davidus-ի խոսքերից
Բիձա ջան, եթե ուզում ես իմանաս, մեր պրոբլեմների ամենամեծ քոքը հենց մեր քոքն ա… Սա կտրենք, բոլոր պրոբլեմներն էլ կհարթվեն:
Մեր ամենամեծ պրոբլեմներից մեկը «դեպուտատության» սինդրոմն ա, երբ առավոտյան արթնանում ա կակ մինիմում մի միլիոն նապոլեոն ու մակեդոնացի, բայց պառկում ա քնելու մի միլիոն «արա դե երկիրը երկիր չի» ասող:
Բայց դե հիմա մեզ էլ սենց բախտ ա բաժին ընկել, պիտի մի բան անենք տակից դուրս գանք:
Դու ասում ես, որ մտածելակերպը տարբեր է: Միանշանակ ու անվերապահ համաձայն եմ, բայց ես երևի կլինեի ամենաերջանիկ մարդը, եթե իմանայի ,որ էդ մարդիկ մինչև վերջ իրանց մտածելակերպին հավատարիմ կմնան, իրանց «էշը» մինչև վերջ առաջ կքշեն: Սա գոնե կխոսեր մարդկանց սկզբույքայնության մասին, բայց դե արի ու տես որ սկզբունքայնությունը քոքից պակասում ա, հա, հենց քո ասած քոքից: Դրա համար եմ կարծում, որ պետք չի հաշվի նստել ամեն մեկի հետ, ու նրա առավոտ կանուխ տոտալիտար ցանկությունները ընդգրկել քո պլանների մեջ, ընդհակառակը, դու պիտի մի էնպիսի բան մտածես, որ էդ մարդկանց թույլ տեղերին կպնի, ու իրանք, մի կողմ դնելով իրանց նապոլեոնական նկրտումները, քեզ աջակցեն... Էս տեսակետից շատ փայլուն փորձ ունենք, ՀԱԿ-ի փորձը: ՏԵսար, թե ընդամենը ՄԵԿ դրույթի շուրջ կարողացավ էդքան մարդ հավաքել, ՏԱՐԲԵՐ ՄՏԱԾԵԼԱԿԵՐՊԻ ու ՄԵՆՏԱԼԻՏԵՏԻ: Բիձա ջան, ինչքան էլ մենք հայ լինենք, բայց մեկա hօmօ-sapiens ենք մնում, շատ ճիշտ ես, ու մեզ էլ խորթ չեմ մարդկային ցանկություններն ու երազանքները: Այ սրանք պետք ա առաջինը հաշվի առնենք: Թե չէ, որ ընկնեք միակ ճշտի ու հիմնական սխալի հետևից, հաստատ մոտակա 200 տարում տեղաշարժ չենք լինի, եթե էդքան գոյատևենք, իհարկե:
Բիձա ջան, հարգում եմ էն մարդկանց կարձիքը, որոնք որոշակի եզրահանգումներ անելուց հիմնվում են իրենց տեսածի ու որոշակի (բառիս ամենաիսկական իմաստով) ինֆորմացիայի վրա, այլ ոչ թե տեղեկացվում են հռչակագրերից, լեկցիաներից ու ճառերից: Սենց բաներից մարդու սիրտ ա խառնում:
Եթե ասում ես որ խնդիր ունենք «քռչությունից, հանդուրժողականությունից, մտավոր սահմանափակվածությունից» բուժվելու, ուրեմն տենց էլ կա, չեմ վիճում, որովհետև ինքս էլ դրա հետ համաձայն եմ: Բայց մարդկանց մոտ, ի տարբերություն բնության, ինքնամաքրման մեխանիզմը կան չի գործում, կամ շատ դանդաղ է գործում: Մենք էդքան սպասելու ժամանակ չունենք: Ոչ մեկ բացի մեզնից մեր երկիրը չի մաքրելու, բա էլ ում ենք սպասում: Որ իմանամ թուղթ ու գիր անելով էս երկրի վրից Տրիբունի ասած նավսը կհելնի, վաղվանից էդ ջադուներին ման կգամ, բայց դե էդ հեքիաթ ա:
Էսօր մարդ արդեն վախենում ա հաշվի, թե իրա նոր ծնված երեխու վզին ինչքան պետական պարտք ա դրած: էդ պարտքը խո մենք չենք փակելու, մեր երեխեքի մեջքին ա դրած... Ու ինչ անենք, սպասենք ու օր ծերության նայենք, թե ոնց են մեր երեխեքը ճկռու՞մ: Չէ, ես սրան համաձայն չեմ:
Դավ ջան, դեռ քննարկում ենք, երկու հոգով դեռ մի բանի չենք եկել, դու արդեն ուզում ես՝ ես կուսակցություն բացեմ։ Բացի այդ քննարկման առարկան էլ է նպատակ, պարտադիր չի որ կուսակցություն բացողը հենց ես լինեմ, ես դեռ պահանջարկն եմ ձևավորում, ուղղություն տալիս... քաղաքական մարկետինգ այսպես ասած։
Դու պատկերացնում ե՞ս ֆորումից կուսակցություն դեռ քանի մղոն կա։ Տեսական մասը դեռ հում է, միանգամից գործնականին անցնելու համար։
Լավ, ինձ մնում է կամ կուսակցություն բացել, կամ ձենս կտրել
Էջանիշներ