Ծաղիկ

[Universe]

Էտ հաստատ լունա պարկում չէ եղե?

Ապրես

[Rammstein]

Rammstein ջան, եթե էտ տրամաբանությամբ նայենք Tide լվացքի փոշին ռեկլամ անողն էլ պակաս գյադա չի ու ավելի պակաս չի օգտվում հարմար իրավիճակներից իրա ապրանքը մարդկանց վրա սաղցնելու համար։

Jarre ջան, եթե դու չես տեսնում Տայդի ռեկլամի ու վերոնշյալ երեւույթի միջեւ եղած ահռելի տարբերությունը, խոսքեր չունեմ:

Ուղղակի կարծում եմ ճիշտ չէ նման տրամադրվածություն ունենալ։

Բա ի՞նչ տրամադրվածություն ունենամ, Ժառ ջան, ասեմ` «Վայ քոռանամ ես, մարդը էնքան աղքատ ա, որ ստիպված կեղտոտ մեթոդներով ա փող ճարում…»:

Բոլորս էլ գիտենք Հայաստանի պայմանները։ Մուրացկաններից բողոքում ենք, բայց էն մարդիկ էլ որ մուրացկանություն չեն անում ու նման կերպով են փող աշխատում գյադա ենք սարքում։

Այո, ես էլ գիտեմ Հայաստանի պայմանները, դրա համար հանգիստ խղճով կարող եմ պնդել, որ այս պայմաններում նման մեթոդով մարդուց փող պլոկելը շատ ավելի ծանր հանցանք ա:

Ընդունում եմ որ սիրուն չի արարքը ու կարծես թե սարքում են մարդու գլխին, բայց մեր առօրյան ա էտ՝ երթուղայիններից սկսած մինչև պետական մակարդակ։

Բայց ինչի՞ «կարծես թե»:
Եթե դու պատրաստվում ես համակերպվել գլխիդ սարքողների հետ, խնդրեմ, ես չեմ պատրաստվում:

Ի դեպ, պետական մակարդակի առումով մի բան մտքովս անցավ. ինչի՞ ենք բողոքում մեր իշխանություններից, չէ՞ որ իրանք էլ եթե հարուստ լինեին, չէին թալանի, եթե թալանում են, ուրեմն փողի կարիք ունեն:

[Ձայնալար]

Ինձ էլ են շատ չամռվել, բնականաբար միշտ հրաժարվում եմ: Մի անգամ էլ նախկին ընկերուհուս հետ քայլում էինք, եկավ, թե ծաղիկ մաղիկ, մի խոսքով ասեցի չեմ ուզում, սա էլ թե նվիրում եմ, ընկերուհիս էլ քաղաքավարությանը զոհ գնալով վերցրեց ասեց շնորհակալություն, մեկ էլ սա եկավ կախվեց վզիցս, դեռ չհասցրեց բերանը բացի հասկացա թե ինչ ա կատարվում, ահավոր ջղայնացա, արյունը տվեց գլխիս, ինչ որ անհասկանալի ձայն արձակեցի անկախ ինձնից, սա ակնթարթորեն ծաղիկը թրցրեց ընկերուհուս ձեռքից ու անհետացավ:

Մի անգամ էլ մի տատիկ եկավ, թե քուրիկի համար ծաղիկ առ, ասեցի չեմ առնի, ինքը իմ քուրիկը չի ( ), ապշած նայեց վրաս, ասեց վիիիի

[Արամ]

Մի անգամ իմ հետ էլ է պատահել, փոքր երեխա տաս տարեկան երևի, եկավ ընկերուհուս նկար նվիրեց, հետո եկավ կողս կայնեց, ասեցի ինչքան տամ, ասեց 200, հանեցի 200 դրամ տվեցի, ասեց մերսի ու սուս ու փուս գնաց…

[Chuk]

Արագ, առանց հապաղելու գրպանիցդ հանում ես հատուկ այդ նպատակով պահված՝ Հայաստանի տեսարժան վայրերի լուսանկարներով բացիկներն ու ասում. «Ես էլ սրանք եմ ծախում, 2500 դրամ. կառնե՞ս», իսկ հետո ժպիտը դեմքիդ դիտում, թե ինքը քեզ ոնց պետք ա ցրի: Ցրելու առաջին իսկ փորձի դեպքում սկսում ես յազվություն անել
Չեմ փորձել, բայց պիտի որ աշխատի

[Հայուհի]

Մի անգամ ծանոթ աղջիկներից մեկի հետ մետրոյից դուրս էինք գալիս, 10-12 տարեկան տղա մոտեցավ ու սրբապատկերով օրացույց առաջարկեց, մենք էլ սուսուփուս վերցրինք... Հետո ասեց, որ 100 դրամա, հետիս աղջիկը միանգամից հետ տվեց օրացույցը, բայց ես նենց խղճացի էդ երեխուն էղածը մեծ բան չէր՝ 100 դրամ ընդամենը
Իսկ էդ ծաղիկ «նաղդողներին» ես էլ չեմ սիրում, հիմնականում Հյուսիսային պողոտայում ու Լունապարկում են շատ լինում...

[Շինարար]

Մի անգամ ծանոթ աղջիկներից մեկի հետ մետրոյից դուրս էինք գալիս, 10-12 տարեկան տղա մոտեցավ ու սրբապատկերով օրացույց առաջարկեց, մենք էլ սուսուփուս վերցրինք... Հետո ասեց, որ 100 դրամա, հետիս աղջիկը միանգամից հետ տվեց օրացույցը, բայց ես նենց խղճացի էդ երեխուն էղածը մեծ բան չէր՝ 100 դրամ ընդամենը
Իսկ էդ ծաղիկ «նաղդողներին» ես էլ չեմ սիրում, հիմնականում Հյուսիսային պողոտայում ու Լունապարկում են շատ լինում...

Խղճալու բան չկա, էդ օրացույցները հաջողություն են բերում, եթե ոչ անձնական կյանքում, ապա գոնե աշխատանքում, մի աղջիկ կա, առաջին անգամ, որ իրենից գնեցի, ասաց հաջողություն են բերում, չհավատացի, բայց հիմա ամեն Երևան գնալիս աշխատում եմ իրեն գտնել ու վերցնել էդ օրացույցից: Մի անգամ էլ, ապրի Վորլդը, իրան էլ էր հաջողություն պետք, էդ աղջկան գտել էր, զանգեց անմիջապես ինձ, որովհետև երկար ժամանակ Երևանում չէի եղել, երևի մտածեց ինձ էլ մի քիչ հաջողություն պետք կգա, էդ աղջիկը հեռախոսով ինձ բարեմաղթեց, այսինքն Վորլդի միջոցով փոխանցեց բարեմաղթանքը, բայց ես լսում էի էլի, ու էլի հաջողություն ունեցա, մի խոսքով, փորձված բան ա
Մի խոսքով, մեկը պատմվածք ա գրել, թե անբարոյական կին ա, բայց երեխայ ա կերակրում, դու լինեիր ինչ կանեիր, ես չգիտեմ, բայց էդ աղջիկը 200 դրամով հաջողություն ա վաճառում: Էդ երեխաներն էլ 200-500 դրամով ծաղիկ ու օրացույց են բաժանում, թող մի քիչ էլ չամռվեն, ինձ նենց հավես ա երեխեքի հետ զրուց անելը, որ օրինակ իրանք չկպնեն, ես ինքս կսկսեմ մի քիչ էլ զրուցել հետները, ու հաստատ իրանք ոչ գործընկեր են, ում ծննդի օրը ուզես, չուզես պիտի մարդ ա հազար դրամ նվերի փող հավաքեք, իսկ դա ոչ մեկն էլ, կարծում եմ, տհաճությամբ չի անում, ոչ ինչ-որ անհասկանալի հարկատեսակ են, որ հանկարծ չվճարես, մի բան էլ տուգանեն, չես ուզում, մի առ, հա թող մի քիչ էլ փորձեն համոզել, հավե՞ս չի, որ 10-12 տարեկան երեխան փորձում ա խորամանկորեն քեզ թակարդը գցել, եսիմ, ինձ հավես ա

[Հայուհի]

Հա, գժական հավեսա, մանավանդ, որ մոտդ արդեն փող չի լինում, հաշված կոպեկներով ես տուն հասնում

[Շինարար]

Հա, գժական հավեսա, մանավանդ, որ մոտդ արդեն փող չի լինում, հաշված կոպեկներով ես տուն հասնում

Դու էլ մի առ

[Ամպ]

Ինձ հետ էլ նման դեպքեր պատահել են:
Բժշկականի ու Պետհամալսարանի 6-րդ մասնաճյուղի մոտակայքում երթուղայինի գումարը «մոռացած» մի տատիկ էր միշտ լինում: Մի օր քննության էի գնում, տատը ճամփաս կտրեց ու սկսեց երկար-բարակ խոսել: Շտապում էի, չէի կարողանում լսել, թե ինչեր է պատմում: Միայն այն հասկացա, որ երթուղայինի գումարը մոռացել է ու ինձանից 100 դրամ է ուզում: Գումար տվեցի: Անկեղծորեն՝ այդ պահին մտածեցի, որ իրոք նա գումարը մոռացել է: Բայց… մոտ մեկ ամիս անց նույն դեպքը կրկնվեց. /Երևի մոռացել էր, որ ինձ արդեն մի անգամ խաբել է/
- Բալա ջան, մի 100 դրամ կտա՞ս…
- Երթուղային համա՞ր - բարկացած ասացի ու առանց պատասխան սպասելու՝ քայլերս շարունակեցի :
Չեմ սիրում, երբ խաբում են:

Իսկ այ մի անգամ նվազ ձայնով, հավանաբար 12-13 տարեկան, շատ վտիտ, գունատ մի տղա երեխա մոտեցավ ու նկարների մի խուրձ մեկնեց դեպի ինձ: Ինչ-որ տեղից տպած ու ջրաներկով գունավորած նկարներ էին. նուռ, բնապատկերներ, մուլտերի հերոսներ:
- Վաճառո՞ւմ ես:
- Հա,-ու սպասողական, գոնե մի նկար վաճառելու ներքին հույսով նայեց ինձ:
- Որքա՞ն ես գնահատում նկարներդ:
- Դուք գնահատեք:
Նռան նկարն ընտրեցի: Դրամապանակիս միակ մանրադրամը 500-անոց էր. Տվեցի երեխային: Գոհունակությամբ վերցրեց, նկարի տակ էլ մակագրեց: Անունը Դավիթ էր:
Դրանից հետո էլի մի քանի անգամ հանդիպել եմ, մի քանի նկար էլ եմ գնել: Էդ նկարները դեռ պահում եմ: Ամեն անգամ արխիվս դասավորելիս դրանք հայտնվում են աղբամանը նետվող թղթերի, իրերի կույտում, բայց հետո էլի առանձնացնում եմ ու պահում: Էդ երեխայի աչքերում ազնվություն, կարիքից դրդված՝ իրեն ոչ հաճելի իրավիճակում հայտնվածի ամաչկոտություն, տխրություն նկատեցի:
Չգիտեմ՝ իրոք այդպե՞ս էր, թե՞ նորից խաբվել եմ:

[Universe]

- Երթուղային համա՞ր - բարկացած ասացի ու առանց պատասխան սպասելու՝ քայլերս շարունակեցի :
Չեմ սիրում, երբ խաբում են:

Իսկ այ մի անգամ նվազ ձայնով, հավանաբար 12-13 տարեկան, շատ վտիտ, գունատ մի տղա երեխա մոտեցավ ու նկարների մի խուրձ մեկնեց դեպի ինձ: Ինչ-որ տեղից տպած ու ջրաներկով գունավորած նկարներ էին. նուռ, բնապատկերներ, մուլտերի հերոսներ:
- Վաճառո՞ւմ ես:
- Հա,-ու սպասողական, գոնե մի նկար վաճառելու ներքին հույսով նայեց ինձ:
- Որքա՞ն ես գնահատում նկարներդ:
- Դուք գնահատեք:
Նռան նկարն ընտրեցի: Դրամապանակիս միակ մանրադրամը 500-անոց էր. Տվեցի երեխային: Գոհունակությամբ վերցրեց, նկարի տակ էլ մակագրեց: Անունը Դավիթ էր:
Դրանից հետո էլի մի քանի անգամ հանդիպել եմ, մի քանի նկար էլ եմ գնել: Էդ նկարները դեռ պահում եմ: Ամեն անգամ արխիվս դասավորելիս դրանք հայտնվում են աղբամանը նետվող թղթերի, իրերի կույտում, բայց հետո էլի առանձնացնում եմ ու պահում: Էդ երեխայի աչքերում ազնվություն, կարիքից դրդված՝ իրեն ոչ հաճելի իրավիճակում հայտնվածի ամաչկոտություն, տխրություն նկատեցի:
Չգիտեմ՝ իրոք այդպե՞ս էր, թե՞ նորից խաբվել եմ:

Նույն երեխան Ջոն Մաքլաուգինի համերգի ավարտին օպերայի մուտքի մոտ մոտեցավ, ու նույն ձևով մոտենալով առք ու վաճառքի խնդրին (ասեց որքան կգնահատեք, այնքան էլ տվեք) նկարներ առաջարկեց: Ես սիրտն ընտրեցի ու քանի որ մենակ չէի տվեցի ընկերուհուս: մինչև հիմա կա նկարը: Անունն էլ ինչքան հիշում եմ էլի Դավիթ, կարծեմ անունը տակը գրել էր գրիչով, որ կեղծից տարբերենք... Բայց մենակ էտ երեեխու քաղաքավարի մոտենալն ու նույն քաղաքավարությամբ նկարներն առաջարկելն ամեն ինչ արժեր... Երևի միակ դեպքն էր դա, որն ընդունել եմ... Հետո նենց բարի աչքեր ուներ...
Երևի որ զոռով-շառով չմոտենան, ոչմեկս էլ նման երևույթներին վատ չենք նայի, ուղղակի պետքա գոնե մի քիչ թեփազատվել գլխի մեջից, մինչև մոտենալը...

[Gayl]

Իսկ այ մի անգամ նվազ ձայնով, հավանաբար 12-13 տարեկան, շատ վտիտ, գունատ մի տղա երեխա մոտեցավ ու նկարների մի խուրձ մեկնեց դեպի ինձ: Ինչ-որ տեղից տպած ու ջրաներկով գունավորած նկարներ էին. նուռ, բնապատկերներ, մուլտերի հերոսներ:
- Վաճառո՞ւմ ես:
- Հա,-ու սպասողական, գոնե մի նկար վաճառելու ներքին հույսով նայեց ինձ:
- Որքա՞ն ես գնահատում նկարներդ:
- Դուք գնահատեք:
Նռան նկարն ընտրեցի: Դրամապանակիս միակ մանրադրամը 500-անոց էր. Տվեցի երեխային: Գոհունակությամբ վերցրեց, նկարի տակ էլ մակագրեց: Անունը Դավիթ էր:
Դրանից հետո էլի մի քանի անգամ հանդիպել եմ, մի քանի նկար էլ եմ գնել: Էդ նկարները դեռ պահում եմ: Ամեն անգամ արխիվս դասավորելիս դրանք հայտնվում են աղբամանը նետվող թղթերի, իրերի կույտում, բայց հետո էլի առանձնացնում եմ ու պահում: Էդ երեխայի աչքերում ազնվություն, կարիքից դրդված՝ իրեն ոչ հաճելի իրավիճակում հայտնվածի ամաչկոտություն, տխրություն նկատեցի:
Չգիտեմ՝ իրոք այդպե՞ս էր, թե՞ նորից խաբվել եմ:

