Համաձայն եմ Չուկի հետ։Chuk-ի խոսքերից
Բնապահպանական առումով՝ լավ բան է:
Էսթետիկական առումով՝ գեղեցիկ է:
Իրատեսական առումով՝ ուտոպիա է:
Հակազդեցության մեխանիզմներ՝ քարի գործ անողների գործին խփել:
Բայց սա ամենաանկարևոր մասերից է: Նման սովորություն մտցնելու համար առաջին անհրաժեշտությունը ուղղահայաց աճող արմատներով ծառն է: Որովհետև տարածվող արմատներովը կարճ ժամանակում անհնար են դարձնելու (կամ առնվազն խիստ դժվարացնելու) կողքը՝ որոշ ժամանակ անց նոր մարդ թաղելը: Ի՞նչ է, պետք է ծառի արմատները՝ ինչ-որ մեկի հուշ հանդիսացող ծառի արմատները կտրտենք: Որոշ ժամանակ անց իրար այդքան մոտ տնկված ծառերը դառնում են անտառ: Հե՞շտ է այդպիսի խիտ անտառում քո հարազատի ծառ գտնելը, նոր դիակին այդ անտառի միջով քո «հողատարածք» հասցնելը և այլն: Շատ թռուցիկ եմ գրում: Բայց սա բազում խնդիրներ է առաջացնում:
Այլընտրանք: Մարդկանց մեծ մասը ուզում են ինչ-որ հուշ ունենալ, ինչ-որ մի բան, որի մոտ կայցելեն: Ուրեմն տապանաքարերի պրակտիկան պահպանում ենք, բայց փորձում ենք ներազդել մոդայի վրա, աստիճանաբար մտցնել համեստ քարեր, փոքր քարեր, չճչացող քարեր դնելու պրակտիկան: Գերեզմանոցը պետական մակարդակով կամ հասարակական նախաձեռնությունների միջոցով ծառապատում ենք՝ ոչ թե ամեն գերեզմանի վրա, տապանաքարի փոխարեն, այլ ընդամենը գերեզմանոցն ենք բերում ավելի գեղեցիկ, էսթետիկորեն հաճելի, մարդկայնորեն բարոյական, բնապահպանորեն օգտակար վիճակի:
հ.գ. Շարունակում եմ մնալ դիակիզման կողմնակից:
Հ. գ. Շարունակում եմ մնալ դիակիզումը չհասկացող ու չընդունող։
Մեջբերել
Էջանիշներ