Որովհետև սիրում եմ դասական, ակադեմիական պոեզիան՝ տաղաչափության, հանգավորման, նմանաձայնության ու բանաստեղծական վարպետության մնացած դրսևորումներով, Հրաչյա Սարուխանի բանաստեղծություններն իրենց երաժշտականությամբ ինձ դուր եկան: Հեղինակը շատ հմուտ է նմանաձայնության ու կրկնության հնարավորություններն օգտագործելիս: Թեկուզ հենց առաջին բանաստեղծության մեջ՝ Անարև արդեն, անվառարան, Ողբերգակ եղել ու ողբակիր, Հեղեղել էլի հոգով համակ, և այլն... և այլն...
«Անետին» ը լավն է: Իսկ «Հուշասյունը» մի քանի անգամ կարդալուց հետո էլ՝ չհասկացա: Առաջին տողը՝ «Ես Հուշասյուն կանգնեցրի այբբենակերտ», Պուշկինի «Ես Հուշարձան կանգնեցրի անձեռակերտ» ի նմանությամբ գլխի ընկա՝ ինչի՞ մասին է, դրանից հետո եկող մնացած տողերը իմ թույլ տրամաբանությանը չեն ենթարկվում: Կխնդրեի, եթե որևէ մեկն ըմբռնում է դրանց իմաստը, ինձ էլ բացատրեր:
Մեջբերել
Արևածագ-ի խոսքերից
«Հուշարձանը» թերևս իսկապես Պուշկինի նմանությամբ է գրել, Սարուխանը ռուսական պոեզիայից բազում թարգմանություններ ունի, ես գիշերը այդ վերջին գրածերը համացանցւմ պեղեցի, մի բանաստեղծություն էլ կար, որից բոլորովին բան չհասկացա, դրա համար այս թեմայում չդրեցի էլ
Չգիտեմ, հարգելիս, բացատրել չեմ կարող, կարծում եմ Դուք դրա կարիքը չունեք, վաղը ևս մեկ անգամ կարդացեք, կամ մի քանի օր անց, երբեմն կան գործեր, որոնց կրկին վերադառնալու կարիքը կա, իսկ եթե ի վերջո այդպես էլ չենք հասկանում, ուրեմն այդպես էլ պետք էր:
Էջանիշներ