Հենց Նա Ինքը:
Նույնիսկ անունը չգիտեմ: Բայց կարևոր էլ չի: Առանց դրան էլ մենք լավ հաղորդակցվում ենք: Որևէ բան ասելու համար պարտադիր չէ խոսել: Հարկավոր է զգալ…

Ես զգում եմ Նրան: Ու Նա զգում է ինձ:

Երջանիկ եմ: Անսահման երջանիկ…

*
Ու չեմ հիշում Քեզ: Չեմ սիրում:

***
Ասա, որ սա մի օր կարող է իրական դառնալ: Ասա, որ դա կլինի:
Ես հավատում եմ Քեզ…

02.02.06

© C.S.
(Black Snakey CactuSoul)

[Ծով]

P.S.
«...Ինձ ներեք մի քիչ այն բանի համար,
Որ մեկ է արդեն` ներում եք, թե չէ...»

Հրաշալի էր…
Միայն այս ստեղծագործությունն արդեն իսկ ասում է,որ դու լավ մարդ ես…բարի,ներողամիտ ու հուսամ լավատես…
Ժպտա՛…ապրես…դիպուկ էր գրված…