Ճիշտն ասած առհասարակ դավաճանություն ասվածն ինձ համար փոքր ինչ անհասկանալի է,ինչը կարող է ինձ համար դավաճանություն համարվել?երևի թե չկա նման բան ինձ համար,չէ խնդիրը նրանում չէ որ պատրաստ եմ ամեն ինչ ներել...Ամուսինս ուշ է վերադարձել տուն.1դեպքն է ,2 ըդ կամ դա լինում է հազարից մեկ...ինչ անենք ընկերների հետ հազարից մեկ լավ ժամանակ է անց կացնում,նա դրա իրավունքն ունի...Իսկ այ երբ նա օրերով տաբը չգիշերի,երբ գիշերներս լուսացնեմ նրան սպասելով,երբ զգամ,որ նա աշխատանքից հետո առանձնապես տուն չի շտապում'պարզապես գրկելու ինձ,երբ նրա աչքերում էլ չտեսնեմ այն կրակը ինձ նայելիս,այ այդ ժամանակ ձեռքերս կլվանամ ու կգնամ,ես ինձ դավաճանված չեմ համարի,ինձ համար նման բան չկա,պարզապես կհասկանամ,որ էլ պետք չեմ նրան ,որ չեմ կարողանում նրան երջանկացնել ,բավարարել և ով գիտե գուցեև ես եմ մեղավորը...Աղջիկներ եկեք խոստովանենք ,որ տղամարդը չի կարող մեզ խաբել,եթե մենք ինքներս չուզենք,չկա մի կին ով հոգու խորքում չզգա դա...