Պարզապես ինձ հետաքրքիր ա, երբ են մարդիկ հոգնելու կինոներ նայել
•
•
Սեղմել՝ ցույց տալու համար
խիստ նաստավնիկով, հոր սպասելիքները չարդարացնող, բոլորի ծաղրի առարկա ու անհույս սիրահարված դեռահասի մասին, որն ապացուցում ա, որ բոլորը սխալն են, վերջում բոլորն իրանով հպարտանում են, աղջիկն էլ իրան ա սիրահարվում
նույնիսկ սցենարային էն օղակը, թե ոնց ա ինքը բոլորին խաբելով հեղինակություն ձեռք բերում, հետո ազնիվ խոստովանում ա, հետո բոլորն իրանից մեջք են թեքում, հետո նոր ա ապացուցում, որ ինքը կարա ինչ-որ բան անի ու բոլորից լավն ա բլա-բլա-բլա, նույնիսկ դա ստանդարտ սցենարային պտույտ ա: Ասենք, 90-ականների մանկական կոմեդիաների 80 տոկոսի սցենարը
Անատամը Սթիչից էր ցրած, Աստրիդը՝ «Маленькие Гиганты»-ից:
Ու, ամեն դեպքում, բավականին դատարկ ու սենտիմենտների վրա խաղացող բան էր: Բայց, նորից եմ ասում, ի տարբերություն, ասենք, 2008-ի Dragon Hunters-ի (շատ գեղեցիկ անիմացիայով ֆրանսիական
անասնագույն մուլտ
), ոչ մի բացասական ռեակցիա չթողեց:
Բայց կանգնել ու գովել մի մուլտ, որի միջի միակ գովելու բանը վիկինգներն էին, անիմացիայի մի մասն ու երաժշտությունը (որը նույնպես, ինչպես կասեր մեծն կոմբինատորը, «у меня смутные сомнения, что это смутно что-то напоминало»):
Սցենարն ընդհանրապես կգնահատեի երեքից հանած: Մեեեեեեեեեեծ հանած:
Այլ կերպ ասած, հաճույքով նայելու բան ա, բայց գովելու բան չի:
Էջանիշներ