Ինքնախեղում

[Monk]

Մոնկ, ճիշտ կլինի, որ գոնե մի կոմպետենտ հոգեբան ունենաք: Հոգեբույժ չէ, հոգեբան:

Ճիշտ կլինի իհարկե, բայց ու՞ր է, չկա: Հաստիքը կա, մասնագետ չկա: Մեր հոգեբաններն առայժմ ասուլիսներով ու տեսական հրապարակումներով են սահմանափակվում, կամ էլ, լավագույն դեպքում, մայրաքաղաքային զորամասերով բավարարվում:

Monk ջան, ես շատ հեռու եմ մասնագետ լինելուց ու նույնսիկ դիլետանտ էլ չեմ, տո իսկի սիրողական վերաբերմունք էլ չունեմ։ Բայց դեմ չես, չէ՞, որ կարծիք եմ արտահայտում, որովհետև դե արի ու էս նեղ մաջալին իսկական մասնագետ ճարի

Վիշապ ջան, ոչ միայն դեմ չեմ, այլև շատ շնորհակալ եմ արժեքավոր խորհուրդների համար: Տարբեր տեսակնկյուններից տրված խորհուրդները միայն նպաստում են սեփական պատկերացմանս ավելի հարստացմանը: Ինձ համար խիստ կարևոր են բոլորի գրածներն էլ:

[Rhayader]

Ճիշտ կլինի իհարկե, բայց ու՞ր է, չկա: Հաստիքը կա, մասնագետ չկա: Մեր հոգեբաններն առայժմ ասուլիսներով ու տեսական հրապարակումներով են սահմանափակվում, կամ էլ, լավագույն դեպքում, մայրաքաղաքային զորամասերով բավարարվում:

Սխալ տեղ եք փնտրում: Բիձեքից ու պետական աշխատանքի վրա նստածների փոխարեն կարելի է հոգեբան գտնել տարբեր ժամանակակից դպրոցներ ներկայացնող ասոցիացիաներից: Իհարկե, պետք է մի հատ նայել՝ նորմալ հոգեբանական դպրո՞ց է, չե՞ չրի ու չարազեղենի ընդհանուր դեպք: Պարզապես մի խնդիր կա. հոգեվերլուծաբաններն, օրինակ, կարող են առավել էֆեկտիվ աշխատել բավականաչափ ինքնագիտակցությամբ օժտված ու ինտելլեկտի տեր անձանց հետ: Զինվորների մեծ մասն այդ պահանջին չեն համապատասխանի: Տրանսակտ անալիտիկները տվյալ դեպքում կարող են շատ օգտակար լինել՝ ի վերջո, տրանսակտ անալիզի հիմքերից մեկը սոցիոպսիխոլոգիան է: Բայց տրանսակտ անալիտիկի տվյալ ոլորտում կոմպետենտությունն էլ իրականում շատ բանով կախված է մարդկանց տվյալ տիպի հետ աշխատանքի փորձից: Հումանիստական տեսության հետևորդները մեծ դժվարությունների կհանդիպեն՝ կապված շատ զինվորների կարծրամտության հետ: Այնպես որ, ամեն ուղղությունն էլ ունի իր ուժեղ ու թույլ կողմերը:
Դրա համար էլ ես առաջարկեցի ամենաէժան, ամենաանշառ ու օգնելու բավականին մեծ հավանականությամբ տարբերակը՝ աշխատանքային թերապիա: Ինչ-որ հնարավորինս կրեատիվ բան:
Մոնկ, չեմ ցանկանում ընդարձակվել, բայց ինձ թվում է դու էլ լավ հիշում ես, թե ինչ միջավայրերում էր նման ինքնախեղումը տարածված: Չեմ ասում ինչ-որ կերպ կպնելու, քննադատելու կամ վիրավորելու համար. պարզապես կարելի է մի քանի դեպք ուսումնասիրելով, երբ մարդիկ գիտակցաբար իրենց մարմնին վնաս են հասցնում, ու նայելով այդ ամենին հնարավորինս նեյտրալ աչքով, ընդհանուր գծեր տեսնել: