Նույն հողը կյանք էր տվել թե հասկին,
Թե փուչ տատասկին.
Նույն անհիշաչար հողը բեղմնավոր.
Բայց տատասկն ասաց` հողն է մեղավոր,
Որ խայթում եմ ձեզ,
Խայթում օձի պես,
Ա~խ թե լինեի ուրիշ մի հողում,
Այստեղ իմ բախտը այս հողն է թաղում,
Ա~խ, թե ծնվեի այնտեղ, օ~, այնտեղ`
Հասկեր կտայի ձեզնից էլ շքեղ,
Հողն է մեղավոր, որ հաց չեմ տալիս:
Բայց բողոքեցին հասկերն արտերիս,
-Ուր էլ որ գնաս` էլի կխայթես,
Չես դառնա քնքուշ,
Էն գլխից ես փուշ,
Զուր ես բարբաջում մայր հողի մասին,
Քո սերմի մեջ է քո չար բախտը սին,
Ով փուշ է ծնվել` փուշ էլ կմնա,
Վարդի չի փոխվի` ուր էլ որ գնա,
Դրախտ էլ գնաս`
Տատասկ կմնաս...
Մեջբերել
Էջանիշներ