90-ականներ...

[Ungrateful]

... Մի ժամանակաշրջան, մի էտապ, երբ շատ ցուրտ էր, բայց նաև շատ ջերմ, մութ էր, բայց անչափ լուսավոր, դժվար էր, բայց մնացին բարի հիշողություններ:
Ուզում եմ խոսել 90-ականների մասին: Քաղաքականության, պրոբլեմների, երկրի վիճակի մասին չի խոսքս: Շատերիս մանկությունն ու պատանեկան շրջանն անցել է հենց այդ թվերին ու վստահ եմ, որ բոլորս էլ հիշում ենք այդ տարիները: Եկեք խոսենք այդ ժամանակաշրջանի լուսավոր կողմերից՝ հիշողություններից, խաղալիքներից, իրերից, հագուստից, ֆիլմերից, գովազդներից, տեխնիկայից... Ամեն-անեմ ինչից: 90-ականների կենցաղային մանրուքները տարբերվում էին բոլոր այլ շրջանների էդ ամեն ինչից ու հաստատ կա հիշելու բան՝ անգամ զարմանքի հասցնող ու նոստալգիա առաջացնող:
Սոց. ցանցերից մեկում այդ թեմայով ունեմ ֆոտոալբոմ /հավաքում եմ լուսանկարներ, որոնցում կա ինչ որ բան 90-ականներից/: Ովքեր, որ կան odnoklassniki.ru կայքի ընկերներիս ցուցակում՝ հաստատ տեսել են այդ ալբոմը:
Ակումբում փնտրեցի ու չգտա նման թեմա: Մեկը կար, բայց 70-80-ականների վերաբերյալ էր, մեկ էլ մանկության հուշեր թեման, որն էլի այն չէ:
Եկեք հիշենք 90-ականները, մեր մանկությունը: Այն տարիները, որոնք մենք մեկ-մեկ կարոտում ենք, բայց նաև չենք ուզում որ դա կրկնվի:
Եկեք տեղադրենք լուսանկարներ, տեսահոլովակներ, ֆիլմեր որոնք ինչ որ չափով կապված են այդ թվերի հետ և ճանաչված են եղել այդ ժամանակ… Պատմենք տիպիկ 90-ականների պատմություններ, փաստեր, զավեշտալի դեպքեր: Մի խոսքով՝ այն ամենն ինչը կապված է այդ թվերի հետ:
Կարծում եմ, որ հետաքրքիր ու հաճելի կլինի վերհիշել այդ ամենը :

Թեմայի լոգոտիպը թող լինի Ֆուջիկան՝


Sondtrack-ն էլ Սանտա Բարբարայի opening-ը՝



Հ.Գ. Եթե նման թեմա արդեն կա, կամ էլ այս թեման պիտի այլ բաժնում լիներ՝ կխնդրեմ, որ տեղափոխումներն ու միացումներն արվեն: Նախապես շնորհակալություն:

[Ungrateful]

Սկսեմ : Կսկսեմ լուսանկարներից:

Դերբի շոկոլադ:
Դերբին ճանաչված պլիտկաներից մեկն էր, այն ժամանակներին մեծ պահանջարկ ունեցող, էժան ու բնականաբար՝ անհամ: Կարծում եմ, բոլորս էլ հիշում ենք այդ շոկոլադը: Սակայն կար դրա հայկականը /երևի հայաստանում պատրաստվող ու փաթեթավորվողը/՝ ԴերԴի անվանումով, որն տարբերվում էր օրիգինալից գնով և որակով: Ահա՝


Շահովի փուչիկներ:
Կար համարյա բոլոր խանութներում: 25 դրամով կարելի էր գնել խաղարկությանը մասնակցելու իրավունքը, հետո ընտրում էիր թուղթը որի վրա գրված էր թիվն ու ստանում այդ թվի տակ գտնվող փուչիկը:


Կափարիչներից ու կափարիչին ամրացվող ներքևի մասից պատրաստվող բրիլոկներ:
2 պրոբկաներ ամրացվում էին իրար ու իրանց վրա հագցնում էինք էդ զիբիլները; Հիշում եմ, որ պրոբկաների վրա 6 հատ էդ ներքևիններից ավել տեղ չէր անում, սակայն 7 կամ 8 հատով ավելի ճոխ էր նայվում… Տանջվում էինք, էդ 7-րդը ամրացնելու համար:


Լեգենդար Դենդին:
Առանց մենկաբանությունների:


Դենդիի համար նախատեսված ատրճանակը և դրանով խաղացվող խաղերից ամենա ճանաչվածը՝ Որսորդը: Այդ խաղում, ամենից լավ հիշում եմ շան թարախ ծիծաղը, երբ կրակոցդ դիպուկ չէր ստացվում:



Թղթից պատրաստվող «Գմփիկը»:
Պատրաստվում էր սովորական տետռի թղթից: 2 մատով ամենա ներքևի մասից բռնելու ու ձեռքը արագ թափահարելու արդյունքում՝ պայթյունի ձայն էր գալի:


Վերջում էլ, երկարացված ավտոբուս՝

[Ungrateful]

Քանի որ այն ժամանակ մեզ մոտ լայն տարածված էր Ռուսական փոփ մշակույթը, տեղադրեմ մի 2 հատ 90-ականների հիթերից:
Կածում եմ, որ բոլորին՝ թե սիրողների, թե չսիրողներին քաջ հայտնի են այս երգերն ու տեսահոլովակները:

Նատաշա Կորոյլովա - «Маленькая страна»


Отпетые мошенники - Люби меня :

Լյուբի մենյա, լյուբի :

Иванушки International - Тополиный пух


Հ.Գ. Սկզբի համար հերիք ա: Կարծում եմ, մոտավոր ներկայացրեցի թեմայի իմաստը: Վայելեք :
Մաղթում եմ հաճելի հուշեր արթնացնող քննարկումներ

[My World My Space]

Բա Զայկա մո՞յը....

[ՆանՍ]

Իսկ սա հիշու՞մ եք

[einnA]

էխ գիտի ժամանակներ
մեր համար էտ տարների մութն ու ցուրտն էտքան էական չէին, մենք էտ չէինք հասկանում:
Մեր համար մի իսկական ուրախություն էր, որ իրիկունը մինչև լույսերը տալը դրսում մրսած-սառած-կապտած պիտի սպասեինք, որ մի հատ խմբովի գոռայինք ուռաաաաաա ու գնայինք քնելու
Ձմռան էն ցուրտ օրերի "փեջի" թալաշը դրանից համով էլ բան կար...

Մեր պարտականություններից էր առավոտ շուտ դեռ կարգին ուշքի չեկած վազեինք հացի հերթ կանգնեինք.... բա հացի տալոնները:Հատուկ հաստ ինչ-որ բանի վրա կպցնում էինք, որ չպատռվի...
Բա ջրի հերթերը... էտ հերթերից մենք իսկականից հաճույք էինք ստանում... տուրուդմփոց, ճվճվան կնանիք...

Էնքան բան կա, նոստալգիա առաջացավ:
Դեռբին հիշեցինք, ես էլ հիշում եմ էն ժամանակ սնիկերսները ինչ մի դելիկատես էր:Մաս-մաս, կտոր-կտոր, փշուր-փշուր բաժանում էինք դրսում, թաքուն ...

հիշեցի էն love is ծամոնները դոնալդների հետ չունգաչունգի մեր պարագաները, ժուլիկությունները.... եմիշի համով տուրբո ծամոնները...

Ժողովուրդ դուք բա ֆորդ բոյարդ խաղացել եք?

[ՆանՍ]

Ծամոն ասեցիր, հիշեցի. էդ Տուրբոյի մեջ ինչ ա, թե կպցնովի թղթեր կային, սաղ օրը էդ զիբիլից էինք առնում,ծամում, հետո հենց քաղցրը անցնում էր, էնքան էր պնդանում, որ ջիգյարով ծամելուց ծնոտդ ձախի վրա ծռվում էր, միջի թուղթն էլ տանում կպցնում էինք սառնարանի դռան վրա,շարքերով, որն էլ եթե հետո ուզենայիր պոկեիր կարգին չէր պոկվում , կլեն թղթախառը մնում էր կպած.այ տենց կոլեկցիա էինք հավաքում մամայի ներվերի հաշվին

[Սլիմ]

Էն պուճուր Փափյոնները հիշում եք? Մանուշակագույն Բաունտիի նախահայրնա եղել:
Դոպինգ շոկոլադը հիշում եք?
Մեկ էլ հիշում եմ հացի տալոնները , բա դվիժոկները, տանը մեծից փոքր մասնագիտացել էիրն դվիժոկի աշխատանքի մեջ:
Հիշում եմ լեվի լույսը ու լույսի մարդու վաժնի դեմքը
Բա սերիալները ,"Իզաուրա" , "Բագատիե տօժե պլաչուտ":
Էտ ժամանակվա կիպիտելնիկները, էն լամպերը ֆիթիլով , որ գիշերը վառ էիր թողնում, առավոտյան քթիդ մեջ դո պոբեդնոգո մուր էր

[Ribelle]

[Սլիմ]

Մի քանի նկար ավելացնեմ էն ժաանկվա հեռուստատեսային շեդեվրներից, հա բայց է կինոներն էլ որ չլինեին....
images.jpgimages (2).jpgimages (4).jpgimages (5).jpgimages (9).jpg

[Ամպ]

Հարգելի՛ Ungrateful, թեմադ առաջին իսկ տողից սկսեցի ժպիտով կարդալ. հին ու բարի, տխուր, բայց միաժամանակ չարաճճի ու լուսավոր հիշողություններ արթնացան մոտս:
Այդ տարիների ինձ համար ամենաթանկ հիշողությունը մեր այբբենարանի հանդեսն էր: Դպրոցում մեր դասարանը միակն էր, որ 92-ի ցո՜ւրտ ձմռանը հանդես կազմակերպեց: Սառնամանիք դահլիճում, ուր մեր ծնողներից բացի ուրիշ հանդիսատես չունեինք, մի քանի տակ հաստ շորերի վրայից դպրոցական համազգեստ հագած, արջուկ դարձած, երգեցինք, պարեցինք, ուրախացանք, հեքիաթ բեմադրեցինք: Յուրաքանչյուրս մի տառ ունեիք, այդ տառով ասեղնագործած թևնոց էինք կապել ու հենց այդ տառով սկսվող էլ ոտանավորներ էինք արտասանում: Իմը Լ տառն էր:

einnA ջան, մենք ջուր ունենում էինք , երբեք ջրի հերթ չենք կանգնել, այ իսկ հացի, նավթի հերթե՜րը : Պատահում էր՝ հացը գիշերվա 12-ին էին ստանում: Ու խանութի մոտակայքում ապրող շենքի բնակիչները այդ մասին անպայման տեղյակ էին պահում թաղամասի իրենց մյուս ծանոթներին: Մարդիկ էլ էդ ցրտին քուրքավորվում էին ու «մարտի» գնում: Հացի կտրոնի մի նմուշ պահել եմ: Արխիվս երբ քրքրեմ, կնկարեմ ու այդ թանգարանային նմուշով ձեզ հետ էլ կկիսվեմ: /Մեր ամենաառաջին դրամների նմուշներից էլ ունեմ, չգիտեմ՝ կարե՞լի է դրանց նկարներն այստեղ տեղադրել/:
Իսկ հեռախոսնե՜րը . լսափողը վերցնում էինք ու հազար տեղից խոսակցություններ էին լսվում: Մարդիկ սկսում էին պայմանավորվել, թե ոնց միասին «ատբոյ» տան, որ իրենց ուզած տեղը զանգեն:

Իսկ կաթի փոշին հիշո՞ւմ եք:

Հիշում եմ` առաջին տարին երեխաներով կծկվում էինք վերմակների տակ, իսկ մայրս, լուսամուտի մոտ կուչ եկած, մինչև լույսի վերջին շողը, Թումանյանի պոեմներն ու քառյակներն էր կարդում մեզ համար: Հետո հայրս վառարան պատրաստեց: Վառում էինք ինչ-որ յուղի մեջ թաթախած աղյուս, մոմի նվազ լույսը փոխարինեցինք ճրագի արքայական լույսով: Իսկ հաջորդ տարի մեզ արդեն լա՜վ ապահովել էինք. փայտ ու գնացքի մարտկոցներ էինք գնել: Ֆուջիկա այդպես էլ չստացանք, հայրս էլ ինչ-որ կանաչ գույնի կերոսի էր գնել:

Հարևաններով միշտ հավաքվում էինք մեր տանը, դաշնամուր նվագում, խաղեր կազմակերպում, անպայման թեյ խմում: Հետո մեծերը հանգիստ զրույցի էին անցնում, իսկ մենք էլ կծկվում էինք վառարանի մոտ, գիրք կարդում ու ի վերջո թմրում էինք ու գլուխ գլխի դրած՝ ննջում: Նմանատիպ աղմկալից երեկոներից մեկի ժամանակ այդպես էլ չէինք իմացել, որ լույսերը մեկ ժամով տվել են. տան բոլոր լույսերն անջատած էին, իսկ դրսի ուրախության աղմուկը չէինք լսել: Երբ իմացանք, ի՜նչ ափսոսանք էր : Իսկ դեկտեմբերի վերջին օրերին էլ հիշո՞ւմ եք՝ գիշերը մի քանի ժամով լույս էին տալիս, մարդիկ էլ այնքան էլեկտրական սարքեր էին միացնում, որ ի վերջո էդ լույսից էլ էին զրկվում: Շենքի տարբեր հարկերում «լույսերը պայթում էին», կանայք էլ խմորոտ ձեռքերով, ահաբեկված դուրս էին թռչում բնակարաններից:

Ափսոս, 90-ականների լուսանկարներ չունեմ, ֆիլմերը հանրահայտ մեքսիկական սերիալներն էին՝ իրենց նյարդեր սղղոցող 20 ռոպեանոց սերիաներով: Լավ հիշում եմ՝ ռուսական էստրադայում այդ տարիներին հայտնի դարձավ սևազգեստ, նվնվան Բուլանովան Իսկ Ստերեո ստուդիան հիշո՞ւմ եք՝ Կարեն Վարդանյանի, Անահիտ Նավասարդյան ձայնով:

Խաղալիքներից գունավոր օնձին եմ հիշում Խաղում էինք, ծռմռատում, հետո մածունի շշի վար հագցնում, գոլորշու վրա պահում, որ ուղղվի : Հիշում եմ հավկիթներ հավաքող ինչ-որ գայլի խաղ էլ կար, բայց շա՜տ աղոտ:

Ջերմ էին այն ժամանակ մարդիկ, անկեղծ, նույն հալի, նույն օրի, իրար թև-թիկունք էին: Իսկ ջերմության ու լույսի պայմաններում էդ ամենը կորցրեցինք, օտարացանք:

[Ռուֆուս]

Խաղալիքներից գունավոր օնձին եմ հիշում Խաղում էինք, ծռմռատում, հետո մածունի շշի վար հագցնում, գոլորշու վրա պահում, որ ուղղվի : Հիշում եմ հավկիթներ հավաքող ինչ-որ գայլի խաղ էլ կար, բայց շա՜տ աղոտ:

Խնդրեմ.

[Սլիմ]

Երեխեք բա հիշում եք սրա աստղը կար ու սրտիկը Ես հիշում եմ , դնում էինք ամենավերևի աստիճանի վրա,քաշում որ աստիճան առ աստիճան իջնի :

[einnA]

բա մի պահ կար դպրոցում կաթ ու պեչենի էին տալիս ես կաթը փոխում էի պեչենիների հետ - համով էին

հարևանների հետ լոտո էինք խաղում...

բա էն կտկտիկ կոշիկները

բակի հանդեսները, ճամբարների գունավոր թղթերը պարանի վրա կախած...

[ՆանՍ]

Նոր մի բան հիշեցի. էն 1 ժամը, որ լույս էին տալիս, պապաս ավտոյի ակումուլյատորը բերում էր տուն, դնում էր զարյադկի, որ "Ալոնդրա"-ն նայենք 1 ժամ հետո լույսերը կտրում էին, բայց մենք չէինք տխրում,քանզի դիմացի շենքում ով լավ ծանոթ ուներ, իրա հետ լևի լույս էր քաշում ու չնայած, որ շաբաթը մեկ չար ու անաբուռ էլեկտրիկ ձաձան գալիս ու դրսի էլ.լարերը մկրատով կռիսավարի կտրտում էր, բայց մենք չէինք ընկրկում ու թևաթափ լինում , նորից լևի գծեր էինք քաշում... Հա, ինչ էի ասում. դե էդ դիմացի շենքի 1 ժամ լույսը+մեր 1 ժամը, ակումուլյատորը լավ զարյադկա էր վերցնում ու հետո, հենց լույսերն անջատվում էին ԱլոնդրԵն էր սկսում ու մենք պուճուր տելեվիզրով կարողանում էինք սերիալը նայել բայց էդ 20 րոպեի ընթացքում էնքան ռեկլամ-զահարումար էին գցում արանքը,դառնում էր 40 րոպեանոց, ու էլ խեղճ ակումուլյատորը չէր դիմանում, նստում էր, ու ամեն օր էդ կինոյի վերջին րոպեները տենց էլ չէինք տեսնում, իսկ ես թշվառ հայացքով նայում էի հեռուստացույցի տխրամած էկրանին ու ասում.
-Աղաչում եմ, էլի, տելեվիզր ջան,մի անջատվի...