Մարդու բարոյական կողմը, ամեն բանից առաջ, արդյունք է իր հետապնդած մեծ ու փոքր նպատակների:
Ամեն մի նպատակ, ըստ իր որակի, ենթակայի մեջ առաջացնում է որոշ հոգեվիճակ, իսկ այդ վերջինը կաղապարում է նրա նկարագիրը, նրա էության հոգևոր կողմը, նրա ներքին մարտը:
Նպատակը, նպատակասլացությունն է կյանքի շարժիչ ուժը: Նոր նպատակադրություն, ասել է` ներքին ուժերի նո՛ր շարժ, մտածողության նո՛ր ուղղություն, պայքարի նո՛ր հրայրք:
Ուժածին է ամեն նպատակ, և իբրև սկզբունք, նաև` արգասավոր է, սակայն ո՛չ հավասար չափով:
Անձնական նպատակներն ըզբաղեցնում են մեր ուժերի նվազագույնը միայն:
Մարդը հոգեպես աճում է առավելապես այն դեպքերում, երբ շարժման մեջ է դրվում իր ուժերի առավելագույնը և լավագույնը: Դժբախտություն է աննպատակությունը - հոգեկան աղետ, քարացում, մահ, որի ժամանակ ենթական տառապում է հոգեկան կարկամությամբ, ճղճիմությամբ, հոգեսպան մանրագործությամբ:
Կործանարար են այլամերժորեն եսական, ստոր նպատակները, որոնք անպատիժ կերպով հետապնդել չի կարելի:
Նման նպատակները լինում են հոգեսպան մանավանդ պատանեկության համար:
Պատանի՛, ասա՛ քո նպատակը, որ ասեմ քո երիտասարդությունը:
Գարեգին Նժդեհ
Մեջբերել
Էջանիշներ