User Tag List

Էջ 1 13-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 189 հատից

Թեմա: Րաֆֆի

  1. #1
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.11.2010
    Գրառումներ
    539
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Րաֆֆի

    Այստեղ կքննարկենք Րաֆֆու ստեղծագործությունները

  2. #2
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.11.2010
    Գրառումներ
    539
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    որպես առաջաբան ես կառաջարկեմ «խաչագոխի հիշատակարանը»

  3. #3
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մենակ չեմ հասկանում՝ ինչու է հեղինակի անունը չակերտների մեջ:

    Րաֆֆին այն բազմաթիվ գրողներից մեկն է, որը խոչընդոտում է, որ երիտասարդ սերունդը սիրի կարդալ:

  4. #4
    Պատվավոր անդամ Gayl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.09.2008
    Հասցե
    Erevan
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    6,850
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Րաֆֆին այն բազմաթիվ գրողներից մեկն է, որը խոչընդոտում է, որ երիտասարդ սերունդը սիրի կարդալ:
    Ինչու՞

  5. #5
    Dark Night Դարք-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.04.2009
    Հասցե
    շորերիս մեջ
    Տարիք
    76
    Գրառումներ
    876
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Gayl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ինչու՞
    Մի տեսակ շատ ծանրա գրում, հիշում եմ փոքր ժամանակ ինձ ստիպելով էի կարդում

    Первая рюмка, первая сигарета, первая ночь, как же далеко всё это.........

  6. #6
    Պատվավոր անդամ Gayl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.09.2008
    Հասցե
    Erevan
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    6,850
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Դարք-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մի տեսակ շատ ծանրա գրում, հիշում եմ փոքր ժամանակ ինձ ստիպելով էի կարդում
    Իսկ ես հակառակը: Խաչագողի Հիշատակարանը միակ գիրքն ա, որ երկու անգամ եմ կարդացել:

  7. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Lion (26.01.2011), VisTolog (26.01.2011), Արէա (17.05.2011)

  8. #7
    Լիարժեք անդամ ~Anna~-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    11.11.2010
    Գրառումներ
    100
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    «Խաչագողի Հիշատակարանը» պատրաստվում եմ կարդալ, բայց սեփական փորձից խորհուրդ եմ տալիս կարդալ Րաֆֆու գրքերի խտացված տարբերակները: Վերջերս կարդացի «Դավիթ Բեկն» ու «Խենթը» ու սիրեցի քանի որ խոտի կանաչ լինելու մասին մի քանի էջ գրված չէր: Բնութագրերն էին կարճ, բայց տեկստը փոփոխված չէր:

  9. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Inna (07.04.2011), Malxas (25.01.2011)

  10. #8
    Պատվավոր անդամ A.r.p.i.-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    29.10.2009
    Հասցե
    Կապան
    Տարիք
    34
    Գրառումներ
    558
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը

    Րաֆֆին այն բազմաթիվ գրողներից մեկն է, որը խոչընդոտում է, որ երիտասարդ սերունդը սիրի կարդալ:
    Էս մտքի հետ ես էլ համաձայն էի դպրոցական տարիներիս ընթացքում: Րաֆֆու ստեղծագործություններն ընդհանրապես չէին ձգում , երևի միակ պատճառն այն էր, որ դպրոցական դասագրքերում հատկապես ընդգրկում էին այնպիսի հատվածներ, որ այնքան էլ հետաքրքիր չէր, մասնավորապես նկարագրվում էր բնություն, Արարատյան դաշտավայրի լուսապայծառ առավոտ, և այլն, և այլն… Բայց վերջերս ասեցի մի հատ փորձեմ կարդալ, ու փորձն էլ էն եղավ, որ մի քանի օրվա մեջ կարդացի «Ջալալեդին», «Խենթը», «Սամվելը» վերջացնելու վրա եմ, շուտով էլ կանցնեմ «Սալբի» վեպին: Ասածս ինչա, շատ էլ լավ գրողա, հեշտ կարդացվող, հեշտ ընկալվող, իզուր մի փնովեք…(Բյուր ջան էս վերջին խոսքը քեզ չէր վերաբերվում, այլ մատաղ սերնդի ներկայացուցիչներին)
    Եթե ճանապարհը տանում է դեպի նպատակը, ապա միևնույնն է, թե որքան է նրա երկարությունը...

