"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Բացեց, համաձայն եմ, Դատարկություն ջան, եթե սեփական էրեխու պահով նայես, չեմ կարծում որ համաձայն լինես որ երեխուդ ծեծի ուսուցիչը, ինչքան ուզում ա իմանաս որ ինչ որ չարություն ա արել, մարդ ինքը իրա էրեխուն չպիտի ծեծի դուք ասում եք ուսուցիչը, իմ էրեխուն մեկը ծեծի կկրակեմ, ուսուցիչ չէ ուզում դպրոցի դիրեկտորը լինի:
---------- Ավելացվել է՝ 00:24 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 00:17 ----------
Բացի դա, ծեծը դա դաստիարակության միջոց չի, ծեծով ոչ մի հարց չի լուծվում, ընդհակառակը խեղվում ա երեխայի հոգեբանությունը, ու դա կարող ա շատ վատ հետևանքների հանգեցնի, ինչպես տվյալ ժամանակահատվածում, այնպես էլ հետագայում:
Անհնարին բան չկա, բայց ոչինչ էլ հեշտ չի տրվում
Չէ, Երվանդ ջան, համաձայն չեմ լինի: Ուղղակի ասում եմ, որ հազվադեպ լինում են երեխեք ու պահեր, որ առանց խփել չի լինի: Հա, ես էլ եմ համաձայն, որ ծեծը դաստիարակության միջոց չի:
Ննենց չի, որ ես ուզում եմ ամբողջապես արդարացնեմ դասատուին, ուղղակի, եթե իրան մեղադրում եք, պետքա հավասարապես մեղադրել նաև էդ աշակերտին ու իրեն դաստիարակողին ու պետքա նաև պարզենք, ինչից էդ ամեն ինչը սկսեց:
Ուլուանա (13.10.2010)
տո լավ ա արել, հլա քիչ ա արել, եքա 50 տարեկան մարդուն ետ վիճակի հասցնել, ու հլա ետ մարդը իրեն զսպում էր, այ դրա նման լակոտներն են, որ ոչ ծնող հարգել գիտեն, ոչ մեծին հարգել գիտեն, ոչ իրենց պահելու ձև գիտեն: Հիմա մեծամասամբ ծեծելա թո նստի, ծեծլա թո նստի, թո պատժվի, տո որ դրա նման լակոտ ձեր հետ խոսար, գալու էիք ասեիք, ծեծել եմ թողեք նստեմ..
Դպրոց երեխաները գնում են սովորելու, ուսում ստանալու, գիտելիք հավաքելու, մարդ դառնալու համար: Ինչպես գիտենք մարդիք տարբեր են, ինչպես նաև տարբեր են փոքր հասակի երեխաները, իրենց բնավորությունները:
Այսօրվա մեր դպրոցներում դասարաններում հիմնականում լինում են 25-30 աշխակերտ, ու այդ 25-30 - նն էլ իրարից տարբեր երեխաներ, տարբեր բնավորությունների տեր:
Երեխաներին կրթելու, դաստիարակելու համար նախ պետք է ունենալ լավ հոգեբան, դրա հետ մեկտեղ լավ մանկավարժ: Իսկ այսօր ցավոք սրտի դպրոցներում աշխատանքի են տեղավորվում լավ ծանոթների լավ տիկինները (հիմնականում), իհարկե դպրոցում լինում են լավ հոգեբաններ, մանկավարժներ, ովքեր իրենց գործի մեծ վարպետ են, բայց ցավոք սրտի նրանք այսօր քիչ են:
Այս պարագայում միանշանակ կմեղադրեմ դասատուին, նա ի՞նչ բարոյական իրավունք ունի դասարանում այդքան երեխաների առաջ ձեռք բարձրացնել երեխայի վրա, չր որ նա երեխա է ու նա ամեն ինչ չէ որ անում է հասկանալով, ուրեմն պետք է խփել նրան
Հավատացած եմ, որ գա պատասխան տալու պահը, ու որպես փաստ ցույց տրվի թեմայում տեղադրված տեսանյութը, միանշանակ մեղավորը կլինի դասատուն, լինելով տարիքով մեծ, մանկավարժ, գիտակ, հասկացող նա չպետք է իրենց այդպիսի բան թույլ տալ ու նա չի կարող պատասխան տալ հասրած այդ բարոյական վնասի համար:
էս թեմայով շատ ֆիլմեր են ստեղծվել … ֆրանսիական, և այլն:
եվրոպայում ու ամերիկայում այն աստիճանի աբսուրդ պրոցեդուրային մանրամասներ են ընդունել, որ … ֆիլմերում շատ ցայտուն ցույց ա տրվում , թե հանրային դպրոցների դասարանների տականքը /1- x հոգի/ ինչպես են օգտվում այդ "անձեռնամխելիության" իրավունքից ու անգամ բռնաբարում իր ուսուցչին: ու հետո էլ պաշտպանված են մնում օրևենքով, որովյհետև անչափահասին չեն նստացնում… աբսուրդի աստիճանի է հասցված …
իսկ սապոգավոր անկիրթ չոբան օֆիցեռին ուսուցչի հետ համեհատելը կարծում է անտեղի է: ուսուցիչը մտավորական է, ու նաև հասարակության համեմատաբար ամենաանպաշտպան շերտերից մեկը: բոլոր երկրներում:
հիմա էտքանը հերիք չի, որ ուսուցիչը կիսասոված ու տկլոր, էտ փողոցային լակոտներին ա կտրում փողոցից, նարկոտիկներից ու անառակությունից, մի հատ էլ ստեղ ասում եք որ պետք է իրա գլխին էլ տալ, որ հանկարծ էտ ստահակների հետ ամենօրյա շփման ժամանակ իրա ֆազերը հանկարծ չգցի՞՞՞
նրանց էս պայմաններում լրիվ ազատություն ա պետք տալ, ոնց որ եղել ա ժամանակին ծխական դպրոցներում:
Բայց ես ոնց եմ զզվում երբ մեր հասարակության ներկայացուցիչները հիացած արևմտյան բարքերով (անկախ նրանից դա մեզ պետք ա (բարք ա), պետք չի (չարք ա)), ուզում են մեր մոտ բերել մտցնել:
Ժողովուրդ ջան ձեզնից շատերը չգիտեմ ոնց, բայց ես էլ հո շատ վաղ անցյալում դպրոցը չեմ ավարտել... 2 տարի առաջ էր ընդամենը:
Ու հո գիտեմ գոնե իմ սերնդի աշակերտների «խոհանոցային գաղտնիքները»: Համ էլ գիտեմ, թե ինչ «անմեղ ու քնքուշ» էակներ ենք եղել...
Մի հատ քիմիայի դասատու ունեինք, դե իրան ոչ մեկ էլ չէր սիրում, ես էլ ընդհանրապես զզվում էի, երևի բոլորից շատ չէի սիրում, ու էդ դասատուի հետ ինչ ասես անում էինք (բայց ես ոչինչ էլ չեմ արել): Առավոտից իրիկուն նեռվերն ուտում էինք, այո, ինչպես այդ տեսահոլովակում, մերոնք նույնպես կդնեին ու դիտմամբ էդ վիճակի կհասցնեին:
Ես հիմա չեմ հիշում, տենց ժամանակ նկարել են հեռախոսով, թե ոչ, բայց հաստատ դա մեզնից հեռու չէր ու շատ էլ հավանական ա, որ արել ենք:
Բայց մեկ ա, երևի ամենաշատը ես եմ զզվել իրենից, բայց երբեք ինքն իմ հասեցեին ոչ մի վիրավորական խոսք չի ասել, երբեք իմ վրա ձեռք չի բարձրացրել, որովհետև չէր կարող... որովհետև ես իր մոտ հարգանք ունեի: Ու հենց էդ վատ ու խփող ուսուցիչն էր, որ ինձ այդպես էլ ոչ մի վատ բան չարեց:
Հիմա հասկանո՞ւմ եք, որ դա կախված ա ոչ թե ուսուցչից, այլ աշակերտից: Իսկ ասել, թե աշակերտը երեխա ա, չի հասկանում, մի քիչ էն չի: Էդ աշակերտն ավելի շատ ա հասկանում, քան շատ ուսուցիչներ:
Հիմա մի քիչ հետևություններ:
Ոնց նկատում ենք, խնդիրներ լինում են այն ուսուցիչների հետ, որոնք կաղապարված են սովետական դաստիարակությամբ ու աշակերտին պարտադրում են լինել այդպես: Սակայն դա միշտ կբերի վերը նշված հետևանքների, միշտ շատերը կասեն, որ «օ՜ սա ինչ է, ձեռք բարձրացնել այնպիսի սուրբ էակի վրա, ինչպիսին երեխան է՜», երեխաներն էլ լրիվ կհաբռգեն ու վերջում կստանանք սերնդի մեջ մի փչացած զանգված:
Իսկ երբ ուսուցիչը լինում է ընկերական աշակերտների հետ, զրուցում է նրանց հետ ինչպես հավասարը հավասարի, ապա ոչ միայն չեն լինում խնդիրներ, այլ նաև այդ ուսուցչին շատ է սիրում ամբողջ դասարանը ու նաև սկսում է դասը սովորել:
Դրանից սկսվում է ճիշտ դաստիարակությունը:
Արմինե ջան, ես խնդիրը գլոբալացրել եմ ընդհանուր «ծեծը դպրոցներում» երևույթի մասով: Իսկ կոնկրետ տվյալ ու նմանատիպ դեպքի համար առաջարկներ էլ ունեմ… Դաժան մեթոդ եմ առաջարկում, բայց դե… Մեր դպրոցները հիմա մաքրման կարիք ունեն: Ինչ ջուռի դասատու ասես որ դպրոցում չի աշխատում, իսկ էն ջահել ու նվիրյալ մասսան, որ ուզումա իրոք ԱՇԽԱՏԻ երեխաների հետ՝ չի կարում մտնի դպրոց ու աշխատի: Բոլորս էլ գիտենք, որ առանձ կաշառքի հիմա դասատու չեն ընդունում: Հիմա ես առաջարկում եմ երեխաներին դրդել այն արարքին, որը կատարվելա հենց էս տվյալ դեպքում՝ հեռախոսով թաքուն նկարահանել են: Չեմ բացառում, որ էս «դասատուին» նույնիսկ դիտավորյալ են «կատաղացրել», որ նկարահանեն: Բայց դե համոզված եմ, որ տեղին են մուռ հանել: Շատ վատա, երբ երեխուն սովորացնում ես, թե ոնց մարդու գլխին «սարքի», բայց դե դա սարքել չի, էդ տիպի «ուսուցիչ» կոչեցյալները իրավունք չունեն նույնիսկ դպրոցի կողքով անցնեն: Այ մի սերունդ որ դպրոցներում մաքրազարդում կազմակերպի, կամաց կամաց սաղ իրա տեղը կընգնի: Եթե նույնիսկ տենց դասատուներին չդատեն էլ, գոնե հաստատ գործից կհանեն: Չեն կարա հասակակական շուխուրի դեպքում գոնե գործից չհանեն:
Չգիտեմ ճիշտ եմ թե սխալ, բայց հիմա սենց եմ մտածում:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Վայ նենց կուզեի բոլոր չպետք ա ափերից դուրս գա ասողներին քառասուն րոպեով թողնեին հաբռգած դասարանում, ու որ էդ մարդն իմանա, որ դա իր առօրյայի մի մասն ա կազմելու անորոշ ժամանակով: Ու տեսնեմ՝ էդ ոնց ա չպետքա-ների առաջ խոնարհվելու:
Ես բնականաբար դեմ եմ ծեծին, բայց էկեք ծեծն էլ տարանջատենք: Կան երեխաներ, որոնք մինչև ծեծ չուտեն՝ չեն հանգստանում: Իմ մորաքրոջ էրեխեքը էդպես էին: Որ ամեն օրվա ծեծի բաժինը չէին ստանում, դեպրեսիա էր սկսվում մոտները: Ու իրենք դպրոցում էլ են ծեծ կերել, տանն էլ, բակում էլ: Ինչ հիշում եմ մանկությունս՝ դրանք կամ հավաբնում փակված էին, կամ քեռուս հատուկ կատաղացնում էին, որ նա չդիմանա՝ վեր կանա չռփի մի հատ: Ու հենց էդ զրնգուն ապտակը ստանում էին, միանգամից դառնում էին ադեկվատ մարդ:
Ես քառասուն տարվա մանկավարժ եմ... չէ, մոտ մի տասը տարվա, ու երբեք չեմ խփել անգամ ամենահաբռգած երեխային: Իմոնք ինձ հարգում էին: Հայացքս ամեն ինչ անում էր, մի հատ թթու խոսք՝ միանգամից խելքի էին գալիս: Բայց դե իմ դեպքում ես էի ընտրում իմ էրեխեքին: Դուրս չէին գալիս՝ չէի պարապում, մի պատճառ գտնում՝ հրաժարվում էի: Իսկ դպրոցում ընտրել չկա: Բացի այդ՝ քսան-քսանհինգ երեխան արդեն կատաստրոֆա կարող ա դառնալ ցանկացած ադեկվատ մարդու համար:
Նենց որ, եթե խփում են, որ էդ ցավի ազդակից էրեխեն ուշքի գա, մի քիչ իրեն մարդավարի պահի, դա ուրիշ հարց ա, իսկ երբ արյունլվիկ են անում, տրավմաների բուն ա դառնում դա, դեռ մի բան էլ՝ մա՜րդ ես, կարող ա դասատուն մի՜ թեթև սեռական հաճույք էլ ա ստանում պրոցեսից, էդ արդեն լրիվ այլ խնդիր ա:
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Տիկ ջան, ես էլ եմ համարյա համոզված, որ էդ դասատուի գլխին սարքել են: Բայց ուրեմն ինքը էնքան «թույլ» դասատույա, որ հայտվելա էդ իրավիճակում: Էսօր երեխեքը ուշադրության ու սիրո կարիք ունեն, Շատերա դա նույնիսկ տանը չեն ստանում: Էսօր դպրոցը նվիրյալների կարիք ունի, ու էդ նվիրյալները իրոք կան, ուղակի նրանց մուտքը դպրոց փակա: Իհարկե կան բացառություններ, բայց համոզված եմ, որ էդ լկտի կոչված երեխաների մեծամասնության հետ մարդավարի վերաբերվելուց հետո հաստատ մարդավարի վերաբերմունքի կարժանանան ուսուցիչները: Ասում ենք համբերությունները չի՞ հերիքում, եթե չի հերիքում ուրեմն արդեն իրենց սպառել են դպրոցի համար: Ցավալիա, բայց ուրիշ գործ պիտի փնտրեն:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Լիլ ջան, լրիվ համամիտ եմ քո հետ: Հիմիկվա երեխեքը սատանայից վերան են, ու ասենք մի խոսքը կամ ծայրահեղ դեպքում մի ապտակը, եթե վերջ չի դնում ես իրավիճակին ու ուսուցիչը տեսանյութի ուսուցչի նման ափերից դուրսա գալիս, դա նշանակումա, որ էդ ուսուսցի վերջը եկելա որպես Ուսուցիչ:
Հա ու իրոք պիտի տարանջատել, մեկ ապտակը ծեծից… Կան դեպքեր, երբ էդ մի ապտակը հազար դաստիարակչական խոսքից ազդեցիկա լինում:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Միայն աշակերտը չի մարդ, ուսուցիչն էլ է:
Մեր գյուղի դպրոցում ուսուցչին հունից հանել էլ կար, դրա համար ապտակ ստանալ էլ կար. դրան նորմալ եմ նայում: Բայց մենք գյուղի երեխեք էինք, բոլորս մեր ուսուցիչներին ճանաչում էինք նաև դպրոցից դուրս, այնպես որ գրեթե խնդիրներ չէին լինում՝ առանձին դեպքեր չհաշված:
Երբ տեղափոխվեցինք Երևան, իմ դպրոցից այդ առումով շատ գոհ էի: Բայց էնտեղ նույնիսկ ծայրահեղացված էր աշակերտին որպես անհատի վերաբերվելու և հարգելու պահանջը. վճարովի խմբերի երեխաները հիմնականում երեսառած էին, վատ էին պահում իրենց, իսկ ուսուցիչն իրավունք չուներ խփելու կամ ատ բան ասելու, որովհետև աշակերտի բողոքով կարող էր աշխատանքից հեռացվել:
Մի անգամ մաթեմատիկայի ուսուցչուհին ինձ էնպես վիրավորեց, որ դասի կեսից դուրս եկա ու սկսեցի միջանցքում լացել: Եթե ես գնայի ու տնօրենին բողոքեի, թե ուսուցիչն ինձ վիրավորել է գյուղից եկած լինելուս համար, հաստատ դա նրա վերջին դասը կլիներ: Բայց ես ոչ ոքի չասացի՝ իմանալով, որ մի փոքր անհավասարակշիռ բնավորություն ունի. պարզապես ջղայնությունն ինձ վրա թափեց: Նա էլ գնահատեց դա...
Ճեմարանում փոխադարձ հարգանքի մթնոլորտին սովորած՝ 10-րդում տեղափոխվեցի 139 դպրոց ու սարսափեցի: Հերիք չի՝ դաս չէին սովորում (դե պարապող երեխեք են, էլի), հետն էլ իրենց ահավոր էին պահում: Ֆիզիկայի ուսուցչուհին ամեն դասին գրեթե կաթվածի էր հասնում: Նունյիսկ ամենամղձավանջային երազում նման բան չէի պատկերացնի... Իրենց կարգին էին պահում միայն այն ուսուցիչների դասերին, որոնք այդ դասարանում երեխաներ ունեին, մեկ էլ մաթեմատիկայի ժամին, որովհետև շան նման վախենում էին ընկեր Աթայանից. միայն այդ կինն էր կարողանում այդ վայրենիներին իր բուռը հավաքել, և մաթեմատիկան միակ առարկան էր, որ մինչև վերջին օրը տնայինները գրում էին:
Այդ մի տարին իմ մեջ վերջնականապես սպանեց երբևէ դպրոցում աշխատելու ամեն ցանկություն:
Սեփական աչքերովս տեսածներից հետո ինչպե՞ս կարող եմ առանց դեպքի բոլոր հանգամանքներն իմանալու հարձակվել ուսուցչի վրա...
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
davidus (12.10.2010), impression (12.10.2010), ivy (14.10.2010), Դատարկություն (12.10.2010), Հարդ (12.10.2010), ՆանՍ (12.10.2010), Ուլուանա (13.10.2010)
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