Հորս, մորս ու վերջում էլ տատուս, պապուս արեւ

[Yellow Raven]

Սցենար համար 1

Ուսուցչարանում.

-Ընկեր Պետանյան, ի՞նչ եղավ, երդվեց՞ր վերջը…
-Իհարկե, երդվեցի, դա բոլորիս պարտավորությունն է, մեծն նախարարի հրամանն է:
-Ընկեր Պետանյան, բայց ախր դուք մինչև 30000-ով չգան ձեր մոտ չպարապեն 5 չեք դնում, հիմա ի՞նչ, էլ տենց չէ՞ք անելու:
-Արա,այ ընկեր Գևգեոզյան, սուտի բանա, երդվա գնա էլի:. Տնօրենի աչքը կմտնենք:
-Չէ, Պետանյան, բանս բուրդա... Ես աչքիս լեզուս կծեմ, չեմ սիրում սուտ երդում տալ, քրիստոնյա մարդ եմ:
-Ապեր դու ավելի լավա խաչ արա հետևդ, լեզուդ որ կծիր կարողա ջոկեն:
-Տենց էլ կանեմ...

[Շինարար]

նրանք, ովքեր դեմ են, կամ էլ՝ դեմ չեն, բայց ստիպված են ցույց տալ թե դեմ են, թող տապակվեն իրենց յուղի մեջ

Ինչու՞ այդքան դաժան, միայն այդ երդմանը դեմ լինելու համար ես արժանի եմ յուղի մեջ տապակվելու՞

[Tornado]

Ինչու՞ այդքան դաժան, միայն այդ երդմանը դեմ լինելու համար ես արժանի եմ յուղի մեջ տապակվելու՞

Դարձվածքները իրենց մեջ փոխաբերական իմաստ են պարունակում, պետք չի դրանց պրիմիտիվ տեսանկյունից նայել:

[Sophie]

«Ես` ընտրելով մատաղ սերնդի կրթության և դաստիարակության չափազանց պատասխանատու և պատվաբեր ճանապարհը, հանդիսավոր երդվում եմ` պատվով կրել Ուսուցչի բարձր և վեհ կոչումը: Երդվու՜մ եմ:
Իմ ստացած գիտելիքները, ստեղծագործական ողջ ներուժն ու հոգու ջերմությունն ամբողջությամբ նվիրել երեխաների կրթության և դաստիարակության գործին: Երդվու՜մ եմ:

Երդվում եմ` լինել արդարամիտ, բարի, իմ գործին նվիրված և այդպիսին էլ դաստիարակել իմ աշակերտներին, ամեն ինչ անել, որպեսզի նրանք մեծ կյանք մտնեն սեփական ժողովրդի և Հայրենիքի հանդեպ պատասխանատվության մեծ զգացումով: Երդվու՜մ եմ:
Երդվում եմ` ամեն ինչ անել, որպեսզի մեր երկրի համար դաստիարակեմ բարեկիրթ, հայրենասեր, սեփական ուժերին վստահ քաղաքացիներ: Երդվու՜մ ենք:
Երդվում եմ` բարձր պահել հայ դպրոցի սուրբ անունը: Երդվու՜մ ենք»

Ինչ անկապա: Սրա պատճառով շատերը կհարաժարվեն երևի ուսուցիչ դառնալուց: կյանքումս չեմ երդվել ու ընդհանրապես զզվում եմ էդ երդվել բառից: Դրա իմաստը չեմ հասկանում ու չեմ ընդունում: Գոնե կարելի էր խոստանալ ընդամենը :

[Շինարար]

Դարձվածքները իրենց մեջ փոխաբերական իմաստ են պարունակում, պետք չի դրանց պրիմիտիվ տեսանկյունից նայել:

Ես փոխաբերաբար էլ կիրառել էի, պետք չէր պրիմիտիվ տեսանկյունից նայել Իսկ իրականում հիմա մեր որոշում ընդունողները, ոչ միայն այս դեպքում, հենց քո ասածով էլ անում են, իրանք որոշում են՝ անկախ տրամաբանությունից, մենք էլ, ես, նաև դու, յուղի մեջ տապակվում ենք

[Tornado]

Հորս, մորս ու վերջում էլ տատուս, պապուս արեւ

Հա, մեկ էլ «պապուս», «տատուս» չէ, այլ՝ «պապիս», «տատիս»:

Ես փոխաբերաբար էլ կիրառել էի, պետք չէր պրիմիտիվ տեսանկյունից նայել Իսկ իրականում հիմա մեր որոշում ընդունողները, ոչ միայն այս դեպքում, հենց քո ասածով էլ անում են, իրանք որոշում են՝ անկախ տրամաբանությունից, մենք էլ, ես, նաև դու, յուղի մեջ տապակվում ենք

Ուրիշները` չգիտեմ, բայց ես հաստատ չեմ տապակվում, եթե ինչ-որ բան է տեղի ունենում մեր շուրջը, ուրեմն հենց էդպես էլ պետք էր:

Ինչու՞ այդքան դաժան, միայն այդ երդմանը դեմ լինելու համար ես արժանի եմ յուղի մեջ տապակվելու՞

Էստեղ ինչ փոխաբերական իմաստ կարելի է գտնել, գտնելու համար անհրաժեշտ է առնվազն պրիմիտիվ տեսանկյունից նայել, ինչը էդքան էլ հաճելի չի:

[davidus]

Ինչու՞ այդքան դաժան, միայն այդ երդմանը դեմ լինելու համար ես արժանի եմ յուղի մեջ տապակվելու՞

Չէ, էդ քիչ ա, դու պիտի գեհենում խորովվես...

Կողմ հաստատ չեմ, որովհոտև էս պահին ոչ մի արժեքավոր հիմնավորում չունեմ.... էն էլ Աշոտյանի կողմից պարտադրվող երդում

Բայց դե երդումն էլ պակաս կարևոր չի, նամանավանդ եթե երդվողը գիտակցում է դրա իմաստը: Բայց թե մեր նորաթուխ ուզուցիչներից քանիսն են հասկանալու դրա իմաստը, դժվարանում եմ ասել: Արդյունքում դուրս ա գալիս, որ էդ երդումը ընդամենը ինչ-որ բյուրոկրատական պարտադիր միջոցառում ա դառնում...

[Շինարար]

Հա, մեկ էլ «պապուս», «տատուս» չէ, այլ՝ «պապիս», «տատիս»:



Ուրիշները` չգիտեմ, բայց ես հաստատ չեմ տապակվում, եթե ինչ-որ բան է տեղի ունենում մեր շուրջը, ուրեմն հենց էդպես էլ պետք էր:




Էստեղ ինչ փոխաբերական իմաստ կարելի է գտնել, գտնելու համար անհրաժեշտ է առնվազն պրիմիտիվ տեսանկյունից նայել, ինչը էդքան էլ հաճելի չի:

Օքեյ, ուրախ եմ քեզ համար

[CactuSoul]

Հա, մեկ էլ «պապուս», «տատուս» չէ, այլ՝ «պապիս», «տատիս»:

Էդքան միանշանակ չի. ամեն ինչ կախված է նրանից, թե որ բառերն ես ուզում գործածած լինել՝ «պապ/տատ», թե «պապի/տատի»:

[Tornado]

Էդքան միանշանակ չի. ամեն ինչ կախված է նրանից, թե որ բառերն ես ուզում գործածած լինել՝ «պապ/տատ», թե «պապի/տատի»:

Իսկ որոնք ե՞ն ավելի ընդունելի: «Պապիս», «տատիս» ձևերը ճիշտ են: Հա, մեկ էլ եթե վերցնենք «պապի», «տատի» ձևերը, ապա կստացվի «պապիիս» ու «տատիիս»: Էդպես ավելի հաճախ են ասում:

[V!k]

նման հիմարություն հլը չէի լսել, կարդացի ու մինչև հիմա ծիծաղից ուշքի չեմ եկել

[Ժունդիայի]

Ինչու՞ են բժիշկները Հիպոկրատի երդումն արտասանում, որպեսզի փրկեն հիվադնեի կյանքը չէ՞: Ու քանի, որ մեր կրթական համակարգն այնքան «հիվանդ» է, դրա համար էլ ուսուցիչների երդման արարողակարգը ավելի քան անհրաժեշտություն է, ժամանակի պարտադրանք:

[ministr]

Նախարար ջան, «երդում» երևույթը դրանից հետո վերջնականապես կարժեզրկվի, ավելի լավ ա՝ թող չերդվեն

Ինչի երդումը նորա արժեզրկվել? Որ արժեզրկված չլիներ սենց հայտարարություն չէր անի:
Երևի ասել են էս ինչ պայծառ գլուխ ունես, կատակը չի հասկացել սրտին մոտիկա ընդունել ու հիմա գիտի ինքը դեմքա...

[Շինարար]

Մայրս պատմում է, որ իրենք փողոցում ամաչում էին իրենց ուսուցիչներին բարևել, ասում է՝ չէինք պատկերացնում, որ ուսուցիչը մեզ նման մարդ է, որ հաց է ուտում, բացարձակ հեղինակություններ էին ուսուցիչները… Գուցե դա էլ է ծայրահեղություն եղել, երևի այդդ աստիճան էլ պետք չի` լինի, ավելի ճիշտ է, երբ աշակերտը հեղինակություններ՝ այդ աստիճանի, չունենա, ազատ լինի իր մտածողության մեջ, ի վիճակի ու համարձակ չհամաձայնելու ուսուցչին, վիճարկելու ուսուցչի ասածը, սեփական մտահանգումներ անելու… Բայց գոնե այն աստիճան հեղինակություն պետք է լինի ուսուցիչը, որ երդվելու կարիք չունենա… Ուսուցչի հեղինակությունը բարձրացնելու կարիքը կա, բայց ոչ հեղինակություն խարխլող միջոցներով Սա նախագահի երդում չէ, ով երդվում է իր չափահաս ընտրողների համար… Ուսուցիչը երեխաների հետ գործ ունի… Գուցե մտածածս այնքան էլ լավ չկարողացա բացատրել, բայց բացարձակ անհեթեթություն եմ համարում այս երևույթը:

[CactuSoul]

Իսկ որոնք ե՞ն ավելի ընդունելի: «Պապիս», «տատիս» ձևերը ճիշտ են: Հա, մեկ էլ եթե վերցնենք «պապի», «տատի» ձևերը, ապա կստացվի «պապիիս» ու «տատիիս»: Էդպես ավելի հաճախ են ասում:

Ընդունելի ու անընդունելի չկա, երկուսն էլ կիրառելի են: Իսկ «պապիիս», «տատիիս» ձևերը սխալ են քերականորեն. երկու «ի»-ն հայերենում, որպես կանոն, հնչյունափոխվում է «ու»-ի:
(Օրինակ՝ քեռի. քեռուս տղան, վայրենի. վայրենու աչքերը, կանաչի-կանաչու համը, ևն)

Ինչ վերաբերում է ուսուցիչների երդմանը, պարզապես խեղկատակություն եմ համարում: Նաև, ըստ իս, սա կարող է դառնալ աշակերտների սանձարձակման ևս մի բարենպաստ պայման:

Միայն բավականաչափ ինֆանտիլ ուղեղում կարող էր նման միտք առաջանալ: Որ սեպտեմբերի 1-ին մի քիչ զվարճալի բան լինի, իրենց մակարդակի մարդիկ էլ «Հայլուր» նայեն ու ուրախանան: Ուրիշ իմաստ չեմ տեսնում: