***
Նորից կարդաց նամակը։ Ապշած էր. այս լուրն ընդունեց այնպիսի սառնասրտությամբ, ինչպես ամենօրյա «Հայլուրով» լսած ցանկացած գույժ, այն էլ՝ միջազգային լրահոսից։
Իսկը ժամանակն էր անցնել յոգուրտին։ Մեծ արագությամբ դատարկեց երկու տուփ յոգուրտը, կարող էր հյութն էլ միանգամից ըմպել, բայց չէ, չէր ուզում։ Սիրտը սկսեց անհանգիստ թպրտալ։ Փաստորեն այնքան էլ անտարբեր չէր, ինչքան էլ որ ուզում էր ինքն իրեն դրանում համոզել։ Հիշեց իրենց նախավերջին հանդիպումը։ 9 տարի առաջ էր։ Հոր հետ վիճեցին կրկին ինչ որ անիմաստ պատճառով, չէ էդ պահին դա նրան անիմաստ չէր թվում։ Հայրը արգելում էր նրան մասնակցել ընդդիմության հանրահավաքներին, իսկ ինքը վստահ էր, որ իր քաղաքացիական պարտքն է կատարում։ Չնայած, որ միշտ բարեկեցիկ կյանքով էր ապրել հենց հոր շնորհիվ, ով բավական բարձր պաշտոն էր զբաղեցնում սոցապ նախարարությունում, այդ օրերին հայրը իր աչքին մի սովորական դավաճան էր, ով, կառչած իր աթոռից, չէր ուզում ընդունել ճշմարտությունը։ Վերջապես մի օր, հերթական վեճից հետո, նյարդերը տեղի տվեցին, և որոշեց ընդմիշտ հեռանալ տնից։ Եթե մայրը գոնե իր կողքին լիներ, երևի թե ամեն ինչ այլ կերպ դասավորվեր, սակայն նա անվերապահորեն ենթարկվում էր ամուսնուն, առանց որևէ վերլուծության ենթարկելու վերջինիս ցանկացած, թեկուզ ամենաաբսուրդային որոշումներն ու մտքերը։
Իհարկե հանգամանքներն էլ դասավորվեցին ի օգուտ իրեն. հենց այդ օրերին արտասահմանից ստացավ դեռ մեկ տարի առաջ հենց այնպես հանձնած թեսթերի արդյունքները, որով կարող էր մագիստրատուրայի կրթությունը շարունակել Շվեյցարիայի համալսարաններից մեկում։ Հետաքրքիրն այն էր, որ այդ քննությունը հանձնել էր առանց որևէ լուրջ նպատակի, ընկերներից մեկն էր համոզել, որ իր հետ գնա և փորձի։ Արդյունքում Հայաստանից ընտրվել էր հենց ինքը։ Որքան էլ որ ծնողները դեմ էին 20 տարեկան «տհաս», ինչպես հայրն էր սիրում կրկնել, աղջկան ուղարկել Եվրոպա, այնուամենայնիվ նա հաղթեց և ի վերջո հայտնվեց ազատության մեջ։ Փառք աստծո, ինքնուրույն որոշումներ կայացնելու հարցում մորը չէր քաշել։ Արդեն մոտ 6 տարի էր, ինչ ճարտարապետի դիպլոմով աշխատում էր մի շինարարական կազմակերպությունում որպես խորհրդատու։ Ֆիկտիվ ամուսնության արդյունքում ստացել էր ապրելու և աշխատելու իրավունք, ևս մեկ տարի և արդեն գրպանում կլիներ Եվրոպայի քաղաքացու բաղձալի անձնագիրը։ Այստեղ թերևս հոր գեներն էին աշխատել, բայց այս մի բացառիկ դեպքում դրանից դժգոհ չէր։
Վերցրեց հեռախոսը, պետք էր մորը զանգել։ Համարն արդեն անգիր չէր հիշում, մտովի մեղադրեց իրեն. թերևս լավ զավակ կոչվելու իրավունք չունի, սակայն շատ արագ վանեց իրենից այդ միտքը։ Փակեց աչքերը և մատները մեխանիկորեն շարժեց հեռախոսի ստեղնաշարի վրայով, կարծես թե ստացվեց։
—Ալլո, Արփի, ստացել ե՞ս նամակս, – լսափողի այն կողմում մայրը չսպասեց, որ աղջիկը գոնե մի բառ ասեր։ —Արփի ջան, երբ ես գալու, քեռիդ քեզ կդիմավորի, միայն ասա որ չվերթով ես... Մայրը հեծկլտում էր։
Արցունքները խեղդում էին կոկորդը։ — Մամ կգամ, վաղը էդտեղ կլինեմ, պապային ասա, որ կգամ անպայման։ Դիմավորելու կարիք չկա, մենակ չեմ։
**** **** ****
—Հայնց, բարև, ես եմ, պետք է ինձ օգնես։ Պետք է Հայաստան մեկնենք։ Հայնցը իր կյանքի առաջին և վերջին սերն էր, ում սակայն երբեք չէր խոստովանում, որ սիրում է։ Հայնցն էլ խելագարի պես իրեն էր սիրում, բայց եվրոպացու նրբանկատությամբ միայն երբեմն ինչ որ ակնարկներ էր անում, սակայն տեսնելով աղջկա սառնասրտությունը չէր հանդգնում ավել որևէ քայլ անել։ Ինքն էլ չէր հասկանում իր հիմար սկզբունքների իմաստը, սակայն, վստահ լինելով Հայնցի հավատարմության վրա, չէր շտապում հարաբերությունները ընկերականից այլ մակարդակ տեղափոխել։
—Կբացատրե՞ս ինչ է պատահել, չեմ հասկանում` ինչ ես ասում։ Մեկնենք, ուր ուզում ես, բայց ինչու՞ հենց վաղը։
—Կբացատրեմ ամեն ինչ, խնդրում եմ, չմերժես ինձ։
*** *** *** *** *** *** *** ***
Բացեց հիվանդասենյակի դուռը։ Որքան էլ որ այս երկու օրվա ընթացքում փորձել էր մտովի պատկերացնել իր և ծնողների հանդիպումը, ու մտքում, որքան էլ որ իրեն սառն ու անտարբեր էր պահել, հիմա կարծես շեղվել էր նախօրոք գծած սցենարից։ Հայրը, հյուծված ու մի բուռ դառած, պառկած էր կարծես հսկայական մահճակալի մեջ։
Մայրն առաջ վազեց ու փաթաթվեց աղջկան.
—Քնած է, հիմա կարթնացնեմ, քեզ էր սպասում առավոտից։
—Մամ, ծանոթացի, Հայնցն է...
Մայրը առանց որևէ ավելորդ հարցի մեխանիկորեն մեկնեց ձեռքը, այդ պահին պարզապես համարելով, որ «ցնդած» աղջկա հերթական ընկերներից մեկն է։
—Արփի, աղջիկս...
Հոր ձայնը լսելուն պես կրկին սկսեց հեծկլտալ։ —Պաաապ... Արցունքները խեղդում էին, չէր կարողանում հանգստանալ։
—Հանգստացիր, աղջիկս, միգուցե ծանոթացնես... Հայրը դեռևս ցավազրկողի ազդեցության տակ հազիվ էր արտաբերում բառերը։
—Պապ, ջան, Հայնցն է, մի քանի ամսից պատրաստվում ենք ամուսնանալ, հատուկ եկել է, որ քեզնից իմ ձեռքը խնդրի, – արցունքների միջից խորամանկ ժպտում էր հորը։
Հիմա արդեն հուզվելու հերթը հորինն էր։ —Դու հայի հետ յոլա գնացողը չէիր, քեզ մի օր չէին պահի....
Այ հիմա իր առջև նորից հայրն էր, այնպիսին, ինչպես նրան թողել էր 9 տարի առաջ՝ խորամանկ ժպիտով, թեթև ցինիզմով ու ինքնավստահությամբ։ Փաթաթվեց հորը ու արցունքների միջից սկսեց ծիծաղել։ — Պապ ջան, քեզ շատ եմ սիրում, ու միշտ էլ շատ եմ սիրել...
Հայնցը լուռ կանգնած, առանց մի բառ հասկանալու ժպտում էր։ Զգում էր միայն, որ չնայած հիվանդանոցի ճնշող միջավայրին, այս պահին, այս պալատում բոլորը երջանիկ էին ու, որ այդ երջանկությունը թվացյալ չէր, այլ միայն սկիզբն էր իրական ու հարատև երջանկության, որ սպասում էր իրեն իր գեղեցկուհի հայուհու հետ։
Մեջբերել
Էջանիշներ