User Tag List

Էջ 1 5-ից 12345 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 75 հատից

Թեմա: Օդահան զանգի տակ

  1. #1
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Օդահան զանգի տակ

    Երկար ժամանակ համառորեն համոզում էի ինձ, որ ակումբում առանձին օրագիր պետք չի պահել: Մտքին եկածի համար «Անկապը..» կա: Բայց հաճախ այնպիսի բաներ են գալիս մտքիս, որ փոխկապակցված են ու «Անկապում» ընդհանուր ներքին տրամաբանությունը կորում է:
    Էլ չեմ ասում, որ բարեկամներիցս մեկը բոլոր առիթներով ասում է. «Մի' գրիր, ուզում եմ, որ այնպես ապրես, որ գրելու ցանկություն չունենաս...»: Կուզենայի լսել իրեն, բայց արդեն չի ստացվում:
    Օրագիրը դժվար է գեղարվեստական ստեղծագործություն համարել, դա երևի հենց էն «ոսկի միջինն է», որ և' գրելուն, և' չգրելուն է վերաբերում: Գրելուն վերաբերում է այնքանով, որ որոշակի տպավորություններդ համենայն դեպս հրապարակային ես դարձնում, իսկ չի վերաբերվում նրանով, որ ջանքեր չես թափելու հերոսներ ստեղծելու վրա:
    Արդեն այնպես է ստացվել, որ ամեն քայլափոխի՝ անկողնուս կողքին, խոհանոցում, հարթուկի սեղանի տակ, թերթակալի մեջ, կոմպի կողքին, ամենու'ր միշտ մի քանի թերթ սպիտակ թուղթ ու գրիչ կա: Ինչպես մոլի ծխողների տանը ամենուրեք մոխրամաններ կան, մեր տանն էլ այդ թուղթ ու գրիչներն են: Բայց դա չի նշանակում, թե ամեն օր մի բան գրում եմ անպայման: Դա նշանակում է, որ այնքան ծույլ եմ, որ նույնիսկ ամենասիրուն գաղափարները գրի առնելու համար մի քանի քայլ ավելի չեմ ուզում գցել: Գաղափարներս էլ հազարամյակի փիլիսոփայական մտքի շտեմարանի զարդը դառնալու հավակնություն չունեն, դրանք ընդհամենը կասկածներ են: Որովհետև արդեն ո'չ մի բան հաստատ չգիտեմ:
    Գնացինք:

  2. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    *e}|{uka* (19.11.2010), Ariadna (19.11.2010), E-la Via (19.11.2010), einnA (19.11.2010), Jarre (19.11.2010), KiLa (23.11.2010), Malxas (19.11.2010), My World My Space (19.11.2010), Tig (22.11.2010), Բարեկամ (02.12.2010), Դեկադա (19.11.2010), Ժունդիայի (14.12.2010), Ֆոտոն (19.11.2010)

  3. #2
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Անցյալ տարի գնած «դուբլյոնկա» մակնիշի վերարկուս ծախեցի: Ծանոթս իր խանութում կախեց, անմիջապես վաճառվեց: Երկու անգամ էի հագել, երկու անգամն էլ ավտմեքենայով մինչև թատրոն, թատրոնի հանդերձարանում կախել, հետո հագել ու նորից ավտոյով տուն եկել: Սիրուն էր, բայց սիրտս չէր կպչում: Անցյալ շաբաթ նոր վերարկու առա: Բերեցի տուն, տանն էլ մի երեք օր հագա, հայելու դիմաց շուռ ու մուռ եկա, տարա փոխելու: Հիմա էլ մի ուրիշը հավանեցի: Այդ ուրիշի օձիքի մորթու կարը չհավանեցի: Վաճառողուհին հանեց դրա մորթին, տարավ պահեստ, փոխեց, եկավ, մի տաս րոպե էլ չարչարվեց, որ բոլոր մանր կոճակները կոճկի իրենց տեղում: Հագել եմ փոխված մորթիով վերարկուն, բայց այս անգամ էլ մորթու երանգի հետ չեմ կարողանում հաշտվել: Նորից արձակում ենք բոլոր կոճակները, այս անգամ ես էլ եմ օգնում վաճառողին, նախկին մորթին տեղն ենք հագցնում: էլի հագնում եմ, ճեմում խանութի սրահով մեկ: Բախտս բերել է, որ այդ ժամանակ ուրիշ հաճախորդ չկա ու հանգիստ կարող եմ զննել ինձ բոլոր հայելիներում: Կարծես թե ամեն ինչ կարգին է, վճարում եմ նախորդ ու նոր վերարկուների տարբերությունն ու թեթևացած սրտով դուրս գալիս՝ այն հույսով, որ սա արդեն հետ չեմ վերադարձնի:
    Աստված իմ, ամուսնանալուց հիմիկվա հագուստ ընտրելու բծախնդրության տաս տոկոսը չի եղել:

  4. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (19.11.2010), ars83 (30.11.2010), Chilly (05.12.2010), E-la Via (19.11.2010), einnA (20.11.2010), Freeman (12.12.2010), Jarre (19.11.2010), KiLa (23.11.2010), Malxas (19.11.2010), My World My Space (19.11.2010), Դեկադա (19.11.2010), Նաիրուհի (19.11.2010), Ռուֆուս (19.11.2010)

  5. #3
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երեկ հեռուստացույցով լսեցի, որ արդեն ինտերնետ այսպես կոչված «թաղման բյուրոներ» ու «նոտարներ» կան, որոնց որոշակի գումար մուծելով, հոգում ես նրա մասին, որ քեզնից հետո հեռացնեն անձնական էջդ ու ակաունտդ տարբեր ցանցերից: Գուցե քո ցանկությամբ նաև տեղեկություն կհրապարակեն, որ դու արդեն մի ուրիշ վիրտուալ աշխարհում ես: Դա իրագործելու գործիքները պիտի օրենքով ամրագրվի ու ցանկացած ինտերնետ հաճախորդ պիտի «ժառանգի» իր փոստերի մականունն ու նշանաբառը նրան, ում որ ցանկանում է, որպեսզի վերջինս նաև դրանք փակելու իրավունք ունենա: Ու պարտադիր չի, որ ինտերնետ թաղումն անպայման մոտիկ հարազատն անի:
    Լավ բան է, եթե համացանցում կյանք կա, ուրեմն գերեզմանոց էլ պիտի լինի:

  6. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    *e}|{uka* (26.11.2010), Ariadna (24.11.2010), Chilly (05.12.2010), E-la Via (22.11.2010), einnA (26.11.2010), Jarre (22.11.2010), KiLa (23.11.2010), Դեկադա (22.11.2010), Հարդ (22.11.2010), Մանուլ (05.12.2010), Նաիրուհի (24.11.2010), Ուլուանա (09.12.2010), Ռուֆուս (22.11.2010)

  7. #4
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երկար ժամանակ համարձակությունս չէր հերիքում այս պատմվածքը ակումբում տեղադրելու համար: Քանի որ արդեն օրագիր ունեմ և օրագրերին շնորհված է անքննարկելիության հրաշալի կարգավիճակ, պատմվածքը մաս- մաս կներկայացնեմ այստեղ:

    Անքննելի են

    Սաքոն ականջը հեռուստացույցին՝ անշտապ հաց էր ուտում: Մեկ- մեկ էլ սեղանին դրված օղու շշից լցնում էր բաժակն ու «Աստված, որը բարի է՝ է'ն կատարես» ասելով, խմում էր: Ընթրիքը սովորաբար երկար էր տևում, որովհետև Սաքոն ցերեկները կարգին հաց չէր ուտում: Հնար չկար: Տնից տարած խաշած ձուն, երշիկն ու հացուպանիրն էին ուտելիքը: Թերմոսից լցնում էր առավոտները Թամարի եփած սուրճն ու հանգստի կարճ րոպեներին ծխախոտի մի գլանակի հետ վայելում: Հաց ուտելու ժամանակ չկար: Աշխատանքի սեզոնն էր: Մինչև աշնան անձրև ու ցեխն սկսելը:
    Սաքոն պատշար էր: Հիսունին մոտ, նիհար, կեռքիթ, թավ հոնքերիտակից նայող մի տեսակ տխուր հայացքով ու երկար տարիների ֆիզիկական աշխատանքից մեծացած, կոպտացած ձեռքերով: Կյանքը ռուսաստաններում էր մաշել: Սկզբից խոպանում աշխատել-փող ուղարկելով, հետո էլ ընտանիքը տեղափոխել- տնավորելով:
    Նկարչական ուսումնարան էր ավարտել: Առաջնեկի ծնվելուց հետո երեխային ամեն օր կաթ գնելու ռեալիզմը ջարդուխուրդ արեց Սաքոյի ռոմանտիզմը. Նկարելով ընտանիք չես պահի: Քսաներեք տարեկան էր, երբ հարևան Կարոյի հետ մեկնեց Ալթայի երկրամաս ու դրանից դենն էլ ոչ մի անգամ ձեռքը վրձին չէր բռնել: Մենակ քարտաշի մուրճ ու սվաղի գդալ: Ի՞նչ էր անելու իր նկարներով: Շատ էլ, թե ուսանողական տարիներին բանվորական ճաշարանի պատ էր նկարազարդել Էջմիածնում: Ներշնչանք, ստեղծագործական պոռթկում, արարչության վայելք՝ էս բոլոր սուտ ու մուտ բաները նահանջում էին մի տարու տարբերությամբ իրարու ետև ծնված երեխաներին քաղցած չթողնելու պարտականության առաջ: Այն տարիներին նույնիսկ իր հորեղբոր տղան՝ գիտությունների դոկտոր տեղով, մի ամառ եկավ մոտն աշխատելու: Ֆերմայի համար անասնագոմ էին սարքում: Օրվա հացի խնդիրը մանրահատակի հարթեցուցիչ մեքենայի պես հղկել- հավասարեցրել էր բոլորին՝ պրոֆեսորին էլ, դպրոցի յոթերորդ դասարանը մի կերպ ավարտածին էլ: Այդ տարիներն անցան, բայց Սաքոն ձեռքն էլ վրձին չառավ: Վախենում էր, որ քարի նման կոպտացած մատներն էլ առաջվա ուրվագծերն ու գուներանգները չեն կարող ծնել, բայց մտքում անընդհատ շարունակել էր նկարել: Նույնիսկ հոգու ամենախորին ծալքում փայփայած երազանք ուներ: Այդ խորխորատն ինքն անգամ երկյուղածությամբ էր հայացք նետում, իսկ տնեցիներն ու ընկեր-տղերքն այդ մասին ո'չ կռահում էին, ո'չ էլ հարցնում: Գուցե մի պայծառ օր վրձինը նորից ձեռքը կառնի: Գուցե...
    -Այսօր շուկայում պատահաբար իմացա, որ Սուրբ խաչը մի քանի օրով բացելու են: Քահանա է գալու, կնունք ու հարսանիք անի: Ով որ կուզենա: Չե՞ս ուզում դու էլ երեխեքի հետ գնաս-կնքվես,- հագի գոգնոցը հանելով՝ դիմացը նստեց կինը: - Մեկ էլ ե՞րբ էսպիսի հնարավորություն կլինի: Ամեն անգամ Հայաստան գնալիս հազար ու մի հարց է առաջանում, ձեր կնքվելը հետաձգվում է:
    -Կարելի է,- առանց շտապելու արձագանքեց Սաքոն: - Իսկ ի՞նչ է պետք դրա համար:
    - Ես կհետաքրքրվեմ, ամեն մանրամասնները կիմանամ, ինչ որ հարկավոր է՝ կանենք, դու էլ երեխաների հետ վերջապես կկնքվեք:
    Սաքոն պանիր էր փաթաթաում լավաշի մեջ, հետն էլ լսում Չինաստանի երկրաշարժի մասին լուրերը:
    Պետք էր մկրտվել: Դժվար թե Սաքոյի հոգում անվերապահ ու նվիրական հավատ կար Բարձրյալի նկատմամբ: Բայց գիտեր ՝ ո'վ է իր ու բոլորի կյանքի ընթացքը ղեկավարում: Ո'վ ամեն ինչ տեսնում է ու մարդու ամենաթաքուն մտքերին է հասու: Նույնիսկ նկարելու իր երազանքի մասին տեղյակ է: Դպրոցում, ութերորդ դասարանում ուսուցիչներից մեկը Սաքոյին «Աստվածաշունչ» էր տվել կարդալու: Թաքուն: Ինքը կարդացել էր, ավելի շատ արգելված պտուղը ճաշակելու հետաքրքրությունից դրդված, քան թե «Ծննդոցի» մանրամասններն իմանալու ցանկությամբ: Այն տարիներին կոմերիտականի համար Սուրբ Գիրքը կարդալն ամոթալի արարք էր: Եթե իմանային, թուքումուր էր ուտելու, կարող է նույնիսկ կոմերիտական տոմսը ձեռքիցն առնեին: Բայց էլ ի՞նչ ջահելություն, եթե տաք գլուխդ չես ուզում փորձությունների կարկուտի տակ դնել: Եթե շուրջբոլորդ ամենքը փնովում են մի բան, ինչու՞ հենց դա չփորձել:
    Տարիների հեռվից կարդացածից միայն պատառիկներ էին մնացել հիշողության մեջ, հազար անգամ ծամծմված, մաշված պատվիրաններն էին երբեմն միտքն ընկնում.

    «Պիտի սիրես քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով, քո ամբողջ հոգով ու քո ամբողջ մտքով» :

    «Հայր մերն» էլ բերնացի գիտեր, տատն էր սովորեցրել երեխա ժամանակ: Մի անգամ, երբ ինքը կարմրուկ էր հանել, տատը, ձմեռվա կեսին, ծնկաչոք, սողալով բարձրացել էր իրենց գյուղավերևի վանքը: Երևի թե օգնել էր, որովհետև ինքը փրկվել էր, իսկ էդ տարին շատ երեխեք էին մեռել կարմրուկից: Ժամ ու եկեղեցի այցելելիս ամենքի նման մոմ էր վառում, փող էր գցում նվիրատվությունների արկղը, բայց սրտումը տարիների հետ մի ցեց էր բուն դրել, որ իրեն չէր թողնում ջերմեռանդ ու միամիտ սիրով սիրել Նրան: Ավելի ճիշտ՝ ո'չ թե սիրել, այլ մանուկ տարիների անմեղությամբ մոմը վառել ու հավատալ, որ խորանին վառած մոմի կամ ոսկեջրած խաչը համբուրելու շնորհիվ Տիրոջն ավելի մոտիկացավ: Մի տեսակ կեղծ ու շինծու բան կար թե' եկեղեցում իր տեսած քահանաների երգեցողության, թե պատերից իրեն նայող սրբապատկերների հայացքներում: Հոգում չէր կարողանում հաշտվել դրանց հետ: Իր կարդացած գրքում Որդին հասարակ հագուստով էր, առանց շքախմբի ու թատերական փայլի: Սաքոն չնայած սիրում էր գեղեցիկ բաները, բայց այդքան պաճուճանքները հոգնեցնում ու վանում էին նրան:
    -Վաղը բաղնիքից պրծնելու եմ,- դարձավ կնոջը,- փողը տա, բերեմ, տե'ս՝ ի՞նչ է պետք կնունքի համար: Որ էդքան ուզում ես՝ կկնքվե'նք:
    Ընթրիքից հետո մեկնվեց հեռուստացույցի առաջ ու մոռացավ երկնայինի մասին խորհրդածությունները: Դրանք մտմտալու համար վաղը, մյուս օրը, ամե'ն օր շատ ժամանակ ունի: Երբ մեկ- մեկ աղյուսը դնում է պատին, իրար հետևից՝ հինգը, տասը, հարյուրը... այդ ժամանակ էլ կմտածի: Հիմա միտքն էլ մարմնի նման հանգստություն էր ուզում:

    Շարունակելի:

  8. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (24.11.2010), ars83 (30.11.2010), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (24.11.2010), murmushka (24.11.2010), My World My Space (24.11.2010), Նաիրուհի (25.11.2010)

  9. #5
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    -Քավորկինդ ամեն ինչ կանի, դու մի' մտածիր,- հանգստացրեց Սուսանը Թամարին,- դա իրենց պարտականությունների մեջ է:
    - Իսկ ինչի՞ համար են այդքան ավելորդ պայմանականությունները. Է'լ համապատասխան մոմեր, է'լ գունավոր թելեր, է'լ գինի ու չգիտե՞մ ինչ:
    -Կարգն է այդպես: Եթե ուզում ես, որ մարդդ ու երեխեքդ կնքվեն, դու էլ էնպես պիտի անես, ոնց որ մնացածը: Հո՞ խաղք չեք դառնալու ժողովրդի առաջ: Հրե'ն, ախպերս իր տղային կնքեց, քավորն էնպիսի մի խաչ էր բերել՝ ցեպն էլ հետը, որ երեխեն քրտնում էր դրա ծանրությունից: Վիզը կարմրացրել -կտրում էր, դրա համար էլ հենց տերտերն օրհնեց, պրծավ, խաչը վզիցը հանեցին: Բայց ժողովրդի բերանը բաց էր մնացել:
    Թամարը լսում էր Սուսանի պատմությունն ու կամաց մռայլվում: Նույնիսկ հարսանիք չէին արել, որովհետև Սաքոն չսիրեց հարսանիքի հազար ու մի ճոխացրած ադաթները: Լսում էր հարևանուհու խոսքերն ու սիրտը վկայում էր՝ պատմությունը կրկնվելու է: Բայց շատ էր ուզում այնպիսի մի հնար գտնի մկրտության մանրամասններն ամուսնուն պատմելու, որ նա հետ չկանգնի երեկվա որոշումից:
    «Խաչերը ես կառնեմ: Ի՞նչ պարտադիր է, որ բոլորն էլ ոսկուց լինեն: Երկուսը թող արծաթե լինեն, իսկ այն մի ոսկե շղթայի համար մեկը ոսկուց կառնեմ: Վերջիվերջո՝ ու՞մ ենք որևէ բան ապացուցելու: Դա մեր ընտանեկան գործն է, մերն ու Աստծունը: Հնարավորություն չկա միանգամից այդքան ոսկեղեն առնելու: Բայց ափսոս է, որ դրա պատճառով ընտանիքս Աստծուց աչքաթող մնա»,- մտքում ծանրութեթև էր անում Թամարը: «Խաչերն ինքս կառնեմ, թող քավորի հոգսն էլ թեթևանա, իրենք էլ երեխեքի տեր են, հոգսերն՝ անպակաս: Դեռ ահագին շնորհակալություն իրենց, որ չհրաժարվեցին քավորությունից» :
    Հաջորդ օրն աղջկա հետ շրջեցին ոսկեղենի խանութներով: Նայում էին, համեմատում գներն ու փորձում ընտրություն անել : Լավ էր, որ դատարկ խանութների վաճառողները սիրալիր պատրաստակամությամբ անմիջապես ողջունում էին իրենց, ապակիների տակից հանում, սեղանին էին լցնում խաչերն ու շղթաները: Արագ ընտրեցին: Հեշտ էր կողմնորոշվելը, որովհետև ժպտերես վաճառողներից մեկն զգուշացրել էր, թե մկրտության խաչն առանց թանկարժեք քարերի պիտի լինի: Եթե քարերն անկարելի են, էլ երկար - բարակ մտածելու բան չկար: Զարդանախշերն իրարից քիչ էին տարբերվում, մնում էր չափը:
    Տուն հասան թե չէ, Թամարը տարավ խաչերը Սուսանին ցույց տալու:
    -Չի' կարելի, սրանք մեր քահանան կնունքի համար չի վերցնի:
    -Ինչու՞,- շվարեց Թամարը,- ախր վրաները ո'չ քար կա, ո'չ էլ տառեր: Սրանք հատուկ ջոկեցի, որ խնդիրներ չլինեն: Հիմա ի՞նչ պիտի անեմ: Խանութում էլ հետ չի վերցնի...
    -Շուտ ասած լինեիր՝ քեռուս տղան վաղը Հայաստանից գալու է: Փողը կճամփեիր, ձերոնք կառնեին, կտային իրեն, կբերեր:
    -Բայց ես էլ շուտ չեմ իմացել,- Խեղճացավ Թամարը: - Թող «спаси и сохрани» ն մնա, դրանք չեմ ուզում ջնջել տամ: Ի՞նչ անենք, որ հայերեն չի:
    -Լավ կլինի ՝ տաս ջնջեն ,- հեղինակավոր կարծիքը պնդեց Սուսանն ու գնաց խոհանոց՝ սուրճ պատրաստելու: Թամարի սիրտը կոտրել էր, մտածմունքների մեջ ընկած՝ կարգին չէր էլ լսում Սուսանի պատմությունները սիամական կատվի , նոր վարագույրների ու շոռաչք հարևանի մասին: Սուրճը խմեց ու մի հինգ րոպե անց դուրս եկավ Թամարենց տնից:
    Երեկոյան կողմ զանգեց քավորկնոջը: Նա էլ, սովորականի պես, մարդուց ու սկեսուրից բողոքելու արանքում հասցրեց ասել, թե ՝«....գնացել եմ, կնունքի տորթը պատվիրել»:
    -Դա ինչի՞ համար է,- զարմացավ Թամարը:
    -Ո՞նց թե ՝ ինչի՞: Տորթը տերտերը պիտի օրհնի, հետո բերեք տուն, կտրեք:
    -Իսկ ինքներս թխել չէի՞նք կարող,- նորից խեղճացավ Թամարը:
    -Ո՞նց թե՝ ինքնե'րս: Էդքան ժողովրդի մոտ մեր տա՞նը սարքած տորթն ենք ցույց տալու: Մարդիկ ի՞նչ պիտի մտածեն: Գինին ու բանբաներկաներն արդեն առել եմ: Սրբիչներն էլ նայել եմ, թե որտեղից պիտի առնեմ: Զամբյուղի հարցն է դժվար: Առայժմ չեմ ճարում:
    Թամարի ճնշումը բարձրանում էր, հետո զգաց, որ հեռախոսափողն ափի մեջ քրտնել է:
    -Ի՞նչ զամբյուղ,- զարմանքից շնչակտուր հարցրեց քավորկնոջը:
    -Էն զամբյուղը, որի մեջ սրբիչները, գինին , շոկոլադն ուխաչերը պիտի դնենք: Քահանան զամբյուղից պիտի էդ պարագաները վերցնի:
    -Հարսանիքի զամբյու՞ղ է, ի՞նչ է...
    -Նման մի բան: Ծանոթներիցս ոչ մեկը չունի, հարցրու, գուցե քո ծանոթներից մեկն ունենա, մի օրով տան: Հարսանյաց սրահներում էլ եմ նայել՝ զամբյուղ չկա:
    Թամարն ականջներին չէր հավատում, իսկ քավորկինը շարունակում էր.
    -Հետաքրքրվել եմ, զամբյուղի մեջ ամեն խաչի տակ ամենպակասը հազար հինգ հարյուր ռուբլի փող պիտի դրվի: Բայց դա ձեր գործը չի, էդ բոլորը քավորի պարտականությունների մեջ է մտնում:
    Թամարն արդեն անուշադիր էր նրան, թե էլ ի՞նչ պիտի դրվի զամբյուղի մեջ, ի՞նչ գույնի ու ո՞նց, որպեսզի «ուրիշների մոտ խայտառակ չլինեն»: Մտքում այսքանը Սաքոյին պատմելու ելքերն էր փնտրում:

    Շարունակելի:

  10. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (25.11.2010), ars83 (30.11.2010), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (25.11.2010), Նաիրուհի (25.11.2010)

  11. #6
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սոխը կտրտելիս անուշադրությունից կտրեց մատը: Շատ հազվադեպ էր այդպիսի բան լինում, բայց էդ իրիկուն պատահեց, որովհետև չէր կարողանում մեջը պարտակել խռովքն ու ելքը չէր գտնում: Մանրամասնները թաքցնել չէր կարող, ամուսնու բռնկուն խառնվածքը գիտեր: Եկեղեցու դռնից էլ առանց վարանելու կարող էր թողնել, հեռանալ: Դրա համար պետք էր նախապես զգուշացնել:
    Ութի մոտերքը Սաքոն եկավ գործից: Լվացվեց, տեղավորվեց սեղանի կողքին :
    -Խաչերն առել եմ,-ասաց Թամարը , - երկուսն արծաթե, իսկ մեկը՝ ոսկուց:
    -Հա՞... բե'ր տեսնեմ:
    Թամարը սեղանին դրեց զարդերի տոպրակներն ու երկուսով սկսեցին զննել:
    -Սիրուն են,- եզրակացրեց Սաքոն,- պատմիր՝ ի՞նչ ես իմացել կնունքի մասին:
    - Մենք համարյա անելիք չունենք: Քավորն է կնունքի ամբողջ հոգսը քաշելու:
    -Իսկ ինքն ի՞նչ պիտի անի:
    Ահը սրտում՝ Թամարն սկսեց թվարկել Սուսանից ու քավորկնոջից լսածները: Կարմիր- սպիտակ թելերի, սրբիչների, խաչերի վրայից «спаси и сохрани» - ն ջնջելու ու արդեն պատվիրված տորթի մասին էլ ասաց:
    Սաքոն լուռումունջ լսում էր, հետո առանց հայացքը բարձրացնելու , խոսեց.
    - Էդ թատրոնին մասնակցողը չեմ:
    -Բայց բոլորն են այդպես մկրտվում,- փորձեց հակաճառել կինը:
    -Ես բոլորի հետ գործ չունեմ: Ես ե'ս եմ:
    Թամարը սսկվեց, սեղանի վրայից հավաքեց խաչերն ու շղթաները, խնամքով տեղավորեց տոպրակների մեջ: Խոսքերն այլևս ավելորդ էին:

    Բաղնիքի տանիքը կապելուն երկու շարք էր մնացել:
    Աշխատելու համար շատ հարմար եղանակ էր: Ո'չ վերից արևն էր խանձում, ոչ էլ ցուրտն էր կսկծացնում: Սաքոն այս եղանակին աշխատանքից քիչ էր հոգնում: Կողքին դրած աղյուսի կապից մեկ- մեկ վերցնում էր աղյուսը, ցեխը դնում պատին, աղյուսը վրայից, ձեռքով հարմարեցնում, գդալի պոչով թխկթխկացնում- նստեցնում տեղը: Խանգարող չկար: Մենակ էր: Մտքումը Թամարի երեկվա պատմածն էր: Ինքն էլ գոհ չէր իր բնավորությունից, բայց փոխելու համար արդեն շա՜տ ուշ էր: Երբ ուզում էր ինքն իրեն ստիպել հոգուն կամ մտքին հակառակ մի բան անել, ներսում մի վիշապ էր զարթնում, թշշում, գալարվում, խեղդում էր իրեն: Սաքոյին թվում էր, եթե ինքն անի այդ անհաճո քայլը, ներսի վիշապն իրեն կուլ կտա: Դրա պատճառով էլ, չնայած ողջ կյանքը շինարություններում էր աշխատել, իր տունը երկար ու դժվարությամբ սարքեց: Չէր կարողանում մնացածի նման քար ու փետից քիչ- քիչ գողանալով, ցեմենտ ու ներկ խնայելով, իր տան պատերն արագ բարձրացնել: Ներսի վիշապը թույլ չէր տալիս, հիվանդացնում էր: Բոլորը կարողանում էին, ինքը՝ չէր կարող: Գուցե թե նա մի օր սատկեր, կյանքն ավելի պիտի հեշտանար, բայց Սաքոն համոզվել էր՝ փրկություն չկա: Երեկվանից նորից գլուխը բարձրացրել, ուտում էր իրեն: Հաշտարար միջնորդ էր պետք «չեմ կարողանում» -ի ու «հարկավոր է» -ի եզրերն իրար կարկատելու համար: Սաքոն մի միջնորդ էր ճանաչում, սկսեց զրուցել հետը.
    « Տե'ր իմ, անքննելի են քո գործերը: Ինչու՞ է այդքան դժվար դեպի քեզ բերող ճամփան: Ինչքա՜ն լավ կլիներ, եթե ինձ էլ նորածին ժամանակ մկրտության տարած լինեին, որ հիմա հոգիս ադպես չընդդիմանար էդ ձևականություններին: Ախր ճարպակալած փորը վեղարի տակ հազիվ պարտակող, վզիցը ադամանդե խաչ կախած ու մատին կես փթանոց մատնիք կրողն ի՞նչ կապ ունի նրա հետ, որ աշխարհ եկավ՝ մարդկանց փրկելու: Նրա մկրտությունը Հորդանան գետում էր՝ առանց տորթի ու ոսկե խաչի, առանց զամբյուղի ու կնունքի վարձի: Ինչու՞ է ամենն այսքան փոխվել, հեռացել իր բուն իմաստից, խաթարվել, որ հոգին փրկության հույսի ուրախությամբ լցնելու փոխարեն միայն հակակրանքով է լցնում: Տե'ր, ինչու՞ ես այդքան դժվարացրել քեզ գտնելու ճամփան: Ինչու՞ նրանք, որ ինձ պիտի օգնեին քեզ արագ ճանաչել, հոգուս առաջ անանց խոչընդոտներ են ստեղծում: Չեմ կարողանում հավատալ իր խոսքերին, երբ որ ասում է «միայն երկնի արքայաության մեջ կգտնեք ամենամեծ հարստությունը»: Հապա ինչի՞ համար է կախել ադամանդե խաչն ու ոսկե մատանին դրել:
    Տե'ր, չեմ կարողանում նսեմացնել անձս, որ երեխայի անմեղությամբ հավատամ իրեն ու իր ուղեկցությամբ քո դուռը գամ: Մի ճար արա', հեշտացրու՜ Քեզ բերող ուղին, օգնի՜ր ինձ : Չէ՞ որ խոստացել ես. «Ձեզ որբ չեմ թողնի. կգամ ձեզ մոտ»:
    Կարծես աղյուսն աղյուսին, ծանր մտքերը կուտակվում, դարսվում էին հոգում: Դրանց ծանրությունն ավելի ճնշող էր, քան շաղախով լիքը դույլինը, որ գետնից բարձրացնում, դնում էր պատին: Այդ օրը մի քանի անգամ մտաբերեց տատի սովորեցրածը: Ճիշտ է, որոշ բառեր Սաքոյին այնքան էլ հասկանալի չէին, բայց ինքը համոզված էր, որ Նա, ում որ ուղղված էր իր ասելիքը, անպայման լսում ու հասկանում է իրեն.

    Հայր մեր` որ յերկինս ես,
    սուրբ եղիցի անուն Քո:
    Եկեսցէ արքայություն Քո
    Եղիցին կամք Քո որպես
    յերկինս և յերկրի:
    Զհաց մեր հանապազորդ
    տուր մեզ այսօր:
    Եվ թո՛ղ զպարտիս մեր,
    որպես և մեք թողումք
    մերոց պարտապանաց:
    Եվ մ՛ի տանիր զմեզ
    ի փորձություն,
    այլ փրկեա՛ զմես ի չարեն,
    զի Քո է արքայություն
    և զորություն
    և փառք յավիտյանս.
    Ամեն:

  12. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (02.12.2010), ars83 (30.11.2010), Chilly (05.12.2010), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (26.11.2010), einnA (26.11.2010), murmushka (27.11.2010), Sophie (14.01.2011)

  13. #7
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Փոքր մարդիկ կան, որ կոշկի միջի ցցված մեխի նման ահագին ժամանակ անհանգստություն են պատճառում: Վերջերս կոշիկների կառուցվածքում կարծես թե մեխ չի հանդիպում, բայց մեխագլուխ մարդիկ ոնց էլ չլինի, ռաստ են գալիս: Ես էլ արդեն որերորդ անգամ, բնավորությանս համաձայն, մարդուկի մեջ փորձում եմ Մարդուն տեսնել, նույնիսկ ինչ- որ կերպ ուզում եմ արդարացնել ոտնաթաթս ծակելը: Բայց երբ թույլ չեմ տալիս ինձ մեխագլուխի հետ վիճել կամ ինչ որ բան ապացուցել, իրեն թվում է, թե ինքն այնքան արդարացի է, որ ես փաստարկներ չունեմ, այդ պատճառով եմ լռում:
    Տղայիցս ահագին բան եմ սովորում: Ասում է . «Առանց վայ-վույի, քաքուջով մի անգամ խփում ես մեխի գլխին, ամեն ինչ իր տեղն է ընկնում: Եթե ասածդ նաև ֆիզիկական ուժով ես տեղ հասցնում, միանգամից սկսում են հարգել քեզ»:
    Չեմ կարողանում առարկել, թե « ու՞ր մնացին հոգեբանությունն ու հարաբերություններ կառուցելու խաղաղ տարբերակները», որովհետև եթե էշը չգիտի՝ նուշն ի՞նչ է, դու նրա առաջ մարգարիտներդ հա' շաղ տուր: Էշին ուղղություն ցույց տալու մի հնար կա՝ ճիպոտը:
    Համոզվել եմ, բազմաթիվ իրադրություններ առանց ճիպոտի ու քաքուջի ( ափսոսում եմ մուրճ բառն օգտագործել ) չեն լուծվում: Այդ պատճառով էլ թեկուզ դժվարությամբ, բայց համաձայնել եմ, որ տղաս արդեն քանի ամիս հատուկջոկտայինների ձեռնամարտի պարապմունքներին հաճախի:
    Վերջին խմբագրող՝ Արևածագ: 30.11.2010, 21:35:

  14. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (01.12.2010), murmushka (01.12.2010), Tig (14.12.2010)

  15. #8
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Այնքան անսպասելի էին քվեարկության արդյունքներն ինձ համար, ակումբի՝ կատեգորիայում առաջին տեղ գրավելն անսպասելի չէր, անսպասելի էին հայարտի ու լուրեր նեթի հաջողությունները: Օրվա մեջ մի երկու անգամ փորձեցի Մելիքին չաթերում գտնել, որ շնորհավորեմ, բախտս չբերեց: Բայց էնքան համբերություն չունեմ, որ երկար սպասեմ, որոշեցի հեռախոսով հաղորդագրություն ճամփել: (Ականջդ կանչի Երվանդ, քո տված համարով ճամփեցի) : Կես ժամ չանցած՝ Հայաստանից զանգ եկավ .
    -Բարև Ձեզ: Քույրիկ ջան, զգում եմ, որ շատ եք ուրախացել, բայց զգուշացնում եմ, որ ձեր սմսը հասցեատիրոջը չի հասել: Անունս Սուրիկ է:
    -Վա՜յ, բա ուր է ընկել: Չէ՞ք կարող սմսը տանել, Մելիքին տալ:
    Պատկերացնու՞մ եք, ինքը Մելիքին չէր ճանաչում:

  16. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    *e}|{uka* (02.12.2010), Ariadna (02.12.2010), Chilly (05.12.2010), Chuk (02.12.2010), einnA (02.12.2010), enna (16.05.2013), Jarre (06.12.2010), Բարեկամ (02.12.2010), Դեկադա (05.12.2010), Երվանդ (02.12.2010), Նաիրուհի (02.12.2010), Ուլուանա (09.12.2010), Ռուֆուս (02.12.2010)

  17. #9
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ շատ հեշտ է խաբելը: Որովհետև ինքս հսկայական կարևորություն եմ տալիս մարդու կողմից արտասանվող խոսքերին: Մի անգամ չի, որ համոզվել եմ, թե մարդը կարող է խոստում տալ, հետո նույնքան հանգիստ դրժել տված խոսքը, ինչքան անվրդով ես աղբի տոպրակն եմ շպրտում փողոցի աղբամանը: Ասել է, թե ՝ խոսքը ոչինչ է: Ու միշտ իրենց խոսքը դրժողները «հոր արևով» երդվող տղամարդիկ են եղել:
    Հայրս ու ամուսինս են մեղավոր իմ այդօրինակ ապուշ միամտության պատճառով: Օտար տղամարդկանց հետ որևէ հարցում շփվելիս չափանիշներս իրենք են, բայց այս էլ որերորդ անգամ կյանքը շրխկացնում է քթիս.
    «Էլի քեզ խաբել են: «Տղամարդու խոսք» ասածը ֆիկցիա է»:

    Տեսնես՝ երբևէ խելք կհավաքե՞մ:

  18. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chilly (05.12.2010), E-la Via (04.12.2010), einnA (04.12.2010), Jarre (06.12.2010), Tig (14.12.2010)

  19. #10
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Եթե թողել ես , որ միտքդ քարանա, հղկել տուր: Էդ ժամանակ քո «ճշտի» պատը գոնե հա'րթ տեսք կունենա:

  20. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (11.12.2010), E-la Via (09.12.2010), My World My Space (09.12.2010), VisTolog (14.12.2010), Դատարկություն (11.12.2010), Ուլուանա (09.12.2010)

  21. #11
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ամեն օր ինքս ինձ արգելում եմ քաղաքականությանը վերաբերվող որևէ բառ գրել, բայց էլի չդիմացա:

    Քաղաքապետի սարքած ծեծկռտուքի աղմուկի մեջ ճիշտն ասած ինձ ամենաշատը մի բան է զարմացնում՝ նրա կնոջ պահվածքը: Ախր էթիկայի պարզագույն կանոններից է, որ եթե քեզ մի տեղ են հրավիրել ու տանտերերը դուրս չեն եկել քեզ դիմավորելու, ամենածայրի աթոռին պիտի նստես: Ամենալավ ու ապահովագրված տեղն է: Եթե տանտերը որոշի, թե սխալ տեղում ես նստած, առաջ կհրավիրի, սեղանի գլխին ավելի մոտ կնստեցնի, բայց եթե նա կարծում է, որ ճիշտ տեղում ես նստել, ավելորդ տեղը չի նվաստացնի քեզ՝ առաջարկելով սեղանի ծայրը գնալ:
    Սա ես չորրորդ դասարանից գիտեի, նկարչության ուսուցիչս էր ասել, հետո մի քանի գրքերում էլ կարդացի:

    Ինչու՞ մարդկանց, որ ի պաշտոնե շփվում են օտար երկրների բարձրաստիճան պատվիրակությունների, նրանց կանանց, համաշխարհային մշակույթի ակնառու դեմքերի հետ, ինչու՞ այդ մարդկանց էթիկայի ու վարվեցողության կանոնները սովորեցնելուն մի հինգ-վեց ժամ չե՞ն տրամադրում: Չէ՞ որ իրենք հայերիս դեմքն են աշխարհին ցույց տալիս: Մի անգամ Տերյանն ասել է «Մեզ մի' խառնեք ձեր վայրի արջի ցեղերին...» ու դրանով մեզ ապահովագրե՞լ ենք:
    Այն, որ պաշտոնյան մարդ է ծեծում, լրագրողին ասում է ՝«գնում եմ զուգարան, արի այնտեղ հարցերդ տուր», «ջութակից վատ գործիք մեկ էլ թավջութակն է» և այլն... և այլն, գուցե ժամանակն է, որ հասկանանք. Սա ամո'թ է:

    Էթիկայի կանոններն իմանալը վնաս չի տա, դեռ մի բան էլ կօգնի, որ չնչին առիթով մարդիկ իրենց կերակրող աթո'ռը չկորցնեն:
    Վերջին խմբագրող՝ Արևածագ: 11.12.2010, 10:27:

  22. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (11.12.2010), E-la Via (13.12.2010), einnA (11.12.2010), Jarre (11.12.2010), murmushka (12.12.2010), My World My Space (11.12.2010), Sophie (14.01.2011), Tig (14.12.2010), Հարդ (11.12.2010), Նաիրուհի (11.12.2010)

  23. #12
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Նորից...
    Երկյուղի ու անորոշության մթնոլորտ, երբ ներսումդ սարսափի որդը գլուխ է բարձրացնում ու ո'չ մի բանի մասին չի թողնում մտածել, բացի մեկից. «Հանկարծ երեխեքիս բան չպատահի՞»:
    Մարդը, որ գլուխը կախ սուսուփուս ապրում է, անընդհատ ծայրահեղ զգուշությամբ, որ չլինի թե հանկարծ պատահաբար ինչ -որ մեկի ոտքը տրորի, ում ամեն ծնողական ժողովի հեղեղում են երախտագիտությամբ՝ երեխաների վարքի ու դաստիարակության առիթով, պիտի հանգիստը կորցնի ու գիշերները տագնապից չկարողանա քնել:

    Որովհետև մի տարի հետո ընտրություններ են: Պիտի հնարավորինս պղտորել ջուրը, կեղտոտել, որ մարդիկ համաձայնեն «միակ ու անփոխարինելի բռունցքի» անհրաժեշտությանը, միայն թե կոշմարներին վերջ տրվի:

    Ավտոտնակներում կանգնած ու տարիներով չքշվող ավտոները անպայման պիտի ապահովագրվի, որովհետև պետբյուջեն ակնկալվող փողը չի հավաքել: Բնակարանները պիտի ապահովագրվեն ու անշարժ գույքի հարկ պիտի մտցնել՝ շուկայական գնի տոկոսային հարաբերությամբ: Հունվարի մեկից քսան տոկոսով թանկանում են բոլոր կոմունալ վճարումները: Օլիգարխները դիմել են աշխատանքային շաբաթը 40 -ից 60 ժամ հասցնելու առաջարկով: Բենզինը թանկանալու է ամեն տարի՝ իբր մի ռուբլով: Պետական ճանապարհներով անցնելու համար փող պիտի վճարես: Մի անգամ արդեն վճարել ես, քո տված հարկերով այդ ճամփան սարքել են, հիմա պիտի տան մի «լավ տղու» քո հաշվին սարքած պետական ճամփան, ինքն էնտեղ արգելափակոցը պիտի դնի՝ փողերը հավաքի: Մ 5 Դոնը, դեպի ծով տանող: Սկզբի համար Մ 5 ը, հետո չի բացառվում, որ ավտոդ ավտոտնակից մի մետր հանելու համար պիտի վճարես: Ամեն ինչ տեղի ինքնակառավարման թաղա, գյուղա, քաղաքա պետի հայեցողությամբ:

    Ժողովրդի կեսը աղքատ է կամ աղքատության շեմին կանգնած: Գյուղերում անասունները կոտորվում են կերի բացակայությունից, կարտոֆիլն արդեն 40 ռուբլի , բայց ասել են՝ սպասեք 70-ին:
    Մարդկանց կյանքն էս անձյուն ձմեռվա նման գորշ է ու վերջը չի երևում:

    Ո՞վ է մեղավոր:

    Իհարկե կովկասցիները, մեկ էլ փողոցներն ավլող ուզբեկներն ու տաջիկները: Ծեծե'ք, սպանե'ք, վռնդե'ք իրենց ու Ռուսաստանում նիրվանա կհաստատվի:

    Իզուր չեն գրել, թե պատմության անիվը պտտում են ստահակներն ու խաբեբաները:
    Իշխանությունը մինչև ֆուտբոլի 18 թվի առաջնությունը պահելու համար մի քանի հարյուր, կամ թեկուզ հազար մարդն ի՞նչ է, որ «մատաղ» չարվի:
    Այսպես եղել է ու այսպես լինելու է միշտ:

    Տե'ր Աստված, հեռու տար փորձանքները երեխաներիս ու հարազատներիս գլխից:

  24. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (24.12.2010), E-la Via (15.12.2010), einnA (14.12.2010), matlev (24.12.2010), Tig (14.12.2010), Ժունդիայի (14.12.2010), Հարդ (14.12.2010)

  25. #13
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հայերենում «ընկեր» բառը ստուգաբանվում է որպես միասին ուտող՝ ընդ կեր: Մեր հոգեբանության մեջ էլ նստած են նախամարդու կենսական բնազդի արմատները՝ ուտելը երջանկության գագաթնակետն է: Մարդկանց թվում է, որ եթե մեկին մասնակից են անում այդ հույժ կարևոր ֆիզիոլոգիական պրոցեսին, տվյալ մարդը դառնում է սեփական եսին ավելի մոտ կանգնած մեկը:

    Այնքան հաճախ է պատահում, որ հրավերքների ու տոների չեմ ուզում գնալ, որովհետև այնտեղ մարդկանց ընդհանրացնողը միայն իրար հետ ուտելն է.
    -Գիտես ի՞նչ սեղան էր գցել՝ խորովածով, խավիարով, բաստուրմայով... կերանք- խմեցինք, հլա սեղանից վեր կենալուց հետո էնքան ուտելիք մնաց, ասես սեղանին մատով կպած չլնեինք... -Ինչու՞ չես գալիս Մոսկվա, մի հատ քեզ տանեմ ռեստորանս՝ պատիվ տամ :

    Միասին ուտելը որպես իրար հետ լավ զգալու չափանիշ դարձնելը աղքատի հոգեբանություն է: Ավելի հաճախ՝ հոգևոր սնանկի հոգեբանությունը:

    Չեմ սիրում աղքատությունը, ինձ շքեղություններ են պետք: Մարդկային հաղորդակցության շքեղությունը:

    Միասին ուտելն ինձ կաթիլ անգամ չի գայթակղում, միասին զրուցելն է, որ ինձ կկապի գրպանում քոռ կոպեկ չունեցողին:

    Կշարունակեմ լռել:
    Սառցարանը լեփ- լեցուն է զանազան մսատեսակներով, կես ժամից գնալու ենք խմիչքներն ու մնացած չփչացող «զիբիլն» առնելու: Առջևում Նոր տարի է:

    Նորից ուտելու ենք:

  26. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (24.12.2010), E-la Via (18.12.2010), murmushka (18.12.2010), My World My Space (18.12.2010), Sophie (14.01.2011), Tig (29.12.2010), Անտիգոնե (18.12.2010), Բարեկամ (24.12.2010), Դեկադա (18.12.2010), Հարդ (18.12.2010), Ուլուանա (18.12.2010)

  27. #14
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինչքա՜ն անհեթեթ ու անողորմ կարող է լինել մահը:

    Ընկերուհուս 19 ամյա որդին մահացավ:

    Անցյալ տարի այս ժամանակ ծիծաղելով ախ ու վախ էինք անում, որովհետև ստիպված էր ամուսնանալ: Համադասարանցին իրենից հղի էր, կարծես՝ սիրում էլ էին իրար ու երկուսի ընտանիքներն էլ որոշեցին՝ թող ամուսնան: Առաջին կուրսի վերջում արդեն հայր էր: Ես էլ, հենց խոսակցություն էր բացվում, անպայման նշում էի՝ «Աստված չանի»: Ուզում էի այդ բառերով ապահովագրել մեզ ճակատագրի նման սցենարից: Իրականում՝ դժբախտություն չկար, անհարմարություններ կային: Նորաստեղծ ընտանիքից ոչ մեկը չէր աշխատում, ուսանողներ էին: Իրենք դեռ լրիվ երեխա՝ երեխա ունեցան ու կախեցին տատի- պապիների վզից: Չնայած դժվարություններին ՝ կյանքը գնում էր իր հունով:

    Մինչև այս դեկտեմբերի 4- ի ու 5-ի ցուրտը:
    Ջերմաստիճանը կտրուկ իջավ - 20- ից ցածր:
    Ինչ որ մեկն ասել էր Սաշային, (այդպես էր տղայի անունը) , եթե գիշերը մի քանի րոպե աշխատեցնես ավտոմեքենայի շարժիչը, առավոտյան հեշտ գործի կգցես ու երկար չես չարչարվի տաքացնելու համար: Սաշան այդպես էլ արել էր: Միայն... ավտոյի շարժիչը գործի էր գցել փակ ավտոտնակում: Կինը տեսնելով, որ ամուսինն ուշանում է, գնացել էր հետևից:
    Սաշան մնացել էր նստած վարորդի տեղում:
    Միայն կյանքը նշանակություն ունի, մնացածը՝ փողի պակասը, տխրությունը, չհասկացվածությունը, մանր -մունր անհաջողությունները ոչի'նչ են կյանքի համեմատ:Դրանք անցողիկ են: Կյանքի չգոյությունն է, որ ոչնչով չի' փոխարինվում ու որևէ կերպ չի մխիթարվում: Թող կյանքը շարունակվի:
    Անցյալ տարի, երբ ընկերուհիս նեղսրտում էր, թե անժամանակ տատիկ է դառնալու, ո՞վ կարող էր ենթադրել, որ այսօր կրծքին է սեղմելու կապուտաչ մանչուկին ու հենց այդ չսպասված փոքրիկից է սփոփանք մուրալու:
    Տարեմուտի նախօրեին մի ցանկություն ունեմ միայն. Տեր Աստված, հեռու' տար փորձանքներն ու դժբախտությունները: Թեկուզ կիսատ, անլիարժեք, մանր ու մեծ անհաջողություններով, բայց թող կյա'նքը Շարունակվի:

  28. Գրառմանը 16 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    AniwaR (24.12.2010), Ariadna (24.12.2010), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (24.12.2010), einnA (24.12.2010), Farfalla (24.12.2010), Jarre (24.12.2010), matlev (24.12.2010), murmushka (24.12.2010), My World My Space (24.12.2010), Sophie (14.01.2011), Tig (29.12.2010), Անտիգոնե (24.12.2010), Բարեկամ (24.12.2010), Ուլուանա (25.12.2010), Ռուֆուս (24.12.2010)

  29. #15
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հիշողությանս մեջ նրա բաց շագանակագույն մազերն են, որ ջրվեժի նման ծփում էին թիկունքին: Մինչև գոտիկը: Իհարկե նախանձում էի նման հարստությանը, մանավանդ դպրոցահասակ տարիքում երկար մազեր ունենալն ինձ համար նույնքան անիրական երազանք էր, ինչքան որ հիմա: Հիմա ինքս ինձ թույլ չեմ տալիս, իսկ դպրոցում հայրս չէր թողնում: Հենց մի քիչ երկարում էր, հավաքում, կապում, սղալում էի գլխիս, ինչ է թե հայրս չասի՝ մազերդ կտրելու ժամանակն է: Բայց ո'չ մի անգամ հորս աչքից չէր վրիպում մազերիս երկարությունը: Իր վճիռները չէին քննարկվում, ես էլ առարկության ծպտուն հանելու իրավունք չունեի: Այդ պատճառով նախանձով էի նայում էն աղջիկներին, ում թույլ էին տվել երկար մազեր ունենալ:

    Էդպես էլ թաքուն նախանձով նայում էի իրեն: Համագյուղացիներ էինք, բայց տարբեր դպրոցներում էինք սովորում, իրար տեսնելիս նույնիսկ չէինք բարևում: Մեկ լսեցի, թե նա արդեն համալսարան է ընդունվել՝ պատմության ֆակուլտետը: Հաջորդ դրվագը իր հետ կապված այն է, երբ մայրս ասաց.

    -Իրինան այնքան շնորհքով աղջիկ է, ամուսնու համար սվիտր է գործել:

    Սա թաքուն ենթատեքստ ուներ, թե «ժամանակն է, որ դու էլ մի օգտակար բանով զբաղվես՝ գրքերից բացի»: Բայց շյուղերով գործել այդպես էլ չսովորեցի: Գլխարկ, վզնոց, նման ստից բաներ գործել եմ, բայց մեծ գործ իսկի չեմ էլ ձեռնարկել : Այդ պատճառով, երբ մայրս ասաց, թե Իրինան սվիտր է գործել, մտածեցի. «Երանի՜ իր հավեսին: Համ էլ ինչքա՜ն պիտի սիրի մարդ, որ ուրիշի համար սվիտր գործի»:

    Հաջորդ դրվագը Իրինայի հետ կապված այն է, որ իմացանք, թե իր ամուսինը զոհվել է Արցախի կռիվներում: Էդ սվիտր գործելու խոսակցությունից ու ամուսնու զոհվելու մասին բոթից ընդհամենը մեկ- երկու տարի էր անցել:

    Այսօր ՖԲ ում զրուցում էի Իրինայի հետ: Այնքա՜ն արժանապատվություն ու ցավոտ հպարտություն կա նրա մեջ կորցրած ամուսնու նկատմամբ: Հիշեցրի իրեն սվիտրի պատմությունը: Հուզվել էինք երկուսս էլ: Հետո ասաց.

    -Սվիտր չէր, ժիլետ էր: Դրանով էլ գնաց... Այն ժամանակ ընդհամենը քսաներեք տարեկան էի: Աղջիկս ասում է՝ կարծես այս ողջ տարիներին հայրիկը մեզ հետ է եղել: Չենք թողել, որ իր հիշատակի ջահը մի րոպեով անգամ խամրի...

    Կարկամել էի, չգիտեի ի՞նչ ասեմ, երբ փորփրել էի մարդու անթեղված վերքը, ցավը, որը պարզվում է, երբևէ իրեն չէր լքել: Միայն էս բառերը գտա.

    -Իրինա, քո նմաններով է, որ աշխարհը կանգուն է:

    Պատմությունս արցախյան ազատամարտի հերոս Թաթուլ Կրպեյանի այրու մասին է:

  30. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Agni (29.12.2010), Ariadna (29.12.2010), ars83 (08.01.2011), CactuSoul (29.12.2010), Claudia Mori (23.03.2011), einnA (29.12.2010), helium (29.12.2010), Lem (01.04.2011), Moonwalker (29.12.2010), Tig (29.12.2010), Բարեկամ (31.12.2010), Ուլուանա (30.12.2010), Ռուֆուս (29.12.2010)

Էջ 1 5-ից 12345 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. 3. Եկեղեցու զանգի ղողանջը
    Հեղինակ՝ Chuk, բաժին` Չուկչստան
    Գրառումներ: 17
    Վերջինը: 04.11.2010, 14:02
  2. Սցենար վերջին զանգի համար
    Հեղինակ՝ DVG, բաժին` Հայտարարություններ
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 24.10.2008, 23:18

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •