սիրում եմ քեզ, ու հա, օդս պակաս ա
քո` մի հատ վերջակետ ու փակագիծը փակն էլ` կես վայրկյանի շունչ
ես նոր հասկացա, որ չգիտեմ` քո մարմնի որ խալն եմ սիրում, ու էն, որ ես հիշում եմ, քո վրա էր արդյոք... շատ... ինձ խայտառակող փաստ...
ես սենց իմ սեղանի մոտ, ակնոցը քթիս, մարդ ես, մեկ էլ տեսար պատուհանս` վինդովսն էլի, թակեցիր, բա ես հո մերկ չեմ լինելու, ու գրում եմ
աշխարհում ինչ ասես տեղի չի ունենում, էլ ահաբեկում են, էլ իրար են հայհոյում, եվրոպան որ լրիվ ա ցնդել, ամերիկայում` բոտեքսային հեղափոխություն ա` մաքսիմում էմոցիա, մինիմում միմիկա պրինցիպով
առավոտներս ֆոկուսից դուրս են լինում, մինչև աչքերս նորից սովորում են արևի լույսին, քիթս էլ` ակնոցի ծանրությանը, ու շատ թափով եմ աշխատում, մի ժամ ավել քնելը նոր աշխատանքի պայմաններում ինձ ահագին ուժ ա տալիս ու բարձրացնում աշխատունակությունը
ցերեկս ատոմների ա բաժանված սրա նրա հետ անկապ չատերով, ու իրականում գիրքն էլ ա տենց գրվում, ատոմները հավաքում ես իրար գլխի, ու ինչքան իրար սազող ատոմներ հագցնես իրար` ճիշտ անկյուններով, էնքան գրածդ լավը կլինի
երեկոները կամ մի բաժակ ռոմ եմ խմում ու հիմարանում մինչև լուս, լայթ դեպրեսիվ ապուշ դառնում, կամ քայլում եմ մենակ մեյնսթրիմներով, երաժշտություն լսում ու հա մտածում մտքով քեզ լույս ու սեր ուղարկելու մասին, գրեթե նույն լայթ դեպրեսիվ ապուշ վիճակներում
բայց չեմ նվնվում հո
մենակ ասում եմ, որ օդս պակաս ա
բայց կտուրս ծակ չի, թռած ա իհարկե, բայց ծակ չի
տեղս տաք ա
էլ ինչ ունեմ բողոքելու...
ինձ գոնե մի վերջակետ լիներ, մի հատ էլ փակագիծը փակ, կես վայրկյանով կուրախանայի...
Մեջբերել
Էջանիշներ