Մենք արդեն լույս ունենք…

[Ծով]

Ծով ջան, իրոք, քո գրածն էր, իրոք լավն էր ու հուզառատ: Մեր սերնդից շատերը հեշտությամբ կմտնեն պատմվածքի տրամադրության մեջ: Բայց սյուժեն ինձ մի տեսակ ստանդարտ ու կանխատեսելի թվաց: Ես քեզնից ավելի օրիգինալ բան եմ սպասում: Ըստ իս, ավելին կարող էիր…

Դե ես էլ հույս ունեմ, որ ավելին դեռ կհասցնեմ կարողանալ… մերսի…
Շնորհակալ եմ բոլորից…

Շատ տխուր, քնքուշ ու շոյող ողբերգություն էր, կարծես տխուր մեղեդի լիներ կործանարար ավարտով: Երբ կարդում էի , մի խելագար ջութակահար այրում էր հոգուս լարերը ու տողերից ժառանգում էի խենթացած հոգուս մորմոքը............................... Ախր ենքան սիրուն էիր գրել: Բայց տխրեցի , թվաց թե հոգիդ թաղիծովա լցված................. Կարծես կյանքի տաք քամին , մարմնիդ իր վերջին համբույրն էր տվել և թուլացած ու արնաքամ ներկում էիր քո աշնան ծառերը........................... Մթնշաղային, արցունքոտ ու թեթև քամոտ էր .............................................................................
ՈՒ քո ստեղծագործությունները իմ դուրը շատ են գալիս

Ինչպիսի՜ պատկերավոր մեկնաբանություն… երբ գրում էի, իմ տխրությունը չէ, որ պիտի փոխանցեի, բայց շատ տխրեցի ավարտելուց հետո…
Մերսի…

Լավ էր, պահպանել ես քեզ արժանի զգայական խտությունն ու լեզվական դինամիզմը: Սյուժեն թերևս տեղավորվում էր կայուն սոցիալական պատմվածքի ժանրի մեջ. տխուր սկսվում էր և, պարզ է, որ ավարտվելու էր տխուր: Եվ չնայած դրան` մի քանի հոգեբանական նուրբ նկատումներով մասամբ խուսափել ես նարդոսական մութ սոցիալականությունից և ին-որ լուսավոր բան մտցնել այդ խավարում: Ընդհանուր առմամբ, քեզ արժանի էր, ուրեմն` լավ:

Ուրախ եմ, որ գոնե այդ աղոտ լույսը զգացել ես…ախր ես առանց լույսի չեմ կարող
Մերսի…

Ծով, բայց դու ինչքան ես սիրում մարդկանց լացացնել... Կարդալիս անընդհատ փշաքաղվում էի...

Ի՞նչ անեմ…
Չեմ խոստանում, որ էլ չեմ լացացնի…
մերսի / էս ի՞նչ է պատահել ինձ/

Հիանում եմ քո գործերով։ Շատ ապրես

Շնորհակալ եմ…