Ի՞նչ անել եթե տարիների սերը մարում է

[Արևածագ]

Լաաաաաավ էլի զոհաբերություններ:
Հայ կանանց մի սովորությունն եմ ատում. առիթ են ման գալիս, որ իրենք իրենց զոհեն: Հայոց պատմությունը որտեղ թերթում ես՝ իրենց զոհած հայ կանայք են՝ փառանձեմներ, այծեմնիկներ ու այլոք: Ու սաղ-սաղ մի հատ Հունան Ավետիսյան:
Ժող, էդ զոհային արտահայտությունները դադարեցրեք էլի
Կնախընտրեմ ինքս ինձ կաստրացիայի ենթարկել, քան կյանքս նման «զոհի» կողքն անց կացնել:
Թու՜... որ տղամարդը դնի, կանանց ֆեմինիզմ քարոզի

Ռայադեր, հետաքրքիրն այն է, որ քո բերած փաստարկների ու ծաղրի հիմքում սոսկ կարդացածդ գրքերն են ու ուրիշի ընտանիքների՝ կողքից դիտարկումները, իսկ իմինը՝ երկու տասնամյակի ամուսնական կյանքը: Էլի իմ գրածում այնքան վստահություն չկա, որքան քոնինում: Աստված տա, որ դու էլ ընտանիք ունենաս ու երեխաներ: Երբ նորածիններդ գիշերը լաց լինեն ու պահանջեն վեր կենալ, կերակրել կամ տակաշորերը փոխել, ո'չ դու, ո'չ էլ կինդ չե՞ք զոհաբերելու ձեր անուշ քունը այդ ճղճիմ զբաղմունքին: Կամ դու աշխատավարձիդ մեծ մասը չե՞ս տրամադրելու ընտանիքիդ կարիքները հոգալուն: Թե՞ սրանք զոհաբերություններ չեն: