Մի երկու տասնամյակ տևող ճգնաժամային իրավիճակը բերել է նրան, որ ոչ միայն գիրք հրատարակելու մեխանիզմը չկա, այլև լիովին խախտված է «գրող, գիրք, ընթերցող» կապը: Ինչ- որ կերպ հրատարակված գիրքը շատ քիչ շանսեր ունի հասնելու ընթերցողին, որովհետև անցել են գիրք գնելու մոդայիկ ժամանակները: Եթե մինչև «ինտերնետ հեղափոխությունը» կազմակերպված միտք արտահայտելը գրողների ու լրագրողների մենաշնորհն էր, հիմա ստեղնաշարին մի երկու բառ կցմցելով ու սոց.ցանցերում տեղադրելով, գրելը դարձել է ցանկացածի անկապտելի իրավունքը:
Պետությունը չի կարող անմասն մնալ գրքի պրոպագանդայից:
Երազում եմ այն օրը, երբ սփյուռքի համար հեռարձակվող հինգ հեռուստաալիքների եթերից հեղեղի նման մեզ վրա լցվող ապուշ սերիալների ու հայալեզու մուղամների հետ, նաև հայ գրականությունից էլ մեզ համար մի երկու տող կկարդան:
Մեջբերել
Էջանիշներ