Եթե դիտարկենք բացարձակ էգոզիմը և բացարձակ ալտրուիզը, ապա կտեսնենք, որ իրականում նման կերպարներ չկան: Երկու դեպքում էլ այդ հատկությունների բացարձակ, ծայրաստիճան դրսևորումները ուղղակի վտանգավոր են կյանքի համար:
Բացարձակ էգոսիտը շատ շուտով սկսում է հասկանալ, որ զուտ էգոսիտական տեսակետից, պիտի լինի գոնե մի քիչ ալտրուսիտ, որպեսզի վերցնի- նախ պետք է նվիրի.... եթե ոչ,- ժամանակը ամեն ինչ կուսուցանի...ու կհասկացնի, որ "մարդիկ մի օրվա համար չեն" .
իսկ Բացարձակ ալտրուսիտը հասկանում է, որ տալու համար նախ պետք է ունենա, ունեցածը ինչ որ իաստով կարողանա պահպանի ու շատացնի Մեծ բարեգործություն անելու համար նախ պետք է հարստանա:
Մի խոսքով նորից գալիս ենք նրան, որ կյանքում բացարձակ ոչինչ չկա, իսկ հակադրությունները իրականում միաձուլված են. Եվ "գիշերվա նույնիսկ ամենամութ պահին, ծնվում է ցերեկը"...
Մենք չենք կարող վերցնել անձրևանոցի միայն մի կողմը ու տանից դուրս գալ: Չենք կարող վճարել թղթադրամի միայն մեկ կողմով...
որովհետև ընտրելով հակասությունների միայն մեկ կողմը, մենք ուզենք թե չուզենք, վերցնում ենք մի փոքր բաժին էլ այն ամենից, ինչից...միշտ փախչում ենք...
Համեցիր նորաբաց ֆորում` 
Մեջբերել
Էջանիշներ