User Tag List

Էջ 2 5-ից ԱռաջինԱռաջին 12345 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 16 համարից մինչև 30 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 75 հատից

Թեմա: Օդահան զանգի տակ

  1. #16
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երբ երեկվանից սկսել եմ իրար խառնել օղին ու ասպիրինը, բայց հարբածության նախանշան անգամ չկա.

    Երբ սիրտս հսկայական կոչնակի նման դմբդմբում է ոչ միայն կրծքավանդակում, այլև կոկորդումս, ականջներիս ու գլխիս մեջ.

    Երբ Ամանորյա ու Ծննդյան տոների առիթով ստացած սմսներից և ոչ մեկին չեմ պատասխանել.

    «Գրազ կգամ, որ նույնիսկ այս պարագայում
    ես կարող եմ լավ բան անել,
    այն է`
    մանրից ինձ սպանել»:
    Մելիք

    Մեղք չունեմ, որ Մելիքն այսքան լավ է գրել:

  2. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    *e}|{uka* (14.01.2011), E-la Via (08.01.2011), KiLa (12.01.2011), Mark Pauler (12.02.2011), Meme (08.01.2011)

  3. #17
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երբեմն կողքիդ կանգնած մարդուն մոտենալու համար կյանքիդ ամենաերկար ճանապարհը պիտի անցնես:

  4. Գրառմանը 21 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    *e}|{uka* (14.01.2011), CactuSoul (10.01.2011), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (11.01.2011), einnA (08.01.2011), KiLa (12.01.2011), Mark Pauler (12.02.2011), Meme (08.01.2011), Moonwalker (09.01.2011), murmushka (08.01.2011), Nadine (23.08.2011), Nare-M (17.04.2011), paniaG (14.01.2011), Sophie (14.01.2011), Tig (09.01.2011), Անտիգոնե (08.01.2011), Ժունդիայի (18.01.2011), Հարդ (08.01.2011), ՆանՍ (26.01.2011), Շինարար (14.01.2011), Ուլուանա (09.01.2011)

  5. #18
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Բանկում էի:
    Ռուսաստանի ամենամեծ բանկի հաճախորդներից եմ՝ արդեն տասներեք տարի: Գրեթե միշտ հերթեր էին լինում, բայց մի քանի ամիս առաջ հերթը կարգավորող ապարատներ դրեցին: Մոտենում ես, հավաքում քեզ պետք եկած բաժնի անունն ու կտրոնը վերցնելով, սպասում էս, մինչև էլեկտրոնային ազդագիրը համարդ կարդա: Ապարատները դնելուց հետո պարտադիր այնպես է ստացվում, որ մի ժամ կորցնում եմ բանկում: Առաջվա կենդանի կանգնած հերթ պահելը չկա, բայց էդ մի ժամը կորցնելը սարքել են պարտադիր:

    Երեկ սպասասրահը կիսադատարկ էր՝ մոտ 30 հոգի կլինեին: Հուսացի թաքուն, թե միգուցե այսօր կես ժամ սպասեմ հերթիս: Իզուր: Մեկ ժամը լրացավ:Ընդունելության 14 պատուհանների փոխարեն չորսն էին աշխատում: Եթե նույն տեմպերով գնար, մի ժամ էլ դեռ պիտի սպասեի:

    Մեկ էլ մեջս նիրհող քննադատական ռեալիզմը ծառս եղավ: Մոտեցա սրահում հերթապահող խորհրդատուին ու ասում եմ՝ շա՜տ հանգիստ.
    -Ինչու՞ է այս իրավիճակը, ինչու՞ պատուհանները չեն աշխատում:
    Ուսերն է թոթվում.
    - Ես ի՞նչ կարող եմ անել:
    - Այս պարագայում Դուք կարող եք գնալ - բերել ձեր «Բողոքի ու առաջարկությունների գիրքը»:
    Գիտեմ, որ հարկային ու մնացած վերահսկող օրգանները շատ մեծ հաճույքով են կարդում այնտեղ արված գրառումները:
    Բերեց: Գրքի փոխարեն ֆիզիկական անձանց սպասարկող բաժնի վարիչին.
    - Ներողություն եմ խնդրում, բայց աշխատողներ չունենք: Մոտեցեք իններորդ պատուհանին, Ձեզ անհերթ կսպասարկեն:

    Ուզում էի արդարության համար մի քիչ մարտնչել, բայց հենց ինձ ընդառաջ գնացին ու ավելի բարենպաստ պայմաններ ստեղծեցին, սուս ու փուս արեցի գործերս և դուրս եկա:

    * * *
    Մթնում էր: Ցուրտը չէր թողնում շնչել: Մեկ էլ երկնքում թռչունների երամ տեսա: Հարավից էին վերադառնում: Հրաշալի գիտեմ՝ որտե՞ղ է հարավը, որովհետև Հայաստան թռչող ինքնաթիռն էլ այդ ուղղությունն է բռնում: Ետ էին գալիս: Բայց ու՞ր պիտի գնային: Էս ձմռան օրով:

    Մեր կյանքը երբեմն չի՞ նմանվում ժամանակի ու տարածության մեջ կողմնորոշումը կորցրած երամի թռիչքին:

  6. Գրառմանը 14 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (14.01.2011), CactuSoul (17.01.2011), E-la Via (14.01.2011), einnA (14.01.2011), KiLa (14.01.2011), Mark Pauler (12.02.2011), Moonwalker (14.01.2011), My World My Space (14.01.2011), Nare-M (17.04.2011), paniaG (14.01.2011), Գեա (23.02.2011), Ժունդիայի (18.01.2011), ՆանՍ (26.01.2011), Ռուֆուս (14.01.2011)

  7. #19
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օրագրումս երբեմն ստեղծագործությունների վերլուծություններ էլ եմ գրելու: Գուցե դրանով հուսախաբ անեմ պոտենցիալ ընթերցողներիցս մի որոշ մասին, բայց սա հենց այն տեղն է, ուր կարող եմ գրել վերաբերմունքս այնպիսի գործերի նկատմամբ, առանց որոնց «ես» ես չէի լինի:

    Ուզում էի «Նավզիկեի » մասին կարդալ: Բայց որոնման համակարգերն այդ հանճարեղ երկի մասին իմ գրածներն ինձ դեմ արեցին: Շա՜տ անարդար է, որ գրեթե քառորդ դար ո'չ թե հանդարտ, միապաղաղ, այլ սիրահարվածի նման խռով, անհանգիստ, երկյուղած ու խանդոտ սիրով եմ սիրում այդ գործն ու այդքան քիչ եմ գրել «Նավզիկեի» մասին: Որովհետև ամեն անգամ կարդալիս այն տպավորությունն ունեմ, թե նա թաքցնում է ինձնից իր գեղեցկության ելևէջներն ու հանկարծ մի ուրիշին է ցույց տալիս հենց այն կտորը, որը միգուցե ես մանրազնին չէի քննել, ընկալել: Ափսոսում եմ, որ դպրոցական կամ ուսանողական տարիներին չեմ գրել տպավորությունս «Նավզիկեից» զգացածի մասին: Բայց հիմա, երբ ես էլ գրեթե նույն տարիքին եմ, ինչ Չարենցը «Նավզիկեն » գրելիս,համոզվել եմ, որ իսկական բանաստեղծությունը հաճախ անհաղթահարելի ցավից արձակած ճիչն է: Մերկ նյարդի բանաստեղծությունը: Իհարկե, բանաստեղծությունները գրվում են նաև «մտքից», թելադրվում են «Վերից», բայց իսկականից հուզում է այն, ինչ գրված է անդունդի պռնկից, լինել- չլինելու սահմանագծից: Արյուն տալու նման: Այդ պատճառով էլ հուզում, հեղեղում, վարակում է իրեն ընթերցողին:

    Մեր գրականությանը լի է ողբասացության թեմաներով ՝ հիմնականում հայրենիքի բախտի ու հայ կոտորածների հետ կապված: Չարենցի «Նավզիկեն», գրված 1936 թվականին, այս տեսակետից ինքնաձաղկման ողբ է . Սարսափելի է այն բանի գիտակցումը, որ ինքդ ես պատճառ եղել ամենասիրելիիդ կորստին. (Արփենիկ Չարենցը մահացել է արտարգանդային հղիության պատճառով):

    Կարոտներիս ծովի կղզիներում անցած
    Դու իմ կղզին եղար միակ ոսկե, –
    Բայց սև աղետ դարձավ և մահացու հանցանք
    Քեզ համար սերն իմ սև, իմ Նավզիկե…


    Բանաստեղծության առաջին տառից մինչև վերջին հնչյունը կորուսյալ սիրո պատումի բարձր նոտա է վերցված, որ յուրաքանչյուր հաջորդ քառյակում կես տոն անգամ չի իջնում. Միայն ուժեղանում է, ահագնանում՝ կրկնությունների միջոցով: Կրկնությունների ալիքը խլում է ընթերցողին, տարուբերում անսփոփ մորմոքի ջրերում, ու եթե է ափ է շպրտելու, միայն կրքերի կարմիր ավազների արնախում ափը. Պոետն այստեղ արնաքամ է եղել:

    Ընթերցող, եթե պատահել է, որ ամեն հանդիպած հայացքում փնտրես, բոլոր փակ դռների հետևում հսկես ու չտվածդ բոլոր սերերը կիտես՝ միայն մեկի համար, հասկանու՜մ ես իրեն ու այլևս գերված ես Չարենցով:

    Բայց ինչու՞ է այդքան փնտրվածն ու սպասվածը հանկարծ դառնում ...«չսիրա'ծ»:

    Եվ ինչ տալու էի ես աշխարհում նրանց –
    Իմ չսիրած աղջիկ, տվեցի քեզ…

    Այս «չսիրած» բառը դարանից ցատկող բորենու նման խռնում, խճողում է պատկերշարքը, որ ես կարողանում եմ գծել ուղեղումս ու անընդհատ հարցնում եմ ինձ՝ ինչու՞ չսիրած: Ո՞նց եղավ, որ չսիրածին ամենաչքնաղ երկը նվիրեց: Գուցե այն պատճառով, որ նրա մահվան պատճառած ցավը զգացմունքների այն կիզակետին է հասցնում, ուր սերն ու «չ»սերն արդեն տարալուծվել են իրար: Կամ էլ որովհետև անհնա՞ր է սիրել մահը:
    Մի տեղ կարդացի, թե ոմանք չեն սիրում Չարենցի պոեզիան հենց այն պատճառով, որ մահվան տեսիլներն ու սիրային ներբողները կարծես ձեռք-ձեռքի տված լինեն ու դրանց միասնության մեջ ինչ որ հակասական, դիվային ու անհասկանալի բան կա: Ոնց որ խարույկը սառույցի վրա: Իսկ ու՞մ են պետք գոլ ցգացմունքները: Միայն այն, որ կիզիչ է ու մրկող, միայն դա արժեք ունի: Միայն սիրո ու մահվան միջև հավասարության նշան կարելի է դնել:

    «Նավզիկեն» ինձ հանգիստ չի տալիս ու բաց չի թողնում: Աներևույթ ճոպաններով կապկպել է ինձ ու ես նույնիսկ փորձ չեմ արել ազատվելու: Անհնար է: Երբեմն թվացել է, թե իր կարմիր ավազների վրա ես էլ եմ արնաքամ լինում ու չեմ դիմանում Չարենցի հզոր թափին, որ ճնշում , ճզմում է իրենից փրկվելու իմ վտիտ կամքը:

    Եթե Տերը կամենա, որ մի երկու տասնամյակ շարունակեմ ապրել, այն ժամանակ նորից կգրեմ իմ ու «Նավզիկեի» փոխհարաբերությունների մասին, բայց նույնիսկ այսօր էլ համոզված եմ, որ քանի ես կամ, ինձ ուղեկցելու է ու վերջին պահին էլ հրաժեշտ է տալու
    ....Վերջին շնչիս կառչած իմ «Նավզիկեն»

  8. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (19.01.2011), KiLa (18.01.2011), Mark Pauler (12.02.2011), My World My Space (19.01.2011), Գեա (10.02.2011), ՆանՍ (26.01.2011)

  9. #20
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի շաբաթ կլիներ, որ ամուսնացել էի: Գնացել էի հերանցս տուն, ընթրում էինք ու ընդհանուր սեղանի շուրջ զրուցում: Ինձնից փոքր քույրերս հաջորդ օրն ինչ որ տեղ պիտի գնային ու սկսեցին վիճել՝ թե ով ի՞նչ է հագնելու: Չմոռանամ նշել, որ 90-ականների սկիզբն էր ու մարդկանց առաջին հոգսը հացի ու վառելիքի խնդիրները լուծելն էր: Հագուստի մասին մտածելուն հերթ չէր հասնում: Ես մերոնց մեջ ամենաապահովվածն էի, որովհետև հասցրել էի Սովետական Միության գոյության վերջին տարիներին դառնալ ուսանող, ու մերոնք ոչ այնքան ճոխ հնարավորություններով հանդերձ, ինձ համար հագուստներ էին գնել, Մոսկվայից բերել տվել: Որպեսզի մնացած համակուրսեցիներիցս շատ չտարբերվեմ: Շատ չտարբերվելն այնքան էլ չէր հաջողվել, որովհետև աղջիկները գալիս էին բնական մորթուց մուշտակներով,եվրոպաներում կարած շրջազգեստներով ու ոնց քեռիս էր ասում՝ «ադամանդն էլ վրից փաթաթած»: Ինչևէ՝ դրա մասին չի ասելիքս, այլ նրա, որ ամուսնանալիս որոշեցի, որ շորերիցս մի քանիսը, որոնք արդեն դուրս չէին գալիս ճիշտն ասած, հետս չեմ տանելու: Քույրերս մնացին իմ թողած շորերի հույսին:

    Այդ օրն էլ սկսեցին վիճել, թե ով ի՞նչ է հագնելու իմ թողած շորերից: Որոշեցի ծանրակշիռ խոսքս ասել, թե՝ «էսպես ու էսպես, մեկդ թող ժակետը հագնի, մյուսդ էլ կապույտ սվիտրը»:
    Միջնեկ քույրս այդ ժամանակ մի բան ասաց, որ մինչև օրս ականջներումս է.

    - Քո գործունեությունը մեր տան մեջ պրծել է: Դու այստեղ այլևս կարող ես ցուցմունքներ չտալ: Ձե'ր տան հարցերով զբաղվիր:

    Այդ րոպեին ապշեցի ու սիրտս էլ կոտրվեց իր խոսքերից: Դրանք շատ կտրուկ էին, բայց դե «պատանեկան մաքսիմալիզմ» ասածով ո՞ր մեկս չի անցել: Սսկվեցի, դրանից հետո էլ մենք շատ արագ տեղափոխվեցինք Ռուսաստան, ու եթե կամենայի էլ, արդեն ոչ մի կերպ խառնվել չէի կարող: Ամիսը մեկ հազիվ կարենում էի զանգել, ձայնները լսել, ի՞նչ խառնվել:

    Բայց տարիներն անցան, քույրերս էլ վաղուց ամուսնացել են, ամեն հնարավորն ու անհնարինն արի հերանցս կյանքը ֆինանսապես լավացնելու համար: Ու շարունակելու եմ: Բայց իրենց ընտանեկան փոխհարաբերություններին խառնվել ու ցուցմունքներ տալը մինչև օրս էլ անհնարին եմ համարում :

    Ինչու՞ եմ այսքան երկար- բարակ գրում: Որովհետև մի տեսակ չեմ հասկանում սփյուռքի իրենց տաք բնակարաններում նստած այն հայրենակիցներիս, ովքեր հեռվից- հեռու ցուցմունքներ են տալիս, թե քաղաքական ինչպիսի զարգացումներ պիտի լինեն Հայաստանում, փնովում են այս կամ այն կուսակցությանը, հաճախ՝ ծաղրական տոնով խոսում հայաստանյան մշակույթի, տնտեսության,քաղաքաշինության... և' այլն,...և այլնի մասին: Մի հարցնող լինի՝ դուք այդ իրավունքը ունե՞ք: Եթե այդքան լավ գիտեք, թե հայաստանցին ինչպե՞ս պիտի ապրի, ինչու՞ ինքներդ լքեցիք այդ նույն Հայաստանը: Եկե'ք, ձեր անգին ցուցմունքներն իրագործե'ք: Կամ էլ ձեր քաղաքացիության պետությունների հարցերի վերաբերյալ լեզուներիդ զոռ տվեք:
    Գուցե նրանք, ովքեր փող են տրամադրում հիմնադրամներին, գուցե նրանք ունե՞ն այդ իրավունքը: Բայց աչքիս՝ հենց փող տվողներն են, որ գրեթե ոչինչ չեն խոսում:
    Կամ՝ գուցե՞ սխալվում եմ:
    Չգիտեմ, իսկապես չգիտե'մ: Երանի մեկն ասեր՝ ո՞րն է ոսկի միջինը:
    Վերջին խմբագրող՝ Արևածագ: 20.01.2011, 13:26:

  10. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (20.01.2011), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (20.01.2011), einnA (20.01.2011), Mark Pauler (12.02.2011), My World My Space (20.01.2011), Tig (20.01.2011), Անտիգոնե (20.01.2011), Դեկադա (20.01.2011), ՆանՍ (26.01.2011), Ռուֆուս (20.01.2011)

  11. #21
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Լենինն էր ասել. «Արվեստը պետք է պատկանի ժողովրդին», բայց խորհրդային հասարակարգը ցենզուրայի ու վերահսկողության այլ լծակների միջոցով, ստիպում էր, որ մարդիկ ջանքեր գործադրեին իսկական արվեստը հասկանալու համար: Այն դաստիարակիչ ֆունկցիա ուներ:

    Հիմիկվա ազատության պայմաններում արվեստն այդքան համբերություն չունի, որ սպասի վաղվա արդյունքներին: Այն ֆասթֆուդ է՝ արագ կուլ տաս ու անցնես առաջ: Բայց դե երկարաժամկետ հեռանկարում ֆասթֆուդի տված վնասը շատ ավելին է, քան իր տված րոպեական օգուտը: Ֆասթֆուդը աղքատների կերակուր է:

    Ափսոս, որ բարձրաժեք արվեստը դարձել է ընտրյալների մենաշնորհը:

  12. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (26.01.2011), E-la Via (03.02.2011), einnA (26.01.2011), Mark Pauler (12.02.2011), My World My Space (26.01.2011), Tig (26.01.2011), Անտիգոնե (26.01.2011), Նաիրուհի (09.03.2011), ՆանՍ (26.01.2011)

  13. #22
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երկու օր առաջ կենտրոնական փոստատան մոտով անցնելիս տեսա. Փոստի աշխատողը մի սեղան էր դրել գլխավոր մուտքի մոտ ու կոկորդը զլած՝ կանչում էր.
    - Ծրար առե'ք, վաղվանից թանկանալու է՝ դառնա 15 ռուբլի:
    Այնքա՜ն տարօրինակ թվաց աչքիս, որ մի յոթ- ութ մարդ, հիմանականում թոշակառուներ, սեղանի առաջ խռնված, նամականիշովն ու հասարակն էին ջոկջկում, ու նաև... առնում էին:

    Տաս տարում կապի միջոցները հեքիաթային առաջընթաց ապրեցին: Սարսափ երազի նման եմ հիշում, որ տուն զանգելու համար պիտի գնայինք փոստ ու խոսակցություն պատվիրեինք կամ էլ ժետոն գնեինք: Հետն էլ մի երկու կիսատ- պռատ բառ հասցնեինք ասել, որովհետև «բալը թանկ էր»:

    2000 -ին ամուսինս Պիտերից «մոբիլնիկ» բերեց, տարի ու կես պահարանում դրած, չէինք միացրել: Քչերն այն ժամանակ «մոբիլնիկ» ունեին, թե ու՞մ հետ պիտի խոսեինք, պարզ չէր:
    «Մոտոռոլան» կարգին հնացել էր, երբ վերջապես քարտ առանք, գցեցինք մեջը:

    Մի բան էլ կար, որ կարծում էի անիրագործելի է: Երբ փոքր էի, մենք 25 անուն թերթ ու ամսագիր էինք ստանում: ԽՍՀՄ- ի փլուզումից հետո գյուղում անգամ մի թերթ բաժանորդագրվելն անհնարին դարձավ: Ռուսաստանում էլ մի երկու տարի տեղական թերթն եմ ստացել: Կրպակից գնելն ու սեփական փոստարկղից հանելը շա՜տ տարբեր բաներ են: Այդ հույսն էլ չկար, թե մի օր 25 - ը չէ', գոնե իմ ուզած 5 անուն թերթը կկարենամ բաժանորդագրվել:

    Ինտերնետ, հազար ողորմի քեզ հորինողի անցավորներին...

  14. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (03.02.2011), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (03.02.2011), Malxas (03.02.2011), Mark Pauler (12.02.2011), murmushka (03.02.2011), Մանուլ (03.02.2011), Նաիրուհի (09.03.2011), Ռուֆուս (03.02.2011)

  15. #23
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեծերին հեքիաթը նույնքա'ն պետք է, ինչքան որ փոքրերին: Կարելի է կարծել, թե չափահաս կամ արդեն հասուն մարդուն, որ հաստատ գիտի կյանքն իր ողջ «ռեալիզմով», հեքիաթին հավատալը ավելորդ թուլություն է, կամ էլ շքեղություն: Հենց այդպես էլ կա, բայց ուզում ես մի չտեսնված մոլորակ լինի, որտեղ մատնաչափիկի նման ապրեիր ծաղկի բաժակաթերթերի մեջ, առէջներից մեկը գլխիդ բարձ շինեիր, առավոտվա ցողով լվացվեիր ու ամեն ինչ պա՜րզ լիներ, հասկանալի': Հիշողություններ չլինեին ու դրանց պատճառած տխրությունը չլիներ, ու տագնապ չլիներ, որ անցյալում եղածը ապագայում էլ կարող է կրկնվել:
    Ու որ սիրված լինեիր հենց այնպես, առանց լավը լինելու համար ջանքեր թափելու: Ինչպես անվերպահորեն փոքր երեխաներին են սիրում իրենց ծնողները:
    Ու ազա'տ լինեիր,անանո'ւն: Որովհետև անունը հաճախ խեցե պատյանի նման ճնշում, ճզմում է մարդկային անհատականությունը, դարձնում Մեկին բոլորի՜ նման:

    Կախարդական գնդի նման հեքիաթի մոլորակը ձեռքերիս մեջ էր ու զննում էի այն մի քանի ակնթարթ: Բայց դա էլ ջարդուփշուր եղավ ու մատներիս արանքից թափվեց: Արդյունքում՝ ափերիս էլի նու'յն,անլցնելի դատարկությունը:

  16. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (06.02.2011), einnA (06.02.2011), Mark Pauler (12.02.2011), My World My Space (06.02.2011), Նաիրուհի (09.03.2011)

  17. #24
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երբ մենակ եմ մնում, քայլում եմ դատարկ բնակարանում և թվում է՝ կխենթանամ տխրությունից ու միայնությունից: Տխրությունը հաճախ անծայր է, անվերջ ու տառապագին: Նա միշտ որսկան շան նման հետապնդում է միայնակներին ու թույլերին: Հիմա նա իմ հետքով է ընկել ու համոզված է, որ իր որսը հաջող է լինելու: Որովհետև հերիք է, որ մի քանի օրով մենակ մնաս ու հայտնվում ես հուշերի իշխանության ներքո: Ոչ ուժ, ոչ էլ կամք ու ցանկություն կա իրեն դիմադրելու համար: Ոչ թե իրեն հաղթելու ու մեկընդմիշտ կյանքիցդ վռնդելու ( հաղթության մասին խոսք չի կարող լինել՝ ուժերը շատ անհավասար են) գոնե իրեն մի փոքր խաբելու համար ուզում ես խորամանկել ու այնպիսի բաներ հորինել, որոնց ինքդ էլ չես հավատում: Ու թողնում ես, որ ցնորքները լցնեն գլուխդ անիրական երազանքներով: Սկսում ես կարծել, թե շուտով, շատ շուտով արդեն հնարավոր կլինի մի դեղահաբ խմելով թվայնացվել ու տարածության մեջ սլանալ լույսից էլ արագ: Պետք չի լինի կավե մարմինը տեղից- տեղ տանելու համար գնացքի կամ ինքնաթիռի տոմս գնել: Չեմ ուզում հավատալ, որ հողը միանգամից հող է դառնալու: Նանոտեխնոլոգիաները թող սկզբից այն վերածեն թվերի շարքի կամ մի փունջ էներգիայի, որ սավառնել կարողանամ:
    . . .
    Չհայտնաբերված աստղի վրա, կամ օվկիանոսի հատակում, Կախարդն ինձ համար իր տան տանիքում կացարան է սարքել: Անմոռուկների գանգրահեր լռիկ փունջը տեղավորել էր երկարաոտ ծաղկամանի մեջ: Պատերի գրադարակներին հինավուրց գրքեր են ՝ կաշվե կազմերով և անթիվ իմաստուն մտքերով: Բուխարի էլ կա՝ մշտավառ կրակով ճարճատուն: Տանիքն ապակե երթիկ ունի, որ ուզած ժամին նայեմ արևածագը կամ էլ գլխիս վերևում ձկների վտառները ետուառաջ սլանան: Կամ էլ գիշերվա խորախորհուրդ լռության մեջ նայեմ երկնքին ու աստղերի հետ ծիծաղեմ: Անընդհատ ականջիս մեջ հնչում է Կախարդի գորովագութ ձայնը.
    -Լուսամուտը միշտ բաց եմ թողնելու: Որ չլինի այնպես, թե դու լուսնի ցոլքի հետ կամենաս կացարանդ այցելել ու հանկարծ լուսամուտի փեղկերը փակ լինեն: Անմոռուկներս կսպասեն քեզ:
    - Դու նույնիսկ ձմռա՞նը չես փակելու պատուհանդ:
    -Նույնիսկ ձմռանը:
    -Բայց ինքդ կարող ես հիվանդանալ:
    - Չեմ հիվանդանա: Կնստեմ բուխարու կողքին ու այն բանի գիտակցումը, որ մի օր անպայման այս կացարանն ես թևելու , կջերմացնի ինձ , չի թողնի մրսեմ:
    - Բայց չգիտեմ՝ ե՞րբ եմ գալու: Ե՞րբ են մի կոճակ դեղով կամ մի փոքրիկ չիպով ինձ վերածելու մաքուր լիցքի: Դու այդքան կարո՞ղ ես սպասել:
    -Իհարկե կսպասեմ: Ծաղկամանի ծաղիկներս կփոխեմ դաշտային անթառամներով, լուսամուտի փեղկերը կհանեմ ծխնիներից, որ հանկարծ քամիները կամ ջրի ալիքները պատահաբար դրանք չփակեն, ու կսպասեմ...
    . . .
    Նորություններում լսեցի՝ մարդու ԴՆԹ -ն վերածել են էներգիայի: Քիչ է մնացել այցելությանս... Մի հավերժություն:

  18. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (12.02.2011), Mark Pauler (12.02.2011), My World My Space (12.02.2011), Նաիրուհի (09.03.2011)

  19. #25
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Նորից կանգառի տպավորություններից.

    Երկու քաղաքներն իրար կապող կամուրջի մոտ հսկայական խցանում է: Մեքենաների շարասյունը մի հսկայական թրթուրի նման հազիվ սահում է կամուրջին : Ուղիղ կամրջի պռնկին ճանապարհային ոստիկանության պահակակետն է: Հանդիպակաց կողմերից միայն մի գծով է թույլատրված երթևեկությունը: Մի երրորդ գիծ էլ կա՝ մեջտեղում, բայց դա սովորաբար չեն բացում, պահում են հատուկ ազդանշաններով մեքենաների կամ էլ «ընտրյալների» համար:

    Երեկ այս պատկերին եմ ականատես եղել. Ազդանշանը զլած՝ սուրում է ոստիկանական մեքենան, դրան հետևում է վերակենդանացման հատուկ մեքենան: Սրանց հետևից՝ մի սպիտակ ջիպ՝ «գոլդ» համարանիշով: «Ընտրյալներից» է, զգացվում է, որ առջևի երկու մեքենաներն ընդհամենը խանգարում են իր ամեհի ընթացքին: Բայց էս ջիպի հետևից էլ մի հին, ներկը թափած «Ժիգուլի» է ընկել, ու ոտքերում ինչքան ուժ կա, սուրում է այդ խմբի հետ: Որովհետև համոզված է՝ առջևից ընթացող ավտոմեքենաներին չեն կանգնեցնելու՝ այն էլ մեջտեղի շարքում, ինքն էլ նրանց հովանու տակ կհասցնի առանց խցանումի մեջ տանջվելու, թռչել կամրջի վրա:

    Ահա թե ինչ եմ մտածում. մարդիկ կան, ում սեփական ընդունակությունները չեն հերիքում նոր ճամփա բացելու, առանձին գծով գնալու, կամ էլ դրա իրավունքը չունեն: Բայց շա՜տ մեծ հաջողությամբ «կպչում են» «առաջամարտիկների» հետևից, ու մնացած համեստների հայացքի ուղեկցությամբ ,հաջողությամբ հաղթահարում էն այն արգելքները, որոնց եթե մենակ լինեին, անգամ ռիսկ չէին անի մոտենալ: Այդպիսիների կյանքը լավ էլ դասավորվում է: Իրենց ճակատը ոչ մի տեղ «չի ջարդվում», իսկ եթե վտանգն զգում են, անմիջապես կլքեն այս խումբը, մի ուրիշ տեղ «պոչ կբռնեն»:

    Չե՜մ կարող սիրել նմաններին:

  20. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chilly (15.02.2011), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (16.02.2011), Mark Pauler (15.02.2011), My World My Space (15.02.2011), Դեկադա (15.02.2011), Նաիրուհի (09.03.2011), Ռուֆուս (15.02.2011)

  21. #26
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Անընդհատ հարց եմ տալիս ինձ. արժե՞ արդյոք գրել, այն էլ՝ պոեզիա, այն էլ՝ հայերեն:

    Հեռուստաեթերից մեկ- մեկ աչքովս ընկնող կադրերում տեսնում եմ մարդկանց, հաճախ՝ հազիվ ծայրը ծայրին հասցնող, տխուր հայացքներով, հուսակտուր: Չեմ կարողանում մոռանալ ցուցարար կանանց, որ բողոքում էին քաղաքապետի փողոցային առևտուրը վերացնելու մասին որոշման դեմ: Անխնամ, արևից ու ցրտից իսպառ թոշնած, խամրած դեմքերով, հնամաշ վերարկուներով: Անճար հուսահատությունը նրանց հավաքել էր իրար գլխի՝ հայրենիքիս թշվառ պատկերը գծելու: Իրենց առանց այդ էլ անմարդկային աշխատանքի վերջին հնարավորությունն էլ էին ձեռքներից խլում:

    Իսկ այդ ժամանակ ես բանաստեղծություն եմ գրում: Դրա իրավունքը ունե՞մ: Միթե նրանց պե՞տք է իմ հաճախ լեզվական խրթին պատկերներով հյուսված բանաստեղծությունը, երբ իրենց ամենօրյա ապրուստի միջոցն էին կորցնում: Երբ նույնիսկ հայրս ասաց՝ «ոչինչ չենք հասկանում քո գրածից: Մինչև հասնում ենք վերջը, մոռանում ենք, թե սկզբում ի՞նչ էիր գրել»:

    Շատ ցավալի այն բանի գիտակցումը, թե զբաղվում ես մի բանով, որ մարդկանց պետք չէ:

    Մարդիկ ավելի հեշտությամբ են կարդում արձակ տեքստերը, թեկուզ ակումբում դրածս մի երկու պատմվածքը, որ տասնյակներով «շնորհակալություններ» են հավաքել, համոզում են ինձ դրանում: Մինչդեռ ինքս այդ պատմվածքներին նայում եմ հենց այնպես, մատների արանքով:

    Լավ բանաստեղծությունը դելիկատես է: Հենց այնպես, հանպատրաստից կարդալ ու ընկալել բանաստեղծությունը, կարծում եմ , անհնարին է: Արձակ տեքստն այդ տեսակետից շատ ավելի «դյուրամարս» է:

    Բայց ես ես չէի լինի, եթե հնարավորներից «դելիկատեսը» չընտրեի : Ի՞նչ արած, որ մարդիկ զանազան պատճառներով հնարավորություն չունեն բանաստեղծություն կարդալու կամ ընկալելու: Այնպես եմ ուզում հավատալ, որ դաշտում քարուհողի հետ կռիվ տվողին ու փողոցում առևտուր անողին եթե անգամ հիմա բնավ պետք չեն բանաստեղծություններս, բայց կյանքն այսպես չի՛ մնա: Գոնե իր երեխան մի քանի տարի հետո հնարավորություն ու ժամանակ կունենա գիրք կարդալու, ինտերնետից օգտվելու ու միգուցե կգտնի գրածս գոնե մի քառատողը, ու իրեն կթվա, որ դա գեղեցիկ է ու հասկանալի:

    Այդ հույսով էլ գրում եմ:

  22. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (23.02.2011), E-la Via (20.04.2011), Mark Pauler (24.02.2011), My World My Space (23.02.2011), Tig (23.02.2011), Դատարկություն (23.02.2011), Դեկադա (23.02.2011), Նաիրուհի (09.03.2011)

  23. #27
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Փոքրուց ինձ սովորեցրել են, որ բոլոր քայլերս պիտի կշադատված լինեն: Յուրաքանչյուր քայլն անելուց առաջ հարց եմ տալիս ինձ՝ անե՞լ , թե՝ ո'չ: Լինում են այնպիսիները, որ եթե քայլն անելուց անմիջապես զգում եմ, որ դա միանշանակ չի կարող հասկացվել, անմիջապես «ոտքս» հետ եմ քաշում: Առաջին հայացքից կարող է թվալ, որ մեջս մի նշույլ անգամ հաստատակամություն չկա, բայց եթե նպատակներս արժանի են, անվարան առաջ կգնամ: Անհաղթահարելի խոչընդոտները կհաղթահարեմ: Բայց եթե մի կես քայլից, որ պիտի իմ կամ դիմացինիս համար անհարմարություն ստեղծվի առօրյա հաղորդակցության ժամանակ, իմ քայլերը միշտ վարանոտ են ու կասկածամիտ: «Ծովերից անցա, եկա, խեղդվեցի առվում»: Սա ինձ համար է գրված:

    Ու անընդհատ քննելով ու երկմտելով, ուզում եմ բնորոշումներ տալ բոլոր արարքներիս: Գնահատականներ տալ:

    Հաճախ ինքս ինձ դրած գնահատականը փչացնում է տրամադրությունս, զրկում է այն հաճելիից, որ կարելի էր թույլ տալ, եթե ներսիս դժնադեմ «վերակացուն» երբեմն նիրհեր:

    Դպրոցն ավարտել էի, մի անգամ ընթրիքի ժամանակ հայրս առաջարկեց , որ ես էլ գինի փորձեմ: Մեր այգու խաղողի գինին էր: Ես իհարկե գիտեի՝գինին ի՞նչ է ու իսկի չէի հավանում իր դառնատտիպ համը: Բայց հայրս սկսեց համոզել, որ խմեմ: Ստիպված վերցրի բաժակն ու մի երկու կում արեցի: Զուտ հորս կամքը կատարելու համար: Ու ի՜նչ հետևեց դրան.
    Մեղադրանքների տարափ, որ իմ «անկամ բնավորության շնորհիվ հեռու չի այն օրը, երբ ալկոհոլիկ կդառնամ, թե ինձ այնքա՜ն հեշտ է համոզելը, որ ուղղակի տնից մենակ դուրս թողնելն էլ սխալ կլինի»:
    Լաց եղա:

    Մենք բոլորս էլ գալիս ենք մեր մանկությունից: Հետո ամբողջ կյանքում, յուրաքանչյուր կարծեցյալ «գայթակղությունից» առաջ անընդհատ ներսիս «վերակացուն» հիշեցրել է.

    -Չփորձե'ս, հնարավոր է , որ դա քեզ դուր գա ու դու դառնաս «ալկոհոլիկ»:

    Այդպես էլ գրեթե ոչինչ չփորձեցի նրանցից, ինչը կարող էր հանկարծ ինձ դուր գալ:

  24. Գրառմանը 14 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    A.r.p.i. (18.03.2011), Ariadna (28.02.2011), CactuSoul (28.02.2011), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (20.04.2011), einnA (28.02.2011), Kita (28.02.2011), Mark Pauler (01.03.2011), Nadine (21.10.2014), Tig (28.02.2011), Դեկադա (28.02.2011), Նաիրուհի (09.03.2011), Շինարար (02.03.2011), Ռուֆուս (28.02.2011)

  25. #28
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Քեզ թվու՞մ էր՝ դա վերջին անգամն է. Այլևս նախկին սերերից մրկված սիրտդ անընդունա՞կ կլինի նորն իր մեջ բորբոքել: Կամ մոխիրների վրա ծաղիկ չի՞ բուսնում: Ամեն ինչ կրկնվում է, գուցե դեմքերն են փոխվում, բայց սիրտդ եթե դադարի սիրել, կմոռանաս իր տեղը: Ու միայն ստամոքսը կմնա: Բայց քանի նա սիրում է, հուսավառվում է, փոթորկվում է հեռավոր ակնարկից ո…ւ հանգստություն չունի, իմացի'ր, այդ ընթացքում դու դեռ կենդանի ես: Հոգին չի՛ ծերանում: Շա՜տ կարճ ժամանակ է մեզ հատկացված, որպեսզի կյանքի սանդուղքներով վայրիվերումների ընթացքում հասցնենք շուրջներս նայել ու բաց չթողնենք նրան, ով մեզ կհիշեցնի զգացմունքներից իմաստնագույնի ու ամենաանիմաստի մասին: Չի բացառվում, որ այն պահին, երբ դու բարձրանում ես, քո ճանապարհին պիտի հանդիպի արդեն վայր իջնողը: Մի պահ, մի քանի ակնթարթ միայն կհասցնեք նայել իրար աչքերի մեջ, ինչպես հանդիպակաց շարժասանդուղքների վրա կանգնած ուղևորներ: Հետո շարժասանդուղք-ժամանակի անդիմադրելի ալիքը կտանի , կհեռացնի իրարից նրանց, որ գուցե միմյանց հայացքում սեփական երազանքների արտացոլանքն էին տեսել: «Զուգահեռները հատվում են մի տեղ...»: Բայց միայն մի՜ անգամ:

    Թե վախենում ես, կարող ես փակել աչքերդ, որպեսզի դիմացից եկողի աչքերին նայելու գայթակղությանը դիմանաս: Բայց սրտի աչքն անհնար է փակելը:

    Ի վեջո՝ դեռ կհասցնես աչքերդ փակել, իսկ մինչ այդ նայի'ր, ըմբոխշնիր այն մի քանի ակնթարթը, որի պատճառով արժեր կանգնել շարժասանդուղքին :

  26. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    A.r.p.i. (18.03.2011), Chilly (09.03.2011), E-la Via (20.04.2011), einnA (09.03.2011), Mark Pauler (09.03.2011), My World My Space (09.03.2011), Nare-M (09.03.2011), Դեկադա (09.03.2011), Նաիրուհի (09.03.2011)

  27. #29
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Յուրաքանչյուր փիլիսոփայություն իրեն հորինողի արարքների հիմնավորումն է:

    . . .
    Ճաքած հարաբերությունները ճաքած ամանեղենի նման են: Ոնց էլ փորձես վերականգնել, մեկ է՝ վերջում դեն ես շպրտում:

    . . .

    Մի մարդու մահը մահ է, հազարների մահը՝ վիճակագրություն: Որևէ երկրի ատոմակայանի մի պայթյունը արտակարգ պատահար է, ամենօրյա պայթյունները՝ ընդհամենը լուրեր:

    . . .

    Ինչքա՜ն գրքեր են գրվել ու պիտի գրվեն: Երբ ամենակարևոր խոսքերն ասելու համար, որ բոլոր մարդկանց կյանքում գրեթե նույնն են, դպրոցական տետրի մի էջը լրիվ բավական է:

  28. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    A.r.p.i. (18.03.2011), aragats (10.04.2011), Chilly (18.03.2011), Claudia Mori (23.03.2011), E-la Via (20.04.2011), Mark Pauler (31.03.2011), murmushka (18.03.2011), Nadine (21.10.2014), Nare-M (18.03.2011), Անտիգոնե (31.03.2011), Գեա (18.03.2011), Նաիրուհի (20.03.2011)

  29. #30
    արևելքից Արևածագ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2010
    Հասցե
    Սարատով
    Գրառումներ
    1,326
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հայրս միշտ ասում է. Բարկացած ժամանակ իրադրությունը փոխելու քայլեր մի ձեռնարկիր: Ու մի՛ շտապիր: Սխալվելու հնարավորությունը շա՜տ մեծ է:

    Սխալը սխալի հետևից եմ անում:

  30. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    aragats (10.04.2011), Mark Pauler (31.03.2011), Nadine (06.02.2013), Անտիգոնե (31.03.2011), Դեկադա (01.04.2011), Լուսաբեր (31.03.2011), Նաիրուհի (01.04.2011)

Էջ 2 5-ից ԱռաջինԱռաջին 12345 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. 3. Եկեղեցու զանգի ղողանջը
    Հեղինակ՝ Chuk, բաժին` Չուկչստան
    Գրառումներ: 17
    Վերջինը: 04.11.2010, 14:02
  2. Սցենար վերջին զանգի համար
    Հեղինակ՝ DVG, բաժին` Հայտարարություններ
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 24.10.2008, 23:18

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •