Պետրոս Դուրյան
Լուռ, մարմարակերտ դամբանին խորեն
Հանճարի աչքերն անքույթ կը նային,
Լույս ոգիներու կյանքովն երկնային,
Ա´լ մեկուսացած ունայն ժըխորեն։
Մեռա՜վ խանդավառ սերերն երգելեն,
Ու պիտի հավետ միտքերն հըմային
Իր թունդ քընարեն, ու երգերն ալ հին
Պաշտումով ըզմեզ միշտ պիտի գերեն։
Հույզով մեռա՜վ ան, հուշքով՝ կ´ապրի դեռ,
Ծառերուն նըման՝ որ թարմ ու դալար
Իր գերեզմանեն կ´ելլեն քովն ի վեր։
Հիացքներ կ´երթան իրեն ետևեն...
Եվ իր հուշքերն ալ, հավետ անմոլար
Ու միշտ ոգևոր՝ դեռ պիտի տևե՜ն։
Միսաք Մեծարենց
Մեջբերել
Էջանիշներ