Հարցազրույց Արևածագի հետ

[Արևածագ]

Մի հարց ունեմ.
Արևածագ. "Լավ խոսքն արծաթ է, բայց ոսկին լռությունն է։ ": Միևնույն ժամանակ չլռել, երբ սահմանապահը 50 դոլար ավել վերցրեց:
Այսինքն, այդ սկզբունքը պայմանակա՞ն է: Եթե կա այդպիսի բան՝ որ կա լռելու ժամանակ, և կա խոսելու ժամանակ, ինչպե՞ս որոշել՝ երբ է սկզբունքը կիրառելի: Կամ եթե կիրառելիության սահմաններ ու պայմաններ կան, էլ ի՞նչ սկզբունք:

Մյուս կողմից. ենթադրենք հետ ստացած 50 դոլարը հենց արծաթն էր: Իսկ ո՞րը կլիներ ոսկին լռելու ու չվերադառնալու դեպքում: Ո՞րը կլիներ ձեռքբերումը:

Երբ բացահայտ ոտնահարվում են իմ կամ հարազատներիս իրավունքները, ես ոչ մի դեպքում չեմ լռի: Լռությունն այստեղ կնշանակեր, որ անիրավություն գործողն ինձ անհասկի, հիմարի տեղ է դնում: Խոսքս այն տարբերակների մասին չէ, երբ գլխիդ մուրճով խփում են, իսկ դու ծպտուն չես հանում:
Լռությունը ոսկի է սիրելիներիս ու այն մարդկանց հետ շփվելիս, ում հետ ցանկանում եմ հարաբերություններ պահպանել: Նաև վիճաբանությունների ժամանակ: Ասում են, որ եթե վերջնականապես որոշել էս մէկի հետ կապերդ խզել, նույնիսկ այդ ժամանակ ամենածանր խոսքերը պիտի կուլ տալ, չարտահայտվել: Երբեք հիմնահատակ չի կարելի կործանել վերջին կամուրջը, ինչքան էլ որ դիմացինդ քեզ անհաճո մարդ լինի: Միշտ վերդարձի համար մի արահետ պիտի թողնել: Ես այդպես եմ կարծում ու այդպես եմ ապրում: