Վախ՝ զգացմունքները ցուցադրելու և արտահայտելու նկատմամբ

[Նաիրուհի]

Ես ինքս բախվել եմ նման խնդրի, ու հենց արտահայտվելը պահպանեց մեր ընկերությունը:
Անկեղծ զրուցեցինք իրար հետ, ասեցինք մեր զգացմունքների մասին, պարզեցինք ում մոտ կա զգացմունք, ում մոտ` ոչ: Մեկիս մոտ զգացմունքը շատ ուժեղ էր, իսկ մյուսիս մոտ զգացմունք չկար և քանի որ մեր ընկերությունն ու մտերմությունը մեզ համար շատ թանկ էր, որոշեցինք արհեստական ոչ մի բան չանել, ժամանակի ընթացքում հասկացանք, որ միայն լավ ընկերներ կարող ենք լինել, միասին պայքարեցինք, ձեռք ձեռքի բռնած քայլեցինք առաջ և հաղթահարեցինք այդ <<խնդրիը>>: Իսկական ընկերությունը ոչ մի բան չի կարող <<փչացնել>>:
Ընկերություննել է սեր, մաքուր սեր և եթե ընկերներից ինչ-որ մեկի մոտ այդ ընկերական սերը վերածվում է մեկ այլ սիրո, դա չի նշանակում, որ ընկերությունը կեղտոտվեց կամ փչացավ:
Եթե սիրում եք արտահայտվեք, անկախ պատասխանից դուք կհայտնվեք շահողի դերում, եթե սերը փոխադարձ է, ապա կշահեք 2սդ էլ, իսկ եթե սերը միակողմանի է, ապա անորոշ վիճակից դուրս կգաք, և եթե այդ ընկերությունը 2սիդ համար էլ թանկ է, ապա երկուսով կպայքարեք ընկերությունը պահպանելու և իրար չկորցնելու համար:

Ան ջան, դուք բացառություն եք: Իսկ որպեսզի իրադարձությունները ավարտվեն այնպես, ինչպես ձեր դեպքում եղավ, մարդիկ պիտի կարողանան էնքան ուժ ու հասունություն ունենալ, ինչքան դուք ունեք… Դիմացինից էլ է շատ բան կախված: Անկախ ամեն ինչից՝ քո դիմացինը քո իսկական ընկերն էր. ամեն մարդու էդ բախտը չի վիճակվում

[paniaG]

Ան ջան, դուք բացառություն եք: Իսկ որպեսզի իրադարձությունները ավարտվեն այնպես, ինչպես ձեր դեպքում եղավ, մարդիկ պիտի կարողանան էնքան ուժ ու հասունություն ունենալ, ինչքան դուք ունեք… Դիմացինից էլ է շատ բան կախված: Անկախ ամեն ինչից՝ քո դիմացինը քո իսկական ընկերն էր. ամեն մարդու էդ բախտը չի վիճակվում

Ցավոք

[*e}|{uka*]

Հենքը էլի ցածր ինքնագնահատականն ա: Թե չէ ի՜նչ վախ , ի՜նչ բան: Եթե իհարկե վախն ա պատճառը//որը գալիս ա բարդույթից// այլ ոչ թե՝ «չեմ ուզումը», չարտահայտելով ու ցույց չտալով, կոլոլվում ես արհեստական շերտի տակ ու դառնում « դդխկիկ»: Իսկ «դդխկիկներին» ոչ մեկ չի սիրում// խոսքս այլ սիրո մասին է //

[Tig]

Ան ջան, դուք բացառություն եք: Իսկ որպեսզի իրադարձությունները ավարտվեն այնպես, ինչպես ձեր դեպքում եղավ, մարդիկ պիտի կարողանան էնքան ուժ ու հասունություն ունենալ, ինչքան դուք ունեք… Դիմացինից էլ է շատ բան կախված: Անկախ ամեն ինչից՝ քո դիմացինը քո իսկական ընկերն էր. ամեն մարդու էդ բախտը չի վիճակվում

Լիլ, բայց…
Ես ոչ մի անգամ չեմ կարողացել ընկեր մնալ էն անձնավորությանը, ում նկատմամբ ուժեղ զգացմունքներ եմ ունեցել: Թեկուզ և շատ եմ ուզեցել չկորցնել այդ ընկերությունը և հասկացել եմ, որ դա ճիշտա, որ ընկերությունը չպիտի տուժի ոչ փոխադարձ զգացմունքներից: Ախր ո՞նց կարող եմ ես էդ մարդու հետ ընկեր մնալ, երբ ամեն անգամ նրան տեսնելուց, ողջ էությունս, ողջ ենթագիտակցությունս ու գիտակցությունս մի բանի մասինա մտածում… ու դրա առաջ ոչ մի ընկերություն չի դիմանա… Սա զուտ իմ տեսակետնա, ու անկախ նրանից, թե վախ եղելա, կամ չի եղել՝ ընկերությունը տուժելա:

[ԳագոՋան]

Հենքը էլի ցածր ինքնագնահատականն ա: Թե չէ ի՜նչ վախ , ի՜նչ բան: Եթե իհարկե վախն ա պատճառը//որը գալիս ա բարդույթից// այլ ոչ թե՝ «չեմ ուզումը», չարտահայտելով ու ցույց չտալով, կոլոլվում ես արհեստական շերտի տակ ու դառնում « դդխկիկ»: Իսկ «դդխկիկներին» ոչ մեկ չի սիրում// խոսքս այլ սիրո մասին է //

Օգտվելով են հանգամանքից ,որ թեման գտնվումա հատկապես ես բաժնում,հնարավորա միի փոքր շեղվեմ:
Նախ ասեմ որ շատ հետաքրքիր տերմին ես մտացել Եժիկ ջան, «ԴԴԽԿԻԿ» ,բայց չգիտեմ ինչի «դդխկիկներին»բացասական աչքով ես նայում,այսինքն չես սիրում //քո ասած սիրո մասինա խոսքը//:
Իհարկե չարտահայտվելու վախի պատճառը կարող է հանդիսանալ ցածր ինքնագնահատականը,կոլոլվելով արհեստական շերտի տակ ,մարդը //ավելի ճիշտ երեխան// դառնումա ինքնամփոփ,կամ այսպես ասած փակ արտաքին աշխարհի//մարդկանց// նկատմամբ:Բյաց «չսիրելով» նման ինքնամփոփ,ցածր ինքնագնահատական ունեցող մարդկանց ,մենք ավելի հիմար կլինենք քան թե նման մարդիկ «դդխկիկ» ,ու բաց կթողնենք շատ կարեվոր մի առանձնահատկություն,«շատ» դեպքերում հենց նման մարդկանց մեջա ձեվավորվում հոգեվոր առումով հարուստ անձնավորությունը,իսկ «եզակի» դեպքերում այնպիսի անձնավորություն որին մենք շաատ մեծ հարգանքով անվանում ենք Հանճար:
Իսկ զուտ,կոնկրետ քննարկվելիք մակերեսի վրա,նամանավանդ «սիրո »հարցերում,քո «չսիրելը» ու առավել ևս «դդխկիկ» տերմինը ինձ թվումա արդարացվածա

[Արևածագ]

Գիտեք մարդիկ էլ ինչու՞ են վախենում արտահայտվել. Երբ մեկին պատմում ես զգացմունքներիդ մասին, պատասխանատվության հսկայական բեռ ես դնում ուսերին: Դիմացինդ մեղավոր չի, որ հենց իրեն ես ընտրել, բայց եթե չի կարող զգացմունքներիդ նույն կերպ պատասխանել, սկսում է նեղվել, ինքնաքննադատությամբ զբաղվել, իրեն անարժան է համարում քո սիրուն:

Ենթադրենք՝ մեկին կարող ես սիրո մի արև պարգևել, բայց այդ մարդու ուզածն ընդհամենը ձեթի ճրագն է, նա քո արևի կարիքը չունի: Հնարավոր է, որ տվածդ արևը նրան ճզմում է, այն վերցնելն իր ուժերից վեր է: Այդ պատճառով նախքան խոստովանություն անելը համոզված պիտի լինես, որ դիմացինիդ դրանով չես վնասելու:

Քանի որ եկել եմ այս թեմա, մի բան էլ գրեմ, որն ինձ շատ է զարմացնում.

Չգիտես ինչու՞ Ակումբում մի տեսակ արհամարհոտ վերաբերմունք կա սիրո ու սիրահարվածության նկատմամբ: Սովորաբար «սիրում եմ, կարոտել եմ» ու նման բառերից հետո ավելացվում է «բլա- բլան»: Երևի ուզում են ասել, որ իրենք հոգևոր այնպիսի կայունություն ունեն, որ սիրո նման «ախտը» անհնարին է, որ հանկարծ տխրության ու թախծոտ տրամադրության պատճառ դառնա: Բոլոր նրանց, ում համար սերը «բլա- բլա» կատեգորիայի մեջ է, մի փոքրիկ հիշեցում.

Փորձված աղվեսը զույգ ոտքով է թակարդն ընկնում:

[Մանանա]

հա, ես էլ իմ փորձից ասեմ.

վերջերս շատ թունդ սիրահարվեցի, բայց վախենում էի արտահայտեի զուտ մերժվելու վախից, ես բավականին էգոիստ դեմք եմ ու իմ համար անտանելի ա էտ մերժված լինելու փաստը, բայց ղգում էի, որ պիտի քայլ անեմ.

սենց շատ նուրբ քայլ արեցի, ու երբ տեսա, որ ինքը ինձ նմանապես պատասխանում ա, ես արդեն բացվեցի, հիմա մենք շատ անկեղծ ենք իրար հետ, ես իրա դեմքին ասում եմ, որ սիրահարված եմ իրան, ինքն էլ անկեղծ ասում ա, որ ինձ ընկերական ա սիրում, ու ամեն ինչ օք ա:

Մենք անկեղծ որոշել ենք լավ ընկերներ լինել, թե մի բան կլինի, կլինի, թե չէ, չէ
ու ես անկեղծ դրանից չեմ նեղվում, ու մեկ ա ասում եմ "բայց մեկ ա քեզ սիրում եմ", ու ինքն էլ դրանից չի նեղվում

[Նաիրուհի]

Բայց ախր էդ զգացմունքներն էլ էնքան հետաքրքիր-տարօրինակ բաներ են: Մեկ էնպես են փոթորկվում մեջդ, որ թվում է՝ կխեղդվես, եթե չասես, մեկ էլ էնպես են սսկվում-քնում, որ զոռով էլ չես կարողանում արթնացնել…
Դե հիմա արի ու էդ փոթորկի ժամանակ զգացմունքներդ արտահայտի. բա հետո՞ ինչ ես անելու, երբ քնեն:
Թու-թու-թու, ես որ կարողանում եմ մտքիս դնելու դեպքում զգացմունքներս հանգստի ուղարկել՝ հետագայում ըստ անհրաժեշտության զարթնելու կամ հուղարկավորվելու պայմանով:
Էս անգամ էլ ստացվե՜ց

[ivy]

Նոր թեմա բացել չէի ուզում, ամանահարմարը, կարծես, էս հնոտ թեման է։

Ուզում եմ զգացմունքները լիովին ապրելու կարևորության մասին գրել։ Խոսքը հատկապես բացասական կամ ըստ մեր պատկերացումների՝ «իրավիճակին անհամապատասխան» զգացմունքների մասին է։
(Հոգե)թերապևտիկ տեսանկյունից եմ գրելու, բայց էս ամենը թերապիայից դուրս էլ է կիրառելի։

«Մի զայրացիր», «մի տխրիր», «մի վախեցիր» և բացասական այլ զգացմունքների դեմն առնող արտահայտություններ բոլորս էլ ժամանակ առ ժամանակ թե ասում ենք, թե լսում՝ որպես հանգստացնող, մխիթարող, սաստող կամ ռացիոնալ խոսք։ Իհարկե, դրանից էդ զգացմունքները մի ակնթարթում չեն անհետանում, բայց դե խոսքը նրա մասին է, որ ճնշող զգացմունքի առկայության դեպքում մեր ակամա ռեակցիան դա կասեցնելն է։

Նույնը վերաբերում է նաև մեր կամ հասարակական տեսանկյունից «իրավիճակին անհամապատասխան» զգացմունքերին։ Ասենք՝ ուրախություն կամ թեթևության զգացում ընտանիքի անդամներից մեկի մահից։ Էսպիսի զգացմունքները գրեթե տաբու են, դրանց մասին չեն խոսում, դա զգալն իսկ արդեն անընդունելի է թվում, ուր մնաց՝ արտահայտելը։

Մինչդեռ էսպիսի զգացմունքերը ճնշելու փոխարեն, արժի գնալ դրանց հետևից ու նայել, թե ուր են տանում։ Որտեղ է դրանց «բույնը», ինչու են ընդհանրապես առաջանում։ Մեզ հետ կատարվող ամեն ինչ իր պատճառն ունի, ու զգացմունքները լավագույն բանալիներն են։
Ինչպես ասում են սիստեմիկները՝ «պրոբլեմը հենց ինքը լուծումն է» կամ ինչպես հավատում են վարքային թերապևտները՝ «վախը հաղթահարելու համար պիտի վախը զգալ»։

Ընդհանրապես, թերապիայում ամենակարևոր ասպեկտներից մեկն էն դիրքորոշումն է, որ բոլոր տեսակի զգացմունքներն ընդունելի են, ու առաջին քայլը էդ զգացմունքների առկայության գիտակցումն է, դրանք ամբողջովին զգալը և հետո փորձել հասկանալը՝ որտեղից են գալիս։
Ինչո՞ւ է որոշակի իրավիճակներում ամեն անգամ անկառավարելի զայրույթառաջանում, ի՞նչ «կոճակ» է էդ պահերին սեղմվում ու ի՞նչ ծագում ունի էդ կոճակը։

Իհարկե, հնարավոր չի ու ոչ էլ պետք է առօրյա կյանքում և հարաբերություններում «հոգեթարպևտի» դերում լինել, ինչպես ասում են դասախոսներս՝ «չփորձեք թերապիայի ենթարկել ձեր զուգընկերներին», բայց դե կարելի է գոնե սեփական զգացմունքները ճնշելու փոխարեն գնալ դրանց հետևից ու տեսնել, թե ուր են տանում։
Ի դեպ, երեխաների հետ էլ արժի սա կիրառել․ «մի վախեցիր»-ը գուցե և սփոփիչ է հնչում, բայց էդքան էլ արդյունավետ չի վախը հաղթահարելու համար։ Ինչպես և արդյունավետ չի վախ առաջացնող իրավիճակներից խուսափելը։ Ընդհակառակը, ուղիղ կոնֆրոնտացիան վախի հետ շատ ավելի «բուժիչ» կարող է լինել։

Ու երևի արժի նաև ուշադրություն դարձնել, երբ շրջապատից որևէ մեկը ինչ-որ զգացմունք է արտահայտում կամ ինչ-որ զգացմունքի մասին խոսում, որը մեր տեսանկյունից չի համապատասխանում իրավիճակին, տեղին չի, բացասական է, ճնշող է և այլն և այլն։ Եթե նույնիսկ թերապիայից հեռու ենք, երևի ամեն դեպքում արժի գոնե «մի զգա էն, ինչ զգում ես» դիրքորոշումը, թեկուզ որպես սփոփիչ ժեստ, մի կողմ թողնել։

[Աթեիստ]

Եթե նույնիսկ վախեցող մարդուն ուզում ես հանգստացնես, էդ ընթացքում վախ բառը արտասանելը («մի վախեցիր») հեչ տեղին չի, բայց ավելի հարմար տարբերակ չեմ կարում գտնեմ։

[Ուլուանա]

Շատ կարևոր թեմա ա, որի մասին կարծես շատ չի խոսվում: Սրա մասին ինքս էլ էի մտածում գրել մոտ ժամանակներս: )
Վերջին տարիներին ինտենսիվ ինքնաուսումնասիրության ու ինքնաճանաչման պրոցեսում մի տեսակ ինքնաբերաբար հանգել էի էս մոտեցմանը, ու արդեն երկար ժամանակ ա` միշտ կիրառում եմ. ցանկացած պահի, երբ ինչ-որ բացասական հույզ ա առաջանում մեջս, փորձում եմ դրա ուղղությամբ խորանալ, փորփրել ու հասնել էն կետին, որի պատճառով ես տենց եմ զգում: Միշտ պարզվում ա, որ ներսումս մի տեղ ինչ-որ ցավոտ` «հիվանդ» կետ կա, որն էլ առաջացնում ա էդ վիճակը, ու դրա վրա աշխատել ա պետք, այլ կերպ ասած` բուժել: Բայց էդ կարգի ինքնավերլուծությունը, ցավոք, հեշտ գործ չի. շատ դեպքերում պիտի կարողանաս էգոդ լրիվ մի կողմ դնել, որ ի վիճակի լինես ընդունել քեզ հետ կապված որոշ ոչ էնքան հաճելի ու ցանկալի բաներ, որ կուզենայիր չիմանալ: Բայց դե «բուժումն» առանց էդ խորքային գիտակցման, ընդունման հնարավոր չի: Ըստ իս, էդ կարգի ինքնավերլուծությունն ամենակարևոր ու ամենաօգտակար բաներից ա, որ մարդ իր համար կարող ա անել: Էնքան խնդիրներ են լուծվում դրա շնորհիվ, էլ չասած:

[ivy]

Շատ կարևոր թեմա ա, որի մասին կարծես շատ չի խոսվում: Սրա մասին ինքս էլ էի մտածում գրել մոտ ժամանակներս: )
Վերջին տարիներին ինտենսիվ ինքնաուսումնասիրության ու ինքնաճանաչման պրոցեսում մի տեսակ ինքնաբերաբար հանգել էի էս մոտեցմանը, ու արդեն երկար ժամանակ ա` միշտ կիրառում եմ. ցանկացած պահի, երբ ինչ-որ բացասական հույզ ա առաջանում մեջս, փորձում եմ դրա ուղղությամբ խորանալ, փորփրել ու հասնել էն կետին, որի պատճառով ես տենց եմ զգում: Միշտ պարզվում ա, որ ներսումս մի տեղ ինչ-որ ցավոտ` «հիվանդ» կետ կա, որն էլ առաջացնում ա էդ վիճակը, ու դրա վրա աշխատել ա պետք, այլ կերպ ասած` բուժել: Բայց էդ կարգի ինքնավերլուծությունը, ցավոք, հեշտ գործ չի. շատ դեպքերում պիտի կարողանաս էգոդ լրիվ մի կողմ դնել, որ ի վիճակի լինես ընդունել քեզ հետ կապված որոշ ոչ էնքան հաճելի ու ցանկալի բաներ, որ կուզենայիր չիմանալ: Բայց դե «բուժումն» առանց էդ խորքային գիտակցման, ընդունման հնարավոր չի: Ըստ իս, էդ կարգի ինքնավերլուծությունն ամենակարևոր ու ամենաօգտակար բաներից ա, որ մարդ իր համար կարող ա անել: Էնքան խնդիրներ են լուծվում դրա շնորհիվ, էլ չասած:

Մի օրինակ ինձնից բերեմ։

Զայրույթի հետ կապված խնդիրներ սովորաբար չեմ ունենում, այնուամենայնիվ լինում են որոշակի իրավիճակներ, երբ շատ ուժեղ զայրույթ եմ ապրում, կարելի է ասել՝ ցասում, էն կարգի, որ պիտի մեծ ջանքեր գործադրեմ հավասարակշռություն պահպանելու համար։ Էդպիսի խորը զայրույթ շատ հազվադեպ է լինում մոտս, ասենք՝ կարող է տարիներով չլինել ու մեկ էլ՝ նորից։

Ու քանի որ էդքան հազվադեպ էր լինում, շատ չէի խորանում, անցնում-գնում էր։
Բայց գարնանը, երբ էդպիսի դեպք նորից կրկնվեց, որոշեցի «հետևից գնալ» ու հասկանալ, թե ինչ դեպքեր են դրանք, որ էդ կարգի կատաղություն են մոտս առաջացնում, ինչ նմանություն ունեն էդ դեպքերն իրար հետ։

Հիշողությանս մեջ եղած բոլոր դրվագները իրար կողքի դնելով՝ կարողացա գտնել ընդհանրությունը․ ինձ մոտ էդպիսի զայրույթ մենակ էն ժամանակ էր առաջանում, երբ թվում էր՝ ինձ փորձում են խաբել, հիմարի տեղ դնել։ Էստեղ կարևոր է նաև «թվալ» բառը, որովհետև օբյեկտիվ տեսանկյունից գուցե և էդպես չէր, բայց հենց ինձ թվում էր, որ փորձում են խաբել, զայրույթի մի շիկացած ալիք էր բարձրանում մեջս։

Էստեղ արդեն փորձեցի հասկանալ, թե որտեղից է գալիս խաբված լինելու հանդեպ էսպիսի սենզիտիվությունը։
Մի հիպոթեզը, որ մոտս առաջացավ, էն էր, որ Հայաստանից եմ, որտեղ մարդիկ իրար հաճախ փորձում են «քցել», ֆռռացնել, խաբել և այլն, ու դա գուցե մոտս որոշակի հետք էր թողել։ Բայց էս հիպոթեզը մի տեսակ համոզիչ չէր, որովհետև ես Հայաստանում դրա հետ կապված խնդիր իրականում չեմ ունեցել։

Մյուսը հիպոթեզն էն էր, որ իմ կյանքի որոշակի ժամանակահատվածում, երբ արդեն Գերմանիայում էի ապրում, ինձ կողքից մեկը տարիներ շարունակ հա երեսիս էր տալիս, որ ինձ էստեղ մարդիկ հեշտությամբ հարիֆացնում են, հիմարի տեղ դնում, ու որ ես դա չեմ հասկանում։ Որ մտածում եմ՝ էդ թեման ինձ մոտ դրանից առաջ երբևէ ակտուալ չէր եղել, երբևէ մոտս էդ զգացումը չէր առաջացել, որ ինձ հա հիմարեցնել են փորձում, կարելի է ասել՝ դա արհեստականորեն ստեղծված խնդիր էր, որ կոնկրետ էդ մարդը հա մեջս լցնում էր (հավանաբար իր սեփական խնդիրները վրաս պրոյեկտելով)։

Կարծում եմ՝ էս երկրորդ հիպոթեզը հենց իմ թաքնված «պայթուցիկ կոճակն էր»։
Ու էդ թեման էդպես մի տեղ մեջս փակված մնացել էր, կարելի է ասել՝ ոչ էլ հիշում էի դրա մասին, մինչև հատուկ չփորփրեցի ու չվերհիշեցի։ Դա վերհիշելով՝ հիշեցի նաև, թե ինչ թուլության ու տկարության զգացում էր դա մոտս առաջացնում, որ ես մի անխելք ու թույլ էակ եմ, որին հեշտությամբ հիմարեցնում են։

Դրանից հետո լիքը ջրեր են հոսել, ու ես ինձ իրականում ուժեղ մարդ եմ համարում, միամտությունից էլ ահագին հեռու եմ, բայց փաստորեն էդ թույլ էակի թեման դեռ մի տեղ մեջս պահված էր, որ էդ լարերին կպնելիս կատաղության ալիք էր առաջացնում՝ «ես թույլ ու հիմար չե՜մ», «դա ճիշտ չի՜, որ ինձ հնարավոր է հեշտությամբ ֆռռացնել»։

Հետաքրքիր է՝ էսքանը հասկանալուց հետո դեռ երբևէ նորից կունենա՞մ շիկացած զայրույթի ալիքներ, ամեն դեպքում հիմա շատ ուշադիր եմ նմանատիպ իրավիճակների հանդեպ ու շարունակում եմ ուսումնասիրել իմ «բացասական» զգացմունքները։

[Ուլուանա]

Մի օրինակ ինձնից բերեմ։

Զայրույթի հետ կապված խնդիրներ սովորաբար չեմ ունենում, այնուամենայնիվ լինում են որոշակի իրավիճակներ, երբ շատ ուժեղ զայրույթ եմ ապրում, կարելի է ասել՝ ցասում, էն կարգի, որ պիտի մեծ ջանքեր գործադրեմ հավասարակշռություն պահպանելու համար։ Էդպիսի խորը զայրույթ շատ հազվադեպ է լինում մոտս, ասենք՝ կարող է տարիներով չլինել ու մեկ էլ՝ նորից։

Ու քանի որ էդքան հազվադեպ էր լինում, շատ չէի խորանում, անցնում-գնում էր։
Բայց գարնանը, երբ էդպիսի դեպք նորից կրկնվեց, որոշեցի «հետևից գնալ» ու հասկանալ, թե ինչ դեպքեր են դրանք, որ էդ կարգի կատաղություն են մոտս առաջացնում, ինչ նմանություն ունեն էդ դեպքերն իրար հետ։

Հիշողությանս մեջ եղած բոլոր դրվագները իրար կողքի դնելով՝ կարողացա գտնել ընդհանրությունը․ ինձ մոտ էդպիսի զայրույթ մենակ էն ժամանակ էր առաջանում, երբ թվում էր՝ ինձ փորձում են խաբել, հիմարի տեղ դնել։ Էստեղ կարևոր է նաև «թվալ» բառը, որովհետև օբյեկտիվ տեսանկյունից գուցե և էդպես չէր, բայց հենց ինձ թվում էր, որ փորձում են խաբել, զայրույթի մի շիկացած ալիք էր բարձրանում մեջս։

Էստեղ արդեն փորձեցի հասկանալ, թե որտեղից է գալիս խաբված լինելու հանդեպ էսպիսի սենզիտիվությունը։
Մի հիպոթեզը, որ մոտս առաջացավ, էն էր, որ Հայաստանից եմ, որտեղ մարդիկ իրար հաճախ փորձում են «քցել», ֆռռացնել, խաբել և այլն, ու դա գուցե մոտս որոշակի հետք էր թողել։ Բայց էս հիպոթեզը մի տեսակ համոզիչ չէր, որովհետև ես Հայաստանում դրա հետ կապված խնդիր իրականում չեմ ունեցել։

Մյուսը հիպոթեզն էն էր, որ իմ կյանքի որոշակի ժամանակահատվածում, երբ արդեն Գերմանիայում էի ապրում, ինձ կողքից մեկը տարիներ շարունակ հա երեսիս էր տալիս, որ ինձ էստեղ մարդիկ հեշտությամբ հարիֆացնում են, հիմարի տեղ դնում, ու որ ես դա չեմ հասկանում։ Որ մտածում եմ՝ էդ թեման ինձ մոտ դրանից առաջ երբևէ ակտուալ չէր եղել, երբևէ մոտս էդ զգացումը չէր առաջացել, որ ինձ հա հիմարեցնել են փորձում, կարելի է ասել՝ դա արհեստականորեն ստեղծված խնդիր էր, որ կոնկրետ էդ մարդը հա մեջս լցնում էր (հավանաբար իր սեփական խնդիրները վրաս պրոյեկտելով)։

Կարծում եմ՝ էս երկրորդ հիպոթեզը հենց իմ թաքնված «պայթուցիկ կոճակն էր»։
Ու էդ թեման էդպես մի տեղ մեջս փակված մնացել էր, կարելի է ասել՝ ոչ էլ հիշում էի դրա մասին, մինչև հատուկ չփորփրեցի ու չվերհիշեցի։ Դա վերհիշելով՝ հիշեցի նաև, թե ինչ թուլության ու տկարության զգացում էր դա մոտս առաջացնում, որ ես մի անխելք ու թույլ էակ եմ, որին հեշտությամբ հիմարեցնում են։

Դրանից հետո լիքը ջրեր են հոսել, ու ես ինձ իրականում ուժեղ մարդ եմ համարում, միամտությունից էլ ահագին հեռու եմ, բայց փաստորեն էդ թույլ էակի թեման դեռ մի տեղ մեջս պահված էր, որ էդ լարերին կպնելիս կատաղության ալիք էր առաջացնում՝ «ես թույլ ու հիմար չե՜մ», «դա ճիշտ չի՜, որ ինձ հնարավոր է հեշտությամբ ֆռռացնել»։

Հետաքրքիր է՝ էսքանը հասկանալուց հետո դեռ երբևէ նորից կունենա՞մ շիկացած զայրույթի ալիքներ, ամեն դեպքում հիմա շատ ուշադիր եմ նմանատիպ իրավիճակների հանդեպ ու շարունակում եմ ուսումնասիրել իմ «բացասական» զգացմունքները։

Եթե ունենաս, արժե էլի խորանալ. գուցե այլ պատճառ կա` ավելի խորը թաքնված, որ ավելի մեծ դեր ունի էդ հարցում: Բայց հուսանք, որ չես ունենա: ))) Իհարկե, ոչ միշտ, բայց երբեմն պատճառն էնքան ցավոտ ա լինում, որ արտամղած ենք լինում ենթագիտակցության ամենախորքերը, ու դրան հասնելը որոշակի ջանքեր ա պահանջում:

[մեկուկես֊փորձ]

Խոսում եք էլի.

[boooooooom]

Հա, ես էլ եմ "շիկանում" երբ զգում եմ, որ ուզում են հիմարի տեղ դնեն, բայց ես դա մի քիչ այլ ձև եմ տեսնում՝ ինձ կատաղեցնում ա, որ ես էդ պահին չեմ կարողացել թաքցնել իմ հիմարությունը, կամ թուլությունը, ու դա նկատել ու իմ դեմ են օգտագործել ու ըստ այդմ իրականում ինքս իմ վրա եմ կատաղած, թեև էդ կատաղության ալիքը կամ դրանից բխող պահվածքից միայն այսբերգի ծայրն ա երևում, այսինքն դեպի դիմացինը ժայթկող ագրեսիան, շնչահեղձությունը, լարվածությունը... Իրականում մի քանի անգամ մեծ ռումբ ներսում ինքս իմ վրա եմ պայթեցնում։ Ընդհանրացնելով, կարելի է ասել, որ իմ դեպքում էդ կատաղության հիմքը թերարժեքության բարդույթն ա, թե կարողանամ էդ պահին դրա դեմն առնեմ, միգուցե էդքան վատ չտանեմ դիմացինի փորձը, ու կարողանամ ժպիտով ավելի հզոր հակահարված տամ (երբեմն ստացվում ա)։