  11. #9
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.11.2010
    Գրառումներ
    539
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Դարք-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մի տեսակ շատ ծանրա գրում, հիշում եմ փոքր ժամանակ ինձ ստիպելով էի կարդում
    ես համաձայն չեմ որովհետև Րաֆֆի կարդալուց հետո ես սկսեցի սիրել ընդանրապես կարդալ

  12. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Մար. (05.06.2014)

  13. #10
    Սոկրատես sokrates74-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    23.10.2010
    Հասցե
    Հադրութ (Ծաղկոց)
    Տարիք
    27
    Գրառումներ
    15
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    խոսենք Րաֆֆու Սամվելից .
    Պատկերացրեք դուք խոսում էք Սամվելի հետ …
    ինչ հարցեր կտայիք նրան և ինչ պատասխան կուզեիք լսել

  14. #11
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էկել եմ մի քիչ «Կայծերից» խոսեմ: Շատերը կհիշեն, որ դպրոցական ծրագրում պարտադիր ընթերցանության մեջ կար: Որպես խելոք աշակերտ, թեև հիմնականում զոռով (դե հետաքրքիր տեղեր կային), բայց կարդացել եմ: Ու կարծեմ դպրոցում էլ մի քանի ամիս մենակ Րաֆֆի էինք անցնում (հիմնական շեշտը «Սամվելի» վրա էր, բայց «Խենթն» ու «Կայծերն» էլ էին ծրագրային): Հիմա լավ չեմ հիշում` «Կայծերից» ինչ էինք խոսում, բայց գրքի մասին էսպիսի կարծիք ունեի. «Սամվելից» լավը, «Խենթից» վատը: Էն ժամանակ, եթե որևէ մեկն ասեր, թե «Կայծերը» նորից եմ բացելու, կարող ա տապոռով գլխին տայի: Բայց նենց հետաքրքիր ա, որ էսքան տարի անց առանց որևէ մեկի խորհրդի, սեփական նախաձեռնությամբ որոշեցի նորից կարդալ:

    Ինչ խոսք, վեպը բազմաթիվ թերություններ ունի. սյուժետային շրջադարձերը շատ պարզունակ են, տեղ-տեղ պրիմիտիվության աստիճանի բացատրում է ամեն ինչ, բայց ամեն դեպքում բավական լավ գործ է, ու հիմա տեսնում եմ բաներ, որոնք տասներեք-տասնչորս տարեկանում չէի տեսել, իսկ դպրոցական դասագիրքն ու ուսուցչուհին բավականաչափ խելամիտ չէին, որ ուշադրություն հրավիրեին էդ ամենի վրա: Օրինակ, Րաֆֆին շատ նուրբ ձևով քննարկում է «ամոթխած» հայ կնոջ վարքը, գրեթե անտեսանելի կերպով քննադատում է բարոյականություն կոչվածը: Անդրադառնում է նաև կրթության հարցին (հիմնական պատճառը, թե ինչու որոշեցի վերընթերցել): Էնքան դիպուկ է նկարագրում հարուստ ու աղքատ երեխաների նկատմամբ վերաբերմունքը: Դե վեպի առանցքային թեմայի` հայ ժողովրդի ստրկացման-ազատագրման մասին էլ չեմ էլ ասում... սարսափելի ա տեսնելը, որ 130 տարի առաջ նկարագրված պատկերն էսօր էլ ա ակտուալ:

    Ով հավես ունի, թող միանա, միասին կարդանք էլի: Լիքը քննարկման թեմա կա ստեղ:

  15. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (25.12.2013), enna (25.12.2013), Vardik! (06.06.2014), Մ Մ (05.06.2014), Նաիրուհի (26.12.2013), Ուլուանա (26.12.2013)

  16. #12
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս էլ ավելի մանրամասն վերլուծություն

    Ինչու՞ որոշեցի վերընթերցել այս գիրքը, որը տասներեք տարեկանում մեղմ ասած դուրս չէր եկել, կարդացել էի զոռով՝ որպես դպրոցական պարտադիր ընթերցանության մաս ու մենակ որպես հայրենասիրության քարոզ էի հիշում: Իսկ հայրենասիրությունն ինձ համար մի թեմա էր, որի մասին խոսել ընդհանրապես չէի սիրում, էլ չեմ խոսում ներվեր սղոցող շարադրությունների մասին:

    Չգիտեմ՝ մեր կրթական համակարգի՞ն, թե՞ տարիքիս մեղադրեմ, որ այն ժամանակ չտեսա այն, ինչ Րաֆֆին դրել էր վեպի մեջ, որ չկարողացա ասել այն, ինչ հիմա եմ ասելու: Ամեն դեպքում, գուցե լավ է, որ այս տարիքում եմ վերընթերցում ու կարծիքս հայտնում, որովհետև եթե այն ժամանակ այս ամենը հայտնվեր ստուգողականի տետրիս մեջ (իսկ «Կայծերի» մասին կարծեմ շարադրություն չենք գրել), հաստատ եթե ծնող չկանչվեր, ապա գոնե «2-ը» պատրաստ էր:

    Ով դպրոցում գրականություն է անցել կամ գոնե կարդացել է «Կայծերը», երևի աղոտ կհիշի, որ վեպի կենտրոնական թեման հայ ժողովրդի ստրկամտությունն է ու մի քանի ջահելների պայքարը դրա դեմ (նման է, չէ՞ մեր օրերին): Մեկ էլ անպայման կմտաբերեն Տեր Թոդիկին ու նրա դաժան կրթական մեթոդները: Բայց դրանից ավելին դժվար ինչ-որ մեկն ասի, որովհետև մեր դասագրքերը, մեր կրթական համակարգն արգելել էին ինքնուրույն դատողություններ անել, հասկանալ, թե ուր է տանում Րաֆֆին, ինչով է բացատրում ստրկամտությունը:

    Հա´, տեղ-տեղ Րաֆֆին շատ է համը հանում իր պրիմիտիվությամբ, այն, ինչ արդեն ցույց է տվել, մի քանի տող այն կողմ նորից բացատրում է, մի բանը հազար անգամ ասում է: Այդ առումով վեպը գուցե ավելի շատ շահեր, եթե ամեն ինչ սեղմվեր մի հատորանոց 300 էջի մեջ, ոչ թե էդքան ծավալվեր: Բայց ամեն դեպքում նույնիսկ այս ոչ այնքան գերազանց գեղարվեստական որակի ու ստրկության դեմ բացահայտ քարոզի մեջ Րաֆֆին կարևոր հարցեր է բարձրացնում, որոնց մասին բացատրություններ չի տալիս, թողնում է, որ ընթերցողն ինքը նկատի: Ու այս ամենը դպրոցական դասագրքերում չի քննարկվում:

    Րաֆֆին նուրբ կերպով անդրադառնում է հայ կնոջ ամոթխածությանը, բարոյականության անհասկանալի նորմերին, հակադրում է Մարգրիտի երեսի քողն ու խաշնարած հայ ընտանիքների աղջիկների անկաշկանդ պահվածքը: Սիրահարի գերեզմանի մոտով անցնելիս էլ Մարոն քար է նետում՝ որպես խայտառակության նշան, իսկ Ֆարհատը փորձում է համոզել, որ միմյանց սիրելու մեջ վատ բան չկա, որ չարժե դրա համար քարկոծել:

    Վեպում բարձրացվում է նաև կրթության հարցը: Նկարագրվում է տերթոդիկյան մոդելը՝ դաժան պատիժներով, տեքստերն առանց հասկանալու անգիր սերտելով, հարուստների երեխաների նկատմամբ ավելի լավ վերաբերմունքով ու հենց դպրոցից սկսած երեխաներին ստրկամիտ մեծացնելով. «Նրանք ծեծ կերան նրա համար միայն, որ թույլ չտվեցին մահմեդական երեխաներին իրանց ծեծել... Մի՞թե ինքը, դպրոցը, չէր պատրաստում մեզ ծեծվելու համար... մի՞թե նա չէր մտցնում մեր մեջ ստրկությունը»:

    Որքան էլ տարօրինակ թվա, կարծում եմ՝ տերթոդիկյան կրթական մոդելը մեր օրերում էլ է ակտուալ: Լավ, գուցե պատիժներն այդքան դաժան չեն, և ուսուցիչները սահմանափակվում են մի հատ ապտակով կամ թքելով (ամեն դեպքում, ես տասը տարի առաջ եմ դպրոցն ավարտել, գուցե մի բան փոխվե՞լ է): Բայց մնացած ամեն ինչը նույնն է. աշակերտից և ուսանողից պահանջում են անգիր՝ առանց թույլ տալու, որ ստացած (հիմնականում անպետք) ինֆորմացիան վերլուծի: Հարուստների երեխաները միշտ ավելի պուպուշ են ու անմեղ, իսկ ստրկամտությունը սկսվում է հայրենասիրական ամպագոռգոռ շարադրություններով, եկեղեցական քարոզներով ու համոզելով, որ «մեծերն» անսխալական են:

    Տերթոդիկյան կրթությունը մի լեզվով է, որ երեխաները չեն հասկանում: Այդ պատճառով Ֆարհատը խիստ զարմանում է Կարոյի նամակը կարդալիս, որովհետև տեքստը պարզ ու հասկանալի է. «Առաջին անգամ պատահում էր տեսնել, որ մարդը գրում է այնպես, որպես խոսում են: Բայց ինչու՞ իմ վարժապետը չէր գրում այնպես, որպես մարդիկ խոսում են: Նրա գրածն ինձ համար մնում էր միշտ հանելուկ, չէր կարելի հասկանալ, կարելի էր միայն գուշակել, թե ինչ է ուզում ասել»:

    Բարեբախտաբար, մեր գրական լեզուն այդքան անհասկանալի չէ, ու հնարավոր է այն որպես գրավոր խոսք գործածել: Բայց այս մեջբերումը չի՞ հիշեցնում արդյոք մեր օրերի մաքրամոլական միտումները հատկապես ինտերնետում հաղորդակցվելիս, երբ ոմանք ֆշշացնում են «ա» օժանդակ բայով տեքստ տեսնելիս:

    Րաֆֆին շատ ուժեղ քննադատում է նաև եկեղեցուն. «Եկեղեցականը միշտ ընդդեմ է ազգայնության գաղափարին. նա ճանաչում է ազգը միայն կրոնքի անունով. նրա «հոտի» մեջ «խուժդուժ, սկյութացի և հույն» - բոլորը մեկ են: Եկեղեցականը միշտ ընդդեմ է աշխարհային բարեկեցության. նա չէ կարող համբերեր, որ մարդը ճանաչեր իր հայրենիքը, այսինքն երկրի այս կամ այն կտորի վրա հիմներ իր կյանքի և ապրուստի գոյությունը»:

    Գրքում եկեղեցին է, որ երեխաներին դպրոցից սկսած ստրուկ է դաստիարակում, իսկ մեծահասակներին հորդորում է հնազանդ լինել, չկռվել, չպայքարել թշնամու դեմ: Բայց այդքանով հանդերձ եկեղեցականները լավ են ապրում, որովհետև կլպում են ժողովրդին: Իհարկե, իրենց ձեռնտու է ստրուկներ ունենալը, որովհետև հեշտ են կառավարվում: Արդյոք քսանմեկերորդ դարու՞մ էլ եկեղեցին նույնը չի ուզում:

    Րաֆֆին բավական իմաստուն էր, որ դեռ այն ժամանակներից բացառեր երրորդ ուժը, իսկ մենք մինչև հիմա էլ կառչում ենք ռուսաստաններից ու եվրոպաներից, մինչև հիմա էլ սպասում ենք անգլիական նավերին: «Օտարների օգնությունից մեզ շահ չկա,- գրում է Րաֆֆին,- Դժբա˜խտ է այն ազգը և մի˜շտ դժբախտ կմնա, որ օտարի օգնության կարոտ լինի: Ոչ ոք իր հոր հոգու համար մեզ չի օգնիլ. նա պետք է տասը բան առնե մեզանից, որ մի բան տա»:

    Ի վերջո, կենտրոնական գաղափարը ստրկամտության դեմ է, տանում է դեպի ազատություն, լուծումներ փնտրում ստրկամտությունից ազատվելու համար: Մեր ժամանակների պես, «Կայծերում» էլ բոլորը հարմարված ապրում էին, ու միայն մի քանի ակտիվիստներ՝ «մի քանի կարոներ» բարձրացնում էին իրենց ձայնը:

    Նույն այդ Կարոյի ձայնով Րաֆֆին նկատում է, որ «ստրկությունը դարձել է ժողովրդի բնավորություն» և «ի՞նչ օգուտ, երբ մի քանի եռանդոտ անձինք զարթել էին, և աշխատում էին դարման տանել նրա խղճություններին,- երբ այդ մի քանի անձանց բոլոր ջանքերը կորչելու, ոչնչացնելու էր ընդհանուր անտարբերության մեջ»:

    Ստրկամտությունը վերլուծելով հանդերձ՝ Րաֆֆին փորձում է սահմանել ազատությունը, պարզել, թե որտեղ է այն, գուցե ինչ-որ տեղ էլ լուծում առաջարկել. «Ազատությունը գտնվում է ժողովրդական կենցաղավարության երկու ծայրերի մեջ, մեկում, երբ նա դեռ իր նահապետական պարզության մեջ է ապրում, մյուսում, երբ նա հասել է քաղաքակրթության լույսին: Այս երկու ծայրերի միջոցում տիրում է ստրկությունը»:

    Ուրեմն մենք հիմա երկու ծայրերի միջև ենք: Իսկ ինչպե՞ս կարելի է հասնել քաղաքակրթության լույսին: Կարծում եմ՝ որակյալ կրթությամբ, միայն դրանով:

    Իսկ թե ինչ է առաջարկում Րաֆֆին, կիմանամ երկրորդ հատորը կարդալիս, չնայած եթե չեմ սխալվում, ինքն էլ է շեշտը կրթության վրա դնելու:

  17. #13
    Սկսնակ անդամ Մար.-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.03.2014
    Հասցե
    Երկնքում
    Գրառումներ
    55
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինչպես Րաֆֆիին, այնպես էլ նրա ստեղծագործություններն շատ եմ սիրում...

  18. #14
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Մ Մ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ըհը, Կայծերի մեջ շատ բաներ արդիական են։ Կարդալուց հասկանում ես, որ մենակ ժամանակաշրջանն ու ինֆորմացիոն դաշտն ա փոխվել։ Ընդհանուր առմամբ հայի վիճակը նույնն ա մնացել։
    Շատ լավ կլիներ, որ դպրոցներում ավելի ծավալուն ուսումնասիրեին Րաֆֆու գործերը։ Մեր էրեխեքը շատ բան ունեն սովորելու թեկուզ Կայծերից՝ համեմատելով ու վերլուծելով։
    Հա, լրիվ համաձայն եմ: Էն ժամանակ թուրք ու քուրդ էին թալանչիները, հիմա՝ հենց հայ պաշտոնյաներ: Ու մեկ էլ հետաքրքիր էին իրա բացատրությունները. ըստ Րաֆֆու, ոնց որ էդ մարդիկ նախնադարի ու քաղաքակրթության արանքում ճզմված լինեին, դրա համար տենցն էին: Էն մասը հիշու՞մ ես, որ նահապետական հայ գյուղ ա ներկայացնում, որտեղ մարդիկ բնությանը կպած են ու միևնույն ժամանակ շատ ազատ: Նենց դուրս էկավ դա:

    Ինչ վերաբերում ա դպրոցներին, ինձ թվում ա՝ Րաֆֆուն ավելի քան բավարար ժամանակ ա տրամադրվում, բայց մի երկու բան սխալ ա արվում: Նախ, ամբողջ կենտրոնացումը Սամվելի վրա ա, իսկ ես Սամվելն ընդհանրապես կհանեի դպրոցական ծրագրից: Հետո, աշակերտին չեն թողնում ինքնուրույն վերլուծի ու էդ ամենը տեսնի: Երբ Կայծերը տասներեք-տասնչորս տարեկանում կարդացի, ինձ համար հերթական տափակ հայրենասիրական գործն էր: Բայց ի՞նչ հայրենասիրություն: Կարելի ա նույնիսկ ասել, որ Րաֆֆին Կայծերում հենց էդ տափակ հայրենասիրությունն ու կրոնն ա մի լավ քլնգում:

  19. #15
    Լիարժեք անդամ Մ Մ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.01.2014
    Գրառումներ
    89
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հա, լրիվ համաձայն եմ: Էն ժամանակ թուրք ու քուրդ էին թալանչիները, հիմա՝ հենց հայ պաշտոնյաներ: Ու մեկ էլ հետաքրքիր էին իրա բացատրությունները. ըստ Րաֆֆու, ոնց որ էդ մարդիկ նախնադարի ու քաղաքակրթության արանքում ճզմված լինեին, դրա համար տենցն էին: Էն մասը հիշու՞մ ես, որ նահապետական հայ գյուղ ա ներկայացնում, որտեղ մարդիկ բնությանը կպած են ու միևնույն ժամանակ շատ ազատ: Նենց դուրս էկավ դա:

    Ինչ վերաբերում ա դպրոցներին, ինձ թվում ա՝ Րաֆֆուն ավելի քան բավարար ժամանակ ա տրամադրվում, բայց մի երկու բան սխալ ա արվում: Նախ, ամբողջ կենտրոնացումը Սամվելի վրա ա, իսկ ես Սամվելն ընդհանրապես կհանեի դպրոցական ծրագրից: Հետո, աշակերտին չեն թողնում ինքնուրույն վերլուծի ու էդ ամենը տեսնի: Երբ Կայծերը տասներեք-տասնչորս տարեկանում կարդացի, ինձ համար հերթական տափակ հայրենասիրական գործն էր: Բայց ի՞նչ հայրենասիրություն: Կարելի ա նույնիսկ ասել, որ Րաֆֆին Կայծերում հենց էդ տափակ հայրենասիրությունն ու կրոնն ա մի լավ քլնգում:
    Իմ կարծիքում վեպում հիմնական շեշտը դրված է կրթության վրա։ Ծնողները երեխաներին հանձնում էին տեր թոդիկների ձեռքը, ասում էին մսացուն քեզ, ոսկորները մեզ, ուսում տուր, գիր ու գրականություն սովորեցրու, չի սովորում՝ մի լավ քոթակի, մարդ դարձրու։ Սխալը սկսել ա ստեղից։ Նոր, աճող սերնդին ստրուկ են մեծացրել՝ վախկոտ, սեփական կարծիք չունեցող, Ավետարանն անգիր արած։ Ավետարանը, կրոնը կարևոր ա ազգի գոյատևման, համախմբան համար, բայց առանց ազգի պատմության զրոյա։ Երեխաներին չէին սովորեցնում էն, ինչ կարևոր էր, պատմություն, որը գոյատևման հիմքն ա։ Սովորեցնում էին հնազանդ լինել, եթե քուրդը/թուրքը քեզ քարկոծում են, գլուղդ կախի, ունեցվածքդ խլում են, գնա թաքցրածդ էլ բեր, խելոք հանձնի իրանց, իրանք են քո տերը։ Վառ օրինակ, երբ որ ծեծել էին քրդերի էեխեքին։

Էջ 1 13-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Րաֆֆի «Սամվել»
    Հեղինակ՝ Լեդի Վարդ, բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 50
    Վերջինը: 06.04.2013, 16:29
  2. Րաֆֆի-ն ու մեր պատասխանատվությունը
    Հեղինակ՝ M.w.w.n, բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 19
    Վերջինը: 31.03.2011, 15:58
  3. Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ելույթը
    Հեղինակ՝ Chilly, բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 4
    Վերջինը: 29.03.2010, 17:47
  4. Գրառումներ: 20
    Վերջինը: 29.06.2008, 14:48

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •