Ֆիզմաթ

**Breath of wind** · 15.09.2007, 17:19

Ցավակցում եմ...

Նորից ու նորից համոզվում եմ , որ կյանքը շատ դաժանա, համբերություն եմ ցանկանում նրանց ծնողներին, հարազատներին, ընկերներին, չնայած գիտեմ որ շատ դժվարա

**Vahe** · 15.09.2007, 17:23

Շատ տխուր բան էր: Ցավակցում եմ:

Դրա համար էլ չեմ սիրում մի քանի տղեքով լցվել մեքենայի մեջ, միշտ բոլորի տրամադրությունները բարձր է լինում, բարձր արագություն ու պահի տակ շատ անկանխատեսելի բաներ կարող են պատահել: Պետք է զգույշ լինել:

**FC-MIKA** · 15.09.2007, 17:24

Մանե-ի խոսքերից

Ահա,ծանո՞թ ես

Չէ անձամբ չեմ ճանաչում,բայց մեր Անգլերենի դասատուի տղենա ու ժամանակին մեր դպրոցումա սովորել վայթեմ.
Աստված տա ողջ մնացածները առողջանան.

**Armeno** · 15.09.2007, 17:48

Ցավակցում եմ զոհվածների հարազատներին

**murmushka** · 15.09.2007, 21:21

Ցավակցում եմ
սարսափելի է,
համբերություն ու սփոփանք ծնողներին ու հարազատներին

**John** · 16.09.2007, 11:29

Պատմեմ այն ամենը, ինչ գիտեմ այդ դեպքի մասին:
Սեպտեմբերի 11-ին ընկերոջս ծննդյան օրն էր: Վահեն էլ էր հրավիրված: Հերթական կենացը Վահեն սկսեց այսպես.
-Տա Աստված մյուս տարի էլ էս օրը նույն կազմով հավաքվենք, սաղս մեր ուզած տեղերը ընդունված ու լա՜վ քեֆ անենք: Կարևորը, որ մեր կազմից ոչ ոք կպակասի, իսկ եթե արժանի տղեք կլինեն, թող ավելանան:
Էդ պահին Վահիկի ասածը աբսուրդ էր թվում. Ի՞նչու պետք է մեզնից մեկը պակասի… Որևէ պատճառ, որը ստիպեր մեզնից մեկին պակասել՝ մտքովս չանցավ… Մի քանի բաժակ խմելուց հետո Վահեն անկեղծացավ.
-Տղեք, ձեզնից ոչ մեկն էլ որևէ աղջկա իսկականից չի սիրել… Ինձ էլա շատ անգամ թվացել, որ սիրում եմ, բայց հետո հասկացել եմ, որ ոչ: Իսկ հիմա ես իսկապես սիրում եմ: Տաշկենդումա ապրում էդ աղջիկը, մյուս տարի գալույա, որ ստեղ սովորի: Երբ որ գնալու էին, իրան առաջարկություն արեցի, ինքը հարցրեց, բայց ես իրան սիրո՞ւմ եմ: Գնալուց հետո հասկացա, որ սիրում եմ… Վաղը գալիսա Հայաստան մի քանի օրով:
Հետո ցույց տվեց այդ աղջկա նկարները…
Հետո խոսքի մեջ ասաց ընկերոջս.
-Չաղ, էն մաշնի հարցը ի՞նչ եղավ:
-Ի՞նչ մաշնա:
-Դե, էն 07ը: Մարտունի գնալու համար:
-Ախպեր, էդ 07ը չի լինի, բայց մի հատ դոռջար կա, էտի պետքա որ ըլնի, ընկերոջս մաշնենա:
-Համարները ոնցա՞ մաշնի:
-Չգիտեմ:
Հետո էլի խոսքի մեջ ասեց.
-Սաղին համոզում եմ, որ տնտեսագիտականը լավ տեղ չի, որ իրանք ընդեղ չդիմեն, կոնկուրսը քիչ լինի, ես ընդունվեմ…
-Ձեր տնեցիները համոզում են, որ դաս սովորեք, իմ տնեցիները համոզում են, որ դասի նստեմ…

Չաղը իմ համադասարանցի ընկերներիցս է: Պլանավորված էր, որ ինքն էլ է Մարտունի գնալու Վահիկենց հետ, բայց հետո նենց ստացվեց, որ էդ օրը ջրաշխարհ պետք է գնայինք դասարանով ու ինքը գերադասեց ջրաշխարհ գալ:

Իրիկունը 8-ի կողմերը ընկերս զանգեց.
-Ապե, վատ բանա պատահել:
-Ինչա՞ եղել:
-Մարդա մահացել:
-Ո՞վ:
-Էն Լյովիկը:
-Ո՞ր Լյուվիկը:
-Էն, որ սկզբում «դ»ից, էր, հետո «բ» գնաց…

Լևոնի հետ կապված հիշողություններ էլ կան… Շատ ենք խոսել իրար հետ Գյումրիչատում… «Սորտ» էր իրա նիկը… Է՜հ, տխուրա…
Առավոտ էլ դպրոց գնացի: Սովորականից ավելի քիչ մարդ կար դպրոցում: Մոտեցա «բ»-ի տղեքին: Զգացի, որ հոգնակիով են խոսում՝ «Տղեքը…»: Էլ չդիմացա, հարցրեցի.
-Տղեք, մենակ Լյովը չի՞ եղել:
-Չէ, այ ախպեր, Վահիկն էլ…
Դժվար է նկարագրել, թե ինչ զգացի այդ պահին… Նոր հիշեցի, որ Վահիկի ընկերուհուն տեսնելու պետքա գնային՝ Մարտունի… Լևոնենց տուն գնացինք: Նրա դեմքն այնքա՜ն էր փոխվել, որ անճանաչելի էր դարձել… Նայում եմ նկարին՝ աչքերի մեջ չարաճճի ժպիտ կար… Դեմքը լուրջ էր, բայց զգացվում էր, որ լուրջ դեմքը խորթ է իր համար… Հետո նայեցի իրա դեմքին… շատ անբնական էր… Փշաքաղվեցի…

Իսկ Վահիկենց տուն երեկ գնացինք… Չկարողացա արցունքներս զսպել… Ահավոր էր… Աղջիկներին թույլ չտվեցինք ներս մտնել… Գերադասելի է, որ Վահիկին ու Լևոնին հիշեն այնպիսին, ինչպիսին նրանք եղել են:

Ի՞նչ ասեմ… Ահավոր էր տեսնել Լևոնի ընկերուհու, Լևոնի ու Վահեի ծնողների վիճակը… Ի՞նչ ասեմ: Նրանք միշտ կապրեն իմ սրտում: Միշտ կհիշեմ նրանց… Մեր լավ ընկերներին, ովքեր ցավոք ժամանակից շուտ հրաժեշտ տվեցին կյանքին… Ցավալի է, բայց փաստ… Ոչինչ անել չենք կարող, բացի նրանց հիշելուց…

**Amaru** · 16.09.2007, 12:02

Էէէէ Հով((( Հա էլի, ֆիզկուլտի դասատուն էլ էր ասում, թե ուրիշ երկրից մարդ ա եկել, գնում էին տեսնելու...

**Աբելյան** · 16.09.2007, 14:07

ցավակցում եմ...

**Մանե** · 16.09.2007, 17:14

Պատմեմ այն ամենը, ինչ գիտեմ այդ դեպքի մասին:

Մի 10 օր առաջ էլ Լյովի ծնունդն ա եղել,ու ինքն էլ ա հանկարծ սկսել խոսալ մահվանից,իրա մամայից հարցրել ա,թե մեռնելուց հետո մարդիկ ուր են գնում

Ասել ա «Ուզում եմ ժպտալով մեռնեմ»

Փաստորեն իրա ցանկությունը կատարվեց

Էհ,իրոք սորտ էր,ամբողջ դպրոցում երևի մեկը չկար,որ իրան չսիրեր

Ժող,էնքան վատ էին,որ տղերքը չէին թողում մտնեինք,բայց Լյովի մոտ մտա ու...

Մինչև հիմա չեմ պատկերացնում,չեմ հավատում,մենակ տենայիք նկարում Լյովի աչքերի փայլը,ապրելու ցանկությունը,ու նայելով դաժան իրականության դեմքին,անգամ ուժեղ մարդը չէր դիմանում

Իսկ Վահիկի մոտ կտրականապես արգելեցին մտնենք

Կարոտը սպանում ա

ՁԵԶ ՄԻՇՏ ԿՀԻՇԵՆՔ

Վերջ,էլ չեմ կարում

,մի խոսքով իրոք ԱՓՍՈՍ

Ուրախ եմ,որ թեկուզ կարճ ժամանակով/չնայած էդ իմ համար ամբողջ հավերժություն է/,բայց ՁԵԶ նման մարդկանց եմ ճանաչել

**Egern.net** · 16.09.2007, 18:33

վաաախ, երեխեք...... վատացա....

..............................................................

չգիտեմ ոնց արտահայտվեմ......

ցավակցում եմ

Ջոնի պոստն ու Մանեի ստորագրությունը սիրտս ճմլեցին

**Tumbler** · 16.09.2007, 20:48

Վաաաաայ/ Ցավակցում եմ բոլոր զոհվածների հարազատներին, որոնց թվում են ես համոզված եմ նաև բոլոր Ֆիզմատցիները. Ցավակցում եմ երեխեք ջան.
Աxchիկներ դիմացեք ձեզ լավ նայեք.