խոստովանություններ - նամակներ - օրագրային գրառումներ…

[einnA]

1980 թվական:
Մի իրական սիրո պատմություն, հոգու խոսք,ամեն ինչ ասելու, կիսվելու ցանկություն ու ահռելի մեծ սիրո տվայտանքներ, ոգու խռովք,դժոխային պահերի արտացոլանք,սիելու ու համբերելու մեծ կարողություն… ` ամփոփված մի քանի բլոկնոտի էջերում, որ հիմա ինձ այնքան հարազատ են:
Անուններից մի քանիսը փոխված են:
Բնագրից ոչ մի բառ չի կորել կամ ավելացվել:

Արայի ու Նարիի սիրո պատմության մասնիկները` Արայի խոստովանա-նամակա-օրագրային գրառումներից:

[einnA]

18/III/1980

Խնդրում եմ գրես ամեն ինչ. ինչ մտածել ես մինչև հիմա իմ մասին, և ընդհանրապես այն ամենը, ինչ ուզեցել ես ասել, բայց չես ասել, ինչ ես հիմա մտածում և ինչ խորհուրդ տալիս:
Եվ ընդհանրապես ամեն ինչ:
Բայց խնդրում եմ գրես ամեն ինչ անկեղծ ու առանց թաքցնելու: Ես քեզ մոտ երբեք չեմ նկատել, որ դու կյանքում կարող ես ստիպել մարդուն անել այն, ինչ դու չես ցանկանում և չես ուզում, սակայն դու չես նկատում ու չես էլ կարող նկատել, որ դու ստիպում ես ու չես էլ երերում:
Մինչև հիմա ես չեմ ստել ոչ մի անգամ, և չեմ թաքցրել քեզանից ոչինչ: Ես քեզ մոտեցա անկեղծ ու մաքուր հոգով և մինչև հիմա էլ դա այդպես է: Չգիտեմ դու ինչքանով ես հավատում և ընդունում այդ, բայց այդպես է:
Կներես, որ ես այսպես եմ մտածում, սակայն ես իմ ամբողջ ապրածս տարիներին այսքան տհաճ դրության մեջ չէի ընկել ու այսքան համբերատար եղել:
Երևի այս ամենը նրանից է, որ ես չկարողացա անել այնպես, ինչպես դու էիր ցանկանում: Ես այնքան թույլ տվեցի ինձ "ստորանալ" քո առաջ, որ դու սկսել ես չհավատալ: Դու չկարողացար համբերել իմ այդքան վստահությունը, որ ես թույլ էի տալիս քո հանդեպ:

Գրելուց չեմ հոգնում, կգրեմ անվերջ ու անդադար, առանց հանգստի, սակայն միշտ չէ, որ պետք է առաջինը գրել:

Բայց եթե կցանկանայիր ճիշտը իմանալ, ես առաջին օրվանից եմ զգացել քո այդ մտածածները, որ դու չես ուզում, և դա միշտ կրկնել ես ու կրկնել:
Ես ինձանից այդքանը չէի սպասում ու չեմ էլ կարող ներել, որ այսքան ժամանակ այդպես հիմար դրության մեջ եմ ապրել:

Իհարկե կյանքը քաղցր է, բայց երբ այն դու ինքդ ես դառնացնում…

Սա երևի լինի այն վերջին վկայականը, որ գոյություն է ունեցել մի այսպիսի պատմություն: Այնպես, որ խնդրում եմ գրել առանց վարանելու, որովհետև այն քեզ եմ տալու, երբ քեզանից հետո ես էլ լրացնեմ իմ խոսքը:
Կխնդրեի վերջում, որ եթե հիշում ես դեպքերի ռեալությունը և ժամանակը գրի այնպես, ինչպես մտածել ու գործել ես 28.XII.1978թ.-ից մինչև հիմա:

[einnA]

21:20
20/III/1980

Այո, ես այդպես էլ սպասում էի: Իհարկե, միանգամից ամեն ինչ չի տրվում մարդուն: Ինչպես կարելի էր նման երջանկության կորստից հետո նորից քեզ երջանիկ զգալ ընդամենը մեկ տարվա ընթացքում:
Չգիտեմ դու ինչպես կվարվեիր իմ փոխարեն նման ծանր դժոխային ապրումներից հետո, եթե հանդիպեիր մեկ ուրիշին, ինչպես կվարվեիր նման դեպքում չգիտեմ:
Սակայն ես չէի կարող այդ մոռանալ նույնիսկ եթե գտնվեի աներևակայելի երանության մեջ: Եթե ես այսքանը չեմ խոստովանել քեզ, ապա սխալված կլինեի:
Սակայն պետք է, որ ամեն ինչ ասած լինեմ:Իհարկե, միաժամանակ կխնդրեի չանցնենք դուք-ի, դա այդքան էլ համապատասխան արտահայտություն չի մեր հարաբերությունների մեջ:

Ես այդպես էլ սպասում էի, որ ես պետք է շարունակեմ այս “խոստովանությունները” , եթե կարելի այդպես բնութագրել:

Ես չեմ կարող միայն հիշել ճիշտ օրերը և ժամերը, իսկ մնացածը չի կարելի կյանքում մոռանալ:

Նախքան սկզբից սկսելը թույլ տուր ներողություն խնդրել այսօրվա համար, եթե գրածս ոչինչ չարտահայտի:
Այս սեմեստրի, կարելի է ասել առաջին 10 օրյակից հետո, ես չեմ կարողանում կենտրոնանալ նույնիսկ առօրյա երևույթների շուրջ, եթե չհիշեմ դասերը: Արդեն մի քանի շաբաթ շարունակ գիշերները չեմ կարողանում քնել այնպես, ինչպես պետք է մարդու գոնե ամենափոքր հանգստի համար:Ամեն օր նույն երևույթն ու նույն պատկերը: Ամեն գիշեր երազիս գալիս ես ու այնպես արհամարհական նայում, ծիծաղում ես ու հեռանում, այնքան հանգիստ, այնքան դանդաղ ու միշտ սպասողական և միշտ կրկնում ." մարդու կյանքում ամեն ինչ կպատահի”:
Միգուցե դա նրանից է, որ ես ամեն ինչ չափից դուրս եմ “պատկերացնում”, քան թե կլիներ իրականում:

