Պատռված ջինսերի սերունդը. մի վավերագրություն

[Շինարար]

Շինարար, երբ դու Ա տառն ես նկարում, որ Ա նշանակի, ու քեզ ասում են, որ իրականում դու պարզապես Ա տառից աբիժնիկ ես, դրա մեջ ոչ մի առողջ կարծիք չեմ տեսնում:
Լավ, աբիժնիկ եմ, աշխարհի ամենաաբիժնիկ մարդն եմ: Ստեղծագործության կոնտեքստում իմ աբիժնիկությունն ի՞նչ նշանակություն ունի:
Կամ, ասենք, քյառթերի առումով: Եթե ես ասեի այն ամենը, ինչ գիտեմ քյառթերի մասին, կարելի էր քյառթաբանական հանրագիտարան կազմել: Բայց չեմ պատրաստվում քյառթերին մի վերլուծական հոդվածից ավել տեղ տրամադրել իմ հեղինակության ցանկացած աշխատանքում: Ու ոչ թե որովհետև ես քյառթերից աբիժնիկ եմ, քյառթերն ինձ համար առանձնապես մարդու ստատուս չունեն. «վատ բնակլիմայական պայմաններ, տեղական ֆլորայի ու ֆաունայի ներկայացուցիչներ»: Եթե ինչ-որ մեկն ի վիճակի ա իրանց հայաթի տուզիկներից աբիժնիկ լինել նրա համար, որ տուզիկները կեղտոտում են պադյեզդում, ապա այո, ես քյառթերից աբիժնիկ եմ
Ասածս ի՞նչ ա:
Եթե ես նույնիսկ աբիժնիկ եմ, էս թեման չի բացվել իմ անձնական հատկանիշներից որևէ մեկը քննարկելու համար, լինի դա իմ անկեղծությունը, որի մասին խոսեց Արսը, թե աբիժնիկությունը, որի մասին ով ասես չխոսեց: Ես չեմ բացել էս թեման, որովհետև ուզում եմ, որ ինձ ապրել սովորեցնեն, ու ով ինձ փորձի ապրել սովորեցնի, նույն պատասխանն ա ստանալու. գնա ու զբոսնի:
Նամանավանդ գրական աշխատանքի նվիրված թեմայում:
Նորից ու վերջին անգամ եմ կրկնում. գրական աշխատանքի փոխարեն իմ անձնականին ուղղված ոչ մի նկատողություն չի կարող «առողջ քննադատություն» համարվել:

Ախր, ասածս գրառման մեջ ոչ մի քո անձնական հատկանիշ էլ չէր քննարկվում, ափսոս, որ դու դա ես տեսել, ինչ-որ ա՝ վիրտուալ շփման վատն այն ա, որ չեմ կարող տառ առ տառ փորձել քննարկել, հասկանալ, թե ինչու դիմացինն այսպես է տեսնում, ես այլ կերպ և այլն:

Հ.Գ. Կարևորելով մեր միջև արդեն որոշ ժամանակ շարունակվող խաղաղությունը՝ ես լքում եմ այս քննարկումը