Առակներ

[Լեռնցի]

Բամբասանք

Բարձր ճիւղին մեծարանքով`
Ճանճն էր նստել փոքր ու չնչին.
Երբ առիւծը անցաւ տակով,
Չնկատեց, սակայն, ճանճին:

- Չբարեւի առիւծը ի՞նձ....
Զարմացավ ճանճը ու տխրեց
Ու տզզալով մտավ ուղիղ
Մեծ առիւծի ականջի մէջ:

Ասաց. "Լսս-սիիի՜ր, ո՛վ մեծ արքայ,
Ճի՞շտ է, որ այդ աղուեսն ագահ
Մժեղի հետ վաղուց արդէն
Դաւ է լարում արքայիդ դէմ":

Սակայն հպարտ առիւծ արքան
Չլսելու տուեց նրան:

Բայց ճանճն էլի շարունակեց.
-Գիտե՞ս, անտառն ինչ է ասում,
Որ դու այնքա՜ն ես թուլացել,
Որ մկներ ես արդէն որսում:

Սակայն դարձեալ հզոր արքան
Չլսելու տուեց նրան:

Շարունակեց ճանճը դարձեալ.
- Իսկ ճի՞շտ է, որ կոյր ու անտեր
Ավանակին երկարականջ
Թագուհի ես ուզում կարգել:

Չհամբերեց առիւծն այստեղ
Ու զայրոյթով` ելավ մէկից,
Զիլ ոռնոցով բարձր ու ահեղ,
Նետուեց փոքրիկ ճանճի հետքից,
Ու գազազած այնքան վազեց
Ատելութեամբ մի անհագուրդ,
Որ մինչև իսկ չնկատեց,
Թէ ոնց իրեն նետեց անդունդ:

Իսկ այդ ճանճը դեռ իր տեղում
Սպասում է նոր յոյսով լի,
Թէ մեզանից, արդեօք, է՞լ ում
Բամբասանքով անդունդ տանի:

Կարո Մելիքսեթեան

---------- Ավելացվել է՝ 12:13 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 12:06 ----------

ՃԱՆՃԸ

Խոնարհ ու հեզ
Մի հոգնած եզ,
Արորն ուսին
Ճանճը պոզին
Մի իրիկուն
Գալիս էր տուն:

Մին էլ ճամփին
Մի ուրիշ ճանճ
Հենց նստածին
Ասաց. – Տո, մանչ,
Էս եզան հետ
Որտեղի՞ց էդ:

Քիթը տնկած
Ճանճը ասաց.
- Մենք որտեղի՞ց.
Վարում էինք,
Վարատեղից:

Խնկո Ապեր