Ոգեշնչում է մամուլը

[Դեկադա]

Ոչխարական - ամենից շատ էս տարբերակը հավանեցի: Շատ սահուն կարդացվում ա: Էրոտիկ խոսքեր, խոսքով խելքահան կանեմ...

Մյուս տարբերակները ուղակի կարդացվում են:

Հեղինակներին շնորհակալություն, շնորհավորանքները վերջում:

[Yeghoyan]

Օխչարապատումը լավնա Ապրես հեղինակ:

[Malxas]

Ամենաշատը հավանեցի Ոչխարականը: Հեղինակը մեծ տաղանդի տեր է, բայց զգացվում է, որ առավելագույն լրջությամբ չի մոտեցել: Երբեմն հանգերը չեն բռնում, ինչը հեղինակը շատ լավ կարող էր բռնացնել, ինչը չգիտես ինչու չի արել: Ավելի հաճույքով կկադրայի նաև, եթե կենդանիներին ավելի քիչ մարդկային հատկանիշներ վերագրվեին: Ինչ որ շատ քննադատեցի մի գործ, որը շատ էր դուրս եկել Շատ ապրի հեղինակը, նրան եմ տալիս առաջին տեղը:

Թռիչքներ երազում և հար..եմում -
Սա էլ էր հետաքրքիր մտահաղացում: Եթե ակումբում դերասաններ լինեին զվարճալի կլիներ տեսնել գործի մեջ:

Մի սիրո պատմություն

Սա էլ է օրիգինալ գործ: Սյուժեն, պարզ է դուր չեկավ ինձ, բայց պարտավոր եմ ընդունել ստեղծագործության արժեքը:

Մյուս ստեղծագործություններն ինձ դուր չեկան: Գրված էին պրիմիտիվ, բացակայում էին հեղինակի մտահաղացումները, հետաքրքիր չէին: Մի տեղ հանդիպեցի նաև գռեհիկության: Կարծում եմ գրողը պետք է կարողանա յուրաքանչյուր գռեհիկ բան գեղեցիկ ձևով ներկայացնել:

[ivy]

"CIB Û ŞAŞ"
Էս իսկապես վերագի՞րն է, թե՞ ինչ-որ ֆոնտերի խնդիր է առաջացել:

Ինձ քիչ առաջ հայտնեցին, որ "CIB Û ŞAŞ" նշանակում է «մոլորություն» ("заблуждение") եզդիների լեզվով: Փաստորեն՝ "CIB Û ŞAŞ"-ն ճիշտ վերնագիրն է, ֆոնտերի խնդիր չէր:

[einnA]

Հազիվ վերջացրեցի

Հետաքրքիր տարբերակներ կային:
Կորած երազը - դուրս եկավ էն բանով, որ կար սկիզբ ու վերջ, ինքը պատմություն էր ամբողջական: Չնայած երկար էր` մասերի բաժանված, ինչն էլ մի տեսակ չէր թողնում հավեսով կարդալ, բայց կարդացվեց:Լավն էր:

Ոչխարականը - ամենալավն էր ըստ իս հումորը, մտահղացումը... սկզբում կարդում ու չես հասկանում, հետո միանգամից էն չհասկացածն էլ արդեն լուսավորվում է: Հեղինակը, եթե մի քիչ էլ աշխատեր վրան, հաստատ անթերի կլիներ:

Cherchez la femme - էլի լավն էր, բայց ինձ շատ չհետաքրքրեց, ամնեզիան էլ լավ էր, բայց սպասելի հնար էր:

Անհաս ցնորք իմ հոգու - թող հեղինակը ներող լինի, բայց ամենաանիմաստ բանն էր ստացվել: Կարապետիչ - Ազըզ խառնել հոգեբանական բարդ իրավիճակների մեջ նստել է: հեչ լավ չէր

CIB Û ŞAŞ - իսկականից շունչս կտրվեց առաջին նախադասությունից հետո:Տնաշեններ սկիզբը գոնե թեթև ուտվող լիներ, էն էլ արանքում կխցկեիր:
Խեղճ ծերուկ ընկել էր խղճի ձեռը կրակը, հա? ինչ-որ չհամոզեց:

Թռիչքներ երազում և հար..եմում - լավն էր իսկականից:Հումորը տեղ-տեղ նենց տեղին էր
Շտապ արի ծիծ... եռնակի թևով

Մի սիրո պատմություն - էս էլ հերթական ռոմանտիկ, սրտաճմլիկ, բայց արդեն զայլա տանող պատմություն էր:Ներող

Էս ինչ լավ էր. սիրտս հանգիստ գրեցի
դիմացեք հայեր ...

[Ֆոտոն]

Ոչխարական
Գաղափարն ու լուծումը հիանալի են: Ինձ հանգերն էին խանգարում, քանի որ երբեմն սկսում եմ ռիթմով կարդալ ու մոռանանում եմ, որ պետք ա հասկանամ էլ: Շատ լավն էր:


Թռիչքներ երազում և հար..եմում

Ինձ թվում ա՝ գիտեմ, թե ով է գրել, քանի որ ստեղնաշարի հայերեն դասավորության հուշում կար (հ անգլերենի տեղում՝ կ հայերենը): Դուրըս եկավ: Մի պահ թվաց, թե «Ոչխարականն» էլ նույն մարդն է գրել, որովհետև ինչ-որ նմանություն լուծման մեջ զգացի: Ձայնարկությունների բազմությունը հաճելի էր ու կենդանացնող: Հումորը և մատուցումը հավանեցի: Հրաշալի աշխատանք:


Դժվարանում եմ ասել, թե կոնկրետ ո՛ր տարբերակն ավելի շատ հավանեցի, կարող ա, դրանք կարդալու հերթականությունն էլ ազդել է:

Ընդհանուր

Ուրեմն, ընտանեկան կամ սերիալային լուծումները բնական, բայց ո՛չ զարմացնող կամ անսպասելի լուծումներ են ինձ համար: Ուղղակի կարդացի: Ընդհանուր լուծման մեթոդից իմ կարծիքով հստակ երևում է գրողի սեռը: Տղաները աղջկան են անբարոյական կամ տրվող ներկայացնում, աղջիկներն են հակառակը: Էս իմ կարծիքն ա ընդամենը: Մի բան էլ. ինձ թվում է ռոմանտիկ ու թախծալի լուծումները տվողներն իրենց հոգու կամ ներկայի ազդեցությունն են արտացոլել պատմվածքում: Իսկ կարդացողն իր հոգու հետ ներդաշնակ տարբերակն է, կարծում եմ, հավանում:

Շատ շնորհակալ եմ նախագծի հեղինակին, կազմակերպիչներին, հատկապես մասնակիցներին: Շատ ապրեք, որ «մեզ համար» ստեղծագործում եք:

[StrangeLittleGirl]

Մի սիրո պատմություն - էս էլ հերթական ռոմանտիկ, սրտաճմլիկ, բայց արդեն զայլա տանող պատմություն էր:Ներող

Էս աչքիս դու ես գրել

Էս անգամ վերջից եմ սկսել:

Մի խոսքով, մի սիրո պատմության հեղինակ ջան, ով էլ լինես, ներող, բայց զզվցրիք-թողիք էդ ռոմանտիկայով: Մենակ վերջը չհասկացա Ի՞նչ էր ուզում արած լիներ

[StrangeLittleGirl]

Թռիչքներ երազում և հար..եմում-ը վերջն էր, հատկապես վերջը սպանիչ էր: Մյուսներն էլ կարդամ: Եթե էս մեկին չհասնեն, մենակ սրա օգտին կքվեարկեմ: Նենց որ բողոքներ չլինեն:

Իսկ հեղինակների մասին ենթադրությունները հետո, երբ բոլորը քվեարկած-պրծած կլինեն, բայց ձանձրույթից կուզենան որևէ բան այս թեմայում գրել

Մնացածը հետո կկարդամ:

[Արէա]

...հոդվածը զզվանքով եմ կարդացել, զզվելի են թե Թամոյանի, թե Գայանե Թաշչյան կոչեցյալի նմանները, ուզում էի մասնակցեմ, բայց հետո զգացի որ չեմ կարա...
միակ տարբերակը, որ հնարավորինս մեղմեց էդ զզվանքի զգացողությունս, առաջինն էր` Կորած երազը, շնորհակալություն հեղինակին, լավն էր, ամենաշատը դուր եկավ էն, որ հեղինակը չէր կենտրոնացել հենց տվյալ դրվագի վրա, պատմություն էր, տխուր պատմություն, շնորհակալ եմ...

[Շինարար]

...հոդվածը զզվանքով եմ կարդացել, զզվելի են թե Թամոյանի, թե Գայանե Թաշչյան կոչեցյալի նմանները, ուզում էի մասնակցեմ, բայց հետո զգացի որ չեմ կարա...

Մելակուս ջան, հազիվ առիթ եղավ արվեստի մասին իմ տեսությունը ներկայացնելու, դեմ չե՞ս լինի, որ գրառմանդ ի պատասխան մի քիչ բոլորին ձանձրացնեմ: Նկարիչները սիրում են սիրուն տեսարաններ նկարել՝ծաղիկներ, բնություն, մերկ կանայք, ծով, երկինք: Բայց այդ ամենը առանց նկարելու էլ սիրուն է: Ես կցանկանայի, որ ավելի շատ տխեղծներ, աղքատներ, այլանդակներ, կիսաքանդ վերամբարձ կռունկներ, ավերակներ նկարեին, համարյա չեն նկարում, իսկ իրականության մեջ տգեղն ավելի շատ է: Լավ նկարիչը կարող է չէ՞ այդ տգեղը այնպես նկարել, որ նկարն այնուամենայնիվ գեղեցիկ ստացվի ու դրանով ինչ-ինչ հարցերի վրա ուշադրություն հրավիրի: ԱԱյս առումով լուսանկարիչներն ավելի հետևողական են: Գանք գրականությանը: Կամյուի «Ժանտախտը» ինչ սոսկալի իրականություն է պատկերում, Մաթևոսյանի Ահնիձորը կյանքից հետ մնացած հեչ չի գրավում այնտեղ ապրելու, իսկ Ժանտախտը հերթական համաճարակ չէ, այլ մեկը մյուսին հաջորդող, չընդհատվող պատերազմներն են, Ահնիձորը գյուղ չէ, այնպես եմ նյարդայնանում, որ Մաթևոսյանին գյուղագիր են ասում ու ասում են, թե նա գյուղի պատկեր է ստեղծել, Ահնիձորը գյուղ չէ, Ահնիձորը մեր մոլորակն է, որ իրականում հենց այդքան գորշ է հենց էսօր էլ, որքան Մաթևոսյանն է պատկերել: Գանք մեր մրցույթին, հավես ստեղծագործություններ են, ես էլ մի քանիսը շատ հավանեցի, երկրորդը, երրորդը, վեցերորդը… Բայց լրջություն չկա, ու իմ կարծիքով, հենց ինչ-որ Սուլեյման Բռնաբարի կամ Վասիլիսա Սուտիբռնաբարյալի մասին է պետք գրել, որովհետև սերը գեղեցիկ է ինքնին, հետաքննությունը հետաքրքիր է ինքնին, բայց արվեստի խնդիրը գեղեցիկ ու հետաքրքիր բաների մասին գրելը չէ, արվեստի խնդիրը գորշ ու ձանձրալի իրականության մասին գրելն է գեղեցիկ ու հետաքրքիր: Դու կարողանում ես գեղեցիկ ու հետաքրքիր գրել, համենայն դեպս քո բանաստեղծությունները, որոնցից մեկը անգիր եմ հիշում, այդ են վկայում, իրականի մասին գրիր, եթե իհարկե ուզում ես գրել... Ծաղիկներով, սիրո տվայտանքներով, Ուխտյալ հայրենասերներով ընթերցողին խաբել պետք չէ, առանց այն էլ այսօր շատ են խաբողները... Չգիտեմ՝գուցե սխալ եմ, ես այդպես եմ մտածում:
Մի վերջին մեջբերում էլ Մաթևոսյանից, մոտավոր եմ հիշում, ասում էր՝Չարենցը, Դոստոևսկին, Շեքսպիրը ամեն ինչ գրել են անցյալի մասին, ներկայի մասին ու ապագայի մասին, ու եթե չենք կարող նրանց պես ապագայի մարգարեներ լինել, գոնե ներկայի ԱԶՆԻՎ տարեգիրները լինենք, ուզում եմ այս խոսքերը բոլոր նրանց դավանանքը լինեն, ովքեր լրջորեն ուզում են զբաղվել գրականությամբ:

[Ռուֆուս]

Հլը 3 հատն եմ կարդացել, բայց Ոչխարականը էդ ինչ լավն էր Ես նահատակվել եմ մի այլ կարգի Զռռռռռռռ......


Սրան հաստատ ձայն եմ տալու, մյուսները դեռ կտեսնենք

[Արէա]

Մելակուս ջան, հազիվ առիթ եղավ արվեստի մասին իմ տեսությունը ներկայացնելու, դեմ չե՞ս լինի, որ գրառմանդ ի պատասխան մի քիչ բոլորին ձանձրացնեմ: Նկարիչները սիրում են սիրուն տեսարաններ նկարել՝ծաղիկներ, բնություն, մերկ կանայք, ծով, երկինք: Բայց այդ ամենը առանց նկարելու էլ սիրուն է: Ես կցանկանայի, որ ավելի շատ տխեղծներ, աղքատներ, այլանդակներ, կիսաքանդ վերամբարձ կռունկներ, ավերակներ նկարեին, համարյա չեն նկարում, իսկ իրականության մեջ տգեղն ավելի շատ է: Լավ նկարիչը կարող է չէ՞ այդ տգեղը այնպես նկարել, որ նկարն այնուամենայնիվ գեղեցիկ ստացվի ու դրանով ինչ-ինչ հարցերի վրա ուշադրություն հրավիրի: ԱԱյս առումով լուսանկարիչներն ավելի հետևողական են: Գանք գրականությանը: Կամյուի «Ժանտախտը» ինչ սոսկալի իրականություն է պատկերում, Մաթևոսյանի Ահնիձորը կյանքից հետ մնացած հեչ չի գրավում այնտեղ ապրելու, իսկ Ժանտախտը հերթական համաճարակ չէ, այլ մեկը մյուսին հաջորդող, չընդհատվող պատերազմներն են, Ահնիձորը գյուղ չէ, այնպես եմ նյարդայնանում, որ Մաթևոսյանին գյուղագիր են ասում ու ասում են, թե նա գյուղի պատկեր է ստեղծել, Ահնիձորը գյուղ չէ, Ահնիձորը մեր մոլորակն է, որ իրականում հենց այդքան գորշ է հենց էսօր էլ, որքան Մաթևոսյանն է պատկերել: Գանք մեր մրցույթին, հավես ստեղծագործություններ են, ես էլ մի քանիսը շատ հավանեցի, երկրորդը, երրորդը, վեցերորդը… Բայց լրջություն չկա, ու իմ կարծիքով, հենց ինչ-որ Սուլեյման Բռնաբարի կամ Վասիլիսա Սուտիբռնաբարյալի մասին է պետք գրել, որովհետև սերը գեղեցիկ է ինքնին, հետաքննությունը հետաքրքիր է ինքնին, բայց արվեստի խնդիրը գեղեցիկ ու հետաքրքիր բաների մասին գրելը չէ, արվեստի խնդիրը գորշ ու ձանձրալի իրականության մասին գրելն է գեղեցիկ ու հետաքրքիր: Դու կարողանում ես գեղեցիկ ու հետաքրքիր գրել, համենայն դեպս քո բանաստեղծությունները, որոնցից մեկը անգիր եմ հիշում, այդ են վկայում, իրականի մասին գրիր, եթե իհարկե ուզում ես գրել... Ծաղիկներով, սիրո տվայտանքներով, Ուխտյալ հայրենասերներով ընթերցողին խաբել պետք չէ, առանց այն էլ այսօր շատ են խաբողները... Չգիտեմ՝գուցե սխալ եմ, ես այդպես եմ մտածում:
Մի վերջին մեջբերում էլ Մաթևոսյանից, մոտավոր եմ հիշում, ասում էր՝Չարենցը, Դոստոևսկին, Շեքսպիրը ամեն ինչ գրել են անցյալի մասին, ներկայի մասին ու ապագայի մասին, ու եթե չենք կարող նրանց պես ապագայի մարգարեներ լինել, գոնե ներկայի ԱԶՆԻՎ տարագիրները լինենք, ուզում եմ այս խոսքերը բոլոր նրանց դավանանքը լինեն, ովքեր լրջորեն ուզում են զբաղվել գրականությամբ:

... գլուխ եմ խոնարհում արվեստի մասին քո ունեցած գիտելիքների առաջ, "Ժանտախտը" մի քանի անգամ սկսել եմ կարդալ, մի քանի էջից հետո էլ չեմ կարողացել շարունակել, ու միշտ զարմացել եմ ինչի են էդքան բարձր գնահատում էդ վեպը, "Ահնիձորն" ընդհանրապես չեմ կարդացել, համազոր զրուցակից չեմ երևի քեզ... ուղղակի եթե կարելի ա, ես էլ իմ կարծիքը հայտնեմ, Դոստոևսկի չեմ հասկացել երբեք, Չարենցի ավելի վաղ շրջանի գործերն եմ միայն հավանում, եթե հարցում անցկացնենք էս չորս գրողները երևի ամենաշատ համակիրները կունենան, իսկ Թաթիկյանին ում ես աշխարհի ամենալավ գրողն եմ համարում Սարոյանից հետո, երևի մի քանի հոգի կճանաչեն, ուրեմն երևի կարելի ա ասել որ արվեստ հասկացողությունը մի քիչ օբյեկտիվ հասկացողություն ա, էն ինչը դու համարում ես արվեստ կարող ա ես չհասկանամ, իսկ իմ հասկացած արվեստը երևի քեզ դուր չկա: Ինչ վերաբերվում ա ընթերցողին խաբելուն, եթե ես երեկոյան պատուհանից նայում եմ թե ինչ գեղեցիկ ա մայրամուտը, ու չեմ ուզում նայեմ գարաժներով խեղդված բակին, դա նշանակում ա որ ես խաբո՞ւմ եմ ինձ, եթե ինչ որ մեկը գրում ա ոչ թե կիսաքանդ վերամբարձ կռունկների, այլ դրա մոտով քայլող աղջկա մասին ուրեմն նա խաբում ա՞, երևի ես ինչ որ բան ճիշտ չեմ հասկանում,. բայց ինձ թվում ա, որ արվեստը պետք ա մի քիչ ավելի բարձր լինի իրականությունից, ու դրա պատճառը մեկն ա, իսկական արվեստագետը էդ նույն իրականությունը տեսնում ա մի փոքր ավելի բարձր, ու մի քիչ ավելի մաքուր քան մենք...

[Շինարար]

երևի ես ինչ որ բան ճիշտ չեմ հասկանում,. բայց ինձ թվում ա, որ արվեստը պետք ա մի քիչ ավելի բարձր լինի իրականությունից, ու դրա պատճառը մեկն ա, իսկական արվեստագետը էդ նույն իրականությունը տեսնում ա մի փոքր ավելի բարձր, ու մի քիչ ավելի մաքուր քան մենք...

պատասխանս նախորդ գրառումիս կրկնությունն էր լինելու

Ուղղակի ասեմ, որ արվեստի մասին իրականում շատ աղքատիկ գիտելիքներս չէ, որ ուզում էի ցուցադրել, այլ տեսակետս, խնդրում եմ ինձ սխալ չհասկանալ

[Ռուֆուս]

Չէի կարծում, որ ինչ-որ մի գործ Ոչխարականին կհասնի, բայց «Թռիչքներ երազում և հար..եմում»-ն էլ վատիկը չէր, չնայած մի քիչ զիջում էր Ոչխարականին: Ամեն դեպքում, էս երկու տարբերակները ահագին տրամադրությունս բարձրացրին Հարգանքներս հեղինակ(ներ)ին Մենակ էս երկուսին եմ ձայն տվել:

Մնացածներից քիչ թե շատ նորմալը «Անհաս ցնորք իմ հոգու» տարբերակն էր, Բյուրի ձեռի գործն ա հաստատ Մի քանի անգամ ժպտացրեց:

Ամենաթույլը... «Կորած Երազը»-ն ու «Մի սիրո պատմություն»-ը: Հուսով եմ վերջինը einnA-ի ձեռի գործը չի

[Արէա]

պատասխանս նախորդ գրառումիս կրկնությունն էր լինելու

Ուղղակի ասեմ, որ արվեստի մասին իրականում շատ աղքատիկ գիտելիքներս չէ, որ ուզում էի ցուցադրել, այլ տեսակետս, խնդրում եմ ինձ սխալ չհասկանալ

...դու ակումբի էն քչերից ես, ում հետ չափազանց հետաքրքիր ու հաճելի ա զրուցելը, ափսոս համապատասխան թեմա չի, կարելի էր արվեստի մասին երկար զրուցել, իսկ քո գիտելիքների մասին իմ հայտնած կարծիքի մեջ հեգնանքի նշույլ անգամ չկար, իրականում շատ քիչ մարդ եմ ճանաչում, կամ ավելի ճիշտ ընդհանրապես չեմ ճանաչում, ով արվեստի մասին կարար սենց կարծիք հայտներ, կարծես պարզ բան ես ասում, բայց ուրիշ ա քո մատուցման ձևը, նախորդ գրառմանս առաջին տողը կրկնում եմ...