Էտ երեխայի համար ուշքս գնում ա, հենց տեսնում եմ տրամադրությունս բացվում ա, նկարները բերում ու շարում էր պոլիտեխնիկի բորդյուրին (պարսիկների նստատեղին), իրանից հարցրել եմ ասում ա ինքն ա նկարել ու երևում ա, որ երեխայի ձեռագիր ա: Մի անգամ ասացի, որ իրա ամենասիրուն նկարը տա, փոքրիկը ժպտացող արև տվեց

[murmushka]

ՆԿար վաճառող այդ տղան մի եղբայր ունի, երբեմն միասին են լինում։ Մենք իրենց նկարներից շատ ունենք։ Ամենակարևորը, որ նա չի ստիպում, նույնիսկ ոչ էլ խնդրում է, որ գնենք, այլ առաջարկում է։ Մի անգամ զրուցելիս, ասեց, որ երազանք ունի համակարգիչ գնել ու հավատում է,որ մի օր կհավաքի էնքան գումար, որ գնի։ Չգիտեմ, սիրում եմ այդ փոքրիկներին։
Իսկ ծաղիկ նվիրողներին առաջինը ես ինքս եմ մերժում, որ այլևս նման տհաճ իրավիճակ չլինի, որովհետև իմ կարծիքով ծաղիկը ստիպողաբար չեն նվիրում, այլ նախապես գնում են, նախապատրաստում,մեջը հոգի դնում ու նոր նվիրում

[Հարդ]

Մի անգամ ես ու paniaG - ը Մոսկվա կինոթատրոնի մուտքի մոտ կանգած չեմ հիշում ինչ էինք որոշում, ու մի հատ տենց փոքր տղա կար՝ հոգևոր նկարներ էր ծախում, մոտենում էր մարդկանց ու մեզ մոտեցավ.
-Էս նկարներից առեք, 200 դրամ ա:
-Չէ ապեր, պետք չի:
Ու վրդովված մի տեսակ մանկական անկեղծությամբ ասեց.
-Ա դե ոչ մեկ չի առնում...
Ու պահի տակ սենց արեցի.
-Դե մեկը կառնի էլի:

Ու էդ պահը նենց լավ ստացվեց, նենց հավեսով ստացվեց ու էդ էրեխուն նենց հույս տվեցի, նենց լավ ասեցի, որ էրեխեն հույսով լցվեց ու երևի ավելի ջանասիրաբար սկսեց ուրիշների վրա: Քիչ էր մնում իմ արածից ոգևորված ես էլ գնայի մի 2 հատ նկար վերցնեի ու կողքը կանգնեի..

Գիժ չեմ

[paniaG]

ՆԿար վաճառող այդ տղան մի եղբայր ունի, երբեմն միասին են լինում։ Մենք իրենց նկարներից շատ ունենք։ Ամենակարևորը, որ նա չի ստիպում, նույնիսկ ոչ էլ խնդրում է, որ գնենք, այլ առաջարկում է։ Մի անգամ զրուցելիս, ասեց, որ երազանք ունի համակարգիչ գնել ու հավատում է,որ մի օր կհավաքի էնքան գումար, որ գնի։ Չգիտեմ, սիրում եմ այդ փոքրիկներին։
Իսկ ծաղիկ նվիրողներին առաջինը ես ինքս եմ մերժում, որ այլևս նման տհաճ իրավիճակ չլինի, որովհետև իմ կարծիքով ծաղիկը ստիպողաբար չեն նվիրում, այլ նախապես գնում են, նախապատրաստում,մեջը հոգի դնում ու նոր նվիրում

էդ երեխեքից մեկը ինձ մի անգամ նկար նվիրեց,միշտ առնում էի,համալսարամի ճանապարհին շատ էի հանդիպում իրենց,մի օր համալսարանի բակում նստած կարդում էի,մոտեցավ ասեց.
-Կարե՞լի է ձեզ ծաղիկ նվիրել,
Ժպտացի:Կակաչներ էին
Ուզում էի վճարել չվերցրեց,հետո շրջվեց ու ուրախ գնաց եղբոր մոտ
Իսկ ինչ վերաբերվումա ծաղիկ ու սրբանկար նվիրողներին ընդհանրապես չեմ ուզում առտահայտվեմ,կոպիտ կարողա հնչի