20:25
22/III/1980թ.
Այդպես անցնում էին օրերը, շաբաթները:Ես նույնիսկ սկսում էի տխրել, երբ կիրակի օրերին չէի տեսնում քեզ, և ամբողջ օրը կարծես մթնած լիներ:
Ես, անկախ ինձնից, լիներ դա դասերից հետո, թե մինչև դասերը և թե նույնիսկ գործի գնալիս, միշտ իջնում էի ներքև: Եվ այդ ժամանակ էր, որ սկսեցի ինձ հաշիվ տալ դրա համար:
Ինչու էր այդպես ստացվում, ինչի համար էի ես այդքան կապված այդ տան հետ?
Հանրակացարանում էլ արդեն սովորել էին, որ եթե դուրս եմ գալիս կամ ուշացած եմ գնում, ապա այդտեղ եմ եղել:
Ես մտածում էի, որ մեր հարաբերությունները այլ ձևի կընդունեն և այլ կասկածների տեղիք կհանդիսանա: Սակայն էլ չէի կարող կտրվել, հեռանալ:
Այդքանից հետո չգիտեմ որ օրվանից և ինչպես, և ինչի համար ես փարվում էի քեզ, իբր թե կատակով. այնպիսի դրսևորումներ, որ չէր կարելի:
Այդ ժամանակ էլ իմ ականջին հասավ առաջին կասկածների ալիքը, սակայն անհայտ աղբյուրից և այնպես, որ ես չէի էլ կարող կասկածել ոչ ոքի:
Վերջապես Աստղիկենք գնացին պրակտիկա:Մենք ավելի հաճախ էինք մենակ մնում: Դա ավելի շատ ընկճում էր ինձ քան ուրախացնում, սակայն ես չէի կարող հեռանալ կամ չգալ:
Պատահականության զոհ չդառնալու համար ամեն ինչից խուսափում էի, ամեն ինչ այնպես զզվանքով ու համբերատար կուլ տալիս ու սպասում, որ կգա մի օր, և ես կմոռանամ իմ անցյալը, և ամեն ինչ նորից կսկսի իր հունի մեջ մտնել:
Երկար էի մտածում այդ մասին:
Այդ օրերին հաճախ էի ձեզ մոտ մնում գիշերները:Դա նույնպես ավելի շատ կասկածների տեղիք էր տալիս, քան մի այլ բանի:
Հենց այդ ժամանակ էր, որ իմ մեջ ինչ-որ մտքեր սկսեցին կայծկլտալ:Կարծես հանգած մոխրի մեջ թաքնված մի չհանգած կետ նորից հրդեհ էր սպառնում:
Այդ բոլորից ես այնքան վախեցա ու սարսռեցի, սակայն ոչինչ չէի կարող արտահայտել, այսինքն չէի ուզում, և նույնիսկ ես ինձ վրա էի կատաղում, երբ այդ մասին մտածում էի: Սակայն անկախ ինձանից, երբ մենակ էինք մնում, ես կարծես առիթը բաց չէի թողնում…
Դա հենց իմ բնավորության ամենախառը և շիլափլավ եղած շրջանն էր, երբ մի կողմից խույս էի տալիս ամեն ինչից, իսկ մյուս կողմից հինն իրենն էր առաջ մղում: Կարծես հենց այդ նորն էր, որը մի քիչ ծանրակշիռ էր դառնում, փրկեց ինձ ոտքից գլուխ մեղքի մեջ կորչելուց և ամեն տեսակ արարքների դիմելուց:
Ես հազիվ էի կարողանում խելքս գլխիս պահել: Եվ այդ ժամանակ սկսեցի ինձ ատել ամբողջ էությամբ և այնքան դաժան, որ հաճախ դասերից տուն չէի ուզում գալ, այլ դուրս գալուց թեքվել աջ և մինչև մոստը մի 200 մետր էր, իսկ այնտեղից ճանապարհն ուղղահայաց կլիներ մի 100-150 մետր…
Մեջբերել
Էջանիշներ