Պետրոս Դուրյան
Լուռ, մարմարակերտ դամբանին խորեն
Հանճարի աչքերն անքույթ կը նային,
Լույս ոգիներու կյանքովն երկնային,
Ա´լ մեկուսացած ունայն ժըխորեն։
Մեռա՜վ խանդավառ սերերն երգելեն,
Ու պիտի հավետ միտքերն հըմային
Իր թունդ քընարեն, ու երգերն ալ հին
Պաշտումով ըզմեզ միշտ պիտի գերեն։
Հույզով մեռա՜վ ան, հուշքով՝ կ´ապրի դեռ,
Ծառերուն նըման՝ որ թարմ ու դալար
Իր գերեզմանեն կ´ելլեն քովն ի վեր։
Հիացքներ կ´երթան իրեն ետևեն...
Եվ իր հուշքերն ալ, հավետ անմոլար
Ու միշտ ոգևոր՝ դեռ պիտի տևե՜ն։
Միսաք Մեծարենց
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Հայուհի (01.10.2010)
Մահվան տեսիլ
(ակադեմիկոս Թամանյանի անմահ հիշատակին)
Որքա՜ն նման է եղել պահն այդ՝ մարող կանթեղի
........................................................................
...Նրա կոպերը երեկ երբ քարացել են խաղաղ-
Կապույտ բոցով բռնկված վերջին ջերմում ուղեղի
Նա տեսել է երևի արևային մի քաղաք...
Ինչպես մաքուր մարմարի կապույտ կողին նկարած
Արևային ժամացույց՝ քարտեզն ահա քաղաքի,-
Պողոտանե՜ր, փողոցներ՝ բոլորաձիգ երկարած,
Իսկ կենտրոնում երկնահաս, գրանիտյա մի բագին։
Ակնթարթում մի վսեմ, որ երկարում է դարեր,
Փողփողել են ուղեղում-սիրտ պայթելու չափ պայծառ-
Սյունաշարքե՜ր, տերրասնե՜ր, աստիճաննե՜ր մարմարե,
Եվ պարտեզնե՜ր ոսկեզօծ, շատրվաննե՜ր երգաձայն...
Աշտարակնե՜ր երկնահաս և կամարնե՜ր կորանիստ,
Քանդակազօծ կարնիզնե՜ր, պատուհաններ նուրբ հատած.
Եվ մարմարիոն մարմնագույն, և´ գանգրահեր գրանիտ
Ե´վ վարդաբույր տուֆաքար, և´ բիլ բազալտ սրբատաշ...
.....................................................................................
Պարզե՜լ է ձեռքը դողդոջ դեպի ցնորքն այդ կապույտ,
Այնքան մո՜տ է, այնքան մոտ-կըշոշափի նա հիմա-
Բայց ծանրացել է հանկարծ ձեռքն հանճարեղ ու հմուտ,
Ընկել է վար-չոր կրծքին... լռությո´ւն։ Մահ։
Էս մեկն էլ հատուկ Շինարարի համար
Հ. Թ.
Նա մեծ էր ավելի, քան եղավ։-Երկնքի նման ընդարձակ.
Օվկիանի նման՝ իր ոգին ընդգրկել էր կյանքը անեզր։-
Եվ ոգու ափերին նստած՝ նա նայում էր հայացքով պայծառ-
Եվ որսում էր երգեր ու խոհեր, և տեսնում էր չքնա՜ղ երազներ...
Եղիշե Չարենց
Վերջին խմբագրող՝ Նաիրուհի: 01.10.2010, 20:29:
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
My World My Space (01.10.2010), Արևածագ (22.11.2010)
Հ. Թումանյանին
Նա մեծ էր հողով, արյունո՛վ: - Արմատնե՜ր ուներ նա հողում:
Իր երգերը - գեղջուկ նաիրցու քրտինքո՛վ էր նա ողողում:
Հանճարեղ երգերում նրա - իր երկրի արև՛ն էր շողում:-
Նա մեծ էր հողով, արյունո՛վ: - Արմատնե՜ր ուներ նա հողում:
Ե. Չարենց
Վյաչեսլավ Իվանովին
Վարդավառի վարդերը վառ
Երգող երգչիդ երդվում եմ ես.
Չըկար երկրիս նըման պարտեզ-
Եվ նա ավե՜ր, չարին ավա՜ր...
Սրտի երգիչ, դու բոցավառ
Լուսե երգով ասա´ հրկեզ.-
Արդյոք «հարյա՜վ» պիտի երգե՞ս
Վառված ու որբ երկրիս համար:
Ինչպես կարկուտն արտն անարատ
Վայր է թափում, այնպես արռատ,
Այնպես անգութ երկրում իմ որբ,
Նայի՛ր՝ թափված քանի՜ կորյուն -
Որքա՜ն, որքա՜ն, որքա~ն արյուն-
Վերքե՜ր-վարդե՜ր արնոտ ու բորբ...
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Արևածագ (22.11.2010)
Վահան Տերյանին
Եվ նորից կզգանք, որ մեր սրտին դու մո՜տ ես,
Մորմոքող հրի՜ պես մեր հիվանդ արյան,
Որ լուսե երգին քո մեր հոգին կարոտ է,
Օ՜, հոռու ընկեր իմ, օ՜, Վահան Տերյան...
Եղիշե Չարենց
Եղիշե Չարենցին
...Քնքնշությունը Տերյան, Թումանյանի սիրտը մեծ,
Վեհ քնարը Պուշկինի, Մայակովսկու խոսքը,-
Դու ձոլեցիր քո սրտի քուրայի մեջ, հրի մեջ,
Կռելով մեր դպրության ազնիվ մետաղը մաքուր:
Վ.Ալազան
...Չարենցը մեռած - ո՛չ, բարեկա՛մ-
Չարենցը լույս է, ոգի ու սեր,
Չարենցը ձայն է
Ու խոսքի հորդող գետ է անեզր,
Չարենցի սիրտ է հրակարմիր,
Սրտի տրոփ է մրրկահարվող,
Չմարող բոց է արարչագործ:
Գ.Ադդարյան
Ա.[կսել] Բ.[ակունց]-ին
...Ե՛վ բառերի համար քո մարմարյա,
Հնամենի, բուրյան, որպես մեր հին
Քարաքանդակ անդուռ մատուռների
Անջընջելի գրերն հնադարյան,-
Եվ մյուռոնի նման սրբազնագույն
Քո երկերի մաքուր սկիհներում պահված՝
Խորհուրդների համար մշտահմա,
Որպես խորհուրդը մեր նաիրական ոգու,-
Քո «Միրհավի» համար- և լուսեղեն՝
Արփենիկի հուշով սրբագործված հավետ,
«Ալպիական ծաղկի» այն բուրավետ,
Որ բուրելու է հար աննյութեղեն,-
Եվ վերջապես քո վեհ, հերոսական
«Սերմնացանի» համար, որ ձեռքերով վսեմ
Սև ցելերի վրա մեր գոյության այս սև,
Շաղում է շողք ու սերմ անանձնական,-
Այս ամենի համար,- և «Ծիրանի»
Հազարամյա փողի՛ համար քո այն,
Որ դարերո՛վ տենչած խաղաղության
Երգն է հնչում,- և մեր ժողովուրդը քանի
Ունի գեթ ափ մի հող արեգակի ներքո՝
Հնչելու է երգեր եղբայրական,-
Այս ամենի համար, օ՜, խեղճ իմ բարեկամ
Ես քեզ օրհնում եմ արդ իմ անաղարտ երգով...
Այս ամենի համար,- և քո եղերական
Տառապանքի համար, որ արդ կրկին
Վեհություն է խառնում քո անաղարտ երգին-
Ես քեզ պարզում եմ ձեռք եղբայրական...
Եվ ներբողում եմ քեզ ահա կրկին անեղծ
Իմ շուրթերով, ինչպես օրեր առաջ,-
Երբ դեռ դու ա՛յր էիր մի անարատ,
Եվ ես ընկերն էի քո բանաստեղծ...
14. X. 1936. գիշեր, Երևան
Չարենց
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Արևածագ (04.12.2010)
Այս թեմայում եթե սա չդնեմ, կպայթեմ։
Թիֆլիսի կինտոն
Բազմել է ցարերի գահին
Թիֆլիսի նեղճակատ կինտոն,
Խրոմե սապոգներ հագին
Եւ գահը արել է ֆայտոն:
Նստել է, քշում է բռի,
Վարգում է, ոտնում է, անցնում,
Տիրան է, Ներոն է բռնի,
Սփռում է արյուն ու արցունք:
Լռել են ձայները «ի զեն»,
Դառել են կեղծած հիացում,
Նորավոր երկիրը հյուսկեն
Ժայթքում է իր մեջ մակածում,
Որ հետո ահավոր պարպի,
Խլացնի որոտներն ապեղեն,
Եւ ինչպես միջուկը պայթի,
Հուրհրա լավան հրեղեն:
Շառաչի, հորդանա, հորդի
Արնաներկ գահի վրայով,
Զի բավ է արևներ մորթի
Այս կինտոն սարդի ճակատով:
Օ՜, երբ է Մըսըրը եղել,
Մեր հիմքում նման հոր փորող,
Ոչ ոք մեզ այսպես չի նեղել,
Ինչպես այս հարճորդին կարող:
Սև կառքի կառապան լկտի`
Բազմել է ցարերի գահին,
Լափում է որձակը մտքի,
Զրկում է մեզ հունդից ազգային:
Ի՜նչ անե նստվածքը ռամիկ,
Կավատի դավից անտեղյակ,
Արև էր, դառել է մահիկ
Աշխարհոմ մնացել մենակ:
Օ՜, ո՞ւր եք, աստղեր, արևներ,
Իջնում է ազգիս երեկոն,
Եղավ մեզ չլսված մի նեռ
Թիֆլիսի նեղճակատ կինտոն:
1937 թ., բանտ
(Գարուն)
Չարենց
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Արևածագ (04.12.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