- Ի՞նչ է պատահել,- բազկաթոռում տեղավորվելով աշխուժորեն հետաքրքրվեց Սերոբը:
Նշանածի առավոտյան զանգը, թե՝ «այսօր բոլոր գործերդ թող ու արի' մեր տուն, խոսելիք կա», նրան, իհարկե անհանգստացրել էր, բայց ոչ այնքան, որ գոնե խանութ էլ չմտներ տեսնելու՝ աղջիկները երեկվա ստացած ապրանքը տեղավորե՞լ են, թե՞ չէ': Որ ավտոյի փայլուն կողերից մի անգամ էլ փոշին չսրբեր, չպլպլացներ սեփական կոշիկների նման ու նոր սլանար նշանածի մոտ: Արագաչափի սլաքը նույնիսկ վաթսունին հասավ, երբ այստեղ էր գալիս: Ինքը խելքը չէր թռցրել, ոչ էլ սեփական կյանքի հետևից է ընկել, որ դրանից ավել քշի: Սերոբը կարգուկանոն սիրող մարդ է: Երեսունն անց, շրջապատի կարծիքով, գուցե մռայլ ու անհետաքրքիր, բայց ինքն իր մեջ սեփական բացառիկությունը գիտակցող:
-Ես այլևս չեմ կարող: Ամսից ավելի է, որ նշանված ենք, բայց մենք իրար չենք ճանաչում: Մի անգամ ինձ ձեր տուն տանելուց բացի ոչ մի տեղ միասին դուրս չենք եկել: Դու նույնիսկ ալարում ես հետս խոսել, կամ էլ ես քեզ բնավ չեմ հետաքրքրում, որ գալիս ես, հորս հետ նարդի խաղում, գնում:
Աղջիկը խեղդվում էր հուզմունքից, մատներն էր կոտրատում ու մերթ- մերթ հետ տալիս ճակատին լցվող մազափունջը:
-Ճի'շտ է, բոլորն էլ ասում են, որ աշխատող, լավ տղա ես, ծնողներին լսող, բայց դրանք բավարար պայմաններ չեն, որ ես քեզ հետ կյանքս կապեմ: Ինձ ընկե'ր է պետք, ուշադիր վերաբերմունք, բայց դու նույնիսկ հիմա ժամանակ չես գտնում հետս զրուցելու: Չէ', սխալմունք է եղել մեր նշանդրեքը, շտապել ենք: Ծնողներիս հետ էլ եմ խոսել, իրենք հասկացան ինձ: Ավելի լավ է հիմա հետ դառնանք այս ճամփի կեսից, որն անպայման մի օր փակուղի է մտնելու: Ախր մենք շա՜տ տարբեր ենք...
Աղջիկն ափերով ծածկեց դեմքն ու սկսեց հեկեկալ: Զգացվում էր, որ ասելիքը երկար ժամանակ է խմորվել ներսում: Կանանց արցունքները խցանը հանած շամպայից հորդող փրփուրի նման են, չնայած թափվում են նաև տխուր առիթներով:
Սերոբը կարծես հեռուստացույցով մելոդրամա նայելուց լիներ, միայն թե ինքը մելոդրամա չէր սիրում:
Աղջիկն արագ հանգստացավ, սրբեց արցունքներն ու ասաց.
-Ես վերջնականապես որոշել եմ, երկուսիս համար էլ այսպես ավելի լավ կլինի: Վերցրու':
Հանեց մատանին, դրեց սեղանին, իսկ ինքը կծկվեց բազմոցի անկյունում:
-Հը՜մմ,- բազմանշանակ արտաբերեց Սերոբը, շուռումուռ տվեց մատանին, մի երկու վայրկյան զննեց, հետո դրեց գրպանը, կտրուկ ոտքի ելավ ու քայլեց դեպի դուռը:
- Սերո'բ,- համարյա ճչաց աղջիկը, արցունքները նորից ողողեցին շիկնած այտերը,- Սերո'բ, միթե՞ դու ինձ ոչինչ չունես ասելու...
Սերոբը մի պահ վարանոտ կանգ առավ, հետո մի կարևոր բան հիշելով՝ շրջվեց.
-Հա', քիչ էր մնացել մոռանամ... Մամաս ասում էր, որ նշանդրեքին ձեր տուն բերած սինիներից մեկը հետ չեք տվել: Տու'ր տանեմ:
Էջանիշներ