Փակիր աչքերդ
Եվ թող մտքերիդ վալսը խելահեղ
Քեզ ներկայացնի հուշերն անցյալիդ,
ՈՒ թող, որ հոգիդ միախառնվի
Պտույտապարին` այրող հուշերիդ:
Տեսնում ե՞ս, ահա, քայլում ենք կրկին`
Այս տերեվածածկ նեղ արահետով,
Եվ մեր քայլերի ձայներն ենք լսում
Եվ այդ ձայներից մտքեր ենք հյուսում:
Նայում ենք իրար ու ագահաբար
Օդն ենք կլանում,
Որ այս կրակը թթվածնով սնվի:
Ահա` տեսնում ե՞ս, նստարանը մեր,
Որ մեր տևական, ջերմ զրույցների
Վկան է եղել
ՈՒ պահպանել է բազում գաղտնիքներ,
Որ մեզ հիշեցնի,
Երբ ամեն անգամ նրան այցելենք:
Ահա լճակը, որ շատ ես սիրում,
ՈՒ ամեն անգամ,
Արտացոլանքիդ նայում ես, ժպտում`
Երեխայի պես,
Եվ քեզ ես փնտրում`
Պատճենահանված ու կիսաթափանց
Կերպարանքիդ մեջ:
Որքա՜ն ենք քայլել նեղ ճամփաներով:
Իրար խենթի պես որքա՜ն ենք նայել:
Ես քո աչքերում աշխարհն եմ տեսել,
Դու իմ շուրթերի համբույրն ես կիսել:
Քանի՜ անգամ եմ, վերարկուիս մեջ,
Թաքցրել ես քեզ`
Անձրևից, քամուց,
Որ հանկարծակի այցելել են մեզ
ՈՒ մեր սրտերին ընկեր են դարձել:
Տե՛ս այն օրերը, որ մենք ապրել ենք,
Որ պարունակում են`
Սեր և խենթություն,
Միմյանց գրկած հոգատար ձեռքեր,
Շնորհակալ աչքեր,
Թախիծ, խնդություն,
Կրքեր, համբույրներ
Եվ հույզեր անգին:
Փակիր աչքերդ
Եվ թող, որ հոգիդ
Սերը վերապրի:
Մեջբերել
Էջանիշներ