Առաջին համբույր. հատընտիր

[Chuk]

Եթե տենցա ինչի մենակ ես եմ նեղացրել ստեղ մենակ ես եմ գրում?

Եթե նեղացրել եմ, խորին ներողամտություն եմ հայտնում, իրականում ես բարի ձյաձկա եմ եվ ոչ մեկին չեմ փորձում նեղացնեմ, ւղակի սիրտս ցավումա մեր ազգի մենթալիտետով սահմանափակված մտածելակերպի համար.

Ուզում եմ խոստովանել, որ իսկապես խոցվել էի:
Չէ: Չէի նեղացել: Նամակով որ հարցիդ պատասխանեցի ու ասացի, որ չեմ նեղացել, կատակ չէի անում:
Անծանոթ մարդուց նեղանալը չեմ հասկանում: Դա տարօրինակ երևույթ ա:

Բայց խոցված էի: Ներսումս ինչ-որ ճնշվածություն կար:
Էդ օրն ինձ գործի տեղն առաջին անգամ արցունքներն աչքիս են տեսել, ու դա չափազանցություն չի: Իհարկե ես իրենց վստահեցրի, որ ընդամենը փոշի էր աչքս ընկել, բայց ամեն դեպքում, գուցե իրականում կռահել են բուն պատճառը: Հետո սկսեցի ծիծաղել, որ ցույց տամ, որ ոչ մի լուրջ բան չկա:

Բայց իրականում նեղվելս դրական էր:
h_jak, պետք է խոստովանեմ, որ դու ինձ մտածելու շատ տեղ ես տվել: Ես այս վերջին մի քանի օրերին ասածներիդ մասին շատ եմ մտածել:
Անգամ էսօր, երբ խմում էի, սկզբից արաղ, հետո արաղ, էլի արաղ, հետո արաղ, արաղ, հետո գարեջուր, հետո ավելի շատ գարեջուր... անընդհատ մտածում էի. «Բայց չէ՞ որ ինքը ճիշտ ա ու իսկապես սա էլ է մեղք»:

Կողքի սեղանին գեղեցիկ աղջիկ էր նստած: Խոստովանում եմ, որ այդ պահին այնքան էի մտորել, որ գրեթե համոզվել էի... ուզում էի մոտենալ... բայց հիշեցի խոսքերդ.. որ խմածին ոչ մեկը չի ուզի համբուրել... ու որոշեցի հետաձգել:

Գիտե՞ս, վստահ չեմ, որ կանեմ: Բայց կարծում եմ, որ գոնե կփորձեմ:
Չնայած չգիտեմ, գուցե խմած եմ ու սատանան է մեջս խոսում: Վաղը որ օյաղանամ, նորից կմտածեմ...