Ծարավն էլ նայեցի... Առաջին կեսը մի կերպ դիմացա, Չան Վուկ Պարկի հերն ու մերը անիծելով ու քֆրտելով: Առաջին կեսից հետո գլուխս ցավից տրաքում էր, քունս տանում էր, կինոն էլ ներվերիս վրա ազդում էրՌուֆուս-ի խոսքերից
Ծարավ / The Thirst
Հվ. Կորեա, 2009
«Վրիժառություն» տրիլոգիայի (որի մասն է կազմում հանրահայտ «Օլդբոյ» ֆիլմը) ռեժիսյորի վերջին աշխատանքը վամպիրական ֆիլմ է՝ համեմված սև հումորով, սարսափազդու կադրերով և ադրենալինի շատ մեծ չափաբաժնով:Հետո հիշեցի, որ Օլդբոյի առաջին մասն էլ էր մոտս նույն զգացումներն առաջացրել, որոշեցի շարունակությունը հաջորդ օրը նայել
Իսկ շարունակությունը իրո՜ք շատ լավն էր: Նայում էի ու մտածում, բայց ինչքան նման ա Էմիլ Զոլյայի Թերեզ Ռաքենին: Մեկ մեկ մոտս տպավորություն էր ստեղծվում, որ կինոն արդեն տեսել եմ ու գիտեմ, թե հետո ինչ ա կատարվելու: Ու պատկերացրեք ինչքան զարմացա, երբ հետո կարդացի, որ Ծարավը իրոք Թերեզ Ռաքենի հիման վրա է նկարահանված, իսկ Թերեզ Ռաքենը իմ ամենասիրած գրքերից մեկն ա
Մի խոսքով շատ օրիգինալ ֆիլմ էր, ոնց որ Դրակուլայի ու Թերեզ Ռաքենի կորեական վարիանտը լիներ: Մենակ թե չհասկացա, թե էս ֆիլմը սարսափ ֆիլմերի հետ ինչ կապ ուներԾարավը հոգեբանական թրիլլեր էր, սև կոմեդիայի ու մի փոքր էլ էրոտիկայի տարրերով, վախենալու չէր, բայց մեկ ու մեջ ահավոր զզվելի էր
Բայց ամեն դեպքում Օլդբոյին ու «Վրիժառության» մյուս ֆիլմերին չի հասնի
Մեջբերել
Էջանիշներ