My World My Space-ի խոսքերից
Տիգ ջան էսօրվա կյանքի բազմաշերտության մեջ մենք պարզությունն ենք կորցրել, մի շատ կարևոր բան, որ մարդուն մարդ ա պահում: Տեխնիկական առաջընթացը, ինդուստրիալիզացիան մեզ ամեն օր փոխում են, դարձնում են քիչ մարդկային, մենք էլ նամակ չենք գրում իրար, ռոմանտիզմ ենք կորցնում, սկայպով ամեն օր խոսում ենք ու չենք կարոտում.... իար տեսնելը տոն չի արդեն, իրար տեսնելիս մենք չենք քննարկում կյանքի լավ ու վատ կողմերը, իրար ով չենք հասցնում հիանանք ու իրար վատ կողմերը փոխենք.... մենակ հասցնում ենք խոսել աշխարհում տեղի ունեցածի մասին` Քիմ Քարդաշյանի բարեմասնությունների, Թվիթերի, Ֆեյսբուքի և այլնի մասին.... տենց չի՞....
Էսօրվա մասին պատմվածք չես կարա գրես, խորություն չկա, կամ էնքան քիչ ա, որ որակ չի տալիս, էսօրվան պիտի սարկազմով մոտենաս, էսօրվա մասին Վարդանպետրոսյանավարի պիտի խոսես.....
եթե գրեմ էլ էսօրվա մասին, գրածս պիտի վերաբերվի 90-ականներին, որովհետև էդ ժամանկ 8 ըհոգով մի պիկնիկ պեչենի էինք առնում, դֆասից փախնում ու ուտում, դա երջանկություն էր մեր համար, ինչպես էն ժամանակ երբ հոտաղ ընկերները մի կտոր հաց ու պանիրն էի կիսում իրար հետ:
Հիմա ինչի՞ մասին գրենք, նրա, որ գնում ենք Տաշիր Պիցցա՞ ու նեմեցկի շչոտով ամեն մեկն իրա համար ուտո՞ւմ ա....կներես, չեմ կարա....
Մեջբերել
Էջանիշներ