Հեռուստատեսությունն առաջին հերթին մարդիկ են՝ հաղորդավարներ, լրագրողներ, ռեժիսորներ, պրյոդուսերներ: Ո՞ւմ եմք համարում հայկական հեռուստատեսության հույսը: Ով է Ձեր կարծիքով այն հեռուստամարդը, որ կարող է նոր որակ մտցնել հայկական հեռուստաեթերում, եթե իհարկե արդեն չի մտցրել:
Հույսի մասով մի բան կարամ ասեմ, որ ՀՀ-ում հույստ մենակ պիտի քո հետ կապես; Ոնց որ Իլֆի ու Պետրովի "Խեղդողները";
Ինչ վերաբերվում է TV-ին ՀՀ-ում, ապա ասեմ, որ արդեն 5 ամիս է ,որ TV նաելուց նայում եմ միայն NTV+ ու եվրոպական արբանյակային ալիքները,
Համեմատական դաշտում էնքան չնչին ու ծիծաղելի են ՀՀ-ի "ժուռնալիստ ու պրոդյուսեր ...եվ այլն.." կոչվածների ինքնագոհ պահվացքները, գզվրտոցները, "լուրերի" թողարկումները ... և այլն, որ էլ ասելու չի
"Հայկական հեռուստատեսություն" կոչվածը լավագույն դեպքում ձգում է մի ինչ որ հետամնաց գեղի ներքին հաղորդումների մակարդակի;
Հ.Գ. Ասեմ նաև, որ շատ ուրախ եմ, որ ոչ մի ՀՀ "ժուռնալիստ" իմ հետ "մանիպուլացիա" անելու անգամ չնչին հնարավորություն չունի;
Մարդիկ կան, նոր որակ կա, բայց կան հսկայական արգելքներ ու չկան ռեսուրսներ դրանք հաղթահարելու համար, ու էսօր հաղորդվումա ոչ թե հեռուստալսարանի պահանջարկ, այլ սոցիալական պարտադրանք:P.S.-ի խոսքերից
Ամեն ինչ ժամանակի հետա կապված, լրիվ տեղը կգա, շատ շուտով:
Ուղակի մեր ժաղովուրդը սիրումա պահանջել պահանջել ու պահանջել, առանց իմանալու ինչա պահանջումՈւզում են սաաղ միանգամից լինիի, բայց տենց բան չկա:
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Կբացատրես ինչ նկատի ունես՞ Կարողա ինչ որ բան բաց եմ թողել, բայց քեզ չհասկացա:Հ.Գ. Ասեմ նաև, որ շատ ուրախ եմ, որ ոչ մի ՀՀ "ժուռնալիստ" իմ հետ "մանիպուլացիա" անելու անգամ չնչին հնարավորություն չունի;
Վերջին խմբագրող՝ Գոռ Ջան - Հայ: 08.02.2007, 22:22: Պատճառ: Գրառման ավելացում։
Ջան մարդ ջան, ջան հոգի ջան, ջան սիրտ ջան, ջան ժպիտ ջան
Հայկական հեռուստաընկերության հույսը նրա ապագա չգոյությունն է` գոնե այս ձևով:
Պետք չէ էդքան ամեն ինչ սև գույներով նայել: Օրինակ, ես կարծում եմ, որ այսօրվա հեռուստատեսության ամենավառ դեմքերից են և շատ լավ պրոֆեսիոնալներ են Հայկոն և Մկոն: Եթե կանգ չառնեն, նախագիծն էլ տեղում չդոփի, ապա կարող են շատ լուրջ թիմ դառնալ, ինչ համար շատ ուրախ կլինեմ:
Ցավը նա է, որ այսօրվա ալիքները անհատներ չեն գովազդում: Օրինակ, ժամանակին ու թերեւս մինչև հիմա ՄԻԱԿ համաժողովրդական սիրված հեռուստալրագրողը Ռոբերտ Մավիսակալյանն էր: Նրանից հետո, կարծես, էլ մարդ չկա...Չեմ հիշում, որ ասեմ...
Հայկական հեռուստատեսության հույսը նրա հեռուստադիտողի` հեռուստատեսություն տեսած չլինելն է:
Ի՞նչ նկատի ունես...
Նկատի ունեմ այն, որ միայն իսկական հեռուստատեսություն չտեսած, իսկական հեռուստատեսային կամ լրագրողական ավանդույթ չունեցող հասարակության հեռուստադիտողը կարող է բավարարվել Ռոբերտ Մավիսակալյանի համաժողովրդական (?) ճանաչում ստացած տաղանդով և ուրեմն հույս ներշնչել հայկական հեռուսատեսությանը, որ նրան պետք է ընդամենը բավարարել այդպիսի հասարակությանը: Իսկ դա իրականում բավականին հեշտ գործ է, ուրեմն և հայկական հեռուստատեսությունը ունի ապագա, քանի ապագա ունի այդ անտեղյակ ու ինքն իր հեռուստատեսային "աստղերով" բավարարվող հասարակությունը:
PHILOSOPHERIN
70 տարի խորհրդային միությունում հետևողականորեն փչացվելուց հետո, երբ ոչ լրագրություն կար ու ոչ էլ կարգին հեռուստատեսություն, լրագրողական իմաստով, Մավիսակալյանը բավականին առաջադեմ և իսկապես հեռուստատեսային լրագրող էր ու եթե չես հիշում, հիշեցնեմ. որ 90-ականներին նա նույնիսկ CNN-ի համար էր նյութեր անում, այն ժամանակ էր աշխատում, երբ հեռոուստատեսությունը, որքան էլ անհավանական թվա, բայց աշխատում էր օրական 30 րոպե կամ առավելագույնը երկու ժամ:
Բայց խոսքն անգամ իջեցված կամ նվազագույնի հասցված չափանիշների մասին չէ: Հա, կարելի է անվերջ ասել, որ վատն է: Բայց չէ որ համատարած վատի մեջ ինչ որ լավ բան կարող է պատահել: Հետո էլ, էլի եմ կրկնում, հեռուստատեսությունը միայն լրատվական ծրագրերը չեն ու միայն լրագրողները չեն: Օրինակ, ես կարծում եմ, որ վերջին մի քանի տարիներին էապես բարձրացրել է հեռուստատեսության պատկերը: Սկսել են հայտնվել իսկապես շատ որակյալ օպերատորներ:
Հա, բայց էտ 70 (80) տարում մենակ լրագրությունը ու հեռուստատեսությունը չէին, որ անհույս հետ էին մնում; Օրինակ իմ ոլորտը - ծրագրավորումը հետ էր առնվազը 20-30 տարով;
Սակայն սովետի քանդվելուց հետո, բավական թվով էտ ոլորտի մասնագետներ, իմիջ ստեղծելու փոխարեն, անցկացրեցին (և անցկացնում են) անքուն գիշերներ, եվ կատարելով առաջին հայացքից անհնարինը, - այսօր ստեղծում են միջազգային չափանիշներին համապատասխան "ապրանքներ", որոնք մեծ ուրախությամբ օգտագործում են բրենդ կամպանիաները;
Իսկ էտ ժամանակ, մեր ժուռնալիստները մի մասը կաֆեներում շարունակում են պատմել, տե ինչքան "դժբախտ" ու "չգնահատված են", մյուս մասնե էլ իրանք իրենց գլխին դրել են դապնեպսակներ, ու նույն կաֆեներում "հոգնած ու բեզարած" տեսքով մտորում են, թե ես ինչ անհեռանկար երկրում են ապրում;
Ռուսական ժուրնալիստիկան, որ նույնպես սովետի ժանմանակ մի բան չէր, էսօր արդեն կիլոմետրերով առաջ է; Ստեղ փողը չի կարևոր, այլ կուլտուրան, որից մերոնք շատ հեռու են; Շատ բան չասեմ; Նայիր BBC -ով կամ CNN-ով մի հասարակ հարցազրույց, ու համեմատի մերոնց հետ; Էտ հարցազրույցը կազմակերպելու համար էլ խոմ մեշոկով փողեր պետք չի ունենալ՞ : Իհարկե ոչ; Պետք է միայն ունենալ "հարցազրույցի" կուլտուրա;
... Պետք է գնալ , սովորել, ոնց որ էսօր գնում են ֆիզիկը ու տնտեսագետը; Նամանավանդ, վոր ամենալավ պայմաններն "գրանտները" ժուռնալիստներին են առաջարկում;
Գործ ա պետք անել, գործ;
Հ.Գ. Մի բան մենակ ասեմ; Էսքան պրոֆեսիոնալ դերասանների առկայության դեպքում , կինոյի թարգմանությունները կատարում են KVB - չիկները ու Լուսինե Թովմասյանը; Ես է մեր հեռուստատեսություն կոչվածը:
Sona_Yar (04.04.2009)
Ախր հենց խնդիրն էլ դա է: Բոլորը կարծում են, թե էդ ժուռնալիստները հենց այնպես եկան, նստեցին, որ սկսեցին հարցազրույց անել:
Ախր, մինչեւ այդ հարցազրույցը էդ ժուռնալիստի հետ աշխատել է պրյոդուսերը, որը բոլոր հնարավոր միջոցներով կարողացել է պայմանավորվել էկսքյլուզիվը: Մինչեւ հարցազրույցը, մի խումբ խմբագիրներ ամբողջությամբ ուսումնասիրել են էդ մարդուն, թեման: Ու լրագրողին մնում է ընդամենը լավ խաղալ իր դերն ու գտած հյուրին տալ պատրաստված հարցերը: Բնակաբանար, ով էլ լինի ինքնավստահ կզգա:
Ախր, էդ լրագրողները ստանում են տասնապատիկ անգամ շատ, կարողանում են շրջագայել: ստանալ ու փոխանցել կուլտուրա: Իսկ Հայաստանում հեռուստալրագրողներին պարտադրում են, որ կամերայի շտատիվը ինքը վերցնի, որովհետեւ բացի դիկտաֆոնից, իր նոթերից ու միկրաֆոնից, մի ձեռք դեռ ազատ է: Որովհետեւ ամբողջ աշխարհում մի նկարահանող թիմը բաղկացած է օպերատորից, տեխնիկից եւ լույս դնողից: Վերջին երկուսի պարտականություններն էլ է լրագրողը կատարում:
Արտասահմանում լրագրողից պահանջում են շաբաթը առնվազն մեկ նյութ, իսկ մեր մոտ օր է լինում երեք հատ են անում: ՈՒ եթե դրանից հետո, նստում են մի կաֆե ու ասում են, որ գնահատված չեն, բողոքում են, ոչ թե իրենց փառքից, այլ որ հեռուստաբոսսերը պատկերացում անգամ չունեն հեռուստալրագրության մասին: Գիտեն միայն, որ պետք է »նյութ« անի:
Դա է ցավը. իսկ քո ոլորտում հարաբերական ինքնուրույնություն կա: Հենց այդ պատճառով է, որ հաջողություններ կան: Հեռուստալրագրությունը թիմային աշխատանք է: Իսկ թիմային աշխատանք Հայաստանում այնքան էլ լավ չի ստացվում: Չասեմ օրինակները:
Իսկ գործ անել: Ո՞վ անի: Անողը պետք է լինեն TV մենեջերները, որոնք իրենց ստվերից վախեցած, տապորի մտածողությամբ հեռուստատեսությանը մոտենում են կարտոշկի կոոպերատիվի նման: Էդ է իրենց գործը...
Կար մի ժամանակ, որ մենք էլ ստանում էինք 100 (!!!) անգամ ավելի քիչ, քան ամերիկայի մեր կոլեգաները; (էսոր էտ թիվը կրճատվել է 10-15 անգամի);
Ասեմ, որ ոչ միայն ծրագրաորում էինք, այլ նաև խանութից դետալներ էինք առնում, պայալնիկով մոնտաժ էինք անում պլատաները, զակազչիկի հետ տանում էինք "պերեգաորներ" և այլն և այլն... Այժմ էտ ամեին ինչը ետևում է, քանի որ բարցրացվեց մեր որակավորումը, և էտ որակի մասնագետը արդեն արդարացնում է իրեն ու պետք է հենց որպես ծրագրավորող;
Ես իզուր չեմ համեմատում ժուրնալիստին ու ծրագրաորողին; Եթե ուշադիր նաենք, ապա շատ ընդհանրություններ կարելի է գտնել;
Եթե էտ մի նյութը ունենար մի նյութի արժեք, ապա ոչ մեկն էլ էտպես չէր վարվի (ինչքան էլ ապուշ լինի);
Շատ ճիշտ ասացիր - ԱՇԽԱՏԱՆՔ Է;
Աշխատանքի կազմակերպումը - դա գիտություն է (մենեջմենտ);
Հավատա, որ նույն (նույնիսկ ավելի շատ) թիմային աշխատանքով են զբաղված նաև Հայաստանի ծրագրաորողները; Կիրարվում են տարբեր մոտեցումներ - սկսած էքստրեմալ ծրագրաորումից մինչև կորպորատիվ; Դա մեխանիզմ է, կոնվեյեր;
Մինչև Հայաստանում հերուստատեսությունը չդադարի շանտաժի ու "մերկացման" կամ էլ բրեժնևյան գովեստների գործիք լինելուց, ոչ մի բան էլ չի փոխվի; Ամենաընդունակ պատանին անգամ, մտնելով էտ հոտած ու մահամերձ հիվանդ ոլորտը, էտ գործիքի (թվացյալ փառքի ու իշխանություն) "թևերով" դառնում է բեզարած, թամբալ, ինքնագոհ մի բիձա...
Հ.Գ. Միակ ՀՀ հեռուստահաղորդումը, որը ինձ գերել է, և կգերի, դա Հենրիկ Հովանիսյանի հաղորդաշարերն էին; Մերոնց խորհուրդ կտամ ամեն որ տուն գնալուց նայել ու նայել դրանց ձայնագրությունները; Կարող է և ինչ որ բան գոնե կուլտուրայի ու մասնագիտական պատասխանատվության առումով սովորեն...
Ախր քո նշած հաղորդումը հենց ամենաանտի հեռուստատեսայինն է: »Խոսող գլուխների« ժամանակը անցել է: Որքան էլ հետաքրքիր խոսա Հենրիկ Հովհաննիսյանը տասը րոպեից ավելի չես կարող դիտել: Դիտել եւ ոչ թե լսել:Հ.Գ. Միակ ՀՀ հեռուստահաղորդումը, որը ինձ գերել է, և կգերի, դա Հենրիկ Հովանիսյանի հաղորդաշարերն էին; Մերոնց խորհուրդ կտամ ամեն որ տուն գնալուց նայել ու նայել դրանց ձայնագրությունները; Կարող է և ինչ որ բան գոնե կուլտուրայի ու մասնագիտական պատասխանատվության առումով սովորեն...
Հեռուստատեսությունը արվեստ է, ընդ որում՝ սինկրետիկ արվեստ, այսինքն՝ արվեստ, որում միավորվում են ժամանակի թատրոնը, երաժշտությունը, գեղանկարչությունը, գրականությունը, նաև՝ փիլիսոփայությունը, հասարակագիտությունը, գեղագիտությունը, բարոյագիտությունը և այլն։ Իսկ սա նշանակում է, որ լավ հեռուստատեսություն ունենալու համար պետք է ունենալ այս բոլոր ոլորտների զարգացման այնպիսի մակարդակ, որը թույլ կտա դրանք սինթեզելով միմյանց էկրանից ցույց տալ հասարակական կյանքի ու մտածողության միասնական հոլովույթը։ Իսկ եթե այս բոլոր ոլորտները թերի են, ապա մյուս մեսիանական ժողովուրդների նման հայ հասարակությունն էլ պիտի սկսի հույս դնել մի տիտանի վրա, որը կգա, կմաքրի իրենց մտածողության ու կեցության Ավգյան ախոռները ու դրանք կլցնի լույսով ու գեղեցկությամբ, հեռուստատեսությունն էլ կլինի լավը ու կատարյալը։ Ու ցավալին էլ հենց այն է, որ նույնիսկ մի փոքր մարդու փոքր հաջողությունը հայ բնակչին ոչ թե մղում է ավելի մեծ ձեռքբերումների, այլ նրա մոտ ստեղծում է տպավորություն, թե ահա, այսինչ այսինչյանը կարող է դառնալ հենց այդ տիտանը, ինչը ևս մեկ անգամ ապացուցում է, որ ինքնախաբեությունը ժողովուրդների ամենամեծ թշնամին է։
Ոչ: Համաձայն չեմ: Հեռուստատեսությունը բիզնես է, որտեղ կարող են իրացվել երաժշտությւոնը, գրականությունը, փիլիսոփայությունը: Հեռուստատեսությունը գործիք է, որը ստեղծում է սպառողական շուկա եւ որը սպառողին բերում է իր արտադրողին:
Հեռուստատեսությունը գիտահետազոտական ինստիուտ չէ: Այն ոչ էլ ժամանց է: Այն եզակի ու զանգվածներին առնչվող բիզնես է, որտեղ կարելի է իրացնել ամեն ինչ՝ քաղաքական մտքից մինչեւ նոր տեսահոլովակ, նոր կացութաձեւից մինչեւ տեխնոլոգիական նոու-հաու:
Ուղղակի խնդիրն այն է, որ մեր տնտեսությունը ստվերային եւ մոնոպոլիզացված է եւ իրականում ոչ ոք չի ցանկանում կամ չի գիտակցում հեռուստատեսության ուժը, որը ինտերնետի գրեթե փաստացի բացակայության պայմանններում ամենաազդեցիկ մեդիումն է:՛
Իսկ ինքնախաբեությունը կամ պատրանքը բոլոր ազգերն ունեն եւ ունեցել են՛: Դրանից չես խուսափի: Ամերիկացիները հավատում են ամերիկյան երազանքին եւ ամերիկյան հեռուստաընկերությունները դա վաճառում են ամեն երեկո: Ռուսները հավատում են համառուսական միֆին: Այդ պատճառով ամեն երեկո ապացուցում են, որ ամեն ինչ վաճառվում է ինտելեկտուալ սոուսով: Եվրոպացիները հավատում են իրենց ուղուն, այդ պատճառով հին աշխարհի բնակիչներին ամեն մի գովազդ ներկայացվում է որպե համաեվրոպական ակցիա:
Ինչ վերաբերում է մեզ, կարծում եմ մենք հեռուստատեսությունն օգտագործում ենք ճիշտ այնքան, որքան տարրական համակարգչային գիտելիքներով մարդը վերջին սերնդի Պենտիումը...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