Ոգեշնչում է մամուլը

[Շինարար]

Ոչխարական

Մի փարախում ավանդական ոչխարք եղել էին խելքահան:
Զարմանալու չկար բան, զի ոչխարներն անզուգական,
Ժամանակից վաղնջական գտել էին տուն ու հանգրվան
Երկրում այծոց բարոյական:
Ու խախտելով ամեն խրատ ու պատվիրան պապենական,
Անպատվելով անգամ անբիծ խաչասերման կապն սրբազան`
Ոչխարների սպիտակագեղմ տարեց արքան
Անսաց ձայնին սատանայի ու թաթ գցեց այծի կնկան:

Կաթ ու բրդի գիտակ-վարպետ, հինգ հարյուրի Մեծ Սպարապետ,
Ութ տասնամյա Թամո արքան մեկից լինում էր գլխահան,
Թե իր կողքին մաքի տեսներ ու մանրազնին չշոշափեր:
Իսկ երբ մեկ-մեկ Բախտն քմահաճ ձեռքից խլում էր չալաղաջ,
Ազիզը չէր հիասթափվում, հեռախոսը բրդից հանում,
Պագշոտության գերի դարձած` զանգերով էր զվարճանում
Մինիստրության շենքերի տակ, կանչում փափուկ գրասենյակ,
Բարոյական այծոց խաբում, մարմնամասերը լպստում:
Ամառային մի շոգ օր արածում էր սիրատոչոր
Մինիստրության շենքի մոտ, մեկ էլ տեսավ մի ալոջ:
Ալոջ տեսավ, սիրտը թրթռաց, բերնի ջուրը վազեց-գնաց,
Ու շողերի տակ բարկ արևի ապուշ կտրեց շանթահարված:
Իսկ ալոջը անտեղյակ որոճում էր շարունակ,
Այսկողմ-անկողմ արագ քայլում, ընկերուհուն ակնկալում:
Այդպես անցավ մի քառորդ ժամ, Թամոն սառած պահում էր դամ,
Բայց սպասելու էլ ուժ չկար, տենչից դառնում էր խելագար:
Սմքած կուրծքը դուրս փքելով, քթի ակնոցը ուղղելով,
Հուշիկ քայլքով շարժվեց առաջ, սրտում մարմաջ, լեզվին` բարբաջ:
- Իմ հարգարժան ալոջ քույրիկ,- դիմեց էգին նա մտերմիկ,-
Էս շոգ-կրակին ի՞նչ ես անում, չլինի՞ քեզ գործ ես որոնում:
- Մեծապատիվ ոչխար հայրիկ, կարող եմ ես մանել իլիկ,
Աշխատանքից «օֆիսային» չի հրաժարվի և ոչ մի կին:
- Այս պարագան զարմանալի Երկնքի հետ աղերս ունի,-
Արտասանեց Թամո արքան ու խաչ հանեց երեք անգամ: -
Այս առավոտ նախարարից ստացել ենք մենք մի նախագիծ,
Քեզ, սիրելի ալոջ քույրիկ, կնշանակենք մենք մեծ ռոճիկ:
Քանի որ դու մանել գիտես, նախագծում կմասնակցես,
Ուստի համարդ բջջային ասա հիմա ինձ` Ազիզին:
- Օ՜, պատվելի Ազիզ հայրիկ, ինչքա՜ն բարի է քո սրտիկ,-
Հուզվեց ալոջը միամիտ ու գրպանից հանեց թուղթ ու մատիտ: -
Ահա համարն իմ բջջային, զանգիր շուտով ինձ արխային:
Ու այդ պահից տարօրինակ, խառնիճաղանջ ալոջի կյանքը դարձավ մեծ մղձավանջ:
Օրվա մեջ տաս-տասնհինգ անգամ զանգում էր նրան Թամո արքան,
Լպիրշ, զազիր խոսքեր ասում, յուր հոգեկանը խանգարում:
Առաջարկում էր վայրենին խալի նման կպնել դոշին,
Ուտել դմակ ու փորոտիք, ոտքերի տակ դառնալ փոշու հատիկ,
Ստինքներին մատաղ լինում, սիրո խոսքեր էր պահանջում:
Հասկանալով, որ գործ ունի թեթևաբարո մի լպիրշի,
Տարիք ու չափ չնկատող, իր սպիտակ բուրդն իսկ անարգող,
Անպարկեշտ ոչխարի հետ, որ թեև կոչվում է սպարապետ,
Չունի ոչ սրբություն, ոչ ամոք գեթ,
Ալոջն խոհեմ խորհրդակցեց ամուսնու հետ:
Որոշեցին միանգամից հարցը լուծել, բղջախոհին վնասազերծել:
Ու երբ հաջորդ առավոտյան կրկին զանգեց Թամո արքան,
Սկսեց երկար-բարակ ճառել, սեր ու բաղձանք խոստովանել,
Ալոջն իսկույն նրան ընդհատեց, ու այցելել առաջարկեց:
Ազիզն ականջներին չհավատաց, զարմանքից ողջ բուրդը եղավ թաց,
Հազիվ «այոն» իր մռլտաց, հետո փարախը իր գնաց:
Կաթ ու պանիրը պատրաստեց, կարմիր խալին փութով փռեց,
Հրամայեց ծառաներին մայել միասին էգի պատվին,
Դուռ, լուսամուտ մաքրել տվեց, անկողինն իր հարդարեց:
Ու թրթիռով պագշոտ սրտի սկսեց սպասել մայրամուտին:
Ժամերն լարված այդ սպասումի դառնում էին անտանելի,
Թամոն նորից չդիմացավ, զանգել տվեց այծի կնկան:
- Թոքդ ուտեմ, իմ Այծեմնիկ, մի խոսք ասա ինձ էրոտիկ,-
Հևհևալով, լեզուն հանած, գոռաց` կրքից խելագարված:
Որ պլանը իր չտապալի, այծն որոշեց պատասխանի,
«Սիրտդ ուտեմ, ջան իմ Ազիզ» ասաց իսկույն ձայնով թիթիզ:
Թամոն, հիացմունքից գժված, խնդիրք արեց` իջիր քիչ ցած:
- Երբ գամ փարախդ արքունական, խոսքով կանեմ քեզ ինքնասպան,-
Թրթռացող ձայնով ալոջն սպառնաց, իսկ Թամոյին դա սեր թվաց…
Երկու ժամ անց, մայրամուտին, փարախի մոտ կանգնեց տաքսին,
Այծազույգը տաքսուց իջավ, դմակապահին ներկայացավ:
Ալոջն իր ամուսնուն դրսում թողեց ու ինքն փարախ ուղևորվեց:
Հազիվ էր ներս մտել շեմից, Թամո արքան բռնեց ոտքից,
Լիզում էր` ինչը պատահի, կարծես ձողիկ էր նա աղի:
- Հանգստացի՛ր Ազիզ արքա, ճնշումդ հանկարծ չբարձրանա,
Արի՛, տեսնենք այծավարի մեր անելիքն ապագայի:
- Ի՜նչ մաշկ ունես, իմ Այծեմնի՛կ, օ՜, ինչպիսի՛ յուղոտ բդիկ,-
Չէր լսում նրան Թամո արքան,- ուտե՛նք իրար, ջանի՛դ ղուրբան:
Բանը բանից արդեն անցավ, ալոջը էլ չդիմացավ,
Դուռը բացեց մեկ հարվածով ու կատաղած գոռաց լացով.
Թա՛թդ քաշիր, կեղտոտ ոչխա՛ր, ետի՛ս անցիր պի՛ղծ խելագար,
Այդ ո՞ւմ ես սև թաթերդ գցում, մաքիի տե՞ղ ես ինձ դնում,
Պոռնի՛կ, տակա՛նք ու անզգա՛մ, ես քո բուրդը խուզե՛լ կտամ:
- Ձայնդ կտրի՛ր, հիստերիկ էծ, ես փող կտամ պարկով քեզ մեծ:
- Հազար դոլար էլ թե բերես, չեմ լռելու, մինչև դատվես:
- Հիմար ալոջ, դու չգիտես, ինչ իշխանության տեր եմ ես,
Ունեմ դիզած հարստություն, մեծ ու անչափ կարողություն,
Ես տիրակա՛լն եմ այստեղի...
- Նախագահն ես իմ ոտքերի՛,- գոռաց ալոջն ու վեր թռավ,
Թամոն դնչին քացի կերավ, փռվեց խալուն տնքտնքալով,
Ալոջը դուրս սուրաց լալով:
Ամուսինը ալոջի, մի ծառի տակ, ման էր գալիս անտեղյակ,
Մեկ էլ կինը, փրփրալով, իրեն փարվեց հեծկլտալով:
- Մի՛ հարցրու ինչ ոչ մի բան,- ասաց շեշտով հրամայական,-
Քշել տուր շուտ դեպ Սպանդարյան, տա՛ր ինձ բաժինը քննչական:
Ամուսինն չհամառեց, կնոջ պատվերը կատարեց,
Ու կես ժամից քննչականում ալոջը «բլանկ» էր լրացնում,
Արժանապատվությունն վերականգնում:
Մինչ ալոջն վիրավորված դատարանում ցուցմունք տար,
Քյարամ, Զադե ու Ասկյար դարձել էին նամակատար:
Շաբաթը մի քանի անգամ նամակ էին բերում,
Մեծ-մեծ փողեր էին խոստանում:
Սակայն ալոջը պատվելի հավետ մնաց անդրդվելի:

Պառկած փափուկ իր անկողնում, Թամոն երազ էր տեսնում,
Իբր հուժկու, փրչոտ մի այծ եկավ-կանգնեց իր տան դիմաց,
Աչքերն կրակ ու բարկացած, հարցում արեց ձայնով կամաց.
- Ապրած կենաս, Թամո արքա, ո՞նց էր համը իմ կնկա…