Հինգերորդ տարվա վերջին օրը

[einnA]

Ուֆ էս գիշերվա կես աչքերս լցվեցին անկեղծ ...

[ivy]

Ինձ էլ շատ դուր եկավ:
Մենակ մի բան մութ մնաց: «Ազնիվը» պատմվածքում արդեն գրել էիր Գառնիկի՝ պատերազմ գնալու մասին: Ու էնտեղ նշել էիր, որ Գառնիկը ոտքը կորցրել էր մարտի դաշտում, ու Ազնիվն էլ նրա վերադարձից հետո ամուսնուն թև ու թիկունք էր դարձել: Բայց էս պատմվածքում Գառնիկի վերադարձի նկարագրության մեջ էդպիսի բան չկար. ինքը լրիվ ողջ-առողջ էր, նույնիսկ ամենևին չէր փոխվել:

[My World My Space]

Ինձ էլ շատ դուր եկավ:
Մենակ մի բան մութ մնաց: «Ազնիվը» պատմվածքում արդեն գրել էիր Գառնիկի՝ պատերազմ գնալու մասին: Ու էնտեղ նշել էիր, որ Գառնիկը ոտքը կորցրել էր մարտի դաշտում, ու Ազնիվն էլ նրա վերադարձից հետո ամուսնուն թև ու թիկունք էր դարձել: Բայց էս պատմվածքում Գառնիկի վերադարձի նկարագրության մեջ էդպիսի բան չկար. ինքը լրիվ ողջ-առողջ էր, նույնիսկ ամենևին չէր փոխվել:

Կարևորը Գառնիկի վերադառնալն էր, ոտքին ոչ ոք ուշադրություն չդարձրեց, որովհետև առանց ոտքի ետ գալն էլ երջանկություն էր....

.....երկու քայլ արեց դեպի նա ու սեղմվեց ամուսնուն... միայն մի քանի վայրկյան: Այդքանն էլ բավական էր, որ հասկանա` Գառնիկը չի փոխվել, նույնն է իր Գառնիկը: Ազնիվի երակներում հորդացավ, փոթորկվեց սառած արյունն ու նվաղած մարմինը լցվեց կյանքով:

Իսկ էդ ոտքի պատմությունը դեռ կլինի....