Եկեք այս թեմայում դնենք հայտնի իտալացի մանկագիրի ստեղծագործություններից:
Ես կսկսեմ «Հեքիաթներ հեռախոսով» գրքից: Գիրքը ռուսերենից թարգմանել Աստղիկ Աղասյանը:
Նախաբան:
Իտալիայի Վարեզե քաղաքում բնակվում էր սինյոր Բյանկին: Նա ծառայում էր առեւտրական մի հիմնարկում, որը վաճառում էր դեղորայք. Եւ սինյոր Բյանկին շաբաթվա յոթ օրից վեց օրը շրջում էր ամբողջ Իտալիայում: Ուղեւորվում էր նա ե՛ւ դեպի արեւելք, ե՛ւ դեպի արեւմուտք, ե՛ւ հարավ, ե՛ւ հյուսիս, գնում էր երկրի խորքը, ամեն տեղ ցույց էր տալիս դեղորայքի իր նմուշները եւ գործարք կատարում: Կիրակի օրը նա վերադառնում էր տուն, իսկ երկուշաբթի նորից սկսում էր ճանապարհորդել: Մեկնելուց առաջ նրան հրաժեշտ տալիս, աղջիկը միշտ ասում էր.
_Հայրիկ, խնդրում եմ ամեն երեկո ինձ մի հեքիաթ պատմիր:
Պետք է ձեզ ասեմ, որ այդ աղջիկը առանց հեքիաթի չէր կարողանում քնել, իսկ մայրիկն արդեն պատմել էր իր իմացած բոլոր հեքիաթները եւ նույնիսկ երեք անգամ:
Եւ ահա սինյոր Բյանկին, որտեղ էլ որ լիներ, ամեն երեկո հեռախոսով զանգահարում էր տուն եւ մի հեքիաթ պատմում աղջկան: Այս գրքում հենց հավաքված են սինյոր Բյանկիի պատմած հեքիաթները: Դուք իհարկե կնկատեք, որ դրանք այնքան էլ երկար չեն: Բայց այլ կերպ չէր էլ կարող լինել. չէ՞-որ ամեն անգամ հեռախոսելու համար սինյոր Բյանկին ստիպված էր վճարել սեփական գրպանից, եւ նա ոչ-մի դեպքում չէր կարող թույլ տալ իրեն խոսել շատ երկար. Ճիշտ է, մերթ ընդ մերթ, երբ կարողանում էր հաջող գործարք կատարել եւ մի-քիչ ավելի փող վաստակել, նա իրեն թույլ էր տալիս ավելի երկար խոսել, ոչ շատ, մեկ-երկու րոպե միայն: Ինձ պատմել են. Հենց որ սինյոր Բյանկին զանգահարում էր Վարեզե քաղաք, կենտրոնական հեռախոսավարուհիները դադարում էին պատասխանել մյուս զանգերին, որովհետեւ իրենք էլ հետաքրքրությամբ լսում էին այդ հեքիաթները: Եւ ես վստահ կարող եմ ասել, որ դրանցից մի քանիսը իսկապես-որ հետաքրքիր են ստացվել:
Մեջբերել
Էջանիշներ