Մեկն եկավ ու խառնեց աշխարհի մասին քո ընկալումները, չսիրելին դարձրեց ընդունելի, սովորեցրեց ձևացնել, քեզ տարավ պատկերացումների իր ճիշտ և աներեր աշխարհը: Դու չպահանջված ահագին բեռներ ունեիր ներսիդ գաղտնարաններում պահած, հնազանդ գնացիր իր հետևից՝ անգամ քեզ մոռանալով: Տալու բան ունեիր: Դա բեռ չէր, դա լիցք էր ու արյան դոնորություն, որ ջահելացնում է արյուն տվողին ու կյանք է փրկում: Ու դու գնացիր, առանց հետ նայելու, մշուշում խարխափողի պես՝ ցանկությունների ծառի միրգը ճաշակելու հույսով: Նա, որ կանչել էր քեզ, ամեն խոսքի հետ ավելի ու ավելի հեռացավ, ոտքերդ սուր- սուր քարերի առան, ձեռքերդ սառեցին անիմաստ որոնումից, աչքերիդ սպիտակ փառ իջավ: Պատահական մի կայարանի երկաթե նստարանին մեկնվեցիր` պաղած մարմինդ հանգստացնելու, անտունները գողացան կոշիկներդ ու մնացած ճամփան բոկոտն գնացիր: Չգտար, չհասար, չճաշակեցիր ցանկությունների ծառի պտուղը, որն ամեամեծ խաբեություններից մեկն է, անունը՝ սեր:
Նույնիսկ կես էջ լցնելու համար զգացմունք է պետք, ինչի՞ մասին գրել, երբ ոչինչ չես զգում: Քո ներսում ամեն լույսը բացվելու հետ առաջվա մոգական- սիրելի կերպարից քանդել- պոկել ես ամենալավը, դրսի կաղապարը՝ չուգունե կամ ոսկե, դա արդեն նշանակություն չունի, ու այդ ծվեն- ծվեն արած մասնիկների տեղում ծեփել ես չարության և անտարբերության շաղախը: Կտոր-կտոր, օր-օրի հետևից, մինչև որ քո մտապատկերում այլևս չկա նախկին մարդը: Նախկինն էլ էր քո հորինածը, բայց նա դրական հույզերի շաղախով էր ծեփված, հիմիկվանը՝ միայն թերությունների ու չարության բացատրությունների շաղախն է, որ իր իդեալական վիճակում ձգտում է անտարբերության:
Չի լինում վերադարձ նախկինին: Փոխվում է մարդը, նույնիսկ ամեն օրվա արևն ու ցերեկվա քամին են փոխում նրան, հանդիպած դեմքերը, դեպքերը, կարդացած գրքերը, նայած կինոները: Ոնց նույն ջուրը երկու անգամ չես մտնի: Եթե որևէ մեկին, ում կորցրել ես ինչ-ինչ պատճառներով, փորձես վերադարձնել, պատրաստվիր հանդիպման մի նոր , քեզ քո հուշերում ծանոթ, բայց մեծամասամբ անհայտ մի անձնավորության: Հնարավոր է՝ իր աչքերում քո թողած հետքերն էլ տեսնես: Գետափի գլաքարերը բոլորն էլ ողորկ են, որովհետև տարիների հետ ջուրը լվանում, հղկում է դրանք՝ կլորացնելով ցցվածքներն ու խորդուբորդությունները: Դուք էլ իրար եք հղկել, հնի մեջ կնաճաչես քեզ: Բայց դա այլևս նա չէ, ում լքել ես, կամ ով ինքն է հեռացել: Դրա համար էլ գոյություն ունի միայն պահի երջանկությունը: Մնացածը միֆ է: Այս պահը չապրել, ծանակել սեփական եսը, մթության մեջ խփվել պատերին՝ վաղվա օրվա լույսի հույսով, ամենամեծ մոլորություններից է: Նրանց, ովքեր փակել են են ետդարձի դռները, հաշտվել են իրենց կորուստների կամ ձեռքբերումների հետ, ներդաշնակության և հոգևոր խաղաղության ակունքը փնտրում են միայն ու միմիայն իրենց ներսում, նրանց համար է այս ոսկի կանոնը.
«Անցյալն անցել է, ապագան դեռ չի եկել, ամենամեծ խնդիրը՝ երջանիկ լինել ՀԻՄԱ» :
Էջանիշներ