Չգիտեմ Նարի, չգիտեմ ինչպես բացատրեմ այս:Ինձ հաճախ այնպես է թվում, թե ես ապրում եմ միայն երազում, և եթե արթնանամ ու բացեմ աչքերս, ապա ամեն ինչ կխաղաղվի, կհանդարտվի և այլևս չեն կրկնվի կամ շարունակվի այդ ամենը:

Իսկ վերջերս քեզ է միացել նաև Արամը: Այո, դժվար է այդ ամենը պատկերացնել և առավել ևս հարմարվել:
Այս ամենը գրում եմ ու կարծես աչքերիս առաջ նույն պատկերն է, նույն կրկնվող ու անփոփոխ պատմությունը, ամբողջ մեկ տարի…
Այս ամենն ինձ համար կրկնապատկվեց Արամի հեռանալուց հետո:
Դե եթե ցանկացել ես, որ ես գրեմ առաջինը, ապա կարելի է այս ամենը թողնել վերջին տողերին:

Եթե այդպես է, ապա կներես ինձ, որ սկսում եմ ավելի հեռվից...

[einnA]

...
Թե ինչպես եմ եղել մինչև բանակս և բանակում մինչև այդ չարաբաստիկ նամակիս ստանալը. ես արդեն ներկայացրել եմ կարծես:
Դրանից հետո իմ մոտ սկսեց մի ինչ-որ տարօրինակ օրինաչափություն ու ինչ-որ չար ու անտանելի երևույթ:Մի շաբաթ շարունակ տեղաշորից չէի բարձրանում, իսկ մի երկու շաբաթ գործի դուրս չէի գալիս:Ամեն ինչ կարծես կորած լիներ, անհետացած անվերջ հեռվում ու անվերադարձ:
Մի քանի անգամ փորձեցի պատահականության զոհ դառնալ, չհաջողվեց, վերադարձա տուն` մարմնիս վրա թողնելով միայն այդ դեպքերը հիշեցնող սպիներ:Տանը գամված մնացի ամբողջ մեկ ամիս, նույնիսկ հորեղբայրներիս տուն չէի գնում, միայն դուրս ու ներս ու տեղաշոր:Հետո կամաց-կամաց ոտս տնից դուրս քաշեցին ընկերներս:

Ինձ համար կրկնակի ծանր հարված եղավ, երբ հանդիպեցի նրա ամուսնուն “ընկերոջս”:

Մի երկու ամիս անցավ մինչև կարողացա ուժ գտնել մեջս համբերելու այդ ամենը և ներելու ու մոռանալու:

Հացհավաքի ժամանակ ստիպեցի հորս կոմբայն վերցնել, որպիսի նրա հետ միշտ դաշտերում լինեի և չտեսնեի ոչ ոքի, ոչ ոքի: Չնայած նրան, որ առավոտյան վեցին արդեն գործի էի լինում, սակայն ամեն օր տղաները գտնում էին ինձ ու համոզում ու հետևում: Նրանք միշտ վախենում էին, որ ես մի “դժոխային” պատմություն կսարքեմ կամ իմ գլխին կամ այդ ընտանիքի:Նրանց հաջողվեց ինձ հեռու պահել ամեն մի փորձից ու սարքովի պատահականություններից:
Ես ինձ ամբողջովին նվիրեցի ֆիզիկական աշխատանքին, որովհետև այդ դեպքում էր միայն, որ գործում էր ուղեղս և ոչ թե մյուս օրգաններս այդ նպատակին:
Տանը ինձ ստիպեցին նամակ գրել ծառայությանս վայրը` բնութագիր և երաշխավորագիր ձեռք բերելու համար: Ամեն ինչ այնքան արագ ու անսպասելի ստացվեց, որ չհասցրի աչք թարթել, երբ արդեն նստած էի զրոյի դասերին:
Կարծես ես չէի, որ մի քանի օր առաջ գործերս տվեցի, կարելի է ասել, որ նույնիսկ առանց հարցազրույց անցկացնելու լսարանից դուրս եկա ու հիմա դասի եմ եկել:
Ես կարծում էի, որ ամեն ինչ կհարմարվի, և ես էլ չեմ կարողանա ազատ ժամանակ գտնել դրա համար ու կամաց-կամաց կմոռանամ ամեն ինչ:

Ցավոք սրտի այդպես չպատահեց:

Ինձ կարծես ասեղների վրա նստացրած լինեին և ստիպել լռել և կարծես ամեն րոպե շշնջային ականջիս. “ Ատիր այդ սեռին, ատիր իր ամբողջ էությամբ”:
Ես այդպես երկար չէի կարող Կիևյանի մոստի մոտ համբերել, եթե չլիներ Տիգրանը: Ամբողջ օրերով կարծես հարբած լինեի: Քայլելուց նույնիսկ չէի կարող հավասարակշռությունս պահել: Դրա համար ես ինձ միշտ ստիպում էի լինել գոնե մեր ընկերներից մեկի մեկի մոտ, որպեսզի մի քիչ հանդարտվեի:

Կյանքն այնուամենայնիվ իրեն բարձրությունը կորցնում էր:

Չգիտեմ Նարի, թե որքան է հիշողությանդ մեջ մնացել մեր առաջին ծանոթությունը և ինչպես ես դու այն ընդունել, բայց ինձ համար կարծես դա ոչ մի նշանակություն չունենար:
Հիշում ես Նարինեի հետ նստած էիք, շուռ եկար ու ասացիր.
- Դու Տիգրանի եղբայրն ես?
Իսկ ես պատասխանեցի.
- Այո, իսկ դու Աստղիկի քույրն ես?
- Հա, - ասացիր դու ու շուռ եկար:

Դրանից հետո մենք մի քանի օր շարունակ ոչ մի բառ չփոխանակեցինք: Այդ ժամանակ ես դեռ չէի ճանաչում Վահանին: Ինձ ամեն կողմից ստիպում էին գալ ձեր տուն, որպիսի հանդիպեմ, ճանաչեմ, իմանամ բոլորին: Ես միշտ խոսք էի տալիս, որ հաջորդ օրը, դասերից հետո քո հետ կգնամ ուղիղ ձեր տուն:Բայց անկախ ինձանից այդ չէի անում:Կարծես ռեֆլեքս լիներ ինձ մոտ. առավոտը գալ դասի, դասերից հետո հանրակացարան և ոչ մի տեղ:
Այդպես շարունակվեց մինչև դու ինձ հրավիրեցիր տուն` կարծես հիշեցնելով, որ պետք է այսօր այդպես գնամ:
Առաջին անգամ ծանոթացրեցիր Սիլվային, որը մինչև այսօր էլ չի մոռացվում: Ծանոթացա Վահանի հետ: Սակայն դրանից հետո, կարծես ինչ-որ պարտականություն կատարած լինելով, չէի գալիս:
Հետո կարծես ամեն ինչ նույն բնույթով շարունակվեց:Մենք սկսեցինք օրական մի քանի բառեր փոխանակվել:Ես կարծես ինձ ինչ-որ բանով պատասխանատու զգացի այդ խմբում քո հանդեպ:Մեր հարաբերությունները կամաց-կամաց սկսեցին ավելի լայնանալ:Անցավ օրեր, շաբաթներ: Ես քեզ նայում էի ընկերոջ աչքերով և մոտենում առանց մտադրության: Այդ ամենն ավելի խիստ արտահայտություն գտան տղաների հետ մի քանի անգամ ընդհարվելուց հետո: Ես կարծես սկսում էի ինձ կշտամբել, որ քեզ մենակ եմ թողնում տուն գնալ:Այդպես ինձ կշտամբեց նաև Աստղիկը: Դրանից հետո ես սկսեցի քեզ ուղեկցել մինչև տուն:
Հիշում ես Նարի, որ ասացին գործերիդ մեջ սխալ են գտել, և դու տուն պիտի գնայիր: Եթե չեմ սխալվում դա հունվարի 12-ին էր: Ես կարդացի բլոկնոտդ ու ստորագրեցի քաղվածքներից մեկի տակ: Այդ ժամանակ ինձ թվում էր, թե ինձանից հեռանում ես ոչ թե դու, այլ ավելի հարազատ մի անձնավորություն, և որի հետ այլևս չեմ հանդիպի:Այդ ժամանակ ես այսպես չէի մտածում, ես չէի էլ մտածում, որ ընդհանրապես քեզ առաջարկություն կանեմ: Ես արդեն հարմարվել էի քո ներկայությանը և չէի կարող առանց քեզ տեսնելու սովորել: Ես կարծես ինչ-որ պարտավորություն վերցրած լինեի քեզ հետ սովորելու: Ես արդեն հեռանալու մասին էի մտածում քո հեռանալուց հետո, սակայն ամեն ինչ “բարեհաջող” ավարտվեց, և մենք նորից միասին էինք: Ես կամաց-կամաց սկսեցի ժամանակս քո ներկայությամբ անցկացնել:Ամեն ինչ կարծես այդպես էլ պետք է լիներ:Տիգրանն իր գործը թողեց իմ վրա, կարծես մտածված:Ամեն օր, երբ գործի էի լինում, գալիս էի և միասին էինք բարձրանում դասի:

Թույլ տուր այսօր այսքանով բավարարվել: Առանց այն էլ այսօր ինձ համար կարծես դժոխային լիներ:

Ժ. 23:00
20/III/1980թ.

[einnA]

20:25
22/III/1980թ.

Այդպես անցնում էին օրերը, շաբաթները:Ես նույնիսկ սկսում էի տխրել, երբ կիրակի օրերին չէի տեսնում քեզ, և ամբողջ օրը կարծես մթնած լիներ:
Ես, անկախ ինձնից, լիներ դա դասերից հետո, թե մինչև դասերը և թե նույնիսկ գործի գնալիս, միշտ իջնում էի ներքև: Եվ այդ ժամանակ էր, որ սկսեցի ինձ հաշիվ տալ դրա համար:

Ինչու էր այդպես ստացվում, ինչի համար էի ես այդքան կապված այդ տան հետ?

Հանրակացարանում էլ արդեն սովորել էին, որ եթե դուրս եմ գալիս կամ ուշացած եմ գնում, ապա այդտեղ եմ եղել:
Ես մտածում էի, որ մեր հարաբերությունները այլ ձևի կընդունեն և այլ կասկածների տեղիք կհանդիսանա: Սակայն էլ չէի կարող կտրվել, հեռանալ:

Այդքանից հետո չգիտեմ որ օրվանից և ինչպես, և ինչի համար ես փարվում էի քեզ, իբր թե կատակով. այնպիսի դրսևորումներ, որ չէր կարելի:

Այդ ժամանակ էլ իմ ականջին հասավ առաջին կասկածների ալիքը, սակայն անհայտ աղբյուրից և այնպես, որ ես չէի էլ կարող կասկածել ոչ ոքի:
Վերջապես Աստղիկենք գնացին պրակտիկա:Մենք ավելի հաճախ էինք մենակ մնում: Դա ավելի շատ ընկճում էր ինձ քան ուրախացնում, սակայն ես չէի կարող հեռանալ կամ չգալ:
Պատահականության զոհ չդառնալու համար ամեն ինչից խուսափում էի, ամեն ինչ այնպես զզվանքով ու համբերատար կուլ տալիս ու սպասում, որ կգա մի օր, և ես կմոռանամ իմ անցյալը, և ամեն ինչ նորից կսկսի իր հունի մեջ մտնել:
Երկար էի մտածում այդ մասին:
Այդ օրերին հաճախ էի ձեզ մոտ մնում գիշերները:Դա նույնպես ավելի շատ կասկածների տեղիք էր տալիս, քան մի այլ բանի:

Հենց այդ ժամանակ էր, որ իմ մեջ ինչ-որ մտքեր սկսեցին կայծկլտալ:Կարծես հանգած մոխրի մեջ թաքնված մի չհանգած կետ նորից հրդեհ էր սպառնում:

Այդ բոլորից ես այնքան վախեցա ու սարսռեցի, սակայն ոչինչ չէի կարող արտահայտել, այսինքն չէի ուզում, և նույնիսկ ես ինձ վրա էի կատաղում, երբ այդ մասին մտածում էի: Սակայն անկախ ինձանից, երբ մենակ էինք մնում, ես կարծես առիթը բաց չէի թողնում…

Դա հենց իմ բնավորության ամենախառը և շիլափլավ եղած շրջանն էր, երբ մի կողմից խույս էի տալիս ամեն ինչից, իսկ մյուս կողմից հինն իրենն էր առաջ մղում: Կարծես հենց այդ նորն էր, որը մի քիչ ծանրակշիռ էր դառնում, փրկեց ինձ ոտքից գլուխ մեղքի մեջ կորչելուց և ամեն տեսակ արարքների դիմելուց:

Ես հազիվ էի կարողանում խելքս գլխիս պահել: Եվ այդ ժամանակ սկսեցի ինձ ատել ամբողջ էությամբ և այնքան դաժան, որ հաճախ դասերից տուն չէի ուզում գալ, այլ դուրս գալուց թեքվել աջ և մինչև մոստը մի 200 մետր էր, իսկ այնտեղից ճանապարհն ուղղահայաց կլիներ մի 100-150 մետր…

[einnA]

... Սակայն հակառակի նման կամ դու կողքիցս չէիր հեռանում կամ ինչ-որ բան խանգարում էր:
Այդ օրերին կարծես ես ավելի տաքարյուն էի դարձել: Խմբում շատ հաճախ էի բռնկվում տղաների հետ` հատկապես Արայիկի և Գառնիկի:Չնայած ես զգում էի, որ ամբողջ խումբն էր կողքիս, բայց ես չէի էլ մտածում այդ մասին:Շատ հաճախ Անդոն կամ Արսենը կողքիցս չէին հեռանում` կարծես զգալով ամբողջ մտադրությունս:Նրանք հաճախ էին ինձ ստուգում ոտից գլուխ այն դեպքից հետո, երբ ես արդեն խբելու էի Արայիկին էլ, Գառնիկին էլ, եթե Անդոն չբռներ ձեռքս, և Արսենը դուրս չգար դեմս…

Դրանից հետո ես մտածեցի, որ դեռ կյանքին հրաժեշտ տալու համար ահագին ժամանկ կա:

Երբ մի օր եկա տուն, դու տանը չէի:Աստղիկը լվացք էր անում, մի որոշ ժամանակ երկուսս էլ լռում էինք` կարծես վախենալով խախտել լռությունը:Ես կանխագուշակում էի, որ նա ինչ-որ լուրջ բան ունի ասելու և հատկապես մեր մասին:
Այդպես էլ եղավ:Նույնիսկ նա էլ իր կարծիքը հայտնեց, նույն կարծիքը, որ մենք արդեն վաղուց հասկացել ենք իրար, և նա կարծես ուզում էր հաստատ իմանալ: Այդ ժամանակ ես չափս անցա և անպատվեցի բոլորին, բոլոր կասկածողներին և նույնիսկ ինձ նրանց հետ:

Այդտեղից դուրս եկա գլուխս կորցրած, նույնիսկ երկմտանքի մեջ` միգուցե դա իրոք այդպես է, և ես չեմ նկատել:

Հաջորդ օրը միասին խանութ էինք գնում:Ես ուզում էի ամեն ինչի մասին պատմնել քեզ, սակայն մտածում էի, որ դրանով կպղտորեմ մտքերը, և այն, որ նույնը անպայման քեզ հարցրած կլինեին:Սակայն առաջինը դու խոսք բաց արիր, և ես ամեն ինչ պատմեցի անկեղծորեն:

Անցան մի քանի օր, և նույն հարցը խմբում, իսկ հետո հանրակացարանում: Հարցնում էին ամեն տեղ, նույնիսկ Արամը:
Ես սկսեցի լուրջ հետևել ինքս ինձ:
Մինչև քննությունները մնում է մի քանի օր:Այդ օրը ես նորից պետք է ձեր հետ մենակ մնայի: Հիշում ես Նարի, երբ միշտ ուզում էի դուրս գալ տանից,միշտ ոտս կախ էի գցում և կարծես չուզենալով հեռանալ:
Ես արդեն զգում էի, որ այդ բոլոր կասկածներն իրենց ուրույն տեղը գտել են արդեն իմ հոգում:Ես զգում էի, որ դու կամաց-կամաց փոխվում ես աչքիս առաջ: Կամաց-կամաց ես ինձ կոտրված էի զգում իմ որոշումների մեջ:
Նման իրադրության մեջ ես չէի կարող հեռանալ քեզանից:Դա կնշանակեր հրաժեշտ տալ ամեն ինչին և բոլորին:
Այնքան էի ուզում մենակ մնալ օտար շրջապատում, անծանոթ միջավայրում, մի խավար անկյուն թեկուզ և տափաստանում:Ես նույնիսկ սկսում էի վախենալ ինքս ինձնից, երբ պատկերացնում էի, թե ինչ կլինի ինձանից հետո...
Դա ավելի ծանր զգացի իմ վրա, երբ քննություններին մենակ էի մնում:

Ես այլևս չէի կարող մարել իմ մեջ անընդհատ բորբոքվող կրակը` նորից '' ՍԵՐ'':

[einnA]

... Ես այդպես էլ երևի չկարողանայի հայտնել քեզ իմ զգացմունքները, եթե չգայի ձեր գյուղ:Ձեր տանը ես ինձ ավելի համարձակ էի զգում:Այլևս անհնար էր համբերել:Ես չէի կարողանում կենտրոնանալ:Չէի կարողանում ինքս ինձ տիրապետել հատկապես, երբ վերադարձանք քեֆից:

Հիշում ես Նարի մենք երկրաչափություն էինք պարապում ձեր տանը, երբ առաջին անգամ քեզ ձեռքերիս մեջ ամուր բռնած ասում էի.
- Չէ Նարի, այլևս չեմ կարող, չի ստացվում…
Իսկ դու փորձում էիր ինձ հեռու պահել ու կրկնում.
- Թող, հիմա ներս կմտնեն, կտեսնեն:

Ես ինձ այնքան ճնշված էի զգում, այնքան ընկճված, այնպես կաշկանդված, հատկապես երբ ասացիր:Իսկ դու ասում էիր այդպիսի բան չի կարող պատահել:
Ինձ մոտ ամեն ինչ կարծես շուռ էր գալիս, ամեն ինչ նորից ինչ-որ բան էր հիշեցնում անցյալից: Ես չէի կարողանում կողմնորոշվել, սակայն միակ բանը, որ մինչև հիմա էլ մնաց մեջս, դա անկեղծ լինելն էր և հոգու առավել մաքրությունը:
Արձակուրդները հազիվ մի կերպ անցկացրի:Ես ինձ սկսել էի չճանաչել և կասկածել: Ես ամեն դեպքում ձգտում էի քո կողքին լինել միշտ:Այնքան էի երազում մեր երջանկությունը:Ամեն ինչ այնքան գեղեցիկ, այնքան ջինջ ու մաքուր, այնքան նախանձելի էի պատկերացնում:
Սակայն դու համառորեն մերժում էիր ու մերժում:
Հազիվ մի քանի ժամ նստում էի դասի և դուրս փաղչում ինստիտուտի շենքից:Կարծես այն բանտ լիներ. լսարանն այնքան փոքր էր թվում, այնքան խավար ու տհաճ:Ես նստած տեղս կարծես խեղդվում էի, օդը սկսում էր չհերիքել:
Ավելի վատ` այդ բոլորը կրկնվում էր տանը: Եվ եթե չլինեին Սոնիկն ու Ռուբոն, ես երևի տուն չգայի նույնիսկ գիշերները:
Չնայած որ օրվա մեծ մասը ձեր տանն էի անցկացնում, սակայն մնացած ժամերն էլ տուն չէի գնում:Թափառում էի փողոցներով: Այնպես էի նախանձում հանդիպող զույգերին . թևանցուկ ման էին գալիս, զրուցում ու ծիծաղում:
Ես չէի կարող այդպես շարունակել:
Հունվարի քննություններն ինձ համար դարձան պրոբլեմ:Ես նույնիսկ չէի էլ ուզում մտածել այդ մասին: Ես ամեն կերպ աշխատում էի մենակություն, իսկ հակառակ դեպքում ժամերով պառկած էի մնում տեղաշորում ` չկարողանալով աչք փակել:

Այո, իմ մեջ արդեն դրվեց լինել-չլինելու լուրջ հարցը:

Եվ այսպես մինչև դեկտեմբերի 27-ը:Ես այդ օրը մենակ էի:Իսկ իրիկունը տուն չէի գնում, չնայած գիտեի, որ մերոնք կանհանգստանան:

Այդ օրը ես որոշել էի այլևս չլիներ. Եթե դա իրոք տանջանք էր քեզ համար, իսկ ես արդեն չէի կարող առանց քեզ…

[lili-4]

Շարունակություն կա?: Ու մի խնդրանք, եթե սա մենախոսություն չէ, այլ ստեղծագործություն, փորձի վերացականից անցնել ավելի իրական նկարագրության, որ ընթերցողն էլ կարողանա գլխի ընկնել, թե խոսքն ինչի մասին է: Սպասում եմ...

[einnA]

Շարունակություն կա?: Ու մի խնդրանք, եթե սա մենախոսություն չէ, այլ ստեղծագործություն, փորձի վերացականից անցնել ավելի իրական նկարագրության, որ ընթերցողն էլ կարողանա գլխի ընկնել, թե խոսքն ինչի մասին է: Սպասում եմ...

Շարունակություն կա:
Սա ստեղծագործություն չէ,սա ոնց որ վերնագրում է ասվում խոստովանություններ - նամակներ - օրագրային կարգի գրառումներ են:
Իրական մարդու կողմից գրված սրտի խոսքն է ուղղված սիրած էակին: Ի սկզբանե գրված է եղել նամակի ձևով, որ շարունակվի հակառակ կողմից, բայց շարունուկություն չի եղել, հետևաբար վերածվել է մենախոսության, որը մի փոքր էլ օրագրային-ին մոտ է ու, ինչպես ինքն է որոշ տեղերում նշել, որ սա նաև "խոստովանություն" է, դրա համար մի տեսակ խառը միքս է ստացվել...
Ես իմ կողմից ոչինի չեմ ավելացրել կամ պակասացրել, ուղղակի անուններն են փոխված: Գուցե վերացական է, որովհետև խոսվում է այնպիսի բաներից, որ ընթերցողը տեղյակ չէ, բայց հասցեագրված մարդը գիտի ինչի մասին է խոսքը:
Եթե կան հարցեր կապված մարդկան հարաբերություններից կամ ով ում հետ ինչ կապ ունի, խնդրեմ կարող եմ պատասխանել:
Ես մաս-մաս եմ տեղադրում, որովհետև մեկ օրվա գրածը շատ է, իսկ այն միանգամից տեղադրելը սխալ կլինի ու կարդալու համար իսկապես ձանձրացնել կարող է:
Խոստանում եմ շարունակությունները արագ կտեղադրեմ:
Ավարտը ... լավ կկարդաք կիմանաք

[unknown]

Էննի ջան շատ լավա գրված հավեսով բոլորը կարդալու եմ

[lili-4]

Խնդիր չկա, վատ տարբերակ չի, միայն թե չուշացնես..

[einnA]

... Դու ավելին` մտածել էլ չէիր կարող իմ մասին:Ես այդպես էլ դուրս էի եկել , սակայն երբեք մտադրություն չունեի այդ նստարաններից կամ ծառերից մեկի տակը մնալ:Դա կլիներ ավելի հեռու, այնպես, որ միգուցե երբեք չգտնեին ինձ:

Քո "խոստովանություններն" ինձ այնքան սառը թվացին, այնքան արհամարհական ու այնքան ողորմելի:

Ես ամբողջովին կորցրել էի ինձ:Եվ այդ օրվանից շարունակվեց այդ խառնաշփոթությունը:Դրանից հետո ես, իհարկե, այդքան էլ հեռու չգնացի իմ մտքերից. միայն քայլում էի նրանց կողքով:

Քո ամեն մի շարժումի մեջ ես հիշում էի իմ անցյալը, և այնքան ջերմ ու թարմ այն հիշեցնում էր ինձ իմ խոստումները, նրա միշտ զվարթ, ժպտացող տեսքը:Ես ինձ չէի հավատում, չէի կարողանում համակերպվել: Ես սկսեցի ավելի ու ավելի շատ մտածել քո մասին և միշտ համեմատություններ ու համեմատություններ, ու տխրում էի, երբ դու այդքան սառն էիր իմ նկատմամբ:

Ես այնքան էի սարսռում, երբ զգում էի, որ, իրոք, այս սերը երկկողմանի չի, և եթե դա այդպես էլ է, ապա այն շատ կաշկանդող էր, ավելի շատ հարվածող ու հալածող, քան թե գուրգուրող ու սիրող սրտերի մոտիկություն:Ես մտածում էի, որ դու այսպես ես վերաբերվում միայն վախից, միայն այն վախից, որ ես մի բան կանեմ: Այդ ժամանակ ես ինձ ավելի շատ սրիկա էի պատկերացնում, քան մարդու:

Դառնությունն օր օրի խեղդում էր ինձ:

Հատկապես ընկերական հավաքույթներ ժամանակ, երբ դու քեզ այդքան հեռու էիր պահում: Ես այլևս ոչնչի մասին չէի ցանկանում մտածել այդ պահին:Իհարկե, եթե մտածում ես, թե ինչքան մեծ հիմարություն է նմամ քայլի մասին նույնիսկ մտածելը, ապա նրա հետևանքները …
Ես համառորեն ձգտում էի խուսափել այդ մտքերից:

Այդքան ժամանակ միայն չկարողացա ինձ վերադարձնել իմ կողքին ու իսկական վերաբերմունքս ձեր սեռի նկատմամբ: Հակառակը. ես դարձա ավելի լռակյաց, ավելի համբերող ու վստահող, դարձա ավելի սառը ամեն ինչի նկատմամբ, նույնիսկ ինքս ինձ մոռանում էի հաճախ:Գործում էի հենց այնպես, իմիջիայլոց:

Այստեղ էր, որ սկսեց ինձ հետևել Արամը, ամեն քայլում, ամեն գործում:Կարծես նա նստած լիներ իմ մեջ ու ինքը կարգավորեր իմ ամեն մի քայլը:

Ես միշտ մտածում էր ու երազում, որ կգա մի օր, դու էլ առանց բացատրելու կհասկանաս կյանքը, և մենք մեզ երջանիկ կզգանք իրար կողքի և չենք առարկի ու վիճի ամեն մի հանդիպման ժամանակ, այլ դուրս կգանք, թրև կգանք միասին և կինո կամ թատրոն, երբ հոգնենք թափառելուց...

[einnA]

... Սակայն, ավաղ, դու միշտ կարծես առիթը բաց չէիր թողում ինձ մինչև կոկորդս մեղավոր ճանաչելու և պնդելու, որ մենք իրար չենք հասկանալու ամբողջ կյանքում և իրար չենք հասնի երբեք:

Իմ այնքան երկար բացատրությունները քեզ ոչինչ չէին տալիս:

Ես նորից սկսեցի մտածել վերջ տալու ամեն ինչին` իմ հետ միասին:Այդ ժամանակ կարծես դու կանխում էիր ինձ, կարծես ես արդեն կենդանի ռոբոտ դարձած լինեի ու ուրիշ ոչինչ:Ես միշտ աչքերիդ մեջ կարդում էի հակառակը. քո խոսքն ու գործը ինձ մոտ հակառակ բևեռներով էին ընդունվում, և դա էր միայն , որ ինձ հույս էր հաղորդում համբերել:Սակայն այդքանից հետո էլ ես չկարողացա անել այնպես, ինչպես պետք է լիներ իսկական սիրող մարդը իմ փոխարեն:
Հիշում ես Նարի երբ և որտեղ ենք մենք երբևիցե իրար հետ խոսել իսկական սիրող հոգիների նման կամ երբևիցե երբ հանդիպել ենք և առանց վիճաբանության հեռացել:
Այդ ամենն ինձ վրա ավելի ծանր տպավորություն էին թողնում : Դու սկսեցիր ինձ ավելի վատ դրության մեջ գցել. ամեն անգամ առաջին իսկ խոսքիդ ` արտահայտվելով '' ինչու ես եկել''…
Մայիսյան քննությունները նույնպես մի կերպ կարողացա հանձնել:Իսկ արձակուրդները…

Ես դեռ այդքան դառն ապրումներ չէի ունեցել:Կարծես բոլորն ինձ հակառակ գործեին:Ես ամեն կողմից ճնշված էի զգում:Մինչև կհասցնեի մտածել մեկի մասին, մյուսը հարվածում էր թիկունքից:

Ես որոշեցի զբաղվել սպորտով, որպեսզի օրերով տուն չգնամ, չմտածեմ, որ ինչու այսպես եղավ կամ ինչ կլինի դրանից հետո:
Սկզբում խաղացի գյուղի ֆուտբոլի թիմում, հասա որոշակի հաջողության:Ընդամենը մի քանի օրվա ընթացքում ես կարողացա վերադարձնել ինձ իմ հին խաղաոճը և շուտով հայտնվեցի շրջանի հավաքականում:
Ես ինձ ամբողջովին նվիրեցի սպորտին:
Քեզ գրած նամակի պատասխանը չստանալուց հետո ինձ մոտ նորից սկսվեց խառնվել ամեն ինչ:Ես նույնիսկ խաղերի ժամանակ հաճախ էի ենթարկվում տրամադրություններիս:
Վերջապես եկանք ձեր կողմերը:Ես թույտվություն խնդրեցի` հանդիպելու քեզ ընդամենը 2 ժամ:Սակայն չգիտեի ` ինչպես վարվեի:
Գյուղ եկա ամբողջովին կոտրված սրտով, չնայած նրան, որ ինչպես էլ լինի կգտնեմ քեզ և մտածում էի, թե ինչպես հանդիպել:Սակայն չկարողա ինձ լրիվ սթափեցնել քեզ հանդիպելիս:
Կարծես երեկ բաժանված լինեինք իրարից. այնքան սառը բարևեցիր և նույնիսկ ինքս սարսռեցի. միթե դա ես էի:Այո, դա ես էի և լրիվ կոտրված ու ջարդված ` և ֆիզիկապես, և հոգեպես: Դու, ճիշտ այնպես, ինչպես սովորական պատահական ծանոթներ, ընդունեցիր ինձ:Նորից դժկամություններով փոխանակվեցինք և ավելի կոտրտված ու ճխլված ես դուրս եկա` հույս ունենալով հասնել խաղին:Սակայն գնացի ճիշտ հակառակ ուղղություններով:Մինչև հրապարակ հասնելս ոչինիչ չէի զգում. միայն մտածում էի, որ հիմա դաշտ կմտնեմմ և մի քիչ կթեթևանամ:Եվ երբ հանկարծակի դեմ-դիմաց հանդիպեցի Ռուբոյին և Սոնիկին շատրվանների մոտ, արդեն չափից դուրս էր:
Այո, նման ողորմելի դրություն չէի պատկերացնում:
Թիմն այդ օրը պարտվել էր, և ամբողջ պատճառը բարդեցին իմ վրա:Ստացա երկու նկատողություն միանգամից` խաղին չմասնակցելու և հարբեցողության պատճառով: Դրանից հետո անցավ 3 խաղ, և ես կարողացա վերացնել թե մեկը, թե մյուսը:Ինձ մնում էր միայն հեռանալ թիմից, որովհետև զգում էի, որ նման անկանոնություններ ես շատ հաճախ թույլ կտամ:

Եվ մնալով ամբողջովին մենակ, սկսեցի ինձ կամաց-կամաց նվիրել հարբեցողության:Նման դրության մեջ ես ինձ մենակ էի ճանաչում և չէի մտածում ոչ քո մասին և ոչ էլ այն բոլոր ավելի դաժան դառնությունների, որ ինձ պատճառել էին իմ լավությանս դիմաց...

[einnA]

... Սեպտեմբերն ինձ համար կարծես երջանիկ ու ուրախ պատկերներ էր խոստանում:Սակայն ես եկա ուշացումով, որովհետև տանը հայրս ու մայրս մենակ էին, և ես իմ պատճառով էի պատկերացնում այդ ամենը: Ինձ հաջողվեց վերականգնել ամեն ինչ, ինչ այնքան արդեն անհավատալի էր թվում:
Առաջին քայլս եղավ այն, որ շտապեցի հանդիպել քեզ:Հակառակ բոլոր երազանքներիս` նորից նույն պատկերը մեր հանդիպման ժամանակ և դեռ ավելին:Ես կարծես արդեն հարմարված լինեի այդ կյանքին:
Արամին ճանապարհ դնելուց հետո, ես ավելի ու ավելի հաճախ էի մենակ զգում ինձ:Նույնիսկ լաց էի լինում մենակությունից. մի բան, որ հազվադեպ երևույթ էր ինձ մոտ:
Հետո եկան Վահանն ու Գրիշը:Նրանց ներկայությունը կարծես ինձ նորից վեր հանեց քնած կյանքիցս:Այդ ամեննն, իհարկե, չէր կարող խուսափել Վահանի աչքից:Երկար ժամանակ ես նրանից թաքցնում էի ամեն ինչ:Նա համառորեն հետաքրքրվում էր ու հետաքրքրվում:Ես այլևս անկարող էի նրանից թաքցնել բոլորը:Նրանք ամեն կերպ փորձում էին ինձ ուրախ պահել, սակայն դա միշտ չէր, որ հաջողվում էր:
Ես նորից ինձ հանձնեցի ալկոհոլի ազդեցությանը:
Շատ ու շատ կարելի է գրել այս ամենի մասին, սակայն կարծես միշտ նույն պատկերն է ստացվում:

Ես, չկարողանալով քեզանից իմանալ, թե ով է այդ տղան, որի մասին միշտ ակնարկում ես, փորձեցի ինքս իմանալ` առանց որևէ մեկի օգնության:Դրա մասին չգիտեր մեզանից ոչ ոք:Միայն ինձ էր հայտնի, քեզ ու նրանց, ովքեր քեզ հետ էին և այնպես ջերմ թակցնում էին այդ:
Խմբում ինձ սկսեցին հետևել ընկերներս` Տիգրանն ու էլի մի քանի հոգի:Հատկապես շաբաթ օրերը կարծես կրկնակի հետապնդում լիներ:
Ես փորձում էի “ գտնել” այդ տղային շամպայնում կամ ուսանողականում, իսկ Տիգրանը հետևում էր ինձ` առանց իմ գիտակցության: Նրանք տարբեր առիթներով ամեն շաբաթ օր ինձանից վերցնում էին դանակը:
Ինձ ոչինչ չհաջողվեց:

Իմ մոտ կատարվում էր սոսկալի մի երևույթ:Երբ հանդիպում էի քեզ, դրանից հետո ես չէի կարողանում գտնել մի քանի օր:Դրա համար ես որոշել էի չհանդիպել քեզ քննություններին:Սակայն պարզվեց, որ այդպես էլ չեմ կարող:Ինձ համար քննության գնահատականները այնքան էլ նշանակություն չունեին:

Արձակուրդներին ուզում էի տուն գալ, որպիսի հանդիպեմ այդ տղային, սակայն չհաջողվեց:Ես եկա էլեկտրիչկով, հաստատ իմանալով, որ դու այդտեղ կլինես և որ անպայման կհանդիպեմ նրան: Ձեր կայարանում ինձ խաբեցին մեր տղաները:Հետո միայն իմացա, որ նրանք տեսել են քեզ նրա հետ և չեն ուզեցել, որ ես իմանամ:Ես կարծես ասեղների վրա լինեի մինչև տեղ հասնելը:Իջնելու ժամանակ միայն ինձ ասացին, որ դու այստեղ ես:
Երբ դու աղջիկների հետ եկար և ինձ տեսնելիս աղջիկները ինչ-որ բան սկսեցին փսփսալ, ես արդեն հաստատ մտածեցի, որ նա այդտեղ է և որ անպայման կբարձրանա վերև:
Իսկ եթե դա այդպես չլիներ, ապա ես պատրաստվել էի այս անգամ քո հետ գնալ մինչև ձեր տուն և ինչ գնով էլ լինի հանդիպել նրա հետ:Սակայն նա ինքը եկավ:
Այո, դառն է կյանքը այնքանով, որքան դու ես թույլ տալիս, և որ դրանից հետո չես կարողանում այն վերացնել:

[einnA]

... Ես այդպես էլ կանխագուշակում էի այդ խոսակցության վերջը:Սակայն ես կյանքում չեմ ների ինձ այդ բոլորը:
Եղան ժամանակներ, որ փորձեցի ավելի շատ գործել, քան մտածել:Սակայն այդ չհաջողվեց, որովհետև այլևս չկարողացա իմ եղածը ետ դարձնել արդեն հուշերիս միջից:

Այո, ինչքան լավ էր այն ժամանակ, երբ ամեն մի մտադրություն ինձ համար օրենք էր և գործի սկիզբ, և ոչ թե լոկ մտածողություն և դրա հետ մեկտեղ նաև մի փոքր սառնասրտություն:

Վերջերս ինձ մոտ իրեն զգացնել տվեց գերհոգնածությունը:Կարծես ամեն ինչ ինձ համար արդեն սովորական դարձած լինեն, որ այդպես էլ պետք է լիներ, որ այլ կերպ չէր էլ կարող:

Ավելի շատ ինձ զարմացրեց քո այն բնավորությունդ, որ դու միշտ ուզում ես քեզ հակառակ պահել ինձ:Հաճախ վիճում ես և պատճառ բռնում, թե ես չեմ արել այն, ինչ որ պետք էր, իսկ այն ժամանակ, երբ պետք է իրոք անել այնպես, ինձնից դու ես բողոքում, մերժում ես:
Այո, այդպես է:Ես այս բոլորը շատ ավելի վառ պատկերել էի դեռ ավելի վաղ:Ես գիտեմ, որ դու չէի ուզում խոսել ինձ հետ, գիտեմ նաև, որ դու ռեալորեն հաշվի ես առնում ամեն մի հանգամանքը, ամեն մի մանրամասնություն:

Ինչ է Նարի կարծում ես ես այդքանին անընդունակ եմ և միայն իմն եմ պնդում? Ոչ, ես երբեք չէի կամենա հակառակվել քեզ, սակայն նաև չեմ կարող կորցնել, չեմ կարող լինել քո կողքին, քայլել քեզ հետ, խոսել, զրուցել ամեն ինչից, իսկ այս ամենը մոռանալ:
Կարծում ես դա այդքան հեշտ է?

Իհարկե, Նարի, ես չեմ էլ առարկում, որ ամեն ինչ պետք է մեզ` և ապրելը, և սովորելը և ամեն, ամեն ինչ:Պետք է մարդուն այդ ամենը` այն էլ մեր հասակում:
Ես կյանքում չէի ցանկանա դառանցնել քեզ:Ընդհակառակը: Կներես ինձ Նարի, որ ես միայն չեմ կարողանա համակերպվել այս ամենից այդքան հանգիստ ու սառը մոռացության ենթարկելու մտքին:
Ես միայն այժմ եմ հասկանում, որ իսկական սերը գոյություն ունի միայն հնդկական ֆիլմերում և գրքերում:Այո, կան բացառություններ նաև կյանքում, սակայն շատ ու շատ հազվադեպ երևույթներ են դրանք:

Ես ինձ այնքան թույլ տվեցի նվաստանալ, որ հիմա նույնիսկ խոսելու տեղ չունեմ:Ես կարծում էի, որ դու ընդունակ ես ինքդ հասկանալու ամեն ինչ` առանց իմ միջամտության և, երբ հասկանաս,որ պետք ենք մենք իրար, արդեն զղջալու շատ բան կունենաս:

Ես երբեք չեմ կարող մտածել,որ քեզ որևէ փորձանքի առաջ կանգնեցնել:Իմ մեջ արդեն գործում է միայն մի ապարատ` միայն ու միայն հավատարմություն, անկեղծություն:Ես չեմ կարող այս ամենի համար ներել ինձ հակառակ դեպքում:

Այո, Նարի, կյանքը շատ ու շատ քաղցր է, ավելի շատ, քան մարդը կարծում է:
Ես այդ զգացել եմ արդեն երեք անգամ սեփական մաշկիս վրա:Սակայն կյանքը քաղցր ապհելու համար այսքան ներողամտությունը ոչ թե քաղցրացնում, այլ դառնացնում է այն:

Դու երբեք մի մտածի, որ քո գոյությունը և կյանքիդ քաղցրությունը կարող է դառնանալ դրանից հետո:

Այո, վատ է, երբ մարդը զգում է, որ իր պատճառով ինչ-որ մեկը հիմարության է դիմել:Սակայն և պետք է ճիշտ հասկանալ կյանքի էությունը...