Ոչ առանց Աստծո

[Ստեգոզավր]

Թեմայից դուրս: Հատուկ` Երվանդին, ի պատասխան միասին գարեջուր ըմպելու:

ԳԻՆԻ ԽՄԵԼՈՒ ԱՌԱՋԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ


Մենք սպասում ենք այնքան, որ սպասելուց ավելի հիմար բան չկա:
Երբ ես փոքր էի, չգիտեի, որ կարելի է այդպես էլ.
Քարե ճյուղերի միջից նայել գինուն սպասողների վրա,
Ծիծաղել նրանց հավատի վրա ու նաև` չարախոսել:

Մենք կանգնել ենք, անտառի մեջ երկու քար, ո՞վ մեզ նշան կտա:
Բայց, գիտե՞ս, այն աստղի վրա, որ անցյալ անգամ ընկավ, -
Բազում արահետների մեջ ես միակը գիտեմ` ջրի ճամփան.
Եկ գնանք ջուր խմենք, մինչև գինի բերողը կգա:

Հարգելի Սամբիտբաբա: Ինձ անկեղծորեն դուր չեկավ ակումբականների մեծամասնության, այսպես ասած, «հաշվեհարդարային» տրամադրվածությունը, այնքան դուր չեկավ, որ ես որոշեցի ամեն գնով կարդալ քո ստեղծագործությունները, նոր միայն կարծիք հայտնել, մանավանդ, որ ինձ նաև երիցս դուր չեկավ այն, որ ոմանք սկսել էին այդ կարծիքը հայտնել ընդամենը երեք տող կարդալուց հետո: Եվ ես կարդացի…դժվար կարդացի, բայց ո՛չ այնքան դժվար, ինչքան, ասենք, Կաֆկա կկարդայի
Եթե մարդը երբևէ կարողացել է դելփյան Պյութիայի ասածներին իմաստ վերագրել, ապա քո ասածներին առավել ևս հնարավոր է, որովհետև, իմ կարծիքով, քոնոնք շատ ավելի հավակնում են հասկանալի լինել: Սակայն, սիրելի բաբա, ես ևս ուզում եմ շեշտել, որ երբ խոսում ես, ասենք, քաղաքականության մասին, խոսքին չափածո տեսք տալը մի տեսակ…թեթևսոլիկություն է: Նույն կերպ, չափածոյի բաժնում տեղադրված գործը չափից ու ձևից զրկելը նույնպես ճիշտ չէ: Մանավանդ, որ քեզ, այնուամենայնիվ, հաջողվում է միտք արտահայտել… Ապացույց՝ քո քարե անտառի բնակիչների դարավոր մոլորությունը՝ գինի բերողին սպասելու փոխարեն գինուն սպասելը…տեսնվում է: Սակայն, սիրելիս, եթե որևէ բան դու նոր ես տեսել, դա դեռ չի՛ նշանակում, որ առաջինն ես տեսել…
Թույլ տուր խորհուրդ տալ. Մի ձգտիր ամեն ինչ միանգամից ասել, հետո ասելիք չես ունենա: Ես, օրինակ, կուզենայի, որ Հիսուսը մարդկանց սովորեցներ ոչ թե երեք, այլ, գոնե, երեք հազար տարի:
Լավ, կարծես թե նախնական ասելիքս ասացի, մնացածը, եթե քեզ հաճո կլինի՝ հետո

[Chuk]

Համախոհների ձեր այս տաք վեճն ինձ հետ` կասկածի տակ է դնում այն, որ, ինչպես դուք եք պնդում, բոլորդ միասին ըդամենը մի տասնհինգ տող եք կարդացել իմ այս գործից:

Համախոհնե՜ր, տաք վե՜ճ, փշե՜ր, խայթոցնե՜ր, կասկածնե՜ր, հարձակու՜մ, սայթաքե՜լ, Կոելիո՜, բուն ասելի՜ք...

Ցավոք ես ստեղծագործողի անկյունում ներկայումս այնքան ժամանակ չեմ ծախսում, որքան որ կուզեի ծախսել, քանի-որ ունեմ ժամանակի սղություն, իսկ ակումբում գտնվածս ժամերին էլ այնքան հոգնած եմ լինում, որ ինձ սովորաբար չեմ թույլատրում այդ պահի հոգեվիճակով կարդալ գրական ստեղծագործություններն ու կարծիք կազմել: Հատկապես սա վերաբերվում է պոեզիային, որը հիմնականում շրջանցում եմ: Բայց ահա այս թեման ու դու իմ հետաքրքրությունը շարժեցիք:

Ինչու՞:
Շատ պարզ:
Երբ ես տեսնում եմ որ կա ստեղծագործության մասին գնահատական՝ բացասական գնահատական, իսկ ստեղծագործողը համառորեն, թեև պետք է խոստովանեմ, որ շատ դիպլոմատիկ, քաղաքավարի ու գրագետ ձևով այդ բացասական գնահատականին անընդհատ հակադրում է իր տեսակետը, որ դու փշոտ ես, դու խայթում ես, «Օ՜, մենք վաղուց ենք սովոր այս խայթոցներին, առավել քան 2000 տարի», և այլն, և այլն, և այլն (ես քննարկումները հաճախ կարդում եմ), ահա այդ դեպքում իմ մոտ առաջանում է խիստ բնական հետաքրքրություն ու ուզում եմ հասկանալ, թե ինչի մասին է խոսքը: Խոստովանում եմ, կարդացել ոչ երեք տող, այլ մի փոքր ավելի, ասենք 20-30 տող, կարդացել եմ զոռով, որ տեսնեմ, գուցե ինչ-որ բան փոխվու՞մ է, ստանդարտ շարված տողերը հանկարծ ընդունու՞մ են իրական բանաստեղծական տեսքը, գուցե հանգե՞րն են սիրունանում, գուցե ավելի մեղեդայի՞ն է դառնում, գուցե հայտնվում են խորը մտքե՞ր, գուցե գեղեցիկ պատկերնե՞ր են կառուցվում, գուցե ես մեջ գտնում եմ փնտրա՞ծս... բայց ավաղ, ինչպես 3-4 տողն էր, այնպես էլ 20-30 տողն էր: Ու ես շտապեցի կատարել իմ սարկազմիկ գրառումը, որում պարփակված էր այս ողջ ասածս: Ես գուցե չգրեի: Չգրեի, եթե ստեղծագործության մասին գնահատականները՝ բացասական գնահատականները, ընդունված լինեին նորմալ: Ի՞նչ իմաստ կունենար գրելս, եթե մեկն արդեն գրել էր և դուք գրած լինեիք օրինակ «Ինձ վշտացնում է, որ չեք հավանել, բայց շնորհակալ եմ կարծիքի համար»: Կամ «Գիտեք, ես չեմ համարում, որ ախմախություն է, բայց շնորհակալ եմ, որ ստեղծագործությանս վրա ժամանակ եք վատնել», կամ...

Ու ի վերջո ելակետը եղավ ընթերցողին ասելը, որ նա ՊԻՏԻ կարդա լրիվ, ոչ թե 4-5 տող, որովհետև անգամ Կոելիոյին մարդիկ երբեմն դժվար են կարդում: Այս զուգահեռը եղավ վերջին դրվագը, որ ես ստիպված լինեմ իմ կարծիքը գրելու, որպեսզի ասեմ, բարեկամս, ես համարում եմ, որ դուք գրում եք չափազանց պարզունակ ու ես չեմ կարող լինել Ձեր ընթերցողը: Ներեցեք: Բայց, Ձեր ստեղծագործությունները չեն հատում իմ չափանիշներով դրականի սահմանը: Ես չեմ տեսնում դրանցում քննարկելու բան: Ես տեսնում եմ միայն դրանց որակի մասին կարծիքս հնչեցնելու կարիք: Բայց Դուք գրեք, բարեկամս, որովհետև կապ չունի ես կընթերցեմ Ձեզ, թե ոչ: Կարևորն այն է, որ դուք իմանաք, որ ես չեմ ընթերցի: Իսկ ուրիշը գուցե և Ձեր տողերում կգտնի իրեն դուր եկածը: Ուրեմն գրեք նրա համար: Գուցե նա ձեր գրածից ինչ-որ բան ստանա: Բայց ինձ ինչ-որ բան տալ չեք կարող: Չի ձգում Ձեր ստեղծագործությունն այդքանին:

[CactuSoul]

ԳԻՆԻ ԽՄԵԼՈՒ ԱՌԱՋԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ

Վստահիր ինձ, խնդրում եմ, երբ հարցը գլխավորի մասին է....

Ինձ թվում է՝ թեման է սխալ ընտրված, թե չէ՝ նորմալ է:

[Sambitbaba]

Շինարարի խոսքերից

ակնկալում էի հերթական կրոնական մոլեռանդի հետ բախվել

Ի սկզբանե ցանկանում եմ բոլորին ասել. այն օրից (մեկ ամսական էի), ինչ ծնողներս կնքեցին ինձ, այդպիսին էլ մնացել եմ` քրիստոնիա: Ոչ մի աղանդի չեմ պատկանում, ոչ մի փոքրամասնության կամ գունավորության չեմ պատկանում, բուդդիստ կամ հինդուիստ էլ չեմ, չնայած` հարգում եմ. այդ կողմից ինձ ավելի մոտ են Յոգանանդայի ուսմունքն ու թեոսոֆիան: Ցանկության դեպքում կարող եք նույնիսկ հավատացյալ էլ չհամարել, քանի որ ունեմ իմ կոնկրետ համոզմունքը. բավական է Աստծոն հավատալ: Ժամանակն է Աստծոն ճանաչել: ՈՒրեմն, երևի ավելի ճիշտ կլիներ ինձ բնութագրել այսպես. ձգտում եմ դառնալ "ճանաչացյալ":

եթե դա գրած լիներ Երգ երգոցի հեղինակը այն ժամանակներում, կարելի էր խոնարհվել, բայց այսօր՝ քսանմեկերորդ դարում այդպիսի լեզվով ստեղծագործությունը ժամանակավրեպ է փոքր ինչ, դե մի չորս-հինգ հազար տարով ուշացած

Այդ Դուք ասացիք: Իսկ ես կցանկանայի ավելացնել, որ նա ոչ միայն "Երգ Երգոցն" է գրել, այլ նաև "Առակացն" ու "Ժողովողը", էլ չխոսենք կաբբալիստական "Բանալիների" մասին, որոնք նույնպես նրան են վերագրվում: Պոետների պոետը, իմաստունների իմաստունը: Այդ Ձեր ասած հազարամյակների ընթացքում էլ ով ասես, որ չի փորձել կրկնօրինակել նրան. Ռենանից ու Պապյուսից սկսած` Պուշկինով ու Պաստերնակով վերջացրած: Բոլորի միայն անուններեը գրելու համար էջեր են հարկավոր... Մարդիկ մինչև այսօր հազար ձևի փորձում են վերծանել նրա ասածները, իսկ Դուք իմ չնչին գրվածքը համեմատում եք Մեծն Սողոմոնի գործերի հետ... Ես չգիտեմ, թե ինչ ասեմ: Երևի միակ բանը, որ կարելի է այստեղ հիշել, դա հենց իր` Սողոմոնի խոսքերն են, որոնք, հուսով եմ` Դուք հիշում եք, նա գրել էր իր մատանու ներքին պատին. "Այդ էլ կանցնի":
Սիրելի Շինարար: Վատ չմտածեք, խնդրում եմ, իմ այս տողերի վրա: Ես իրոք որ շնորհակալ եմ Ձեր խրախուսանքի համար, ձեր` հետաքրքիր զրուցակից գտնելու հույսերի ակնարկի համար (կաշխատեմ արդարացնել Ձեր հույսերը): Եվ սակայն, երբ ես կարդում եմ փթած լոլիկների մասին, չեմ կարող չհիշեցնել մեկ այլ համեմատություն, որ. մրոտ քարածուխի բարակ շերտի տակ երբեմն ոսկու հսկայական պաշարներ են թաքնված լինում:
Եթե քո ճանապարհին մի բան է ընկած ու դու, նրա վրա ուշադրություն չդարձնելով` անցնում-գնում ես, - դու իհարկե, ոչինչ չես կորցնում, բայց շատ հնարավոր է, որ մի լավ բան չգտնես...

դրանից դուրս ցանկացած քննարկում թեմայից դուրս է

Այս հարցում Դուք, ինչ խոսք, որ շատ ճիշտ եք: Ես դա հաշվի շէի առել: Ներողություն:

[Ohanyan]

Կարդացի մեծ հաճույքով, բավականին հետաքրքիր մեկնաբանություն էր մանավանդ ավարտը. նկատի ունենանք Աստվածաշնչյանին հակոտնյա լինելու առումով… հավելեմ նաեւ, որ շատ լավ պատկերներ եք ստեղծում, դրանք նույնիսկ տեսողական են, իսկ դա ինքնին զգայարանների վրա ազդում է՝ ստեղծելով որոշակի հուզականություն… տեմպը պահում եք, գործի մեջ զգացվում է երաժշտականություն… մի բան էլ՝ ծառին երեք նշումների պահը յուրօրինակ սիմվոլիկա էր… կարծում եմ հաջողված գործ է, մանավանդ որ սկզբից մտածեցի, թե Իսահակյանի «Լիլիթ »հետո դժվար ասելիք լինի ու պարզվեց փաստորեն............. ասելիք դեռ կար

[Sambitbaba]

Կարդացի մեծ հաճույքով...

Սիրելի Օհանյան! Ձեր տողերն ինձ անսահման ուրախություն պատճառեցին, շնորհակալություն: Ճիշտն ասած, սկսում էի մտածել, որ երևի սխալվել ենք ես և Ինանան, ինչպես նաև իմ մի քանի մտերիմները, ում որ կարդացել էի "Խնձորների Հոր Միտքը": ՈՒրեմն, ամեն ինչ ավելի հասկանալի է ու հասարակ: ՈՒ չեմ կարող այստեղ չհիշել մի շատ խելացի մարդու միտքը. ինչ-որ մի բանի մասին մի խոսք ասելուց առաջ դատարկիր քեզ, - քո "իմաստությունից", "գիտելիքներից", ինքնասիրությունից (ամբիցիա): Դա կբացի քո սրտի աչքերը:
Մի երկու բան ցանկանում եմ ասել գործի վերաբերյալ: Բայց քանի որ արդեն մի քանի օր է` ՆանՍ-ը պատասխանիս է սպասում, ավելի լավ կլինի ես նրան պատասխանեմ, ու դա Ձեզ էլ կվերաբերվի: Հուսով եմ, դեմ չեք:

[Sambitbaba]

Սիրելի ՆանՍ! Ներող եղիր, որ երկար ուշացումով եմ պատասխանում` շատ զբաղված էի վերջին օրերը: Իսկ պատասխանել ցանկանում էի, քանի որ քո հարցերն իրոք կարիք ունեն պատասխանի: Շնորհակալություն այդ հարցերի համար

Որ ճիշտն ասեմ, արդեն 3-րդ անգամն եմ ուզում կարդալ էն առաջին ստեղծագործությունդ, որ հասկանամ քեզ, բայց էլի չեմ կարողանում: Քեզ մոտ միանգամից եկած , ասենք, 5 տեսակի միտքը դու 2 բառով ես բացատրում , ու անհասկանալի մի բանա ստացվում:

Երևի իրոք իմ մեղքը կա դրանում` դու ճիշտ ես, այս գործը շատ սեղմ է ստացվել: Բայց, հասկանում ես ՆանՍ, բանաստեղծությունը գրելուց հետո, ես ինքս փորձեցի պարզաբանել որոշ հարցեր, որոնք որ ինձ անհասկանալի թվացին: Չստացվեց: Շատ չարչարվելուց հետո ես հասկացա. այս գործը տրվել է ինձ գրել մի կոնկրետ բանի համար: Այդ բանը մարդուն ստեղծելու դրդապատճառին նոր մոտեցումն է: Թող չտխրի հարգելի Ստեգոզավրը, բայց դա իրոք որ նոր մոտեցում է. հնարավոր է, որ ինչ-որ մեկն արդեն "տեսել է", բայց ես չեմ հիշում, թե ինչ-որ մեկն ասել է:
Խոսքս վերջաբանի մասին է, ինչին որ մենք կհասնենք իր հերթին: Հիմա խոսենք սկզբից...
Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ Աստված ցանկացավ ճանաչել Ինքն Իրեն` փորձով: Որովհետև միայն հասկացական մակարդակի վրա, ինչ էլ ուզում է լինի` լավագույն դեպքում կարող է գիտելիք լինել, այլ ոչ թե ճանաչում: Նույնիսկ եթե դա Աստված է: Իսկ ճանաչումը գալիս է միմիայն փորձի միջոցով: Ֆի-զի-կա-կա-նաց-ված: Նշանակում է, Աստված որոշեց ֆի-զի-կա-կա-նա-նալ: Եվ այստեղից էլ` Ադամը, ֆիզիկականացած Աստված:
Առաջին անհաջող փորձս էր բացահայտել այս միտքը` չստացվեց: Գրելու պրոցեսում ինձ համար (ի՛նձ համար)բացահայտվեց այդ երկու անունների նշանակությունը: Եվայի մասին` հետո: Հիմա` Ադամը, առանց Աճարյանի բառարանի:
Ադամ` նշանակում է. Ադ-Ամ; Այդ-Ամ; Այդ-Եմ; Ես` Այդ Եմ; Այդ Ես Եմ: Այդ Ես Եմ` Աստված: Անգլերենի գիտակները կարող են համեմատել. "Add: I Am."
(Ես հայագետ չեմ, բայց ինձ թվում է, որ ստացվում է, որ հայերենը առաջնահերթ լեզու է...)
ՈՒրեմն, ստեղծելով Ադամին, Աստված ֆիզիկականացավ: Բայց տես, թե ինչ ստացվեց: Ադամն ասում է, որ. "Խնձորների Հայրն իրեն մի բան ասաց, բայց ինքը ոչինչ չհասկացավ": Այսինքն, Ադամը` առանց Եվայի, դա Աստծո "անգիտակցությունն" էր":
Սա էլ ես փորձեցի բացատրել: Էլի չստացվեց: ՈՒ ես հասկացա, որ պատահականություն չի այդ չստացվելը: Պատկերացրու, եթե ստացվեր... Քանի՞ ամիս ես պետք է գրեի այս ամենը մի գործի մեջ ամփոփելու համար... Իսկ այս պահին իհձ պետք էր ասել այն, ինչ պե՛տք է ասվեր:

Ինձ դուր եկավ Եվա անվան հետ կապված քո միտքը

Ինձ էլ է շատ դուր գալիս: Եվ այս միտքն անմիջականորեն կապված է Օհանյանի նկատած "ծառին երեք նշումների պահի", այսինքն` այն երեք ֆիզիկականացված գալարների - հետ: Ամեն անգամ արտահայտված "ա"-ն` Աստծո համար հաստատումն է Իր մտադրության իրավացիության: Եվ որպես դրա հաստատում, Նա` Աստված, աստիճանաբար կերպարանավորվում է օձի տեսքով (երեք գալարները):
"ա" տառը մեր առաջին տառն է` առաջնահերթ տառը: Նկատիր, թե ինչպիսին է նրա կառուցվածքը. երեք մասնիկներից յուրաքանչյուրը սկսվում է երկնքից, թեթևակի դիպչում է երկրին ու անմիջապես նորից երկինք է բարձրանում... Մի՞թե դա չէ մեր գիտեցած "աստվածային երրորդության" ապացույցը` ֆի-զի-կա-կա-նա-ցած: Ըստ ինձ` իհա՛րկե, ուրիշ էլ ի՞նչ: Փորձիր բաժանել այդ մասնիկներն իրարից: Ի՞նչ կստացվի: Ոչի՛նչ:
Ստացվում է, որ անիմաստ էր միայնակ Ադամը: Նա ընդամենը ամբողջից անջատված մի անիմաստ մասնիկ էր: Այդ պատճառով էլ եկավ "ա"-ն:
Կարծում եմ, սիրելի ՆանՍ, հիմա դու հեշտությամբ կարող ես շարունակել այս, մինչ այժմ քեզ անհասկանալի միտքը, ինչպես նաև կկարողանաս լուծել հետևյալ հավասարումը. 1 + 1 = 3:

էդպես էլ չհասկացա, թե ոնց Արարիչը, Երկնային Հայրը, խնձորների Հայրը... վերջում դարձավ օձ(գրել էիր, որ ուներ մարմնացած երկսայր լեզու և սողաց ծառից) ու առաջարկեց խնձորները Ադամին ու Եվային: Այ էդ մասը ինձ շատ հետաքրքիրա. դու ինչ? ես ցանկացել հասցնել ընթերցողին:

Իսկ ի՞նչ զարմանալի (կամ անհասկանալի) բան կա նրանում, որ Արարիչն արարում է իրեն օձի կերպարանքով: Չէ որ օձը, վերջապես, իմաստության սիմվոլն է, հավերժության սիմվոլն է: Նրանք, ովքեր չեն կարծում, որ այն բոլորին հայտնի սիմվոլի վրա գավաթին փաթաթված օձը` դա Հիպպոկրատի պաղպաղակ ուտող զոքանչն է, կհամաձայնվեն, որ օձը կարող է նույնիսկ առաողջության կամ բժշկության սիմվոլը համարվել: Քո Աստծո համար դա անհնա՞ր է... Իմ Աստծո համար` ոչ, Նրա համար անհնարին ոչինչ չկա՛:
Իսկ սրանով ցանկացել եմ ասել, իհարկե, այդ հենց Աստվա՛ծ էր իմացության խնձորների առաջարկողը; որ էլ ինչի՞ համար Աստված ստեղծեց մեզ, եթե ոչ ճանաչման; ուրեմն ինչու՞մ էր Արարման իմաստը:
Հ.Գ. Այս միտքը հենց նոր եկավ, չկիսվել չեմ կարող.
Բավակա՛ն է Իմացության Խնձորները դիտել որպես - անառակության խնձորներ:

[Sambitbaba]

Ինձ թվում է՝ թեման է սխալ ընտրված, թե չէ՝ նորմալ է:

???

---------- Ավելացվել է՝ 23:00 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 22:54 ----------

!!!

սիրելի բաբա, ես ևս ուզում եմ շեշտել, որ երբ խոսում ես, ասենք, քաղաքականության մասին, խոսքին չափածո տեսք տալը մի տեսակ…թեթևսոլիկություն է:

Սիրելի զավր, իհարկե, շնորհակալ եմ գործս ուշադրության արժանացնելու համար: Ես դեռ նույնը չեմ հասցրել անել քո ստեղծագործությունների հետ, բայց խոստանում եմ` կանեմ:
Առայժմ ցանկանում եմ նշել, որ ինչ խոսք, որ Էյզեյնշտեյնի փորձը` Մարքսի "Կապիտալից" ֆիլմ սարքել, - անհաջողության մատնվեց, - միգուցե իրոք թեթևսոլիկություն էր: Բայց լավ, արի մոռանանք Հոմերոսին, արի համարենք, որ սխալմու՛նք է, Միլթոնը գոյություն անգամ չի ունեցել: Բայց ինչպե՞ս կարող ենք աչքիթողի անել մեր, հարազատ, սեփական, մեծագույն "թեթևսոլիկին"` Սուրբ Գրիգոր Նարեկացիուն: Թէ՞ ես սխալվում եմ, և չափածո չի "Մատյան ողբերգությանը"...

չափածոյի բաժնում տեղադրված գործը չափից ու ձևից զրկելը նույնպես ճիշտ չէ

Այս բանը դու առաջինը չես, որ ասում ես: Միգուցե ճիշտ խորհուրդ է, չգիտեմ: Բայց ներքուստ մի զգացողություն ունեմ, որ ուղղակի ամեն մեկն իր քանոնն ու մկրատն ունի չափածոին չափ ու ձև տալու, այսիքն` միայն իրեն յուրահատուկ ռիթմի զգացողությունը: ՈՒ դրան, ես չեմ կարծում, թե ինչ-որ տեղ կարելի է սովորել:

Թույլ տուր խորհուրդ տալ. Մի ձգտիր ամեն ինչ միանգամից ասել, հետո ասելիք չես ունենա:

Թույլ տուր մի խորհուրդ էլ ես տամ: Եթե Աստված միանգամից երեք միտք է տվել, - միանգամից երեքն էլ օգտագործիր: Քանզի հնարավոր է, որ Նա քեզ փորձում է. կարո՞ղ ես արդյոք միանգամից երեք միտք օգտագործել: ՈՒ ոչինչ, եթե այնքան էլ հաջող չի ստացվի առաջին անգամ: Նա գիտի, որ հաջորդ անգամ ավելի լավ կստացվի: Իսկ եթե օգտագործես մեկը միայն, իսկ երկուսը դնես գրպանդ` հետո օգտագործելու համար, - ուրեմն. ա)Աստված նոր միտք չի տա քեզ այնքան ժամանակ, քանի դու դեռ այն երկու հինն էլ չես օգտագործել;
բ)հաջորդ անգամ քեզ միայն մի միտք կտա, քանի որ դու մեկ-մեկ ես Նրա տված մտքերն օգտագործում: Իսկ այն երկու ավելացած մտքերն էլ ինձ կտա, քանի որ գիտի արդեն, որ ես կարողանում եմ մի քանի մտքեր իրար հետ օգտագործել...

Ես, օրինակ, կուզենայի, որ Հիսուսը մարդկանց սովորեցներ ոչ թե երեք, այլ, գոնե, երեք հազար տարի:

Իսկ մի՞թե մեղքը Հիսուսինն է, որ մարդիկ կարծում են, որ Հիսուս սովորեցնում է իրենց ոչ թե երեք, այլ արդեն երկու հազար տարի:

[Արամ]

???

չստացված հեգնանք

[Sambitbaba]

Իսկ մի՞թե մեղքը Հիսուսինն է, որ մարդիկ կարծում են, որ Հիսուս սովորեցնում է իրենց ոչ թե երեք, այլ արդեն երկու հազար տարի:

Այս միտքը ճիշտ կլինի կարդալ հետևյալ կերպ.

- Իսկ մի՞թե մեղքը Հիսուսինն է, որ մարդիկ կարծում են, որ Հիսուս սովորեցրել է իրենց երեք, այլ ոչ արդեն երկու հազար տարի:

[ՆանՍ]

Սիրելի ՆանՍ! Ներող եղիր, որ երկար ուշացումով եմ պատասխանում` շատ զբաղված էի վերջին օրերը: Իսկ պատասխանել ցանկանում էի, քանի որ քո հարցերն իրոք կարիք ունեն պատասխանի: Շնորհակալություն այդ հարցերի համար

Իրոք, շատ հետաքրքիր ես վերլուծում, բայց հենց նոր մի բայց էլ ինձ մոտ առաջացավ. Եթե Աստված իրեն ներկայացրել է օձի տեսքով, էդ դեպքում ինչու? է Աստվածաշնչում սատանային ներկայացվում օձի տեսքով, նա էլ ոչ պակաս խելացի է`բացասականի առումով, ու քո վերլուծելով ստացվում է, որ Աստված սատանան է

[Sambitbaba]

Իրոք, շատ հետաքրքիր ես վերլուծում, բայց հենց նոր մի բայց էլ ինձ մոտ առաջացավ. Եթե Աստված իրեն ներկայացրել է օձի տեսքով, էդ դեպքում ինչու? է Աստվածաշնչում սատանային ներկայացվում օձի տեսքով, նա էլ ոչ պակաս խելացի է`բացասականի առումով, ու քո վերլուծելով ստացվում է, որ Աստված սատանան է

Աստված սատանան չէ, Աստված Նա է, ով մեզ տվեց իմացության խնձորները: Իսկ մենք` իմացության խնձորների տվողին անվանեցինք սատանա: Աստված էլ, իր խոստման համաձայն` ի կատար ածել մեր բոլոր ցանկությունները, ասում է. "Ինչպես կցանկանաք: Ցանկանում եք սատանա՞, - թող լինի՛ սատանա": Եվ դա կլինի սատանա ընդամենն այնքան ժամանակ, որքան որ մենք ենք ցանկանում: Իսկ հենց որ ցանկանանք, որ այդ խնձորները տվողը լինի Աստված, - կլինի Աստված: Այդպես է ամեն ինչ: Եթե դու ցանկանում ես, որ ես լինեմ քո բարեկամը, ուրեմն ես քո բարեկամն եմ: Թշնամի՞դ. ուրեմն ես քո թշնամին եմ ու որքան էլ ջանամ, չեմ կարող փոխել քո ցանկությունը: Քանի դեռ դու ինքդ չես փոխել այն...

---------- Ավելացվել է՝ 21:26 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 21:22 ----------

Աստված սատանան չէ, Աստված Նա է, ով մեզ տվեց իմացության խնձորները: Իսկ մենք` իմացության խնձորների տվողին անվանեցինք սատանա: Աստված էլ, իր խոստման համաձայն` ի կատար ածել մեր բոլոր ցանկությունները, ասում է. "Ինչպես կցանկանաք: Ցանկանում եք սատանա՞, - թող լինի՛ սատանա": Եվ դա կլինի սատանա ընդամենն այնքան ժամանակ, որքան որ մենք ենք ցանկանում: Իսկ հենց որ ցանկանանք, որ այդ խնձորները տվողը լինի Աստված, - կլինի Աստված: Այդպես է ամեն ինչ: Եթե դու ցանկանում ես, որ ես լինեմ քո բարեկամը, ուրեմն ես քո բարեկամն եմ: Թշնամի՞դ. ուրեմն ես քո թշնամին եմ ու որքան էլ ջանամ, չեմ կարող փոխել քո ցանկությունը: Քանի դեռ դու ինքդ չես փոխել այն...

P.S.Ահագին գրել էի այս մասին, ցավոք` ջնջվեց: Ինչ արած... Եթե կարողանամ վերականգնել, ավելի ուշ կտեղադրեմ:

[ՆանՍ]

Անկեղծ եմ ասում՝ հարգում եմ քո կարծիքը, սակայն չեմ կարող չարտահայտվել. դու ասում ես, որ Աստված սատանան չի,Աստված Նա է, ով մեզ տվեց իմացության խնձորները, էդ դեպքում Աստվածաշնչում ներկայացված օձի կերպարը, որը բնորոշված է սատանային, դու հերքում ես, այսինքն էդ գրքում սխալ է գրված , թյուր տեղեկություն է , էն դեպքում, երբ Աստվածաշունչը Աստծո խոսքն է՝գրի առնված մարգարեների միջոցով… Իսկ նրանք ինչու՞ պետք է Աստծո խոսքը սխալ ներկայացնեին:Սա բերումա մի բանի, որ նշանակումա, թե դու նոր մարգարե ես, ու նոր տեղեկատվություն ես մեզ հայտնում Իր միջոցով, որ էէէէէէն ժամանակ ուրիշ բանա ասել, իսկ հիմա դրա բացատրությունը այլ կերպ է սահմանում.......???????????

[Sambitbaba]

Անկեղծ եմ ասում՝ հարգում եմ քո կարծիքը, սակայն չեմ կարող չարտահայտվել. դու ասում ես, որ Աստված սատանան չի,Աստված Նա է, ով մեզ տվեց իմացության խնձորները, էդ դեպքում Աստվածաշնչում ներկայացված օձի կերպարը, որը բնորոշված է սատանային, դու հերքում ես, այսինքն էդ գրքում սխալ է գրված , թյուր տեղեկություն է , էն դեպքում, երբ Աստվածաշունչը Աստծո խոսքն է՝գրի առնված մարգարեների միջոցով… Իսկ նրանք ինչու՞ պետք է Աստծո խոսքը սխալ ներկայացնեին:Սա բերումա մի բանի, որ նշանակումա, թե դու նոր մարգարե ես, ու նոր տեղեկատվություն ես մեզ հայտնում Իր միջոցով, որ էէէէէէն ժամանակ ուրիշ բանա ասել, իսկ հիմա դրա բացատրությունը այլ կերպ է սահմանում.......???????????

Սիրելի ՆանՍ, այնտեղ չի ասված, թե օձը` դա սատանան է: Իսկ թե ով ինչ է կարծում ու ինչ է ենթադրում, դա արդեն ուրիշ հարց է: Եթե խոսենք այդ ենթադրությունների մասին, այստեղ արդեն ես էլ, դու էլ, իրավունք ունենք ընդունել այն ենթադրությունները, որոնք որ հարմար կհամարենք: Ինկվիզիցիան էլ, օրինակ, իր "ենթադրթյուններով" հանդերձ, տես, թե ինչ փորձանք էր մարդկության գլխին քանի հարյուր տարի:
Ես, օրինակ, ամբողջ կյանքումս չեմ կարողացել հաշտվել նրա հետ, որ իմ Հայր-Աստված կարող էր ինձ համար դժոխք ստեղծել: Այսօր ես արդեն հաստատ համոզված եմ, որ Նա չի՛ էլ ստեղծել դժոխքը: Դու օրինակ, կարո՞ղ ես քո երեխայի համար դժոխք ստեղծել, իր կյանքի ճանապարհին որտեղ էլ որ քո երեխան սայթաքի: Համոզված եմ, չե՛ս կարող: Ես էլ չե՛մ կարող: Եվ այդ չկարողանալով հանդերձ, ես էլ, դու էլ՝ մեզ լավ ծնողներ ենք համարում, ճի՞շտ է: ՈՒրեմն ինչո՞ւ ես կարծում, թե Աստված մեզանից վատ ծնող է...
Ի միջի այլոց, չմոռանամ ասել, որ Հռոմի անցյալ պապն ասաց, որ դժոխք գոյություն չունի: Իսկ ներկայիս պապն ասաց, որ սատանա գոյություն չունի: Բայց իմ համոզմունքները նրանց ասածի վրա չէ, որ կազմավորվել են, ես ուղղակի փաստացի մեջբերում կատարեցի:

Եթե Աստված մի բան է մտադրվել, ուրեմն այդ մտադրությունը պե՛տք է մի արդյունք բերի: Կոնկրետ այս հարցում` Աստծո մտադրությունն էր իմացության ծառը, ճի՞շտ է: ՈՒրեմն, ի՞նչը պետք է լիներ նրա բերած արդյունքը, եթե ոչ իմացությունը... ՈՒրեմն, էլ ո՞րն էր իմացության ծառի իմաստը:

[ՆանՍ]

Դու շատ հետաքրքիր նորություն հայտնեցիր, որը ես չէի լսել. էն մասին, որ Հռոմի պապերը հերքել են սատանայի ու դժոխքի գոյությունը ու, զուգահեռներ անցկացնելով քո ստեղծագործության հետ, տեսնում եմ` դու նույնպես հերքում ես դրանց գոյությունը,այսինքն`նեգատիվ չկա, բացասական չկա, օձը -Իմացություննա ինքնին, ու չարը գոյություն չունի: Ոչ.եթե կա դրական, չի կարող չլինել բացասականը, եթե կա բարին, ուրեմն` չարն էլ կա, թեչե դու ինչ? կիմանաս լավը որնա, եթե վատը չտեսնես:Ու էս աշխարհն էլ(էդ էլ իմ կարծիքով) Աստված կառուցելա թվերի հիման վրա. եթե (+) եղել ա , ուրեմն` (-) չէր կարա չլիներ, որովհետև ամեն ինչում բալանս պետքա պահպանվի: